Dit topic is voor iedereen,
Maakt niet uit wie je bent, wat je hebt gedaan of wat juist niet. Je bent welkom zoals je bent: Slachtoffer, dader, toeschouwer, hulpverleenster etc. etc.
De bedoeling is simpel: Schrijf een brief, een brief die je in het echt nooit zou durven verzenden.
Voorbeeld:
Je bent verkracht, schrijf een brief aan je verkrachter.
of je bent in de steek gelaten, schrijf diegene een brief.
Of schrijf juist een brief aan degene die je altijd heeft geholpen
of aan iemand die is overleden en waarje graag nog wat tegen wilt zeggen.
De keuze is aan jou. Alles mag, alles kan, zolang je maar respectvol bent tegen andere forumgebruikers.
Ook reageren op elkaars brieven is toegestaan.
Brieven mogen in elke vorm geschreven worden (dichtvorm, dagboekvorm, verhaalvorm etc.) zolang het maar 'real' is en aan iemand (al gebruik je niet de echt naam) gericht is.
En wie weet...
Wie weet komt er ooit een dag dat je je brief durft te verzenden en je verleden plaats maakt voor het heden.
Succes!
PS: Je mag zoveel brieven schrijven als je wilt!
Bladzijde 3 / 8
A
@nadia_x
Dankje, maar soms zit ik nog steeds met die gedachtes over zelfmoord,,het is dat ik het nie doe omdat ik het eng vind en misschien in de toekomst een leuker leventje heb?
Maar met wie moet ik gaan praten dan? en dat durf ik ook niet echt...
Dankje, maar soms zit ik nog steeds met die gedachtes over zelfmoord,,het is dat ik het nie doe omdat ik het eng vind en misschien in de toekomst een leuker leventje heb?
Maar met wie moet ik gaan praten dan? en dat durf ik ook niet echt...
A
Bij elk verhaal die ik hier lees laat ik een traantje gaan , en heb eht alle respect voor de verhalen die hierstan en de personen die dit hebben meegemaakt of meemaken , ik wens jullie het allerbeste toe in het even met VEEL LIEFDE !!! <'3
A
Niet echt een brief, eerder een gedicht, maar wel iets wat ik nooit zou laten lezen aan degene voor wie het oorspronkelijk geschreven was:
Ik ben niet gek.
Niet dom,
niet stom.
Niet achterlijk.
Ik wist toch ook wel
dat het nooit zou kunnen.
Enkel een droom zou blijven, uit
elkaar gespat voor hij kon beginnen.
Of nee, geen droom.
Hooguit een fantasie.
Ik heb toch nooit gewild
dat dit wat zou worden?
Want ik ben niet gek.
Niet dom,
niet stom.
Niet achterlijk.
Ik wist toch ook wel
dat het nooit zou kunnen.
Maar daarom doet het nog wel pijn!
Ik ben niet gek.
Niet dom,
niet stom.
Niet achterlijk.
Ik wist toch ook wel
dat het nooit zou kunnen.
Enkel een droom zou blijven, uit
elkaar gespat voor hij kon beginnen.
Of nee, geen droom.
Hooguit een fantasie.
Ik heb toch nooit gewild
dat dit wat zou worden?
Want ik ben niet gek.
Niet dom,
niet stom.
Niet achterlijk.
Ik wist toch ook wel
dat het nooit zou kunnen.
Maar daarom doet het nog wel pijn!
A
Deze is voor mijn oma, die is overleden toen ik 1 jaar was...
Lieve oma Gabriëlle,
Ik denk nog vaak aan je, als je dat maar weet. Dan stel ik me voor hoe je was, hoe je praatte, hoe je deed... maar elke keer kom ik niet veel verder dan: je was aardig, je praatte als een vrouw, je deed zoals een oma normaal gesproken doet... maar telkens barst ik dan in huilen uit, omdat ik het gewoon niet meer weet. Omdat ik jou nooit heb gekend. Toen ik 8 of 9 was huilde ik de hele nacht door, omdat ik me op de een of andere manier schuldig voelde, terwijl ik niks heb gedaan. Of misschien wel juist omdat ik niks heb gedaan, en ik voelde me diep triest omdat ik niet eens de kans had je te leren kennen. Toen ik 3 of 4 was kreeg ik één dingetje waarbij ik nu nog altijd aan de oma van de foto's moet denken. Het was een sieradenkistje met een dansende minie mouse erin. Als je hem opende kwam er een deuntje uit, ik weet niet meer precies hou die gaat. Sinds die nacht toen ik 8 of 9 was heb ik hem niet meer geöpend... Wat ik nog wel precies weet is wat opa Ron toen tegen mij zei: 'Hier Sanne, dit krijg je nog van oma Gabriëlle. Ze vroeg me het een poosje voor je te bewaren. Weet je, je oma was nooit bang voor de dood. Ze zag het als een nieuw begin, en een kans om De God te ontmoeten, en met Hem te praten. Het was alleen jammer dat ze ons zo vroeg moest verlaten...'. Je hebt halsoverkop moeten vertrekken oma, allemaa dankzij die klote ziekte leukemie! En die naam moeten ze al helemaal veranderen! Er is niks leuk aan een zoveelste soort kanker! Maar nu is het te laat... Ik en Thomas mochten niet eens mee naar de begrafenis omdat papa en mama ons te jong vonden. Ik wou dat ik de kans had om je te leren kennen. Zou je me anders een keer in mijn dromen kunnen opzoeken? Dan heb ik eindelijk antwoord op die vragen die alsmaar door mijn hoofd spoken.
Rust In Vrede. Liefs Sanne
En nu eentje voor iemand waar ik tot over mijn oren verliefd op ben... (PS: Hij noemt zichzelf altijd Mickey, dus zo zal ik hem ook noemen in deze brief) (Sorry voor deze veel te lange brief :P) :
Lieve Mickey,
Sinds het moment dat ik voor het eerst met je praatte ben ik smoorverliefd op jou. Dat gesprek ging ook niet voor niets zo stroef 😛 Altijd als ik iemand leuk vind ben ik te verlegen om ook maar een zinloos gesprekje aan te knopen. Ik wist het eerst nog niet van mezelf, maar toen je even iets moest doen wou ik weer dat je naast me stond en met me praatte. Het stomme was: Ik dacht dat je in de 3e of zo zat. Maar toen begon meneer Tsallab [codenaam :P] opeens met je te praten over Romereis, de reis die iedere 5e klas maakt op onze school. Je zei dat je over een paar weken weg ging, en dat je er heel erg naar uit keek. En toen vroeg je mij in welke klas ik zat. Toen ik 1 antwoordde leek je een beetje verbaasd (of heb ik me dan verbeeld?). Ik wist at het nog lange weken zouden worden, waar in ik je maximaal 1 keer per week zou zien. Al snel bleek ik het fout te hebben, want als ik op dezelfde locatie zat zag ik je overal voorbij komen, dus dat werd zo'n 3 keer per week. En nog steeds was ik te verlegen om je ook maar te begroeten als ik je door de gang of op de trap zag lopen :S. De hele week van de Romereis miste ik je, en daarna gingen de repetities waarbij we allebij moesten komen niet door omdat meneer Tsallab, dan wel zijn zoontje Gerrit, ziek waren. Ik kon wel janken toen Sofia [codenaam ] en ik Iris [codenaam] tegenkwamen bij de [censuur wegens straatnaam]locatie tegenkwamen, en ze ons toeriep dat de repetitie niet door ging. Maar dat deed ik niet, want Sofia wist er nog steeds niks vanaf. Ik vertrouw haar veel toe hoor, maar dat soort dingen laat ik het liefst een poos achterwege 😛. Na een poosje heb ik het haar vertel. Daarna Ravi [codenaam], en daarna Jedidja [codenaam]. Dat zijn degenen die het beste geheimen kunnen bewaren die ik ken. Toen was er nog een repetitie, waarbij meneer Tsallab Gerrit mee had genomen. Ik zie nog zo voor me hoe hij steeds op jou afkwam, om aan je broek en je veters te trekken 😛 En natuurlijk het moment dat Gerrit op het stopcontact af liep, en wij tweeën zijn vingers erbij weg haalden... Toen je zei dat hij zijn vingers beter in z'n neus kon stoppen omdat dat ook twee gaten waren lachte ik me dood xD Maar goed, toen was jouw scene, en we gaven de taak door aan Sofia en Jedidja. Ik lette nauwelijks op de scene, ik keek gewoon naar jou.
De musical eindigde al veel te snel, zelfs na het uitstel omdat het orkest nog niet klaar was. Voor de voorstelingen vergeleek je je met een foto van 'MacBeth'. Tenminste, Iris zou wel willen dat dat MacBeth was 😛. Ik hielp je vergelijken, maar dan noemde ik alleen de voordelen op, want ik kon geen nadelen ontdekken. Ik wist niet waarom je in vredesnaam op iemand anders zou willen lijken dan jezelf 😛. En toen kwam het groten moment... nee, nog niet de 1e voorstelling, het moment dat je zei dat je ogen lichter waren, en dat ik dat toen checkte. Het eerste moment at ik je ogen kon zien...
En voor de opvoering kwam iemand op het geweldige idee van de breek-een-been-knuffels (break-a-legg-hugs). Dat werd een traditie voor bij elke voorstelling, en er was ook een knuffel ingepland voor elke pauze, en elk einde van de voorstellingen. in totaal kreeg ik er 9 van jou.
De voorstellingen gingen geweldig, en je zat zo goed in je rol als MacBeth! Ik kon alleen maar heel stilletjes achter de coulissen luisteren, want spieken mocht niet. Ik raakte zelfs een keer bijna mijn tekst kwijt toen je erg dicht bij me tegen me stond te praten... Gelukkig schoot het em net weer te binnen, maar het scheelde niet veel.
Na de laatste voorstelling hadden we ook een afterparty! Het was heel gezellig, en jij nam de dansvloer gewoon over! Met de generaals-pet op en je groene broek en gele shirt ging je helemaal los xD Je pakte me een paar keer bij de hand om met me te dansen, maar ik weet nog steeds niet of ik nou vaker met je heb gedanst dan anderen of niet... Ach wat, dat boeit ook helemaal niet, ik heb met je gedanst. Punt. En toen pakte weet-ik-veel-wie lippenstift, en begon random mensen een kus op de wang te geven. En het leuke was, ik kreeg ook wat lippenstift! Eerst durfde ik het niet, maar toen gingen we meneer van der Thros [codenaam] naar de dansvloer slepen en bleven Carlos [mensen, dit is een codenaam voor een meisje ], jij en ik wat achter (en Jessey en Elsbeth kwamen er ook aan lopen). Ik keek naar je wang, en merkte op dat je nog maar 1 lippenafdruk op je gezicht had gekregen. En dat er daar nog wel eentje bij paste. Toen gaf ik je die kus op je wang Later bleek dat Carlos er een foto of zo van had gemaakt :P
De weken daarna bleven we elkaar spreken in de pauzes, meestal met Sofia, Jedidja en Elsbeth erbij. Maar op een gegeven moment fluisterde je mij in op een chat dat je iets ging posten op het forum, om te kijken welke reacties erop zouden komen, en dat ik het tegen niemand moest zeggen. Toen ik keek wat je had gepost, zag ik dit: 'I am in love :D'. Ik deed maar mee voor de grap, maar dat had ik niet moeten doen. Altijd als ik aan zoiets begin vertel ik te veel, en dan weten mensen al zo veel dat ik het beter helemaal uit kan leggen. Dat deed ik op de chat. Ze verdachten eerst Merel [codenaam], maar toen zei ik dat dat niet kon. Ze vroegen hoe ik dat wist. En ik zei: 'Omdat ik het ben :p'. Iedereen was totaal van de kaart, en toen vroegen ze op wie ik was. Ik zei dat ik op jou was Mickey, daar lieg ik niet over. En toen bedachten ze: 'Jaaaaaaaa, we gaan ze koppelen!!! '. Serieus... -___-" . Ik zei nog dat ze het niet tegen jou moesten zeggen, maar ze luisterden niet meer... 2e klassers (en Elsbeth :P) zijn over dat soort dingen iets te enthausiast. Ze denken niet na over wat voor dingen het kan doen met degene die het toegeeft. Het hele idee was dat ik op de chat zou komen zodat het niet zou blijven staan, maar wat heb je daaraan als iedereen je daar plotseling opwacht, en het nog eens aan alle anderen doorvertellen ook? Juist ja, helemaal niks -___-" . En toen kwam jij online, en kreeg je plotseling te horen van Elsbeth: 'Mickey, jij en Sanne zijn nu officieel een koppel!'. Maar het bleek dat de helft me niet serieus nam, want toen riepen ze plotseling dat Jij op Merel zou zijn. Dat kwetste me diep.
Pas met de reünie bij het zwembad was ik weer echt blij. Ik zag je eindelijk weer, en we hadden enorm veel lol zoals toen we het balletje vonden. Je sprong zowat boven op me om hem af te pakken xD En in het diepe bad, met de grote banden... Tijmen [codenaam] claimde er eentje, en trapte iedereen eraf, totdat jij met je snode plannetje kwam... je ging onder de band op de bodem staan, en duwde hem omver xD. Alleen jammer dat je er niet snel genoeg op kon klimmen, want dan zat Tijmen er al weer boven op :P
Het was echt een te gekke tijd met jou, en ik zal je gaan missen. Deze vakantie nog, maar vooral wanneer... Ik wil er eigenlijk niet aan denken. Na komend jaar ben je van school :(
Liefs Sanne
Lieve oma Gabriëlle,
Ik denk nog vaak aan je, als je dat maar weet. Dan stel ik me voor hoe je was, hoe je praatte, hoe je deed... maar elke keer kom ik niet veel verder dan: je was aardig, je praatte als een vrouw, je deed zoals een oma normaal gesproken doet... maar telkens barst ik dan in huilen uit, omdat ik het gewoon niet meer weet. Omdat ik jou nooit heb gekend. Toen ik 8 of 9 was huilde ik de hele nacht door, omdat ik me op de een of andere manier schuldig voelde, terwijl ik niks heb gedaan. Of misschien wel juist omdat ik niks heb gedaan, en ik voelde me diep triest omdat ik niet eens de kans had je te leren kennen. Toen ik 3 of 4 was kreeg ik één dingetje waarbij ik nu nog altijd aan de oma van de foto's moet denken. Het was een sieradenkistje met een dansende minie mouse erin. Als je hem opende kwam er een deuntje uit, ik weet niet meer precies hou die gaat. Sinds die nacht toen ik 8 of 9 was heb ik hem niet meer geöpend... Wat ik nog wel precies weet is wat opa Ron toen tegen mij zei: 'Hier Sanne, dit krijg je nog van oma Gabriëlle. Ze vroeg me het een poosje voor je te bewaren. Weet je, je oma was nooit bang voor de dood. Ze zag het als een nieuw begin, en een kans om De God te ontmoeten, en met Hem te praten. Het was alleen jammer dat ze ons zo vroeg moest verlaten...'. Je hebt halsoverkop moeten vertrekken oma, allemaa dankzij die klote ziekte leukemie! En die naam moeten ze al helemaal veranderen! Er is niks leuk aan een zoveelste soort kanker! Maar nu is het te laat... Ik en Thomas mochten niet eens mee naar de begrafenis omdat papa en mama ons te jong vonden. Ik wou dat ik de kans had om je te leren kennen. Zou je me anders een keer in mijn dromen kunnen opzoeken? Dan heb ik eindelijk antwoord op die vragen die alsmaar door mijn hoofd spoken.
Rust In Vrede. Liefs Sanne
En nu eentje voor iemand waar ik tot over mijn oren verliefd op ben... (PS: Hij noemt zichzelf altijd Mickey, dus zo zal ik hem ook noemen in deze brief) (Sorry voor deze veel te lange brief :P) :
Lieve Mickey,
Sinds het moment dat ik voor het eerst met je praatte ben ik smoorverliefd op jou. Dat gesprek ging ook niet voor niets zo stroef 😛 Altijd als ik iemand leuk vind ben ik te verlegen om ook maar een zinloos gesprekje aan te knopen. Ik wist het eerst nog niet van mezelf, maar toen je even iets moest doen wou ik weer dat je naast me stond en met me praatte. Het stomme was: Ik dacht dat je in de 3e of zo zat. Maar toen begon meneer Tsallab [codenaam :P] opeens met je te praten over Romereis, de reis die iedere 5e klas maakt op onze school. Je zei dat je over een paar weken weg ging, en dat je er heel erg naar uit keek. En toen vroeg je mij in welke klas ik zat. Toen ik 1 antwoordde leek je een beetje verbaasd (of heb ik me dan verbeeld?). Ik wist at het nog lange weken zouden worden, waar in ik je maximaal 1 keer per week zou zien. Al snel bleek ik het fout te hebben, want als ik op dezelfde locatie zat zag ik je overal voorbij komen, dus dat werd zo'n 3 keer per week. En nog steeds was ik te verlegen om je ook maar te begroeten als ik je door de gang of op de trap zag lopen :S. De hele week van de Romereis miste ik je, en daarna gingen de repetities waarbij we allebij moesten komen niet door omdat meneer Tsallab, dan wel zijn zoontje Gerrit, ziek waren. Ik kon wel janken toen Sofia [codenaam ] en ik Iris [codenaam] tegenkwamen bij de [censuur wegens straatnaam]locatie tegenkwamen, en ze ons toeriep dat de repetitie niet door ging. Maar dat deed ik niet, want Sofia wist er nog steeds niks vanaf. Ik vertrouw haar veel toe hoor, maar dat soort dingen laat ik het liefst een poos achterwege 😛. Na een poosje heb ik het haar vertel. Daarna Ravi [codenaam], en daarna Jedidja [codenaam]. Dat zijn degenen die het beste geheimen kunnen bewaren die ik ken. Toen was er nog een repetitie, waarbij meneer Tsallab Gerrit mee had genomen. Ik zie nog zo voor me hoe hij steeds op jou afkwam, om aan je broek en je veters te trekken 😛 En natuurlijk het moment dat Gerrit op het stopcontact af liep, en wij tweeën zijn vingers erbij weg haalden... Toen je zei dat hij zijn vingers beter in z'n neus kon stoppen omdat dat ook twee gaten waren lachte ik me dood xD Maar goed, toen was jouw scene, en we gaven de taak door aan Sofia en Jedidja. Ik lette nauwelijks op de scene, ik keek gewoon naar jou.
De musical eindigde al veel te snel, zelfs na het uitstel omdat het orkest nog niet klaar was. Voor de voorstelingen vergeleek je je met een foto van 'MacBeth'. Tenminste, Iris zou wel willen dat dat MacBeth was 😛. Ik hielp je vergelijken, maar dan noemde ik alleen de voordelen op, want ik kon geen nadelen ontdekken. Ik wist niet waarom je in vredesnaam op iemand anders zou willen lijken dan jezelf 😛. En toen kwam het groten moment... nee, nog niet de 1e voorstelling, het moment dat je zei dat je ogen lichter waren, en dat ik dat toen checkte. Het eerste moment at ik je ogen kon zien...
En voor de opvoering kwam iemand op het geweldige idee van de breek-een-been-knuffels (break-a-legg-hugs). Dat werd een traditie voor bij elke voorstelling, en er was ook een knuffel ingepland voor elke pauze, en elk einde van de voorstellingen. in totaal kreeg ik er 9 van jou.
De voorstellingen gingen geweldig, en je zat zo goed in je rol als MacBeth! Ik kon alleen maar heel stilletjes achter de coulissen luisteren, want spieken mocht niet. Ik raakte zelfs een keer bijna mijn tekst kwijt toen je erg dicht bij me tegen me stond te praten... Gelukkig schoot het em net weer te binnen, maar het scheelde niet veel.
Na de laatste voorstelling hadden we ook een afterparty! Het was heel gezellig, en jij nam de dansvloer gewoon over! Met de generaals-pet op en je groene broek en gele shirt ging je helemaal los xD Je pakte me een paar keer bij de hand om met me te dansen, maar ik weet nog steeds niet of ik nou vaker met je heb gedanst dan anderen of niet... Ach wat, dat boeit ook helemaal niet, ik heb met je gedanst. Punt. En toen pakte weet-ik-veel-wie lippenstift, en begon random mensen een kus op de wang te geven. En het leuke was, ik kreeg ook wat lippenstift! Eerst durfde ik het niet, maar toen gingen we meneer van der Thros [codenaam] naar de dansvloer slepen en bleven Carlos [mensen, dit is een codenaam voor een meisje ], jij en ik wat achter (en Jessey en Elsbeth kwamen er ook aan lopen). Ik keek naar je wang, en merkte op dat je nog maar 1 lippenafdruk op je gezicht had gekregen. En dat er daar nog wel eentje bij paste. Toen gaf ik je die kus op je wang Later bleek dat Carlos er een foto of zo van had gemaakt :P
De weken daarna bleven we elkaar spreken in de pauzes, meestal met Sofia, Jedidja en Elsbeth erbij. Maar op een gegeven moment fluisterde je mij in op een chat dat je iets ging posten op het forum, om te kijken welke reacties erop zouden komen, en dat ik het tegen niemand moest zeggen. Toen ik keek wat je had gepost, zag ik dit: 'I am in love :D'. Ik deed maar mee voor de grap, maar dat had ik niet moeten doen. Altijd als ik aan zoiets begin vertel ik te veel, en dan weten mensen al zo veel dat ik het beter helemaal uit kan leggen. Dat deed ik op de chat. Ze verdachten eerst Merel [codenaam], maar toen zei ik dat dat niet kon. Ze vroegen hoe ik dat wist. En ik zei: 'Omdat ik het ben :p'. Iedereen was totaal van de kaart, en toen vroegen ze op wie ik was. Ik zei dat ik op jou was Mickey, daar lieg ik niet over. En toen bedachten ze: 'Jaaaaaaaa, we gaan ze koppelen!!! '. Serieus... -___-" . Ik zei nog dat ze het niet tegen jou moesten zeggen, maar ze luisterden niet meer... 2e klassers (en Elsbeth :P) zijn over dat soort dingen iets te enthausiast. Ze denken niet na over wat voor dingen het kan doen met degene die het toegeeft. Het hele idee was dat ik op de chat zou komen zodat het niet zou blijven staan, maar wat heb je daaraan als iedereen je daar plotseling opwacht, en het nog eens aan alle anderen doorvertellen ook? Juist ja, helemaal niks -___-" . En toen kwam jij online, en kreeg je plotseling te horen van Elsbeth: 'Mickey, jij en Sanne zijn nu officieel een koppel!'. Maar het bleek dat de helft me niet serieus nam, want toen riepen ze plotseling dat Jij op Merel zou zijn. Dat kwetste me diep.
Pas met de reünie bij het zwembad was ik weer echt blij. Ik zag je eindelijk weer, en we hadden enorm veel lol zoals toen we het balletje vonden. Je sprong zowat boven op me om hem af te pakken xD En in het diepe bad, met de grote banden... Tijmen [codenaam] claimde er eentje, en trapte iedereen eraf, totdat jij met je snode plannetje kwam... je ging onder de band op de bodem staan, en duwde hem omver xD. Alleen jammer dat je er niet snel genoeg op kon klimmen, want dan zat Tijmen er al weer boven op :P
Het was echt een te gekke tijd met jou, en ik zal je gaan missen. Deze vakantie nog, maar vooral wanneer... Ik wil er eigenlijk niet aan denken. Na komend jaar ben je van school :(
Liefs Sanne
A
Voor Lennart.
Lennart, ik weet dat je het moeilijk hebt gehad vorig jaar. Het ging al zo lastig op school, met Latijn, Grieks, Frans... En toen gingen je ouders ook nog scheiden. Sindsdien was je die stille jongen in de klas, nog stiller dan normaal. Het ging steeds slechter in de klas, je kon je cijfers niet meer ophalen. Ik heb je nog een poosje bijles gegeven, in de hoop dat je dit jaar weer in mijn klas zou kunnen zitten. Het had allemaal geen zin meer, je liep net te ver achter, en je kon je geloof ik niet goed concentreren. Op het eindfeest van onze klas vertelde je wat er aan de hand was. Ik hoorde daar het hele verhaal pas voor het eerst en ik voelde me schuldig, zo verschrikkelijk schuldig... Ik weet niet precies waarom, hoewel ik denk dat het komt omdat ik al wist dat je het lastig had in het begin, en dat ik nu denk dat ik je eerder had moeten helpen. En natuurlijk omdat ik niet wist dat je ouders gingen scheiden. Als ik dat wel had geweten had ik echt geprobeerd te helpen, want daar zijn vrienden voor. Toen je je verhaal vertelde die dag kwam je maar tot halverwege. Toen barstte je in tranen uit, en je vertelde snikkend nog een beetje verder. Je draaide je om en liep naar de WC. Daar bleef je heel lang, tot je weer een beetje gekalmeerd was. Er werd nog een laatste rondje schuifelen geörganiseerd, en toen vroeg je of ik met jou wou dansen. Ik zei ja, en daar heb ik geen spijt van. Als ik nee zou zeggen dan zou je er echt niet meer tegen kunnen, dat voelde ik gewoon. En daarbij, je bent een hele leuke jongen. Ik dacht eerst ook wel eens of ik je "leuk leuk" kon vinden, en ik wist het niet zeker. Ik weet het nu ook niet zeker. Het spijt me dit te moeten zeggen, maar ik ben zeg maar best verliefd op iemand die ik heb leren kennen door de schoolmusical... Je hebt me echt laten nadenken, een hele vakantie lang. Nog steeds ben ik er niet uit. Ik weet zeker dat ik M (de jongen van de musical) leuk vind, en ik voel ook wel wat voor jou... Maar ik weet niet zeker of dat gewoon vriendschap is.
Liefs en veel sterkte, Sanne
Lennart, ik weet dat je het moeilijk hebt gehad vorig jaar. Het ging al zo lastig op school, met Latijn, Grieks, Frans... En toen gingen je ouders ook nog scheiden. Sindsdien was je die stille jongen in de klas, nog stiller dan normaal. Het ging steeds slechter in de klas, je kon je cijfers niet meer ophalen. Ik heb je nog een poosje bijles gegeven, in de hoop dat je dit jaar weer in mijn klas zou kunnen zitten. Het had allemaal geen zin meer, je liep net te ver achter, en je kon je geloof ik niet goed concentreren. Op het eindfeest van onze klas vertelde je wat er aan de hand was. Ik hoorde daar het hele verhaal pas voor het eerst en ik voelde me schuldig, zo verschrikkelijk schuldig... Ik weet niet precies waarom, hoewel ik denk dat het komt omdat ik al wist dat je het lastig had in het begin, en dat ik nu denk dat ik je eerder had moeten helpen. En natuurlijk omdat ik niet wist dat je ouders gingen scheiden. Als ik dat wel had geweten had ik echt geprobeerd te helpen, want daar zijn vrienden voor. Toen je je verhaal vertelde die dag kwam je maar tot halverwege. Toen barstte je in tranen uit, en je vertelde snikkend nog een beetje verder. Je draaide je om en liep naar de WC. Daar bleef je heel lang, tot je weer een beetje gekalmeerd was. Er werd nog een laatste rondje schuifelen geörganiseerd, en toen vroeg je of ik met jou wou dansen. Ik zei ja, en daar heb ik geen spijt van. Als ik nee zou zeggen dan zou je er echt niet meer tegen kunnen, dat voelde ik gewoon. En daarbij, je bent een hele leuke jongen. Ik dacht eerst ook wel eens of ik je "leuk leuk" kon vinden, en ik wist het niet zeker. Ik weet het nu ook niet zeker. Het spijt me dit te moeten zeggen, maar ik ben zeg maar best verliefd op iemand die ik heb leren kennen door de schoolmusical... Je hebt me echt laten nadenken, een hele vakantie lang. Nog steeds ben ik er niet uit. Ik weet zeker dat ik M (de jongen van de musical) leuk vind, en ik voel ook wel wat voor jou... Maar ik weet niet zeker of dat gewoon vriendschap is.
Liefs en veel sterkte, Sanne
A
@fatanduglyme: wow, dat is echt heel heftig... sterkte meis, en nog gecondoleerd 😞
A
Lieve ex-pester.
Het is nu al z'n lange tijd geleden dat ik je gezien heb, maar toch wou ik je even iets laten weten.
Ik wil je bedanken, bedanken dat je mij nooit binnen de groep liet, dat je mij altijd uitschold en mijn vriendinnen afpakte.
Ik wil je bedanken omdat je mij altijd afkraakte en zei dat ik overal slecht in was.
Ja lieve ex-pester. Misschien denk jij wel nooit meer aan mij, maar ik nog elke dag.
Bedankt dat ik door jou angsten kreeg. Angsten om niet meer gewardeert te worden door mensen en dat ik altijd dacht dat mensen mij buiten zouden sluiten. Al mijn zelfvertrouwen nam jij weg, ik heb het moeilijk gehad. Maar langzaam alles weer opgebouwt.
Weetje, soms zie ik je nog wel eens. Dan ben ik bang, heel erg bang. Maar jij ziet mij niet. Gelukkig maar, en toch ergens wil ik dat jij mij ziet. Je moet het zien. Je moet zien dat ik vriendinnen heb die mij steunen! Je moet zien hoe ik mijn zelfvertoruwen weer opgebouwt heb.
Maar toch, wat zou mijn leven zijn geweest zonder jou? Toch wel een stuk makkelijker. Een zwarte bladzijde van mijn leven.
Doei, ex-pester.
Het is nu al z'n lange tijd geleden dat ik je gezien heb, maar toch wou ik je even iets laten weten.
Ik wil je bedanken, bedanken dat je mij nooit binnen de groep liet, dat je mij altijd uitschold en mijn vriendinnen afpakte.
Ik wil je bedanken omdat je mij altijd afkraakte en zei dat ik overal slecht in was.
Ja lieve ex-pester. Misschien denk jij wel nooit meer aan mij, maar ik nog elke dag.
Bedankt dat ik door jou angsten kreeg. Angsten om niet meer gewardeert te worden door mensen en dat ik altijd dacht dat mensen mij buiten zouden sluiten. Al mijn zelfvertrouwen nam jij weg, ik heb het moeilijk gehad. Maar langzaam alles weer opgebouwt.
Weetje, soms zie ik je nog wel eens. Dan ben ik bang, heel erg bang. Maar jij ziet mij niet. Gelukkig maar, en toch ergens wil ik dat jij mij ziet. Je moet het zien. Je moet zien dat ik vriendinnen heb die mij steunen! Je moet zien hoe ik mijn zelfvertoruwen weer opgebouwt heb.
Maar toch, wat zou mijn leven zijn geweest zonder jou? Toch wel een stuk makkelijker. Een zwarte bladzijde van mijn leven.
Doei, ex-pester.
A
Lieve Papa, Mama, Grote zus,
Jullie zijn er niet meer. Het is leeg zonder jullie, een groot gemis.
Ik blijf jullie voor altijd bij me houden, de herinneringen koester ik voor eeuwig.
Papa,
Mijn lieve sterke Papa. Je was zo spontaan, zo grappig. Ik zat altijd bij je op de nek, jij was mijn held.
Mijn held, en dat ben je nu nog steeds. Je was en bent een geweldige vader en de tijden samen met jou waren geweldig.
Je hebt Mama uit haar diepe dal van pijn, angst, wanhoop kunnen halen. Daar bewonder ik je enorm om, dat zou niemand anders gelukt zijn.
Die 6 jaar samen met jou, en toen moest je gaan. Je was altijd kerngezond, ineens sloeg het om.
Ineens vond ik jou daar, mama was een weekendje weg met een vriendin. Ik stapte de slaapkamer in, er hing een bedrukte sfeer.
Ik sloop nar het bed en maakte je wakker. Dat wakker worden is nooit gebeurd, je hart was gestopt met kloppen.
We houden van je. We missen je <'3.
Mama,
Mijn lieve zorgzame Mama. Je was mijn beschermengel, en nu nog steeds.
Toen Papa was overleden hebben we het als gezin moeilijk gehad, de sterke schakel was weggevallen.
Jij hebt een moeilijke jeugd gehad en samen met jou Man, mijn Papa heb je al je angsten overwonnen en alles een plekje kunnen geven.
De man van je dromen viel weg en dat was moeilijk voor je, heel moeilijk.
De zorg op mijn zus en mij kon je niet op je nemen, het ging mis. Je verwaarloosde jezelf en mijn zus en ik namen het huishouden over.
Maar weet dat ik dat altijd gedaan heb uit liefde voor je, het maakte me niet uit. Je bent uiteindelijk naar een psycholoog gegaan en er bovenop gekomen.
Ineens was je weer de zorgzame moeder die je altijd geweest was.
En toen gebeurde het met jou Dochter, mijn Zus. Je hield je zo sterk, voor mij, je zorgde voor me. We deelde ons verdriet.
Ik heb enorm veel bewondering voor jou, voor jou als persoon.
Toen, ineens, Kanker. Een verschrikkelijke ziekte, je hebt 8 maanden geleden. Ik zat tijdens je ziekenhuisopnames in een pleeggezin.
Familie, nee die band was flink verwaterd. Ik zou niet eens weten wie onze familie zou zijn.
Je vond het vreselijk dat in in pleeggezinnen zat. Je vocht voor je leven. Maar het was genoeg geweest, je had genoeg gevochten.
Genoeg geleden, genoeg gezorgt. Je ging heen, met mij nog in je armen sloot je je ogen, voorgoed.
We houden van je. We missen je<'3.
Lieve Zus,
Mijn grote voorbeeld, ik wilde net als jij worden. Het leeftijdsverschil was 5 jaar dus je was echt een vorobeeld voor me.
Ik probeerde je te immiteren, je was een liefdevolle meid. Veel vriendinnen, een perfect leventje. Leek.
Je beste vriend pleegde zelfmoord, je verloor jou en mijn Papa. Het was ook voor jou een moeilijke tijd, maar je hebt je er door heen geslagen.
En hebt altijd de zorgen voor mij op je genomen, ik probeerde ook te helpen maar ik was nog jong.
Nog steeds ben je zo speciaal voor me, hoe je alels oppikt. Hoe positief je in het leven stond.
Toen werd je ziek, een griepje leek het. Je hebt een week lekker op bed gelegen en het leek beter te gaan.
Toen kreeg je allemaal rare plekken op je lichaam, we gingen met je naar de huisarts. Hij stuurde ons door naar het ziekenhuis.
Vanaf dat moment is het allemaal snel gegaan. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen glipte je weg, je raakte bewusteloos.
Een tijd later ontwaakte je weer, je pakte de hand van mij en mama vast en fluisterde ons wat woordjes toe. Een traan drupte over je wangen en je glipte weg. Artsen hebben je nog geprobeerd in coma te houden, je had een hersenbloeding. Niks mocht meer helpen en de apparaten werden een week later uitgeschakeld.
We houden van je. We missen je<'3.
We waren en perfect gezinnetje, leken een perfect gezinnetje. Tot langzaam alles uiteenviel.
Ik vergeet jullie nooit, allemaal even belangrijk waren en zijn jullie voor me. Nooit zal ik jullie vergeten, jullie blijven bij me.
En toch hoop ik iedere dag dat ik opsta en jullie allemaal even een knuffel geef, net als vroeger. Ook al gaat die dag nooit meer komen.
Adem houdt op.
Warmte wordt kilte.
Kilte als van de dood.
We missen jullie. ):
Jullie zijn er niet meer. Het is leeg zonder jullie, een groot gemis.
Ik blijf jullie voor altijd bij me houden, de herinneringen koester ik voor eeuwig.
Papa,
Mijn lieve sterke Papa. Je was zo spontaan, zo grappig. Ik zat altijd bij je op de nek, jij was mijn held.
Mijn held, en dat ben je nu nog steeds. Je was en bent een geweldige vader en de tijden samen met jou waren geweldig.
Je hebt Mama uit haar diepe dal van pijn, angst, wanhoop kunnen halen. Daar bewonder ik je enorm om, dat zou niemand anders gelukt zijn.
Die 6 jaar samen met jou, en toen moest je gaan. Je was altijd kerngezond, ineens sloeg het om.
Ineens vond ik jou daar, mama was een weekendje weg met een vriendin. Ik stapte de slaapkamer in, er hing een bedrukte sfeer.
Ik sloop nar het bed en maakte je wakker. Dat wakker worden is nooit gebeurd, je hart was gestopt met kloppen.
We houden van je. We missen je <'3.
Mama,
Mijn lieve zorgzame Mama. Je was mijn beschermengel, en nu nog steeds.
Toen Papa was overleden hebben we het als gezin moeilijk gehad, de sterke schakel was weggevallen.
Jij hebt een moeilijke jeugd gehad en samen met jou Man, mijn Papa heb je al je angsten overwonnen en alles een plekje kunnen geven.
De man van je dromen viel weg en dat was moeilijk voor je, heel moeilijk.
De zorg op mijn zus en mij kon je niet op je nemen, het ging mis. Je verwaarloosde jezelf en mijn zus en ik namen het huishouden over.
Maar weet dat ik dat altijd gedaan heb uit liefde voor je, het maakte me niet uit. Je bent uiteindelijk naar een psycholoog gegaan en er bovenop gekomen.
Ineens was je weer de zorgzame moeder die je altijd geweest was.
En toen gebeurde het met jou Dochter, mijn Zus. Je hield je zo sterk, voor mij, je zorgde voor me. We deelde ons verdriet.
Ik heb enorm veel bewondering voor jou, voor jou als persoon.
Toen, ineens, Kanker. Een verschrikkelijke ziekte, je hebt 8 maanden geleden. Ik zat tijdens je ziekenhuisopnames in een pleeggezin.
Familie, nee die band was flink verwaterd. Ik zou niet eens weten wie onze familie zou zijn.
Je vond het vreselijk dat in in pleeggezinnen zat. Je vocht voor je leven. Maar het was genoeg geweest, je had genoeg gevochten.
Genoeg geleden, genoeg gezorgt. Je ging heen, met mij nog in je armen sloot je je ogen, voorgoed.
We houden van je. We missen je<'3.
Lieve Zus,
Mijn grote voorbeeld, ik wilde net als jij worden. Het leeftijdsverschil was 5 jaar dus je was echt een vorobeeld voor me.
Ik probeerde je te immiteren, je was een liefdevolle meid. Veel vriendinnen, een perfect leventje. Leek.
Je beste vriend pleegde zelfmoord, je verloor jou en mijn Papa. Het was ook voor jou een moeilijke tijd, maar je hebt je er door heen geslagen.
En hebt altijd de zorgen voor mij op je genomen, ik probeerde ook te helpen maar ik was nog jong.
Nog steeds ben je zo speciaal voor me, hoe je alels oppikt. Hoe positief je in het leven stond.
Toen werd je ziek, een griepje leek het. Je hebt een week lekker op bed gelegen en het leek beter te gaan.
Toen kreeg je allemaal rare plekken op je lichaam, we gingen met je naar de huisarts. Hij stuurde ons door naar het ziekenhuis.
Vanaf dat moment is het allemaal snel gegaan. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen glipte je weg, je raakte bewusteloos.
Een tijd later ontwaakte je weer, je pakte de hand van mij en mama vast en fluisterde ons wat woordjes toe. Een traan drupte over je wangen en je glipte weg. Artsen hebben je nog geprobeerd in coma te houden, je had een hersenbloeding. Niks mocht meer helpen en de apparaten werden een week later uitgeschakeld.
We houden van je. We missen je<'3.
We waren en perfect gezinnetje, leken een perfect gezinnetje. Tot langzaam alles uiteenviel.
Ik vergeet jullie nooit, allemaal even belangrijk waren en zijn jullie voor me. Nooit zal ik jullie vergeten, jullie blijven bij me.
En toch hoop ik iedere dag dat ik opsta en jullie allemaal even een knuffel geef, net als vroeger. Ook al gaat die dag nooit meer komen.
Adem houdt op.
Warmte wordt kilte.
Kilte als van de dood.
We missen jullie. ):
A
Hee Sukkels
Bedankt voor het ruïneren van mijn leven, mijn zelfvertrouwen, en het vertrouwen in anderen.
Bedankt dat ik me nu elke dag angstig en verward voel en ongeaccepteerd, omdat jullie het zonodig leuk vonden om iemand kapot te maken.
Jullie dachten stoer te zijn.
Een leuke grap uit te halen, maar door jullie roddels haat de halve school mij!
Nee niet eens alleen zij!
Mensen namen maar aan dat het allemaal waar was wat jullie zeiden, vertelden het hun familie, vrienden, mensen met wie ze op bijvoorbeeld hockey zaten en nu gaat het nog steeds via via heel nederland door!
Bedankt dat ik niet meer normaal de straat op kan gaan of naar school zonder te denken of degene die ik tegenkom die roddels heeft gehoord.
Bedankt dat ik me lelijk, dik en ongetalenteerd voel en het ook nog erg vaak expres te horen krijg!
En weten jullie?
Dat ik inderdaad niet meer de slankste ben omdat ik me nu volprop om mijn emoties weg te stoppen!?
Dat ik niks meer goed kan doen!?
Dat ik alles waar ik aan begin het niet meer af maak omdat 'ik toch wel weet dat ik geen talent heb!?'
Ik dacht dat het me nooit kan schelen.
Ik had er eerst ook helemaal geen last van.
Maar nu besef ik dat het wel degelijk gevolgen heeft gemaakt waar ik me voor afsloot.
Ik voelde me zelfs gelukkig tot nu toe.
Ik heb er over nagedacht en ik zal alles eraan doen om mijn reputatie te herstellen, weer gelukkig te worden, weer gezond te gaan eten, op te komen voor mezelf, weer te gaan bewegen, mijn zelfvertrouwen terug te krijgen en mezelf te accepteren.
En jullie zullen me niet stoppen of dwarsliggen.
Ik neem voorgoed afscheid van jullie sukkels!
Ik zal weer door het leven gaan als een sterke meid van 14 jaar al zal het lang duren voordat ik daar kom.
De littekens zullen altijd blijven, maar ze hebben me sterker gemaakt.
Ik weet nu wie ik ben.
Ik ga aan mijn toekomst werken zonder jullie!
''Who's laughing now Suckers!?''
InvisibleShadow
Bedankt voor het ruïneren van mijn leven, mijn zelfvertrouwen, en het vertrouwen in anderen.
Bedankt dat ik me nu elke dag angstig en verward voel en ongeaccepteerd, omdat jullie het zonodig leuk vonden om iemand kapot te maken.
Jullie dachten stoer te zijn.
Een leuke grap uit te halen, maar door jullie roddels haat de halve school mij!
Nee niet eens alleen zij!
Mensen namen maar aan dat het allemaal waar was wat jullie zeiden, vertelden het hun familie, vrienden, mensen met wie ze op bijvoorbeeld hockey zaten en nu gaat het nog steeds via via heel nederland door!
Bedankt dat ik niet meer normaal de straat op kan gaan of naar school zonder te denken of degene die ik tegenkom die roddels heeft gehoord.
Bedankt dat ik me lelijk, dik en ongetalenteerd voel en het ook nog erg vaak expres te horen krijg!
En weten jullie?
Dat ik inderdaad niet meer de slankste ben omdat ik me nu volprop om mijn emoties weg te stoppen!?
Dat ik niks meer goed kan doen!?
Dat ik alles waar ik aan begin het niet meer af maak omdat 'ik toch wel weet dat ik geen talent heb!?'
Ik dacht dat het me nooit kan schelen.
Ik had er eerst ook helemaal geen last van.
Maar nu besef ik dat het wel degelijk gevolgen heeft gemaakt waar ik me voor afsloot.
Ik voelde me zelfs gelukkig tot nu toe.
Ik heb er over nagedacht en ik zal alles eraan doen om mijn reputatie te herstellen, weer gelukkig te worden, weer gezond te gaan eten, op te komen voor mezelf, weer te gaan bewegen, mijn zelfvertrouwen terug te krijgen en mezelf te accepteren.
En jullie zullen me niet stoppen of dwarsliggen.
Ik neem voorgoed afscheid van jullie sukkels!
Ik zal weer door het leven gaan als een sterke meid van 14 jaar al zal het lang duren voordat ik daar kom.
De littekens zullen altijd blijven, maar ze hebben me sterker gemaakt.
Ik weet nu wie ik ben.
Ik ga aan mijn toekomst werken zonder jullie!
''Who's laughing now Suckers!?''
InvisibleShadow
A
mam heeft u door dat ik bang ben dat niemand me mag? dat ik bang ben om alleen te zijn? bang om in de steek te worden gelaten?
het gaat helemaal niet zo goed op school als jullie denken, de klas is voor het eerst in mijn leven top, en toch voel ik mij betuigesloten. ik doe het zelf, ik wil niet met ze te maken hebben, bang voor vooroordelen. bang in de steek gelaten te worden, bang dat ik weer word misbruikt.
als ik naar de klas kijk kan ik niet zeggen wie vriendinnen van mij zijn en wie niet, we zijn vage kennisen en k loop er maar een beetje bij.
wist u dat ik mij snij soms? of van dat k** gevoel af te komen? u heeft in mijn gedachte me altijd tegen gehouden, maar die gedachte is er niet meer.
ik zou soms zelfs zelfmoord willen plegen, maar dat doe ik niet, haha erg raar maar ik ben ondertussen ook bang voor de dood.
vaak heb ik het gevoel dat mensen en vooral u mij niet begrijpen, weet u hoe dat voelt? het voelt eenzaam en verlaten. zelfs mijn beste vriendin begrijpt het niet vaak, maar oke zij heeft dan ook die speciale ziekte dat ze niet echt veel weet over emoties. maar wie weet dat wel?
u heeft vaak gezegd dat ik vrienden moest maken en dingen moest doen, en dat doe ik nu met de familie van mijn beste vriendin, en dat vind u ook al niet goed. ik doe vaak iets verkeerds volgens u, en als ik wat vraag zegt u doe maar. dat voelt alsof u niet meer van mij houd.
met S. kon ik goed praten, maar dan ging het meestal over jongens omdat ik daar beetje problemen mee heb. maar zij is nu uit huis dus kan ik steeds moeilijker met haar praten.
ik lieg veel tegen u zodat ik weg kan gaan naar de familie van beste vriendin, omdat ik me daar gelukkig voel, vrij, zonder stres. ik kan daar alles zeggen zonder dat ze boos of wat dan ook raken. wat thuis wel gebeurd vaak. daarom zeg ik bijna nooit meer iets
mam ik hou van u, houd u ook nog van mij?
-x-x-x-
het gaat helemaal niet zo goed op school als jullie denken, de klas is voor het eerst in mijn leven top, en toch voel ik mij betuigesloten. ik doe het zelf, ik wil niet met ze te maken hebben, bang voor vooroordelen. bang in de steek gelaten te worden, bang dat ik weer word misbruikt.
als ik naar de klas kijk kan ik niet zeggen wie vriendinnen van mij zijn en wie niet, we zijn vage kennisen en k loop er maar een beetje bij.
wist u dat ik mij snij soms? of van dat k** gevoel af te komen? u heeft in mijn gedachte me altijd tegen gehouden, maar die gedachte is er niet meer.
ik zou soms zelfs zelfmoord willen plegen, maar dat doe ik niet, haha erg raar maar ik ben ondertussen ook bang voor de dood.
vaak heb ik het gevoel dat mensen en vooral u mij niet begrijpen, weet u hoe dat voelt? het voelt eenzaam en verlaten. zelfs mijn beste vriendin begrijpt het niet vaak, maar oke zij heeft dan ook die speciale ziekte dat ze niet echt veel weet over emoties. maar wie weet dat wel?
u heeft vaak gezegd dat ik vrienden moest maken en dingen moest doen, en dat doe ik nu met de familie van mijn beste vriendin, en dat vind u ook al niet goed. ik doe vaak iets verkeerds volgens u, en als ik wat vraag zegt u doe maar. dat voelt alsof u niet meer van mij houd.
met S. kon ik goed praten, maar dan ging het meestal over jongens omdat ik daar beetje problemen mee heb. maar zij is nu uit huis dus kan ik steeds moeilijker met haar praten.
ik lieg veel tegen u zodat ik weg kan gaan naar de familie van beste vriendin, omdat ik me daar gelukkig voel, vrij, zonder stres. ik kan daar alles zeggen zonder dat ze boos of wat dan ook raken. wat thuis wel gebeurd vaak. daarom zeg ik bijna nooit meer iets
mam ik hou van u, houd u ook nog van mij?
-x-x-x-
A
hee pa, heb je ooit wel eens nagedacht dat jou gedrag mij kapot maakt? mij, mama en me broer?
door jou ben ik een kind die niet weet wie ze is, maar nee jij doet nooit wat verkeert!
zag je het maar een keer in als is het maar voor 1 dag!
wonden helen maar littekens blijven door jou is mijn lichaam kapot en lelijk,
door al je manipulatie en ik kon niet tegen je op ik was mama kwijt toen ik haar nodig had!
ik ben nu bij je weg net als mama en broer en jij geeft mij de schuld van alles?
ik wilde geen contact maar je blijft me vader jammer genoeg!
door je daden moet je nu een maand zitten dat is veel te kort!
ik hoop dat eva de aangifte tegen jou kan doorzetten hoe dan ook!
je weet dat eva me beste vriendin is met veel problemen en jij heb het leg om haar 4JAAR LANG te misbruiken en verkrachten?
ik kan door jou niks meer ik kan niet eens normaal bij de ouders van me vriend zitten omdat hun wel ouders zijn,
kinderen maken kan iedereen maar er voor zorgen niet en jij bent nooit een vader geweest!
je hebt me kapot gemaakt 16 jaar lang! nu ben ik eindelijk zo ver dat ik aan mezelf mag en kan gaan werken maar trots zal je niet zijn,
ik moet me vriend(en) achterlaten omdat het verweg is en jij kan niet eens trots zijn!
je hebt me vanaf klein meisje geestelijk mishandelt ik hoop dat je ogen ooit geopend worden en ziet wat je je kinderen heb aangedaan!
Papa ik wil 1 ding, het is heel simpel:
IK WIL EEN VADER! een normale vader!
maar dat zal je toch nooit worden, maar daar is het ook te laat voor ik zal nooit een mooie vlinder worden,
een vlinder die kan vliegen hoe hoog ze ook wil.
nee ik ben een rups en dat zal ik altijd blijven,
misschien wordt ik wel een vlinder maar het is te laat om te leren vliegen.
Groetjes
respect voor jou meid !!!
100X respect, je verhaal ontroerd me, mijn tranen lopen over mijn wangen, wat moet jij het moeilijk hebben gehad. succes met alles en probeer toch een vlinder te worden die kan vliegen, al is het maar laag vliegen, je vliegt dan toch
A
tekst verwijderd in strijd met de forumregels
beschudlig mij (vloek) niet van dingen die ik niet doe rot joch!
jij vergalt mijn leven, zelfs die van sandra! waarom wat hebben wij jou ooit aangedaan?!
blijf met je poten van ons geld af! blijf met je poten van ons af! verniel mij niet van binnen!
jij ziet het misschien niet maar ik voel het wel!
we waren de beste maatjes vroeger, altijd lol samen, toen had ik nog niet door wat jij met mij deed, altijd de baas over mij spelen, oke ik ben ouder dan jij en jij bent mijn kleine broertje waarom wil jij dan altijd de baas blijven spelen over mij?! zelfs nu nog!
je jat mijn geld, en zegt dat ik mijn eigen geld jat, dat jij dingen kwijt raakt maar dat is niet zo!
je manipuleert me zodat ik dingen doe die jij wil dat ik doe! door jou kwam ik in aanraking met de politie! door jou heeft jana mij een keer geslagen!
je kleineerd me, je geeft mij geen ruimte om te leven, jij weet alles beter! maar dat is niet zo! (vloek) zie nou eens in dat het niet zo is! je bent niet slimmer, je bent niet beter, en je bent ook niet knapper. jouw innerlijk is kut en als jij zo door gaat kom je echt in de gevangenis.
ik vergeet de dag neit dat jij met een broodmes achter sandra aan ging. hoe kon je! ze is onze oudste zus en jij wou haar vermoorden!
we redden steeds zo ongeveer je leven! telkens als mama weg is moet jij weer naar het ziekenhuis toe! de buurman helpt ons, maar wij redden je!
en wat krijgen wij terug? lege portomoneën, en de schuld over van alles wat wij niet hebben gedaan!
ik haat je, sandra haat je ook. maar we houden van je wanneer je gewond raakt.
maar nu, nu haat ik je echt, ik ben niet zo duivels als jij ben ik nooit geweest.
ik heb 1 keer wat van je gesloopt, maar dat was omdat jij mama tegen mij opzette, en dat waren alleen paar donald ducks. maar nu nu zeg je dat ik het kado wat we van mama kregen toen ze terug kwam uit egypte dat ik dat heb gesloopt! maar dat heb ik niet gedaan! waarom geef je mij de schuld! waarom!
ik doe nooit iets bij jou, en jij bij mij wel, jij was de reden dat ik mezelf begon te snijden! jij was de reden dat ik vaak het huis uit wil gaan!
je ziet het niet, je ziet niet wie ik nu ben, jij ziet mij 10 jarige ik. jij ziet mijn gevoelens niet wat je met mij doet.
ik ben bang voor je, bang dat je als ik tegen jou in werk, dat je me dood, me verwond, of bewusteloos krijgt.
ik haat het om alleen bij jou te zijn, ik haat het echt.
waarom zie je dit neit aaron, ik wil weer zoals vroeger zijn de beste maatjes waar sandra jaloers op was op onze bond samen.....
beschudlig mij (vloek) niet van dingen die ik niet doe rot joch!
jij vergalt mijn leven, zelfs die van sandra! waarom wat hebben wij jou ooit aangedaan?!
blijf met je poten van ons geld af! blijf met je poten van ons af! verniel mij niet van binnen!
jij ziet het misschien niet maar ik voel het wel!
we waren de beste maatjes vroeger, altijd lol samen, toen had ik nog niet door wat jij met mij deed, altijd de baas over mij spelen, oke ik ben ouder dan jij en jij bent mijn kleine broertje waarom wil jij dan altijd de baas blijven spelen over mij?! zelfs nu nog!
je jat mijn geld, en zegt dat ik mijn eigen geld jat, dat jij dingen kwijt raakt maar dat is niet zo!
je manipuleert me zodat ik dingen doe die jij wil dat ik doe! door jou kwam ik in aanraking met de politie! door jou heeft jana mij een keer geslagen!
je kleineerd me, je geeft mij geen ruimte om te leven, jij weet alles beter! maar dat is niet zo! (vloek) zie nou eens in dat het niet zo is! je bent niet slimmer, je bent niet beter, en je bent ook niet knapper. jouw innerlijk is kut en als jij zo door gaat kom je echt in de gevangenis.
ik vergeet de dag neit dat jij met een broodmes achter sandra aan ging. hoe kon je! ze is onze oudste zus en jij wou haar vermoorden!
we redden steeds zo ongeveer je leven! telkens als mama weg is moet jij weer naar het ziekenhuis toe! de buurman helpt ons, maar wij redden je!
en wat krijgen wij terug? lege portomoneën, en de schuld over van alles wat wij niet hebben gedaan!
ik haat je, sandra haat je ook. maar we houden van je wanneer je gewond raakt.
maar nu, nu haat ik je echt, ik ben niet zo duivels als jij ben ik nooit geweest.
ik heb 1 keer wat van je gesloopt, maar dat was omdat jij mama tegen mij opzette, en dat waren alleen paar donald ducks. maar nu nu zeg je dat ik het kado wat we van mama kregen toen ze terug kwam uit egypte dat ik dat heb gesloopt! maar dat heb ik niet gedaan! waarom geef je mij de schuld! waarom!
ik doe nooit iets bij jou, en jij bij mij wel, jij was de reden dat ik mezelf begon te snijden! jij was de reden dat ik vaak het huis uit wil gaan!
je ziet het niet, je ziet niet wie ik nu ben, jij ziet mij 10 jarige ik. jij ziet mijn gevoelens niet wat je met mij doet.
ik ben bang voor je, bang dat je als ik tegen jou in werk, dat je me dood, me verwond, of bewusteloos krijgt.
ik haat het om alleen bij jou te zijn, ik haat het echt.
waarom zie je dit neit aaron, ik wil weer zoals vroeger zijn de beste maatjes waar sandra jaloers op was op onze bond samen.....
A
deze brief wil ik naar mijn ouders schrijven.
hey
bedankt voor alles wat jullie me hebben aangedaan! bedankt papa voor al die nachten,al die dagen,dat jij mij pijn hebt gedaan en dingen met me hebt gedaan die ik niet wilde,en bedankt voor het litteken op mijn arm,dat nooit zal verdwijnen! bedankt mama voor de steun die ik niet kreeg,maar alleen de scheldwoorden die een klap in mijn gezicht waren,bedankt allebij voor alles in mij te beschadigen,door jullie werd ik mensenschuw,was ik bang voor iedereen,ik heb weken in een instelling gezeten,met psychische behandelingen,nu moet ik nog altijd naar een psychologe,voor hulp,om alles in het verleden te kunnen verwerken,en om met mensen om te kunnen gaan.
dankje voor alle trauma's,maar weet dat je mijn leven kappot hebt gemaakt,ik zou het verleden nooit kunnen vergeten,en altijd mij schamen voor mijn littekens,maar weet ook dat jullie me sterker hebben gemaakt,en dat ik heb gevochten voor het leven en nu nog.
ik zit nu in een pleeggezin,en ben daar gelukkig,dit is mijn nieuwe gezin,dit is mijn nieuwe leven,en ik hoop uit het diepste van mijn hart dat jullie ooit beseffen wat jullie mij al die jaren hebben aangedaan,wat er al die jaren is gebeurd zal ik jullie nooit kunnen vergeven,maar ik hoop gewoon dat jullie ooit op een dag tegen jezelf zeggen van:'wat hebben we haar aangedaan,al die jaren'
een sorry hoef ik niet te krijgen,ik hoef geen exuses meer,daar is het te laat voor,
houd je goed!!
nadia-xx
Heey,, wat erg wat er allemaal is gebeurd!
Ik leef met je mee<33
ps: goedd dat je in een pleeggezin zit, ik zit ook in een pleeggezin :)
xxx
A
Lieve toekomstige ik,
Op deze jonge leeftijd ben ik al aan het nadenken over hoe ik zal zijn in de toekomst, en hoe mijn toekomst eruit zal zien.
Als je dit leest: ik hoop dat je niet zo angstig bent net zoals ik de afgelopen jaren. Angst heeft het leven zowat uit me gezogen, en dan kost ontiegelijk veel energie. Ik wil niet dat jij in de toekomst zo lang je zó rot moet voelen - dat gun ik echt niemand. Behandel anderen zoals jij behandeld wil worden, doe geen mensen pijn totdat zij jou pijn doen.
Ik ben opgegroeid met het idee dat ik mezelf voor anderen volledig moet inzetten en blij maken, maar ik vergeet vaak om voor mezelf te zorgen. Proberen zo vriendelijk mogelijk te zijn in een wereld vol demonen die je verdraaien, omdraaien, en weet ik het wat alsof er geen einde komt. Mensen maken misbruik van je, en dat is iets wat je graag zou willen vermijden. Ik hoop dat je kan opgroeien in een omgeving die je steunt, zodat je het niet moeilijk zal hebben, zonder al deze demonen in je hoofd. Weet dat ik er voor je ben.
Liefs,
Je 18-jarige zelf.
A
Lieve pap en mam,
snappen jullie niet dat ik me vreselijk voel. Zien jullie het niet? Ik ben het zat om uit een gezin van 6 te komen. De jongste te zijn, en geen aandacht te krijgen. Nee, ik ben niet te jong. Snappen jullie niet dat ik me ouder voel dan dat ik ben! Snappen jullie niet, dat het niet leuk is om te zijn dat iedereen voorgetrokken wordt. En als ik er wat van zeg, er toch niet naar me geluisterd word! Snappen jullie niet, dat ik haast geen vrienden heb! Omdat kinderen van mijn leeftijd mij te moeilijk vinden! Snappen jullie niet dat ik het liefst wegloop, weg van dit alles? Waarom denken jullie dat ik overgewicht heb? Omdat ik mij emotineel dood-eet. Waarom begrijpen jullie niet, dat als ik 1 vriendin heb. Dat ik daar niet elke dag naartoe wil! Waarom hebben jullie mij genomen, als ik toch geen aandacht krijg? Nee, ik kom niks tekort! Maar iedereen krijgt meer, terwijl ik genoegen moet nemen met minder! Ik ben het spuug en spuugzat.
snappen jullie niet dat ik me vreselijk voel. Zien jullie het niet? Ik ben het zat om uit een gezin van 6 te komen. De jongste te zijn, en geen aandacht te krijgen. Nee, ik ben niet te jong. Snappen jullie niet dat ik me ouder voel dan dat ik ben! Snappen jullie niet, dat het niet leuk is om te zijn dat iedereen voorgetrokken wordt. En als ik er wat van zeg, er toch niet naar me geluisterd word! Snappen jullie niet, dat ik haast geen vrienden heb! Omdat kinderen van mijn leeftijd mij te moeilijk vinden! Snappen jullie niet dat ik het liefst wegloop, weg van dit alles? Waarom denken jullie dat ik overgewicht heb? Omdat ik mij emotineel dood-eet. Waarom begrijpen jullie niet, dat als ik 1 vriendin heb. Dat ik daar niet elke dag naartoe wil! Waarom hebben jullie mij genomen, als ik toch geen aandacht krijg? Nee, ik kom niks tekort! Maar iedereen krijgt meer, terwijl ik genoegen moet nemen met minder! Ik ben het spuug en spuugzat.
A
dus een dagboek!
A
Lieve papa & mama ,
eigenlijk sinds 2 jaar is alles veranderd ik weet dat ik niet altijd de makkelijkste ben.
maar ik ben mezelf kwijt na alles wat er is gebeurd en ik geen idee waar ik moet zoeken om weer op het rechte pad te komen
maar ik doe me best een langzamerhand besef ik waar veel van mijn gevoelens vandaan komen.
ik voel me ´gekwest ´ in de tijd dat ik heel erg ziek was zou jij mama met mij naar het ziekenhuis gaan maar we kregen ruzie eigenlijk om vrij weinig.
daarna reed ik met papa naar het ziekenhuis en in de auto heeft hij dingen tegen mij gezegd ´ ik heb zoveel spijt dat we ooit aan kinderen zijn begonnen´ ´ jullie zijn ondankbaare K#nker honden´ zo kan ik nog even door gaan heeft me daar echt heel erg mee geraakt en op een of andere manier krijg ik dat niet uit me hoofd. en eigenlijk ben ik gewoon bang voor papa hij kan zo erg omslaan & aggresief worden hij word zo boos begint met spullen te gooien & krijgt losse handjes plus wat die allemaal zegt kwetst dat me zo hard maar ik zet me er over heen.
Net als dat ´broer´ mij slaat en ik weet het meerder broers en zussen hebben ruzie maar dit gaat te ver hij is 19 & ik 15
maar als hij me bij me keel grijpt een stoot geeft weet ik dat dit niet klopt.
eigenlijk weet ik het gewoon niet meer mama je zei tegen mij ´ is het niet beter als je uit huis gaat´ ´ je hebt een psychiater nodig jij´
waarom snapt niemand mij ik hou van jullie maar op deze manier werkt het niet niemand heeft door hoe ik me voel !!!
deze thuis situatie plus het gezeik die ik gewoon af en toe met vriendinnen hebt en hoe erg ik met mezelf in de knoop zit.
maken mij weg ik heb zoveel gedachtes honderde die met 200 km per uur door me hoofd gaan
maar ik ben gewoon moe moe van al dit gezeik van school van vrienden van verdriet van jongens
ik ben moe van liefde van haters van stress
maar eigenlijk het meest van mezelf ..
soms spring ik gewoon het liefst voor een trein is het klaar geen gedachtes geen gezeik.
maar dat is me te makkelijk
ik ga knokke om alles weer op een rijtje te krijgen en jullie trots te maken.
en zorgen dat ik weer met 100% van me leven kan genieten
en weetje het gaat me lukken okal moet ik dit alleen doen
ik beloof met papa & mama
kusjesx
eigenlijk sinds 2 jaar is alles veranderd ik weet dat ik niet altijd de makkelijkste ben.
maar ik ben mezelf kwijt na alles wat er is gebeurd en ik geen idee waar ik moet zoeken om weer op het rechte pad te komen
maar ik doe me best een langzamerhand besef ik waar veel van mijn gevoelens vandaan komen.
ik voel me ´gekwest ´ in de tijd dat ik heel erg ziek was zou jij mama met mij naar het ziekenhuis gaan maar we kregen ruzie eigenlijk om vrij weinig.
daarna reed ik met papa naar het ziekenhuis en in de auto heeft hij dingen tegen mij gezegd ´ ik heb zoveel spijt dat we ooit aan kinderen zijn begonnen´ ´ jullie zijn ondankbaare K#nker honden´ zo kan ik nog even door gaan heeft me daar echt heel erg mee geraakt en op een of andere manier krijg ik dat niet uit me hoofd. en eigenlijk ben ik gewoon bang voor papa hij kan zo erg omslaan & aggresief worden hij word zo boos begint met spullen te gooien & krijgt losse handjes plus wat die allemaal zegt kwetst dat me zo hard maar ik zet me er over heen.
Net als dat ´broer´ mij slaat en ik weet het meerder broers en zussen hebben ruzie maar dit gaat te ver hij is 19 & ik 15
maar als hij me bij me keel grijpt een stoot geeft weet ik dat dit niet klopt.
eigenlijk weet ik het gewoon niet meer mama je zei tegen mij ´ is het niet beter als je uit huis gaat´ ´ je hebt een psychiater nodig jij´
waarom snapt niemand mij ik hou van jullie maar op deze manier werkt het niet niemand heeft door hoe ik me voel !!!
deze thuis situatie plus het gezeik die ik gewoon af en toe met vriendinnen hebt en hoe erg ik met mezelf in de knoop zit.
maken mij weg ik heb zoveel gedachtes honderde die met 200 km per uur door me hoofd gaan
maar ik ben gewoon moe moe van al dit gezeik van school van vrienden van verdriet van jongens
ik ben moe van liefde van haters van stress
maar eigenlijk het meest van mezelf ..
soms spring ik gewoon het liefst voor een trein is het klaar geen gedachtes geen gezeik.
maar dat is me te makkelijk
ik ga knokke om alles weer op een rijtje te krijgen en jullie trots te maken.
en zorgen dat ik weer met 100% van me leven kan genieten
en weetje het gaat me lukken okal moet ik dit alleen doen
ik beloof met papa & mama
kusjesx
A
Beste Vooroordelers,
Zie je die lach op me gezicht? Elke dag is die nep, achter die lach zit een traan die eruit wilt, maar ik wil niet laten zien dat ik zwak ben.
Zag je vroeger die blauwe plekken? Dat kwam omdat ik geslagen werd door me ouders, soms nu nog steeds.
Merk je dat ik soms aandacht zoek? Dat is omdat ik thuis bijna geen aandacht krijg.
Zie je dat ik een Marokaan ben? Ja, goed gezien. Maar dat betekend nog niet dat ik een probleem kind ben en geen gevoel heb.
Elke keer als jullie naar me roepen 'Aandacht te kort', 'Stomme Marokaan' of iets anders. Denk dan even na, alsjeblieft.
Er is meer dan even naar me kijken en dan te schelden, er is meer dan jullie ooit zullen weten.
Liefs,
[Naam']
Zie je die lach op me gezicht? Elke dag is die nep, achter die lach zit een traan die eruit wilt, maar ik wil niet laten zien dat ik zwak ben.
Zag je vroeger die blauwe plekken? Dat kwam omdat ik geslagen werd door me ouders, soms nu nog steeds.
Merk je dat ik soms aandacht zoek? Dat is omdat ik thuis bijna geen aandacht krijg.
Zie je dat ik een Marokaan ben? Ja, goed gezien. Maar dat betekend nog niet dat ik een probleem kind ben en geen gevoel heb.
Elke keer als jullie naar me roepen 'Aandacht te kort', 'Stomme Marokaan' of iets anders. Denk dan even na, alsjeblieft.
Er is meer dan even naar me kijken en dan te schelden, er is meer dan jullie ooit zullen weten.
Liefs,
[Naam']
A
Dat heb ik dus ook.
Reputatie 2
+17
Hé
Sorry, maar dit hoort bij Shoot-Outs, volgens mij.
Sorry, maar dit hoort bij Shoot-Outs, volgens mij.
Reputatie 2
+17
Oke. SorryHé
Sorry, maar dit hoort bij Shoot-Outs, volgens mij.
volgens mij niet,
(het kan wel)
maar hier mag je op andere hun brieven reageren en dat gaat bij shout-out's niet
nadia-xx
A
Deze is voor alle pesters op de lagere school.
---
Jullie hebben iets kapot gemaakt.
Iets kapot gemaakt in een waardevol leven, met een mooie ziel.
Jullie hebben iets kapot gemaakt.
In een leven van een jongen, wat nooit meer helen zal.
Jullie hebben iets kapot gemaakt.
Van wat ik mijn god zal ze leven dag nog zal herinneren.
Wat jullie aanraaktte, wat mij aanraaktte.
Jullie werden zwart, en rotte weg, diep in de grond.
Jullie mochten mij niet,
Elke dag schelden, met dat ene kleine woordje.
Schelden.
Met dat ene woordje wat mijn helemaal kon breken.
Dat woordje.
Waardoor ik door de grond kon zakken en wel kon janken.HOMO!
Ja, daar hoor ik het weer.
'He joh, je hebt een ziekte, wat doe je hier?'
Oh, een ziekte?
'Zoek hulp man!'
Zo zag een willekeurige dag er voor mij uit.
Dit was een laatste brief, een brief aan alle pesters.
Mijn leven stopt binnenkort. I'm done with it. Grab the pieces fit in, but no one will find them all back together. It's to late for that cliché crap.
Goodbye, well done.
---
Jullie hebben iets kapot gemaakt.
Iets kapot gemaakt in een waardevol leven, met een mooie ziel.
Jullie hebben iets kapot gemaakt.
In een leven van een jongen, wat nooit meer helen zal.
Jullie hebben iets kapot gemaakt.
Van wat ik mijn god zal ze leven dag nog zal herinneren.
Wat jullie aanraaktte, wat mij aanraaktte.
Jullie werden zwart, en rotte weg, diep in de grond.
Jullie mochten mij niet,
Elke dag schelden, met dat ene kleine woordje.
Schelden.
Met dat ene woordje wat mijn helemaal kon breken.
Dat woordje.
Waardoor ik door de grond kon zakken en wel kon janken.HOMO!
Ja, daar hoor ik het weer.
'He joh, je hebt een ziekte, wat doe je hier?'
Oh, een ziekte?
'Zoek hulp man!'
Zo zag een willekeurige dag er voor mij uit.
Dit was een laatste brief, een brief aan alle pesters.
Mijn leven stopt binnenkort. I'm done with it. Grab the pieces fit in, but no one will find them all back together. It's to late for that cliché crap.
Goodbye, well done.
A
Aan ongeveer iedereen:
Waarom ben ik zo? Waarom doe ik zo?
Niemand zal het weten, niemand komt het te weten. Zelfs ik niet, hoe graag ik het ook wil.
Misschien door de mensen om mij heen? Of de negative sfeer thuis?
Maar ja, wat maakt andere mensen het uit hoe het met mij gaat? Er word nooit aan mij gevraagt hoe het met mij gaat. Maar als het dan word gevraagt lieg ik er maar weer over. Ik wil andere niet met mijn problemen belasten. Misschien is dat waarom ik ben zoals ik ben en doe zoals ik doe, omdat ik altijd lieg. Nee, dat is niet waar, ik spreek ook vaak de waarheid.
Maar waarom bestaan er dan alleen maar onwaarheden over mij? Waarom wil niemand contact met mij?
Ik heb alles al geprobeerd… En het is nog steeds niet gelukt.
Wat is er nou mis met mij, kan ik dan nooit normaal zijn? Is normaal zijn dan echt zo lastig? Is er wel een normaal, of alleen een gemiddeld? Maar dan is het gemiddelde toch het normaal? Is 1 persoon daarbij dan zo veel?
En hoe goed ik er ook mijn best voor doe, vrienden krijg ik toch niet. En die 3 vrienden die ik nog over heb nemen bijna nooit contact op uit zichzelf. Willen ze dan nog wel vrienden zijn met mij?
Ik stop maar weer, dit slaat toch nergens op, niemand intereseert dit. Waarom zou ik het dan schrijven?
Beauuutje
A
Hallo JB.. ,
Ik heb 5 jaar lang last van jou gehad!
Nooit zat ik goed in mijn vel door jou.
Al die jaren geen echte lach op gehad.
Alleen maar een masker.
Een masker waar achter heel veel verdriet en woede zit.
Na alles wat je me aangedaan hebt zou ik je het liefst willen vermoorden!
Maar helaas heb ik niet een zwart hart als jou!
Nu ben je blijven zitten en ben ik van jou af.
Ik ben erg blij dat je bent blijven zitten.
Als je wist wat voor gedachten ik kreeg in de vakantie,
wat ik van plan was allemaal..
dan zul je meteen van deze school afgaan.
Maar ik niet zo, Ik heb geen zwarte hart als jou!
Nog steeds kan ik niets vergeten wat je hebt gedaan!
Als ik jou gezicht zie denk ik aan SHIT!
Ben jou gezicht zo zat.
Ik haaaaaaat je heel erg!
Heb je dat nooit verteld..
maar ik haat jou so much!
wist je zelf vast ook wel.
Nog steeds ben ik dingen van plan, maar
ik snap niet waarom ik nog steeds niet begin met
die dingen..
Ik heb gewoon geen zwarte hart.
Heb een witte en niet een zwarte als jou!
Brief geschreven door: Anoniempje. ;p
Ik heb 5 jaar lang last van jou gehad!
Nooit zat ik goed in mijn vel door jou.
Al die jaren geen echte lach op gehad.
Alleen maar een masker.
Een masker waar achter heel veel verdriet en woede zit.
Na alles wat je me aangedaan hebt zou ik je het liefst willen vermoorden!
Maar helaas heb ik niet een zwart hart als jou!
Nu ben je blijven zitten en ben ik van jou af.
Ik ben erg blij dat je bent blijven zitten.
Als je wist wat voor gedachten ik kreeg in de vakantie,
wat ik van plan was allemaal..
dan zul je meteen van deze school afgaan.
Maar ik niet zo, Ik heb geen zwarte hart als jou!
Nog steeds kan ik niets vergeten wat je hebt gedaan!
Als ik jou gezicht zie denk ik aan SHIT!
Ben jou gezicht zo zat.
Ik haaaaaaat je heel erg!
Heb je dat nooit verteld..
maar ik haat jou so much!
wist je zelf vast ook wel.
Nog steeds ben ik dingen van plan, maar
ik snap niet waarom ik nog steeds niet begin met
die dingen..
Ik heb gewoon geen zwarte hart.
Heb een witte en niet een zwarte als jou!
Brief geschreven door: Anoniempje. ;p
A
@bangaboy1999
Ahw das kloten voor je! =(
Jammer dat je hethaar niet hebt gezegd.
Ahw das kloten voor je! =(
Jammer dat je hethaar niet hebt gezegd.
Bladzijde 3 / 8
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
