Dit topic is voor iedereen,
Maakt niet uit wie je bent, wat je hebt gedaan of wat juist niet. Je bent welkom zoals je bent: Slachtoffer, dader, toeschouwer, hulpverleenster etc. etc.
De bedoeling is simpel: Schrijf een brief, een brief die je in het echt nooit zou durven verzenden.
Voorbeeld:
Je bent verkracht, schrijf een brief aan je verkrachter.
of je bent in de steek gelaten, schrijf diegene een brief.
Of schrijf juist een brief aan degene die je altijd heeft geholpen
of aan iemand die is overleden en waarje graag nog wat tegen wilt zeggen.
De keuze is aan jou. Alles mag, alles kan, zolang je maar respectvol bent tegen andere forumgebruikers.
Ook reageren op elkaars brieven is toegestaan.
Brieven mogen in elke vorm geschreven worden (dichtvorm, dagboekvorm, verhaalvorm etc.) zolang het maar 'real' is en aan iemand (al gebruik je niet de echt naam) gericht is.
En wie weet...
Wie weet komt er ooit een dag dat je je brief durft te verzenden en je verleden plaats maakt voor het heden.
Succes!
PS: Je mag zoveel brieven schrijven als je wilt!
Bladzijde 8 / 8
A
Voor mijn vader:
Dat je weg bent gegaan doet me echt pijn. Vroeger wilde ik dat. Ik was niet gelukkig. Zij waren niet gelukkig. Alleen leefde jij in een wereld waarin je iedereen de schuld gaf, zolang jij het maar niet gedaan had. Vroeger geloofde ik je. Maar toen begonnen de leugens zich op te stapelen. Je werd bozig en ik voelde me in de steek gelaten. Ik weet nog de dag dat ik hoorde dat jullie uit elkaar gingen. Ik was zo blij. Maar ik wist niet dat je zou verdwijnen, als sneeuw voor de zon. Je lijkt niet te begrijpen dat ik het er moeilijk mee heb. Vroeger hield ik al niet helemaal meer van je, maar nu ken ik je amper meer. Je leidt nu een gelukkig leven met anderen, en verwacht dat ik niet boos/teleurgesteld ben. Maar je verliet ons allemaal. Zij herinneren je nog amper. Maar toch missen ze je ergens nog wel. Je hebt geen idee wat in mijn leven omgaat, hoe vaak ik huilend op mijn bed lig. Want jij bent niet het enige waar ik me mee bezig houd. Mijn leven is nu al moeilijk genoeg. En toen ik net had besloten dat ik je niet langer nodig had, wilde je ons terug. Je snapt niet hoe lastig het voor me was om het te verwerken dat je weg ging. Geef me tijd om mijn leven op orde te maken, dan kan ik nadenken of ik je nog wil zien. Je hebt me echt pijn gedaan. Ik probeer het niemand te laten zien, maar het sloopt me. Dit hele leven. Jij weet niet dat ik depressief ben. Je weet niets van mijn thuissituatie. Dus geef me gewoon een beetje tijd. Misschien dat ik dan met je wil gaan praten. Ik denk niet dat ik je kan vergeven. Wat je hebt gedaan en wat je hebt gezegd is te erg. Ik weet het allemaal niet meer. Maar zij heeft het meeste pijn. Ze verdient dit niet. Het spijt me, maar ik hoop dat je je schuldig voelt. Dat je je voor een keertje niet het slachtoffer voelt. Want ik heb geen medelijden met je. Nu niet meer.
Dat je weg bent gegaan doet me echt pijn. Vroeger wilde ik dat. Ik was niet gelukkig. Zij waren niet gelukkig. Alleen leefde jij in een wereld waarin je iedereen de schuld gaf, zolang jij het maar niet gedaan had. Vroeger geloofde ik je. Maar toen begonnen de leugens zich op te stapelen. Je werd bozig en ik voelde me in de steek gelaten. Ik weet nog de dag dat ik hoorde dat jullie uit elkaar gingen. Ik was zo blij. Maar ik wist niet dat je zou verdwijnen, als sneeuw voor de zon. Je lijkt niet te begrijpen dat ik het er moeilijk mee heb. Vroeger hield ik al niet helemaal meer van je, maar nu ken ik je amper meer. Je leidt nu een gelukkig leven met anderen, en verwacht dat ik niet boos/teleurgesteld ben. Maar je verliet ons allemaal. Zij herinneren je nog amper. Maar toch missen ze je ergens nog wel. Je hebt geen idee wat in mijn leven omgaat, hoe vaak ik huilend op mijn bed lig. Want jij bent niet het enige waar ik me mee bezig houd. Mijn leven is nu al moeilijk genoeg. En toen ik net had besloten dat ik je niet langer nodig had, wilde je ons terug. Je snapt niet hoe lastig het voor me was om het te verwerken dat je weg ging. Geef me tijd om mijn leven op orde te maken, dan kan ik nadenken of ik je nog wil zien. Je hebt me echt pijn gedaan. Ik probeer het niemand te laten zien, maar het sloopt me. Dit hele leven. Jij weet niet dat ik depressief ben. Je weet niets van mijn thuissituatie. Dus geef me gewoon een beetje tijd. Misschien dat ik dan met je wil gaan praten. Ik denk niet dat ik je kan vergeven. Wat je hebt gedaan en wat je hebt gezegd is te erg. Ik weet het allemaal niet meer. Maar zij heeft het meeste pijn. Ze verdient dit niet. Het spijt me, maar ik hoop dat je je schuldig voelt. Dat je je voor een keertje niet het slachtoffer voelt. Want ik heb geen medelijden met je. Nu niet meer.
A
Dit is voor mijn vader:
Hey,
Door de acties die jij gedaan hebt ben ik licht depressief geraakt. Je hebt me uitgescholden, gekleineerd, bijna geslagen, uitgelachen.. mem(mama in het fries) is nu van je gescheiden maar jullie zijn nog wel vrienden. Ik kwam ook regelmatig bij je langs maar dat durf ik niet meer. Elke keer als ik langskwam kwamen die herinneringen terug. En daarom kom ik nu niet meer. Ook wil ik geen alcohol drinken door jou. Omdat jij bijna elke keer dronken was ging je me uitschelden enzo. Dus nu ben ik ook bang voor dronken mensen. Mem en ik zeiden beide dat je narcistisch bent. En dan antwoordde jij dat wij dat waren. Je zei ook dat ik dronken was. Maar dat kan niet eens. Toen ik zei dat dat niet kon en niet zo is werd je kwaad en ging je vloekend naar boven. De volgende dag deed je alsof er niks aan de hand was. Dat deed mij pijn. Want elke keer zei ik wel over wat er die vorige avond is gebeurd maar toen werd je boos. Ik moest elke keer huilen toen je me uitschold. Dan zat ik op de bank tv te kijken toen begon je me uit te schelden. Het boeide je niks dat ik huildde. Je hebt me behoorlijk veranderd. Ik ben nu onzeker over mezelf. Ben ik echt lelijk? Ben ik echt te dik? Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik wil erover praten maar ik durf het niet. Ik wil van deze problemen af. Weet je wel hoeveel pijn je jouw dochter hebt gedaan? Teveel. Ik fake het dat ik blij ben. In real ben ik dat echt niet. Ik weet ook niet meer hoe je echt bent, wat ik van je denken moet. Ik ben in de war. Ik weet ook niet of ik nog wel van je hou na alles wat je me hebt aangedaan...
Hey,
Door de acties die jij gedaan hebt ben ik licht depressief geraakt. Je hebt me uitgescholden, gekleineerd, bijna geslagen, uitgelachen.. mem(mama in het fries) is nu van je gescheiden maar jullie zijn nog wel vrienden. Ik kwam ook regelmatig bij je langs maar dat durf ik niet meer. Elke keer als ik langskwam kwamen die herinneringen terug. En daarom kom ik nu niet meer. Ook wil ik geen alcohol drinken door jou. Omdat jij bijna elke keer dronken was ging je me uitschelden enzo. Dus nu ben ik ook bang voor dronken mensen. Mem en ik zeiden beide dat je narcistisch bent. En dan antwoordde jij dat wij dat waren. Je zei ook dat ik dronken was. Maar dat kan niet eens. Toen ik zei dat dat niet kon en niet zo is werd je kwaad en ging je vloekend naar boven. De volgende dag deed je alsof er niks aan de hand was. Dat deed mij pijn. Want elke keer zei ik wel over wat er die vorige avond is gebeurd maar toen werd je boos. Ik moest elke keer huilen toen je me uitschold. Dan zat ik op de bank tv te kijken toen begon je me uit te schelden. Het boeide je niks dat ik huildde. Je hebt me behoorlijk veranderd. Ik ben nu onzeker over mezelf. Ben ik echt lelijk? Ben ik echt te dik? Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik wil erover praten maar ik durf het niet. Ik wil van deze problemen af. Weet je wel hoeveel pijn je jouw dochter hebt gedaan? Teveel. Ik fake het dat ik blij ben. In real ben ik dat echt niet. Ik weet ook niet meer hoe je echt bent, wat ik van je denken moet. Ik ben in de war. Ik weet ook niet of ik nog wel van je hou na alles wat je me hebt aangedaan...
A
Een gedicht, over depressie/snijden:
(Geen idee aan wie het gericht is,
misschien aan mezelf misschien een iedereen met dit probleem,
verzin maar een ontvanger).
De pijn:
Het doet pijn.
Maar niet meer in mijn ziel of hart.
Eindelijk, eindelijk doet alleen mijn lichaam pijn.
Het bloed, het bloed overal.
Nog één keer.
Nog één keer en het is over.
Het is dan voorbij, echt voorbij.
Als je bloed, dan leef je.
Ik leef, Leef jij?
Maar niet voor lang, het bloeden zal stoppen.
Het bloedden zal stoppen.
Voor altijd.
En het zal nooit meer bloeden.
Mijn hart, ziel en lichaam.
Niemand zal het meer laten bloeden.
(Geen idee aan wie het gericht is,
misschien aan mezelf misschien een iedereen met dit probleem,
verzin maar een ontvanger).
De pijn:
Het doet pijn.
Maar niet meer in mijn ziel of hart.
Eindelijk, eindelijk doet alleen mijn lichaam pijn.
Het bloed, het bloed overal.
Nog één keer.
Nog één keer en het is over.
Het is dan voorbij, echt voorbij.
Als je bloed, dan leef je.
Ik leef, Leef jij?
Maar niet voor lang, het bloeden zal stoppen.
Het bloedden zal stoppen.
Voor altijd.
En het zal nooit meer bloeden.
Mijn hart, ziel en lichaam.
Niemand zal het meer laten bloeden.
A
Hey C
Ik weet dat je een moeilijke tijd hebt met je oma en je broertje
Maar weet ik sta altijd voor je klaar dag en nacht
Ik hoop dat we weer super momenten kunnen beleven en dat je weer vrolijk bent
Groetjes je beste vriend
Ik weet dat je een moeilijke tijd hebt met je oma en je broertje
Maar weet ik sta altijd voor je klaar dag en nacht
Ik hoop dat we weer super momenten kunnen beleven en dat je weer vrolijk bent
Groetjes je beste vriend
A
Ik weet dat je een moeilijke tijd hebt met je oma en je broertje
Maar weet ik sta altijd voor je klaar dag en nacht
Ik hoop dat we weer super momenten kunnen beleven en dat je weer vrolijk bent
Groetjes je beste vriend
A
Een brief aan de man waar ik verliefd op ben:
Lieve Leigh Whannell,
Ik zag je een keer in een film, en sindsdien ben ik echt dol op je. Je bent een geweldig acteur en ik heb het gevoel dat je echt een goed mens bent, niet alleen op beeld.
Maar je bent al getrouwd met de vrouw van je dromen en je hebt al lieve, mooie kinderen. Hoewel ik je van harte het beste wens en ik hoop dat jij je leven lang gelukkig zal zijn met hen, ben ik toch jaloers. Ik ben ook weleens boos op mezelf omdat ik zo naar je verlang. Niet eens alleen fysiek, maar ook emotioneel. Ik verdien jou niet maar toch wil ik je zo graag.
Geloof het of niet, maar ik heb je ooit letterlijk in mijn droom gezien. Je liep voorbij, maar ik was zo verlegen dat ik niets durfde te zeggen. De omgeving herinner ik me niet meer, maar ik weet alleen nog dat je er was en twee seconden later was je verdwenen. Toen ik wakker werd was ik zo boos op mezelf omdat ik geen gesprek met je had aangeknoopt.
Terwijl ik dit schrijf voel ik ook de tranen weer omhoog komen. Ik hoop dat ik ooit iemand vind die mij hetzelfde gevoel geeft als jij, maar dan komt mijn onzekerheid weer omhoog. Het is een klein maar krachtig stemmetje dat me vertelt dat ik niet knap genoeg ben, dat ik niet slim genoeg ben en dat jij me nooit zal zien staan. Daarnaast ben je straight.
Ik wens je het allerbeste.
Liefs,
Een grote fan
Reputatie 2
+1
A
Aan jou die ik niet ken, het mooiste meisje van de school, wat ik al een jaar geleden wist,
Waarom besta je; bestond je maar niet! Dan leed ik niet onder dit verlangen, dit verliefd zijn. Het duurt voor eeuwig. Ik weet het zeker. Ken jij mij? Mijn naam ken je ongetwijfeld niet, net zoals ik jouw naam niet ken, maar zie je me? Ben jij, als ik verliefd? Ik zou het je zo graag willen vragen en zeggen… Je bent prachtig.
Vandaag zag ik je weer, in de aula zat je aan een tafel, vlak achter de mijne, maar je zag me niet.
Waarom is liefde zo ingewikkeld én stom? Waarom waren wij geen vogels? Dan had ik alleen maar hoeven te fluiten, en was alles daarmee klaar.
Kon jij dit maar lezen...
A
Pap,
Ik weet dat het niet goed is maar ik haat je en ik heb het niet over hormonale moodswings van een puber. Ik haat je met heel mijn hart, ik kan je aanwezigheid vaak gewoon niet verdragen, ieder klein dingetje van je kan me dan irriteren. En ik probeer aardig te blijven, want ik zou je niet moeten haten. Ik heb geen goede reden om je te haten. Tuurlijk, we zijn het vaak niet eens en hebben regelmatig ruzie, maar daarna zou het goed moeten zijn toch? En hoe makkelijk het ook zal zijn, ik zal de schuld niet helemaal op jou leggen. Want ik ben een groot deel van het. Al die ruzies waarin je maar blijft schreeuwen, je niet stopt totdat mam zegt dat je moet stoppen. Waarin ik opeens niks meer ben, hoe je in de slachterrol kruipt en alles de schult van iedereen is behalve van jou. Hoe je zo ongelofelijk lomp kan zijn en totaal niet bedenkt hoe andere mensen wel gekwetst worden met bepaalde dingen. En ik ben zo bang dat ik steeds meer op je gaat lijken.
A
Ik schrijf dit bericht aan me vader.
Why did you do this?
Wat is er gebeurd met jou?
Meer dan 3 jaar geleden alweer.
Je werd eruit gestuurd
Je deed iets wat we niet konden vergeten
We kunnen er slechts mee dealen.
2 uur gewacht op 1 reactie op 1 avond.
De klok tikt naar morgen en ik ging om 1:00 slapen, ik had eigenlijk naar school gemoeten.
Ik werd ziekgemeld wegens vermoeidheid, terwijl er niks was, jij was doodziek.
Kotsend lag je op de bank.
Ik dacht dat het kwam door die bijwerkingen.
Nooit gedacht…
Die biertjes waren de oorzaak.
24/7 een kater.
Het leek alsof je doodging.
Je moest weg!
Why did you do this?
-Dr8gon99
Bladzijde 8 / 8
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
