Dit topic is voor iedereen,
Maakt niet uit wie je bent, wat je hebt gedaan of wat juist niet. Je bent welkom zoals je bent: Slachtoffer, dader, toeschouwer, hulpverleenster etc. etc.
De bedoeling is simpel: Schrijf een brief, een brief die je in het echt nooit zou durven verzenden.
Voorbeeld:
Je bent verkracht, schrijf een brief aan je verkrachter.
of je bent in de steek gelaten, schrijf diegene een brief.
Of schrijf juist een brief aan degene die je altijd heeft geholpen
of aan iemand die is overleden en waarje graag nog wat tegen wilt zeggen.
De keuze is aan jou. Alles mag, alles kan, zolang je maar respectvol bent tegen andere forumgebruikers.
Ook reageren op elkaars brieven is toegestaan.
Brieven mogen in elke vorm geschreven worden (dichtvorm, dagboekvorm, verhaalvorm etc.) zolang het maar 'real' is en aan iemand (al gebruik je niet de echt naam) gericht is.
En wie weet...
Wie weet komt er ooit een dag dat je je brief durft te verzenden en je verleden plaats maakt voor het heden.
Succes!
PS: Je mag zoveel brieven schrijven als je wilt!
Bladzijde 6 / 8
A
Wow, echt mooi geschreven!!!
A
Hoi,
Wat een mooie brief zeg!! Ik werd er helemaal emotioneel van!
xx
Wat een mooie brief zeg!! Ik werd er helemaal emotioneel van!
xx
A
Hey ‘’beste’’ vriend
Ik wil effe zeggen dat het echt heel fucked up was hoe je met me omging. Ik snap dat je in een depressie soms de weg kwijt kan zijn, maar jezelf ophangen, naast me!? Jezelf snijden, naast me?! Jezelf slaan, naast me?! En vervolgens boos worden als ik je stopte he. Wat wilde je dan vriend? Dat ik je liet stikken, of doodbloeden? Jij speelde een spel met mij waarvan ik de regels niet kende, en ook niet wíl kennen… Mij als psycholoogje gebruiken is nog tot daar aan toe, vrienden moeten elkaar vertrouwen en hun problemen kunnen delen. Maar boos worden als het voor mij ook allemaal te veel wordt? Nu ben je uit je depressie. Je bent ook uit de kast. Je bent ook veranderd. Niet erg dat je eindelijk jezelf kunt zijn, maar godver doe niet zo toxic. Ik ben ook een kind, een puber, onzeker. Het maakt niet uit wat ik zeg, je blijft doorgaan met mij dik noemen (terwijl ik 56,5 weeg), of me belachelijk maken ten overstaande van klasgenoten, of leuke meisjes. Nooit blij zijn voor mij. Ik weet dat ik soms ook te ver ben gegaan richting jou. Maar wanneer je weer voor de zoveelste keer mij expres kwetst en mentaal mishandeld, was ik er klaar mee. Toch hoopte ik soms nog steeds dat je het had gedaan.
Nooit heb je om mijn problemen gevraagd. Little do you know. Little do you know…
Ik wil jouw vriend niet meer zijn, maar ik heb een goede vriend nodig. Ik wil de vriend die ik kende niet kwijt, maar eigenlijk is die al heel lang weg. Ik hoop dat je snel inziet wat voor vreselijk persoon je bent. Ik kijk er naar uit om te mogen studeren en een nieuw leven met nieuwe vrienden te kunnen beginnen. Ik hoop dat ik daar mijn geluk zal vinden. Nog 2 jaar, dan zijn we van elkaar af.
Sincerely,
me
A
Hoi,
Dit is een brief voor mijn ouders die ik schreef op het moment dat ik opgenomen was voor mijn eetstoornis.
Ik besef mij heel goed hoeveel schade ik d.m.v. mijn eetstoornis heb aangericht in het gezin, ik heb jullie zoveel pijn en verdriet gedaan en ik besef nu dat jullie je ontzettend machteloos gevoeld moeten hebben. Ik was vaak bang dat jullie minder van mij hielden, omdat ik zoveel frustraties heb veroorzaakt door het hebben van een eetstoornis. Eigenlijk wilde ik gewoon de perfecte dochter voor jullie zijn, net zoals ik graag de perfecte zus, vriendin, enzovoorts wilde zijn. Het zoveel mogelijk naar de zin maken voor iedereen, helaas bereikte ik enkel het tegenovergestelde met mijn gedrag.
Dit is een brief voor mijn ouders die ik schreef op het moment dat ik opgenomen was voor mijn eetstoornis.
Ik besef mij heel goed hoeveel schade ik d.m.v. mijn eetstoornis heb aangericht in het gezin, ik heb jullie zoveel pijn en verdriet gedaan en ik besef nu dat jullie je ontzettend machteloos gevoeld moeten hebben. Ik was vaak bang dat jullie minder van mij hielden, omdat ik zoveel frustraties heb veroorzaakt door het hebben van een eetstoornis. Eigenlijk wilde ik gewoon de perfecte dochter voor jullie zijn, net zoals ik graag de perfecte zus, vriendin, enzovoorts wilde zijn. Het zoveel mogelijk naar de zin maken voor iedereen, helaas bereikte ik enkel het tegenovergestelde met mijn gedrag.
A
het spijt me, maar toch bedankt
bedankt voor jaren zwoegen om mezelf te begraven
het spijt me dat jullie het graf hebben dicht gegooid
bedankt voor me in vuur laten branden
het spijt me dat jullie me hebben behoed voor een 2de keer
bedankt voor klappen
het spijt me dat ik terug sloeg
bedankt docenten voor angst
het spijt me dat ik jankte
bedankt docenten voor wat ik jullie kon vertellen
het spijt me toen ik wist wat jullie ermee deden
bedankt ouders van alles wat ik heb geleerd
het spijt me dat jullie me vergeten
bedankt voor de trappen die niemand ziet
het spijt me voor mijn open bare verdriet
bedankt voor het vertellen dat niemand het mocht weten
het spijt me , ik vertelde het
het spijt me.
bedankt voor jaren zwoegen om mezelf te begraven
het spijt me dat jullie het graf hebben dicht gegooid
bedankt voor me in vuur laten branden
het spijt me dat jullie me hebben behoed voor een 2de keer
bedankt voor klappen
het spijt me dat ik terug sloeg
bedankt docenten voor angst
het spijt me dat ik jankte
bedankt docenten voor wat ik jullie kon vertellen
het spijt me toen ik wist wat jullie ermee deden
bedankt ouders van alles wat ik heb geleerd
het spijt me dat jullie me vergeten
bedankt voor de trappen die niemand ziet
het spijt me voor mijn open bare verdriet
bedankt voor het vertellen dat niemand het mocht weten
het spijt me , ik vertelde het
het spijt me.
A
Lieve papa,
Het doet me pijn, wat je hebt gedaan. Ik weet dat ik van je moet houden, en dat doe ik ook. Elke keer hadden we ruzie. Elke dag schold je me uit. Ook deed je me fysiek pijn. Je maakte me bang. We hadden steeds vaker ruzie, het liep uit de hand. Op school trokken ze aan de bel, maar ik was te bang. Ik bleef alles maar ontkennen. Ik voelde me niet goed in m'n vel. Na een paar maanden had ik geleerd om erover te praten. Ik zocht hulp. De speciale mensen op school wilden ook met jullie praten, jij vond dit maar niks. In die tussen tijd hadden we alleen maar constant ruzie. Ik deed alles verkeerd in jouw ogen. Je sloeg me. Je bleef maar zeggen hoe slecht ik was en dat iedereen me haat. Je haalt me al jaren naar beneden, ik kan niet eens herinneren wanneer dit begon. Het geestelijke deed me meer pijn dan het fysieke, en dat leek niemand om me heen te begrijpen. De dag van het gesprek op school, de vreselijkste dag. Je bleef toen maar schreeuwen tegen die vrouw. Ze vonden dat we hulp nodig hadden, jij was hier fel op tegen. Het was echt niet veilig toen we thuis kwamen, jij was zo van slag. Daarom liep ik voor een paar uur weg, ik was zo bang. Dat spijt me enorm. Jullie gingen met de buren praten, en dat deed zoveel goed. Je ging wat veranderen, maar dit duurde niet zo lang. Op school had ik nog steeds gesprekken, omdat ze zo geschrokken waren. Zodat ik kon zeggen dat het goed ging. Nu een tijdje later gaat het wel wat beter, maar nog steeeds haal je me naar beneden en doe je me pijn. Ik doe mijn best om de ruzie's te ontwijken.
Lieve mama,
Ik geloof best dat je hebt geknokt. Je had het moeilijk, je was overspannen. je had een rare drukke baan. Een baan waarbij je depressief werd. Toen je weg was ging het thuis nooit goed. Als je er was stond je achter papa. Je was veel met andere dingen bezig. Je verloor later je baan. Het ging niet zo goed met mij, maar je zag niks. Ondanks je nu altijd thuis was, hadden papa en ik steeds vaker ruzie. Ook als we geen ruzie hadden deed hij nooit leuk tegen mij. Je was altijd eens met papa. Je kwam erachter dat ik erover gepraat had. Je kwam toen soms voor me op, maar dat deed je soms ook niet of je deed niks en liet het ons uitvechten. In het gesprek op school, stond je ook volledig achter papa. Sinds toen kun je wel heel boos op me worden, en dan weet je niet hoe je je in kunt houden. De persoon die me het beste helpt en er voor me is, is jullie grootste vijand. Je hebt het daar heel erg vaak over, en dat vind ik niet zo leuk. Maar dat kun je ook niet weten.
Lieve papa en mama,
Ik voel me steeds niet zo gelukkig. Ook al denkt mama van wel. Ik moet er nog vaak aan denken. dan speelt het zich weer af in mijn hoofd. Als het thuis weer minder goed gaat, kan ik er ook minder goed tegen als eerst. Maar dat gaat wel weer over denk ik, hoop ik. Ik probeer nu sterker te worden en ik doe er alles aan om beter te voelen. En ik ben niet meer bang om erover te praten!
Het doet me pijn, wat je hebt gedaan. Ik weet dat ik van je moet houden, en dat doe ik ook. Elke keer hadden we ruzie. Elke dag schold je me uit. Ook deed je me fysiek pijn. Je maakte me bang. We hadden steeds vaker ruzie, het liep uit de hand. Op school trokken ze aan de bel, maar ik was te bang. Ik bleef alles maar ontkennen. Ik voelde me niet goed in m'n vel. Na een paar maanden had ik geleerd om erover te praten. Ik zocht hulp. De speciale mensen op school wilden ook met jullie praten, jij vond dit maar niks. In die tussen tijd hadden we alleen maar constant ruzie. Ik deed alles verkeerd in jouw ogen. Je sloeg me. Je bleef maar zeggen hoe slecht ik was en dat iedereen me haat. Je haalt me al jaren naar beneden, ik kan niet eens herinneren wanneer dit begon. Het geestelijke deed me meer pijn dan het fysieke, en dat leek niemand om me heen te begrijpen. De dag van het gesprek op school, de vreselijkste dag. Je bleef toen maar schreeuwen tegen die vrouw. Ze vonden dat we hulp nodig hadden, jij was hier fel op tegen. Het was echt niet veilig toen we thuis kwamen, jij was zo van slag. Daarom liep ik voor een paar uur weg, ik was zo bang. Dat spijt me enorm. Jullie gingen met de buren praten, en dat deed zoveel goed. Je ging wat veranderen, maar dit duurde niet zo lang. Op school had ik nog steeds gesprekken, omdat ze zo geschrokken waren. Zodat ik kon zeggen dat het goed ging. Nu een tijdje later gaat het wel wat beter, maar nog steeeds haal je me naar beneden en doe je me pijn. Ik doe mijn best om de ruzie's te ontwijken.
Lieve mama,
Ik geloof best dat je hebt geknokt. Je had het moeilijk, je was overspannen. je had een rare drukke baan. Een baan waarbij je depressief werd. Toen je weg was ging het thuis nooit goed. Als je er was stond je achter papa. Je was veel met andere dingen bezig. Je verloor later je baan. Het ging niet zo goed met mij, maar je zag niks. Ondanks je nu altijd thuis was, hadden papa en ik steeds vaker ruzie. Ook als we geen ruzie hadden deed hij nooit leuk tegen mij. Je was altijd eens met papa. Je kwam erachter dat ik erover gepraat had. Je kwam toen soms voor me op, maar dat deed je soms ook niet of je deed niks en liet het ons uitvechten. In het gesprek op school, stond je ook volledig achter papa. Sinds toen kun je wel heel boos op me worden, en dan weet je niet hoe je je in kunt houden. De persoon die me het beste helpt en er voor me is, is jullie grootste vijand. Je hebt het daar heel erg vaak over, en dat vind ik niet zo leuk. Maar dat kun je ook niet weten.
Lieve papa en mama,
Ik voel me steeds niet zo gelukkig. Ook al denkt mama van wel. Ik moet er nog vaak aan denken. dan speelt het zich weer af in mijn hoofd. Als het thuis weer minder goed gaat, kan ik er ook minder goed tegen als eerst. Maar dat gaat wel weer over denk ik, hoop ik. Ik probeer nu sterker te worden en ik doe er alles aan om beter te voelen. En ik ben niet meer bang om erover te praten!
A
Gemene pesters van groep 8,
Jullie hebben mijn hele leven verwoest!
Jullie repen dat ik dik was, maar ik heb mijn gewicht opgezocht en het was goed gewicht!
door jullie begon ik laxeerpillen te slikkenen mijn vinger in me keel te steken.
Door jullie heb ik nu 10 kg ondergewicht!
Het is jullie goed gelukt om ook mijn familie te verwoesten
Ik kon niet meer stoppen met overgeven en laxeermiddelen.
Mijn moeder werd er depressief van!
Ik vond het zooo erg voor haar, maar ik kon gewoon niet stoppen!
Toch werd het teveel voor haar, toen ik bijna jarig was heeft ze zelfmoord gepleegd.
Toen was mijn vader nog over, maar die was vaak dronken!
Elke keer als ik in me kamer was huiswerk maken of muziek aan het luisteren was kwam hij dronken thuis.
Meestal hoorde ik hem aankomen toen deed ik de deur op slot.
Maar die nacht, ik hoorde hem om 4 uur 's morgens thuis komen
ik wou de deur dicht doen maar ik zag dat de sleutel weg was!
Ik hoorde mijn vader vloeken en ineens riep hij : O (naam), schatje van papa, ik heb een zware dag gehad ik heb wat plezier nodig!
Hij kwam met zijn riem in zijn had en begon me te slaan!
Het deed zo pijn maar ik wou niet schreeuwen want daar genoot hij van.
Ik begon als vlekjes vvoor mijn ogen te zien. Maar hij vond het saai worden
Toen pakte hij me bij mijn paardenstaart en trok me op mijn bed en hij verkrachtte me en heel erg ruig, en wurgde me erbij!
En toen gebeurde iets wat ik nooit had verwacht!
Ik pakte mijn nachtlampje en sloeg het keihard tegen zijn hoofd, tot hij bewusteloos was.
maar hij was dood :(
Toen ging ik naar een pleeggezin, nou die pleegbroer was niet echt goed bij zijn hoofd want hij ging me elke keer als ik douchte begluren en toen ik eruit kwam zat hij aan me, en mijn pleegouders geloven me niet. Ik heb nu een kamer op de zolder en heb mijn deur op slot, ik woon nog steeds bij diezelfde familie en wordt nogsteeds door mijn pleegbroer aangeraakt.
Dit is wat jullie me hebben aangedaan, jullie dachten dat het ''Grappig'' is om iemand dik te noemen.
Dit verhaal bewijst dat het NIET grappig is, jullie hebben mijn hele leven verwoest en ik zal nooit meer dat kleine blije meisje kunnen worden, zoals eerst.
Jullie hebben het perfecte leven en weten niet wat ik meemaak.
Ik zal het jullie nooit kunnen vergeven, en altijd zal ik jullie haten!
(Naam)
Jullie hebben mijn hele leven verwoest!
Jullie repen dat ik dik was, maar ik heb mijn gewicht opgezocht en het was goed gewicht!
door jullie begon ik laxeerpillen te slikkenen mijn vinger in me keel te steken.
Door jullie heb ik nu 10 kg ondergewicht!
Het is jullie goed gelukt om ook mijn familie te verwoesten
Ik kon niet meer stoppen met overgeven en laxeermiddelen.
Mijn moeder werd er depressief van!
Ik vond het zooo erg voor haar, maar ik kon gewoon niet stoppen!
Toch werd het teveel voor haar, toen ik bijna jarig was heeft ze zelfmoord gepleegd.
Toen was mijn vader nog over, maar die was vaak dronken!
Elke keer als ik in me kamer was huiswerk maken of muziek aan het luisteren was kwam hij dronken thuis.
Meestal hoorde ik hem aankomen toen deed ik de deur op slot.
Maar die nacht, ik hoorde hem om 4 uur 's morgens thuis komen
ik wou de deur dicht doen maar ik zag dat de sleutel weg was!
Ik hoorde mijn vader vloeken en ineens riep hij : O (naam), schatje van papa, ik heb een zware dag gehad ik heb wat plezier nodig!
Hij kwam met zijn riem in zijn had en begon me te slaan!
Het deed zo pijn maar ik wou niet schreeuwen want daar genoot hij van.
Ik begon als vlekjes vvoor mijn ogen te zien. Maar hij vond het saai worden
Toen pakte hij me bij mijn paardenstaart en trok me op mijn bed en hij verkrachtte me en heel erg ruig, en wurgde me erbij!
En toen gebeurde iets wat ik nooit had verwacht!
Ik pakte mijn nachtlampje en sloeg het keihard tegen zijn hoofd, tot hij bewusteloos was.
maar hij was dood :(
Toen ging ik naar een pleeggezin, nou die pleegbroer was niet echt goed bij zijn hoofd want hij ging me elke keer als ik douchte begluren en toen ik eruit kwam zat hij aan me, en mijn pleegouders geloven me niet. Ik heb nu een kamer op de zolder en heb mijn deur op slot, ik woon nog steeds bij diezelfde familie en wordt nogsteeds door mijn pleegbroer aangeraakt.
Dit is wat jullie me hebben aangedaan, jullie dachten dat het ''Grappig'' is om iemand dik te noemen.
Dit verhaal bewijst dat het NIET grappig is, jullie hebben mijn hele leven verwoest en ik zal nooit meer dat kleine blije meisje kunnen worden, zoals eerst.
Jullie hebben het perfecte leven en weten niet wat ik meemaak.
Ik zal het jullie nooit kunnen vergeven, en altijd zal ik jullie haten!
(Naam)
A
deze brief is voor mijn moeder.
mama ik weet dat er van alles is gebeurd in de tijd met jeroen ( mijn ex-stiefvader ) en jij denkt nog steeds dat het mij niets boeit maar ik merk dat ik er vorig jaar in de tweede er veel last van heb gehad zonder dat ik het wist niks van dat drong binnen en nu doe ik de tweede overnieuw en gaat het super maar zeg jij telkens van ja en vorig jaar kon het niet zo maar ik kon er niks aan doen en nu jij boos bent op opa en oma, ome pieter en tante magreet boeit mij ook wat want ik zit er heel erg mee dat je het wel goed vindt dat ik naar opa en oma ga maar ik durf niet tegen je te zeggen dat ik naar mijn oom en tante ga omdat jij geen contact meer met ze wil en hoe jij doet tegen mijn broer en zus ( wonen nog bij haar ik woon bij mijn vader ) met het huis opruimen klopt niet en dat doet mij ook heel veel pijn als ik bij jouw ben geweest en dit is hoe ik mij voel: ik weet soms echt niet hoe ik alles aan moet en kan dan heel snel huilen en ben vaak ongelukkig en ik doe altijd vrolijk maar vanbinnen ga ik kapot en papa is diegene die mij help en mijn stiefmoeder ook en jij niet sorry dat ik het zo moet zeggen.
xxx
mama ik weet dat er van alles is gebeurd in de tijd met jeroen ( mijn ex-stiefvader ) en jij denkt nog steeds dat het mij niets boeit maar ik merk dat ik er vorig jaar in de tweede er veel last van heb gehad zonder dat ik het wist niks van dat drong binnen en nu doe ik de tweede overnieuw en gaat het super maar zeg jij telkens van ja en vorig jaar kon het niet zo maar ik kon er niks aan doen en nu jij boos bent op opa en oma, ome pieter en tante magreet boeit mij ook wat want ik zit er heel erg mee dat je het wel goed vindt dat ik naar opa en oma ga maar ik durf niet tegen je te zeggen dat ik naar mijn oom en tante ga omdat jij geen contact meer met ze wil en hoe jij doet tegen mijn broer en zus ( wonen nog bij haar ik woon bij mijn vader ) met het huis opruimen klopt niet en dat doet mij ook heel veel pijn als ik bij jouw ben geweest en dit is hoe ik mij voel: ik weet soms echt niet hoe ik alles aan moet en kan dan heel snel huilen en ben vaak ongelukkig en ik doe altijd vrolijk maar vanbinnen ga ik kapot en papa is diegene die mij help en mijn stiefmoeder ook en jij niet sorry dat ik het zo moet zeggen.
xxx
A
deze brief is omdat ik me eenzaam voel
zelfs al ben ik met heel veel, steeds weer een brok in mijn keel.
ik weet hoe het voelt, ik weet wat er met het woord eenzaam word bedoelt.
verder steeds verder in dat zwarte gat, ik wou dat ik het verleden nu vergat.
voel me eenzaam niemand om me heen, het verleden als een blok aan mijn been
ik lach elke dag maar eigenlijk ben ik droevig, me aller beste vriend is viervoetig
het is mijn hond ik vertel hem alles zonder dat hij snitcht, mensen doen stoer er word veel ge*****t
mensen scholden en waren erg gemeen, maar ik ben sterker geworden en vecht me er doorheen.
zelfs al ben ik met heel veel, steeds weer een brok in mijn keel.
ik weet hoe het voelt, ik weet wat er met het woord eenzaam word bedoelt.
verder steeds verder in dat zwarte gat, ik wou dat ik het verleden nu vergat.
voel me eenzaam niemand om me heen, het verleden als een blok aan mijn been
ik lach elke dag maar eigenlijk ben ik droevig, me aller beste vriend is viervoetig
het is mijn hond ik vertel hem alles zonder dat hij snitcht, mensen doen stoer er word veel ge*****t
mensen scholden en waren erg gemeen, maar ik ben sterker geworden en vecht me er doorheen.
A
Lieve jij,
Het spijt me, ik heb het verpest. Keer op keer kreeg ik de kans om eindelijk om hulp te vragen, en elke keer duwde ik iedereen weer weg, nu een aantal weken terug opnieuw. Ik weet het niet meer, ik moet nu echt aan de bel trekken, voordat het uit de hand loopt, maar ik durf niet. De stap is te groot. Ik ben zo verschrikkelijk bang voor wat er zal komen, de reacties op school, de reactie van mijn ouders. Ik leef liever zo door, wetende dat het binnenkort mis zal gaan, dan dat ik nu om hulp vraag. Ik ben zo op, ik ben zo klaar met vechten.
En nu durf ik niet meer tevoorschijn te komen, ik wil me verstoppen, ik wil verdwijnen. Ik vind het lief dat je me terug probeert te krijgen, me berichtjes blijft sturen, maar ik kan niet meer, ik wil niet meer.
Het spijt me dat je aan me vast zit, ik snap niet waarom je nog voor me vecht, ik doe je alleen maar pijn. Ik wou dat ik een betere vriendin voor je had kunnen zijn.
Ik houd enorm veel van je, ik hoop dat je dat weet.
Liefs van mij.
Het spijt me, ik heb het verpest. Keer op keer kreeg ik de kans om eindelijk om hulp te vragen, en elke keer duwde ik iedereen weer weg, nu een aantal weken terug opnieuw. Ik weet het niet meer, ik moet nu echt aan de bel trekken, voordat het uit de hand loopt, maar ik durf niet. De stap is te groot. Ik ben zo verschrikkelijk bang voor wat er zal komen, de reacties op school, de reactie van mijn ouders. Ik leef liever zo door, wetende dat het binnenkort mis zal gaan, dan dat ik nu om hulp vraag. Ik ben zo op, ik ben zo klaar met vechten.
En nu durf ik niet meer tevoorschijn te komen, ik wil me verstoppen, ik wil verdwijnen. Ik vind het lief dat je me terug probeert te krijgen, me berichtjes blijft sturen, maar ik kan niet meer, ik wil niet meer.
Het spijt me dat je aan me vast zit, ik snap niet waarom je nog voor me vecht, ik doe je alleen maar pijn. Ik wou dat ik een betere vriendin voor je had kunnen zijn.
Ik houd enorm veel van je, ik hoop dat je dat weet.
Liefs van mij.
A
Ik haat je omdat je mijn vertrouwen hebt beschadigd.
Ik haat je omdat je voor meer littekens op mijn lichaam hebt gezorgd.
Ik haat je omdat je 2 dagen nadat onze relatie over was iets met haar nam.
Ik haat je omdat jullie nu uit elkaar zijn.
Ik haat je omdat je over me gelogen hebt en ervoor hebt gezorgd dat bijna iedereen me nu haat.
Ik haat je omdat je me zei dat ik maar eens hulp moest zoeken voor mijn zelfmoordgedachten, jij had daar niks meer mee te maken.
Ik haat je omdat ik me zorgen om je maak en ik dat niet mag.
Ik haat je omdat je zo open bent over je problemen en ik dat nooit zal kunnen zijn.
Ik haat je omdat je me een aantal weken geleden appte dat je een eikel bent geweest en dat je weer vrienden wil worden.
Ik haat je omdat ik nog steeds niet heb gereageerd terwijl ik zo graag ja wil zeggen.
Ik haat je omdat ik bang ben dat je weer zal denken dat ik je terug wil.
Ik haat mezelf omdat dat min of meer waar is.
En ik haat mezelf nog meer omdat ik nog steeds enorm veel om je geef.
Ik haat je omdat je voor meer littekens op mijn lichaam hebt gezorgd.
Ik haat je omdat je 2 dagen nadat onze relatie over was iets met haar nam.
Ik haat je omdat jullie nu uit elkaar zijn.
Ik haat je omdat je over me gelogen hebt en ervoor hebt gezorgd dat bijna iedereen me nu haat.
Ik haat je omdat je me zei dat ik maar eens hulp moest zoeken voor mijn zelfmoordgedachten, jij had daar niks meer mee te maken.
Ik haat je omdat ik me zorgen om je maak en ik dat niet mag.
Ik haat je omdat je zo open bent over je problemen en ik dat nooit zal kunnen zijn.
Ik haat je omdat je me een aantal weken geleden appte dat je een eikel bent geweest en dat je weer vrienden wil worden.
Ik haat je omdat ik nog steeds niet heb gereageerd terwijl ik zo graag ja wil zeggen.
Ik haat je omdat ik bang ben dat je weer zal denken dat ik je terug wil.
Ik haat mezelf omdat dat min of meer waar is.
En ik haat mezelf nog meer omdat ik nog steeds enorm veel om je geef.
A
Fijn, dit topic he? 🙂 ik wilde wel even kwijt dat ik veel in je brief aan je moeder herken.
Ik ben schijtbang voor 2015. Het is niets anders dan een cijfertje dat verandert, gewoon van het ene op het andere moment. Dat gebeurt elke dag om 00.00. 2014 zou mijn jaar zijn, in 2014 zouden we iets aan deze situatie doen. En tot september leek het goed te gaan. Ik woonde nog thuis, maar ik beschadigde mezelf tenminste niet meer zo heftig, minder zorgen dus. En nu ben ik gevallen en ik wil niet meer opstaan, ik blijf maar liggen en huilen. 'Maar het is een nieuw jaar, met nieuwe kansen, een nieuw begin. De fouten van 2014 zullen niet meer belangrijk zijn.' Er verandert alleen een getalletje. Ik ga 2015 in met dezelfde fouten, dezelfde problemen. Er verandert helemaal niks. Er is geen nieuw begin.
Ik wil niet nog zo'n jaar hebben, ik wil niet dat iedereen aftelt en bij 0 denken: 'F*ck, ik heb 2015 gehaald en ik wil dood.'
In 2015 moet het veranderen, dat zeiden we vorig jaar ook al. Maar ik kan geen stappen zetten als mijn hoofd zo in oorlog is. Ik kan niet om hulp vragen als ik mezelf wil verstoppen, als ik af en toe op het punt sta om gewoon maar weg te gaan en niet meer terug te komen, als ik liever verdwijn dan met iemand praat. Maar in 2015 moet ik dat wel, toch?
Tot zover even mijn enorm positieve random gedachten in een brief aan niemand.
Ik ben schijtbang voor 2015. Het is niets anders dan een cijfertje dat verandert, gewoon van het ene op het andere moment. Dat gebeurt elke dag om 00.00. 2014 zou mijn jaar zijn, in 2014 zouden we iets aan deze situatie doen. En tot september leek het goed te gaan. Ik woonde nog thuis, maar ik beschadigde mezelf tenminste niet meer zo heftig, minder zorgen dus. En nu ben ik gevallen en ik wil niet meer opstaan, ik blijf maar liggen en huilen. 'Maar het is een nieuw jaar, met nieuwe kansen, een nieuw begin. De fouten van 2014 zullen niet meer belangrijk zijn.' Er verandert alleen een getalletje. Ik ga 2015 in met dezelfde fouten, dezelfde problemen. Er verandert helemaal niks. Er is geen nieuw begin.
Ik wil niet nog zo'n jaar hebben, ik wil niet dat iedereen aftelt en bij 0 denken: 'F*ck, ik heb 2015 gehaald en ik wil dood.'
In 2015 moet het veranderen, dat zeiden we vorig jaar ook al. Maar ik kan geen stappen zetten als mijn hoofd zo in oorlog is. Ik kan niet om hulp vragen als ik mezelf wil verstoppen, als ik af en toe op het punt sta om gewoon maar weg te gaan en niet meer terug te komen, als ik liever verdwijn dan met iemand praat. Maar in 2015 moet ik dat wel, toch?
Tot zover even mijn enorm positieve random gedachten in een brief aan niemand.
A
Ik kan me ook niet voorstellen dat jullie me leuk vinden. Ik ben gemeen, ik doe mensen pijn. Het is niet mijn bedoeling om zo over te komen, maar het is wel zo, en het spijt me. Ik probeer te veranderen, maar ik weet niet hoe ik wel moet zijn. Misschien is het ook wel te laat en heeft iedereen zijn plekje al gevonden, ben ik degene die overblijft. Eigen schuld, niet waar?
A
een brief voor mijn moeder...
mam,
heel erg bedankt voor het beloven van die bikini, die ik nooit kreeg. je zei 'die bewaren we wel voor volgend jaar' terwijl je met een afkeurende blik naar me keek. dat deed pijn mam. daardoor ben ik begonnen met afvallen. door dat programma over pro ana sites ben ik verder gegaan. ik ging op die sites kijken, gewoon om tips te vinden, maar daar ging het al fout. ik vond tips, en gebruikte ze, gewoon tips als 'meer sporten', 'eet fruit als ontbijt' die dingen. maar het hielp niet. ik voelde me steeds slechter omdat gewoon afvallen niet lukte, dus ging ik extremere tips gebruiken. zoals 'middag eten overslaan' en 'elke dag work outen' door die tips viel ik wèl af, en kreeg ik een goed gevoel. zo ging het de hele vakantie door, gewoon ontbijt en gewoon avond eten, tussendoor veel fietsen en zwemmen. het ging echt goed, en ik was vrolijk. tot het feest van mijn broer kwam. ik ging naar de wc en jij zat gezellig met wat ooms en tantes te kletsen. toen ik geruisloos terug kwam hoorde ik mijn naam vallen. 'misschien heeft ze het zelf nog niet door, maar we moeten in december toch naar het ziekenhuis, we kijken wel wat die van haar gewicht zeggen.' ik wist echt niet wat ik hoorde. jij noemde me dik! jij maakte me zo ongelukkig dat ik op de wc al mijn eten heb uitgekotst van die dag. de volgende dag kregen jullie met geen mogelijkheid eten in me. toen school weer begon gooide ik daar mijn eten weg, ik zei bij de kooklessen dat ik alergisch was of ik spijbelde. jij werd weer rustig en had niks door. maar een week geleden begon het 'eet je wel genoeg?', 'tja je kan ook ziek worden van zo weinig eten', 'dan gooi ik je gewoon zo'n stomme kliniek in met van die lelijke anorexia patienten'. weetje mam? je noemde je eigen dochter net lelijk.
toen je gisteren avond bij me kwam, moest ik huilen. je vroeg wat er was, ik zei dat het bij de ongesteldheid hoort en lachte ermee. je gaf me een knuffel en zei 'als er iets is kun je het zeggen' je was even stil en zei toen 'maar wat zou er nou met jou moeten zijn' ik deed mijn best om niet in tranen uit te barsten. mam, waarom heb je niet door dat je me zo veel pijn doet door die dingen te zeggen. als ik over een paar weken(dagen) zelfmoord ga plegen, zal ik een briefje voor je achter laten, liever gezegt, deze brief. mam, bedankt voor alles wat je hebt gedaan, het heeft me doen beseffen dat ik dik ben, en ik zal het altijd blijven.
liefs, je kleine dikke dochter.
mam,
heel erg bedankt voor het beloven van die bikini, die ik nooit kreeg. je zei 'die bewaren we wel voor volgend jaar' terwijl je met een afkeurende blik naar me keek. dat deed pijn mam. daardoor ben ik begonnen met afvallen. door dat programma over pro ana sites ben ik verder gegaan. ik ging op die sites kijken, gewoon om tips te vinden, maar daar ging het al fout. ik vond tips, en gebruikte ze, gewoon tips als 'meer sporten', 'eet fruit als ontbijt' die dingen. maar het hielp niet. ik voelde me steeds slechter omdat gewoon afvallen niet lukte, dus ging ik extremere tips gebruiken. zoals 'middag eten overslaan' en 'elke dag work outen' door die tips viel ik wèl af, en kreeg ik een goed gevoel. zo ging het de hele vakantie door, gewoon ontbijt en gewoon avond eten, tussendoor veel fietsen en zwemmen. het ging echt goed, en ik was vrolijk. tot het feest van mijn broer kwam. ik ging naar de wc en jij zat gezellig met wat ooms en tantes te kletsen. toen ik geruisloos terug kwam hoorde ik mijn naam vallen. 'misschien heeft ze het zelf nog niet door, maar we moeten in december toch naar het ziekenhuis, we kijken wel wat die van haar gewicht zeggen.' ik wist echt niet wat ik hoorde. jij noemde me dik! jij maakte me zo ongelukkig dat ik op de wc al mijn eten heb uitgekotst van die dag. de volgende dag kregen jullie met geen mogelijkheid eten in me. toen school weer begon gooide ik daar mijn eten weg, ik zei bij de kooklessen dat ik alergisch was of ik spijbelde. jij werd weer rustig en had niks door. maar een week geleden begon het 'eet je wel genoeg?', 'tja je kan ook ziek worden van zo weinig eten', 'dan gooi ik je gewoon zo'n stomme kliniek in met van die lelijke anorexia patienten'. weetje mam? je noemde je eigen dochter net lelijk.
toen je gisteren avond bij me kwam, moest ik huilen. je vroeg wat er was, ik zei dat het bij de ongesteldheid hoort en lachte ermee. je gaf me een knuffel en zei 'als er iets is kun je het zeggen' je was even stil en zei toen 'maar wat zou er nou met jou moeten zijn' ik deed mijn best om niet in tranen uit te barsten. mam, waarom heb je niet door dat je me zo veel pijn doet door die dingen te zeggen. als ik over een paar weken(dagen) zelfmoord ga plegen, zal ik een briefje voor je achter laten, liever gezegt, deze brief. mam, bedankt voor alles wat je hebt gedaan, het heeft me doen beseffen dat ik dik ben, en ik zal het altijd blijven.
liefs, je kleine dikke dochter.
A
Hallo,
Je uitspraak over dat je zelfdoding maar laf vindt, doet me veel pijn. Ik vind zelfdoding niet laf. Het is namelijk geen keuze die je hebt. Jij, met je uitspraak.. Je maakt me kapot.. Voor jou is het enkel een zinnetje dat je tegen mij zegt. Het is je gedachten uit en je hebt het ook al uitgesproken. Voor mij is het mijn gedachtegang voor een dag of twee. Ik overtuig in mijn hoofd mijn lieve mama ervan dat ik zelfdoding écht niet laf vind.
En ik zal nooit tegen je zeggen dat je me veel pijn deed, alleen met jouw vier woorden. Ik wil jou daar namelijk geen pijn mee doen.
Zul je de volgende keer wat beter oppassen met wat je zegt tegen mij? Het komt hard binnen.
Maar ach, je kunt het ook niet helpen. Je weet niet beter.
Veel liefs..
Je uitspraak over dat je zelfdoding maar laf vindt, doet me veel pijn. Ik vind zelfdoding niet laf. Het is namelijk geen keuze die je hebt. Jij, met je uitspraak.. Je maakt me kapot.. Voor jou is het enkel een zinnetje dat je tegen mij zegt. Het is je gedachten uit en je hebt het ook al uitgesproken. Voor mij is het mijn gedachtegang voor een dag of twee. Ik overtuig in mijn hoofd mijn lieve mama ervan dat ik zelfdoding écht niet laf vind.
En ik zal nooit tegen je zeggen dat je me veel pijn deed, alleen met jouw vier woorden. Ik wil jou daar namelijk geen pijn mee doen.
Zul je de volgende keer wat beter oppassen met wat je zegt tegen mij? Het komt hard binnen.
Maar ach, je kunt het ook niet helpen. Je weet niet beter.
Veel liefs..
A
Lieve zelfmoordgedachten,
Ik liet jullie toe en jullie blijven maar. Stromen toe..
Misschien is het wel zo dat jullie dat van mij mogen.
Jullie beloven me een oplossing. Dat klinkt aantrekkelijk.
Jullie zijn toch niet zo erg? Alle gevoelens mogen er toch zijn?
Ik heb door dat jullie er zijn. Nou, en als ik dat toch nog gewoon weet, dan is het toch goed?
Ik ben hier. Jullie zijn daar. Maar, soms komen jullie toch wel erg dichtbij..
Jullie knijpen mijn keel bijeen, sluiten me op..
Drukken me helemaal naar de grond. Dat is niet de bedoeling..
Ik zou jullie graag tegengaan. Maar jullie zijn met velen..
En ik ben alleen. Weer alleen, eenzaam, intense eenzaamheid is wat ik voel.
En nu pakken jullie me bij mijn schouders vast, lieflijk, jullie laten me niet alleen.
Zeggen tegen me dat het misschien toch wel een goede oplossing is.
Alles zou klaar zijn. Het woord rust is jullie lokaas.
Maar diep van binnen weet ik: IK BEN EN BLIJF DE BAAS!
Lieve groet voor in de hel, daar waar jullie mogen blijven,
Bepositive!
Ik liet jullie toe en jullie blijven maar. Stromen toe..
Misschien is het wel zo dat jullie dat van mij mogen.
Jullie beloven me een oplossing. Dat klinkt aantrekkelijk.
Jullie zijn toch niet zo erg? Alle gevoelens mogen er toch zijn?
Ik heb door dat jullie er zijn. Nou, en als ik dat toch nog gewoon weet, dan is het toch goed?
Ik ben hier. Jullie zijn daar. Maar, soms komen jullie toch wel erg dichtbij..
Jullie knijpen mijn keel bijeen, sluiten me op..
Drukken me helemaal naar de grond. Dat is niet de bedoeling..
Ik zou jullie graag tegengaan. Maar jullie zijn met velen..
En ik ben alleen. Weer alleen, eenzaam, intense eenzaamheid is wat ik voel.
En nu pakken jullie me bij mijn schouders vast, lieflijk, jullie laten me niet alleen.
Zeggen tegen me dat het misschien toch wel een goede oplossing is.
Alles zou klaar zijn. Het woord rust is jullie lokaas.
Maar diep van binnen weet ik: IK BEN EN BLIJF DE BAAS!
Lieve groet voor in de hel, daar waar jullie mogen blijven,
Bepositive!
A
Hoi Lisa!
Wat een mooi topic zeg! Maar wist je dat er ook al zo'n soort topic bestaat? 🙂 Misschien had je het nog niet gezien. :)
Hier is een linkje voor je:
http://forum.kindertelefoon.nl/emotionele-problemen-gevoelens-29/schrijf-brief-nooit-verzenden-4105/
Schrijf jij wel eens een brief aan iemand? Eentje die je nooit zult verzenden?
Veel liefs,
Bepositive! 😉
Wat een mooi topic zeg! Maar wist je dat er ook al zo'n soort topic bestaat? 🙂 Misschien had je het nog niet gezien. :)
Hier is een linkje voor je:
http://forum.kindertelefoon.nl/emotionele-problemen-gevoelens-29/schrijf-brief-nooit-verzenden-4105/
Schrijf jij wel eens een brief aan iemand? Eentje die je nooit zult verzenden?
Veel liefs,
Bepositive! 😉
A
Ik denk dat er iets mis is gegaan, want die 2 topics blijken precies dezelfde te zijn als je erop klikt.
Hoihoi! :)
Reactie nummer 135 en 136 stonden eerst in een apart topic. Het is samengevoegt bij dit topic. 🙂 Haha, ik moest ook even goed kijken hoe het nou zat.
Xxx!
A
Pheebe,
Luister nu eens goed.
Je weet zelf best dat je elk doel kan berijken als je er echt voor gaat.
Maar is je doek nu echt nog tot 35 afvallen? Is je doen echt M vermoorden? Is je doel echt non-stop gemiddeld een 10 staan op je raport? Heb je echt liever slapeloze nachten en een sixpack?
Of wil je gewoon gelukkig zijn?
Hoe moeilijk is de keuze!
Een MBI van 10 maakt je neit gegelukkig. Een perfect raport maakt neit dat je ouders tijd voor je hebben. Als M door is ben je neit ineens happy.
Kijk naar jezelf! Je hebt jezelf hier ingegooid waar je zelf bij was.
Schouders eronder en er bovenop komen.
Dit slappe gedoe accepteer ik niet meer.
Pheebe
Luister nu eens goed.
Je weet zelf best dat je elk doel kan berijken als je er echt voor gaat.
Maar is je doek nu echt nog tot 35 afvallen? Is je doen echt M vermoorden? Is je doel echt non-stop gemiddeld een 10 staan op je raport? Heb je echt liever slapeloze nachten en een sixpack?
Of wil je gewoon gelukkig zijn?
Hoe moeilijk is de keuze!
Een MBI van 10 maakt je neit gegelukkig. Een perfect raport maakt neit dat je ouders tijd voor je hebben. Als M door is ben je neit ineens happy.
Kijk naar jezelf! Je hebt jezelf hier ingegooid waar je zelf bij was.
Schouders eronder en er bovenop komen.
Dit slappe gedoe accepteer ik niet meer.
Pheebe
A
Lieve J,
Aks jij naar me toe rent en je kleine armpjes om mee heen staat, dan geef je me het gevoel dat ik er mag zijn.
Je bent zo bijzonder, zo anders dan de rest.
Als je ouders af en toe over je zeuren kan ik niet anders dan zeggen hoe speciaal je bent.
Lieverd, voor mij ben je spesiaal.
Zo druk, zo vrolijk, de wil om te winnen.
Als je huilend op me af loopt en ik je tegemoet kom en je op mijn heup zet, dan voel ik me eventjes nodig. Niemand lijkt je te kunnen troosten. Je ouders niet, je vrienden niet, de trainer niet. Maar na nog geen minuut op de heup van je juf lach je al weer. Dansen er weer lichtjes in jou ogen.
Iedereen, inclusief je ouders, mogen vinden wat ze vinden. Ik hou van je. Voor mij ben je belangrijk. Ik vind je spesiaal.
Liefs,
Je juf
Aks jij naar me toe rent en je kleine armpjes om mee heen staat, dan geef je me het gevoel dat ik er mag zijn.
Je bent zo bijzonder, zo anders dan de rest.
Als je ouders af en toe over je zeuren kan ik niet anders dan zeggen hoe speciaal je bent.
Lieverd, voor mij ben je spesiaal.
Zo druk, zo vrolijk, de wil om te winnen.
Als je huilend op me af loopt en ik je tegemoet kom en je op mijn heup zet, dan voel ik me eventjes nodig. Niemand lijkt je te kunnen troosten. Je ouders niet, je vrienden niet, de trainer niet. Maar na nog geen minuut op de heup van je juf lach je al weer. Dansen er weer lichtjes in jou ogen.
Iedereen, inclusief je ouders, mogen vinden wat ze vinden. Ik hou van je. Voor mij ben je belangrijk. Ik vind je spesiaal.
Liefs,
Je juf
A
lieve famillie,
toen mama dood was gegaan had ik geen zin meer in het leven.... dit had meerdere redenen,
mama ging dood en ze was de enige die me steun gaf mijn vader ook maar met mijn moeder was het anders, ik werd gepest en ik wist niet waarom er waren nog zoveel meer redenen maar dit waren de gevolgen.. mijn cijfers gingen eronder leiden, ik pleegde bijna zelfmoord, een juf was ingegrepen en alles werd alleen maar erger, ik kleedde me anders, ik werd aggressief.... totdat ik een droom kreeg van mijn moeder dat ze vertelde dat het niet goed was wat ik allemaal deed, ik weet dat het maar een droom was maar dat zou ze ook hebben gezegd als ze nog leefde dat weet ik zeker... ik kreeg steeds meer dromen over mijn moeder en het ging steeds beter met me ik kleedde me weer zoals eerst, mijn cijfers gingen weer omhoog, ik besloot nooit meer op het punt te staan om zelfmoord te plegen, ik werd niet meer aggressief ik werd weer gewoon het lieve leuke verlegen meisje.
nu gaat het al beter ik zit nu op de middelbare school ik heb 2 hele goede vriendinnen en ik heb ook gewone vriendinnen maar ik vind goede vriendinnen belangrijker
ik heb jullie dit verteld want jullie wisten dit niet en ik moest het wel vertellen
groetjes Thirza
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ik weet dat ik dit nooit zal versturen maar ik ben nu wel opgelucht dat ik het in ieder geval heb opgeschreven.
toen mama dood was gegaan had ik geen zin meer in het leven.... dit had meerdere redenen,
mama ging dood en ze was de enige die me steun gaf mijn vader ook maar met mijn moeder was het anders, ik werd gepest en ik wist niet waarom er waren nog zoveel meer redenen maar dit waren de gevolgen.. mijn cijfers gingen eronder leiden, ik pleegde bijna zelfmoord, een juf was ingegrepen en alles werd alleen maar erger, ik kleedde me anders, ik werd aggressief.... totdat ik een droom kreeg van mijn moeder dat ze vertelde dat het niet goed was wat ik allemaal deed, ik weet dat het maar een droom was maar dat zou ze ook hebben gezegd als ze nog leefde dat weet ik zeker... ik kreeg steeds meer dromen over mijn moeder en het ging steeds beter met me ik kleedde me weer zoals eerst, mijn cijfers gingen weer omhoog, ik besloot nooit meer op het punt te staan om zelfmoord te plegen, ik werd niet meer aggressief ik werd weer gewoon het lieve leuke verlegen meisje.
nu gaat het al beter ik zit nu op de middelbare school ik heb 2 hele goede vriendinnen en ik heb ook gewone vriendinnen maar ik vind goede vriendinnen belangrijker
ik heb jullie dit verteld want jullie wisten dit niet en ik moest het wel vertellen
groetjes Thirza
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ik weet dat ik dit nooit zal versturen maar ik ben nu wel opgelucht dat ik het in ieder geval heb opgeschreven.
A
I hate the way you talk to me
And the way you caught my eye
I hate the way you smile at me
And the way you always say hi
I hate the way you look at me
And the way you pass by
I hate it when you make me laugh
Even worse if you make me cry
I hate it when you're not around
And the way you lean against the wall
But mostely I hate the way
I don't hate you, not even close
Not even a little bit, not even at all
Deze brief is voor een jongen die ik heel erg leuk vind, maar het is allemaal wat ingewikkeld (kreeg het idee van een film)
And the way you caught my eye
I hate the way you smile at me
And the way you always say hi
I hate the way you look at me
And the way you pass by
I hate it when you make me laugh
Even worse if you make me cry
I hate it when you're not around
And the way you lean against the wall
But mostely I hate the way
I don't hate you, not even close
Not even a little bit, not even at all
Deze brief is voor een jongen die ik heel erg leuk vind, maar het is allemaal wat ingewikkeld (kreeg het idee van een film)
A
brief aan mijn ex:
hoi j
ik zoiu je willen bedanken, bedanken voor al het leed wat je mij hebt aangedaan toen je het uitmaakte. toen we een relatie kregen voelde ik me de gellukigste persoon op aarde, niemand kon me nog stuk maken, ik dacht "de ware" gevonden te hebben. de eerste 2 weken bleef het zo maar daarna veranderde het. je gaf mijn telefoon nummer aan een of ander ventje in je taxi, als gevolg dat ik bedreigt wordt met de dood. ( btw nog bedankt daarvoor). je moeder wordt boos op je en dan ga je op eens heel zielig doen zo van "ik ben zo kut. je bent te goed voor mij". en weet je wat ik toen deed? ik was er voor je, dag in dag uit. want ik wist jij bent de ware voor mij. maar dan een weekje later als het alweer beter begon te worden. begin je raar te doen. het begint met mij te ontlopen. dan ga je me ook nog eens compleet negeren. mij best dat je dat deed maar had dan tenminste vertelt waarom. omdat je te laf was om te vertellen waarom raakte ik depressief. ik wilde. want de enige persoon op deze aardbol die mij nog vrolijk kon maken begon mij te negeren. een week later (toevalig precies op de dag dat we een maand verkering zouden hebben) zeg je tegen me dat je "nog niet klaar voor een vriendje bent" terwijl je daarvoor er al zeker twee had gehad. nadat je dit had gezecht begon het negeren weer. na een mand van diepe depressie begon je op eens weer tegen mij te praten. je zei dat je gwn vrienden wou zijn, ik dacht oke dan praat ze tenminste weer met me. nou nee. het negeren ging weer verder en hier zijn we nu 2 maanden nadat het uitging nog steeds als "vrienden"
je had gelijk ik ben inderdaad te goed voor jou. als je ooit nog weer eens bij mij terug wil komen. dan kom je maar, weet wel dat ik nu nog steeds en altijd jou de ware zal vinden. maar ik weet al dat je nooit meer terug zal komen, je gaat alleen nog maar om met die dikzak die denkt dat hij stoer is omdat hij zogenaamd kan hacken.
met ONvriendelijke groeten: bram
hoi j
ik zoiu je willen bedanken, bedanken voor al het leed wat je mij hebt aangedaan toen je het uitmaakte. toen we een relatie kregen voelde ik me de gellukigste persoon op aarde, niemand kon me nog stuk maken, ik dacht "de ware" gevonden te hebben. de eerste 2 weken bleef het zo maar daarna veranderde het. je gaf mijn telefoon nummer aan een of ander ventje in je taxi, als gevolg dat ik bedreigt wordt met de dood. ( btw nog bedankt daarvoor). je moeder wordt boos op je en dan ga je op eens heel zielig doen zo van "ik ben zo kut. je bent te goed voor mij". en weet je wat ik toen deed? ik was er voor je, dag in dag uit. want ik wist jij bent de ware voor mij. maar dan een weekje later als het alweer beter begon te worden. begin je raar te doen. het begint met mij te ontlopen. dan ga je me ook nog eens compleet negeren. mij best dat je dat deed maar had dan tenminste vertelt waarom. omdat je te laf was om te vertellen waarom raakte ik depressief. ik wilde. want de enige persoon op deze aardbol die mij nog vrolijk kon maken begon mij te negeren. een week later (toevalig precies op de dag dat we een maand verkering zouden hebben) zeg je tegen me dat je "nog niet klaar voor een vriendje bent" terwijl je daarvoor er al zeker twee had gehad. nadat je dit had gezecht begon het negeren weer. na een mand van diepe depressie begon je op eens weer tegen mij te praten. je zei dat je gwn vrienden wou zijn, ik dacht oke dan praat ze tenminste weer met me. nou nee. het negeren ging weer verder en hier zijn we nu 2 maanden nadat het uitging nog steeds als "vrienden"
je had gelijk ik ben inderdaad te goed voor jou. als je ooit nog weer eens bij mij terug wil komen. dan kom je maar, weet wel dat ik nu nog steeds en altijd jou de ware zal vinden. maar ik weet al dat je nooit meer terug zal komen, je gaat alleen nog maar om met die dikzak die denkt dat hij stoer is omdat hij zogenaamd kan hacken.
met ONvriendelijke groeten: bram
A
Ik wil graag een brief schrijven aan mijn jongere ik, toen ik een jaar of 12 was.
Lieve ik,
Jeetje, ik schrik van je als ik kijk in de spiegel. Je bent zo gegroeid, veranderd, inmiddels al zo volwassen en je begint alles op een rijtje te krijgen. Had je dit verwacht zes jaar geleden? Nee, hè? Ik ook niet, maar ik had er zeker wel van gedroomd. Dromen deden we graag, maar vaak waren ze niet fijn. Dromen over de dood, of wegrennen naar een andere plek. Turend uit het zolderraam naar de maan, denkend of iemand het zelfde meemaakt als ons of.. hopen dat 'iets' over ons waakt en alles wel weer goed komt op een dag. Die dagen zijn, met heel veel tegenslagen, uiteindelijk ook aangebroken. Gelukkig maar.
Ik kijk in de spiegel naar je ogen, groot en prachtig blauw met een beetje groen. Bont. Zoals plekken op armen en benen van gevechten en geweld. Nee, niet fysiek. Voor ons was het emotioneel. Die wonden zijn ook nog niet helemaal over, dat zie ik in mijn ogen. Geen tranen meer, dat vind ik wel heel erg knap van je. Maar ik vind jou helemaal niet zwak, wanneer je het niet meer kan uithouden en jezelf laat gaan weer midden in de nacht. Huil je dan nog om hetzelfde? Ja. Het is misschien wel al heel lang geleden, en het lijkt ook of de situatie verbeterd is, toch speelt het nog af in je. Maar waarom voel je je zo alleen? We hebben met zijn tweeën zoveel overwonnen! Ben je dan niet moe, steeds strijden met jezelf?
Ik HAAT die rotzak! Die mijn huis heeft ingenomen en mijn leven overhoop heeft gegooid. Ik kan hem maar niet vergeven hoe hij jou zo verwaarloosd heeft, kleine ik! Alles hebben we gedaan; vertelt, gepraat, schreeuwen, huilen, geschreven! Niets heeft geholpen. Wie denkt hij eigenlijk wel niet dat hij is? Om jou zo te kleineren.. Als ik naar jou kon kijken, met de leeftijd die ik nu heb, zoals een grote zus had ik je getroost en was ik voor je opgekomen. Dat moesten we alleen doen, want broer en zus waren groot en weinig thuis. Moeder was verliefd en zag mijn verdriet over het hoofd.
Wat een KRACHT had jij, kleine ik. Je maakt me zo trots. Hoe je ervoor hebt gekozen om voor jezelf op te komen, om je niet gek te laten maken. Pesten, treiteren, uitschelden, kleineren. En dat van een man van nu 50 tegen een meisje van 12. Gadver, IK WALG dat deze man getrouwd is met mijn moeder. Moeder deed er heel weinig aan, want na negen jaar is het eigenlijk nog niet helemaal voorbij.. Daarom moesten we het maar zelf doen, hè. Leren om zelfvertrouwen op te bouwen, leren om niet te huilen, leren om jezelf groot te houden, leren om met verdriet en angst om te gaan, leren omgaan met eenzaamheid en het wegwuiven van zelfmoord gedachtes. De tafels zijn omgekeerd, kleine ik. Kijk je mee vanuit het verleden? Ik kan je niet de rust geven die jij verdient, en ik denk eigenlijk niet dat je dat ooit krijgt. Het spijt me zo, het spijt me dat je hier je hele leven terug aan moet denken en nog steeds aan denkt.
Ik heb mijn best gedaan voor ons, en nog steeds fluister ik je kalmerende woorden in. Het klinkt raar en gestoord maar het voelt alsof je dood bent. Alsof je vermoord bent door die vreselijke man. Doodgestampt en doodgestoken door lelijke woorden en beledigingen. Want om te leven als een meisje van 12, had jij geen behoefte meer aan. Depri en neergeslagen. Moeder, WAAROM?!
Lieve ik, nog steeds hou ik van je. Ik vind je mooi en slim, sterk en grappig. Toen wij er alleen voor stonden, hadden we onszelf; dat zal altijd zo zijn. Voel je daarom nooit alleen!
Lieve kleine ik, ik beloof je om je een betere toekomst te schenken dan ons verleden. Ik beloof je om je niet in de steek te laten, en om nog voor je op te komen wanneer die man weer doet wat hij altijd doet tegen ons.
Ik hou van je,
Liefs, ik
Lieve ik,
Jeetje, ik schrik van je als ik kijk in de spiegel. Je bent zo gegroeid, veranderd, inmiddels al zo volwassen en je begint alles op een rijtje te krijgen. Had je dit verwacht zes jaar geleden? Nee, hè? Ik ook niet, maar ik had er zeker wel van gedroomd. Dromen deden we graag, maar vaak waren ze niet fijn. Dromen over de dood, of wegrennen naar een andere plek. Turend uit het zolderraam naar de maan, denkend of iemand het zelfde meemaakt als ons of.. hopen dat 'iets' over ons waakt en alles wel weer goed komt op een dag. Die dagen zijn, met heel veel tegenslagen, uiteindelijk ook aangebroken. Gelukkig maar.
Ik kijk in de spiegel naar je ogen, groot en prachtig blauw met een beetje groen. Bont. Zoals plekken op armen en benen van gevechten en geweld. Nee, niet fysiek. Voor ons was het emotioneel. Die wonden zijn ook nog niet helemaal over, dat zie ik in mijn ogen. Geen tranen meer, dat vind ik wel heel erg knap van je. Maar ik vind jou helemaal niet zwak, wanneer je het niet meer kan uithouden en jezelf laat gaan weer midden in de nacht. Huil je dan nog om hetzelfde? Ja. Het is misschien wel al heel lang geleden, en het lijkt ook of de situatie verbeterd is, toch speelt het nog af in je. Maar waarom voel je je zo alleen? We hebben met zijn tweeën zoveel overwonnen! Ben je dan niet moe, steeds strijden met jezelf?
Ik HAAT die rotzak! Die mijn huis heeft ingenomen en mijn leven overhoop heeft gegooid. Ik kan hem maar niet vergeven hoe hij jou zo verwaarloosd heeft, kleine ik! Alles hebben we gedaan; vertelt, gepraat, schreeuwen, huilen, geschreven! Niets heeft geholpen. Wie denkt hij eigenlijk wel niet dat hij is? Om jou zo te kleineren.. Als ik naar jou kon kijken, met de leeftijd die ik nu heb, zoals een grote zus had ik je getroost en was ik voor je opgekomen. Dat moesten we alleen doen, want broer en zus waren groot en weinig thuis. Moeder was verliefd en zag mijn verdriet over het hoofd.
Wat een KRACHT had jij, kleine ik. Je maakt me zo trots. Hoe je ervoor hebt gekozen om voor jezelf op te komen, om je niet gek te laten maken. Pesten, treiteren, uitschelden, kleineren. En dat van een man van nu 50 tegen een meisje van 12. Gadver, IK WALG dat deze man getrouwd is met mijn moeder. Moeder deed er heel weinig aan, want na negen jaar is het eigenlijk nog niet helemaal voorbij.. Daarom moesten we het maar zelf doen, hè. Leren om zelfvertrouwen op te bouwen, leren om niet te huilen, leren om jezelf groot te houden, leren om met verdriet en angst om te gaan, leren omgaan met eenzaamheid en het wegwuiven van zelfmoord gedachtes. De tafels zijn omgekeerd, kleine ik. Kijk je mee vanuit het verleden? Ik kan je niet de rust geven die jij verdient, en ik denk eigenlijk niet dat je dat ooit krijgt. Het spijt me zo, het spijt me dat je hier je hele leven terug aan moet denken en nog steeds aan denkt.
Ik heb mijn best gedaan voor ons, en nog steeds fluister ik je kalmerende woorden in. Het klinkt raar en gestoord maar het voelt alsof je dood bent. Alsof je vermoord bent door die vreselijke man. Doodgestampt en doodgestoken door lelijke woorden en beledigingen. Want om te leven als een meisje van 12, had jij geen behoefte meer aan. Depri en neergeslagen. Moeder, WAAROM?!
Lieve ik, nog steeds hou ik van je. Ik vind je mooi en slim, sterk en grappig. Toen wij er alleen voor stonden, hadden we onszelf; dat zal altijd zo zijn. Voel je daarom nooit alleen!
Lieve kleine ik, ik beloof je om je een betere toekomst te schenken dan ons verleden. Ik beloof je om je niet in de steek te laten, en om nog voor je op te komen wanneer die man weer doet wat hij altijd doet tegen ons.
Ik hou van je,
Liefs, ik
A
Aan mijn eerste liefde:
Bedankt om mij plots keihard te negeren wanneer ik de rotste tijd van mijn leven had (dacht ik toen)
om alles op te zetten zoals een toneeltje om het op zo'n korte tijd af te breken
nu is alles nog veel erger
allemaal door jou
Wees er trots op
Bedankt om mij plots keihard te negeren wanneer ik de rotste tijd van mijn leven had (dacht ik toen)
om alles op te zetten zoals een toneeltje om het op zo'n korte tijd af te breken
nu is alles nog veel erger
allemaal door jou
Wees er trots op
Bladzijde 6 / 8
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
