hey 

ik vind zo als pin dat jou situatie niet goed is voor jou moeten ze toch kijken wat het beste voor jou is. 

uit mijn ervaring willen ze je niet het huis uit zetten tot het echt mis gaat. want het gaat bij organisaties en gemeentes alleen maar om geld. 

als je zelf niet vaak genoeg aan de bel gaat trekken dan gaan ze pas in overweging als het duidelijk mis is gegaan. 

dat kan ik uit ervaring zeggen want het is zo bij mij een bij mijn broer gegaan ze wouden pas iets doen als ze het niet meer kunnen negeren

ik zeg niet dat het perse ook bij jou moet gaan maar bij mij ging het zo. en ik wil niet dat het bij jou ook ze ver moet komen.  

groetjes blue

Hey!

Hm, daar word ik een beetje bang van. Dus het feit dat mijn ouders vaak degenen zijn die mij, weliswaar onbedoeld, in crisis brengen zorgt ervoor dat het gerechtvaardigd is om mij tijdelijk ergens anders te laten wonen?

Ik snap heel erg goed wat jij bedoelt. Om eerlijk te zijn had ik er zo nog niet over nagedacht. Wel vraag ik me af of je vindt dat ik het ze niet ooit zal moeten vertellen en of dat nou erger of minder erg zou zijn? Dan is het wel minder vers, maar dan zullen ze juist heel boos worden dat ik het ze destijds niet heb verteld. Denk je niet?

Oh nee, we hebben het al meerdere keren over mijn ouders gehad. Ze heeft zelf ook gezegd dat ik er niet ga komen zonder systeemtherapie, maar ze kan er zelf geen invloed op uitoefenen.

Ja, nou, verzuimen tot ik een ons weeg, graag, alleen mijn ouders tolereren dat niet. Als ik een toets heb moet en zal ik naar school toe gaan. Moet ik dan maar gaan spijbelen? Niet echt mijn stijl om eerlijk te zijn.

Groetjes, 

Anoniempje

Hey!

Hm, maar ik heb niet het gevoel dat mijn situatie ernstig genoeg is om apart te wonen. Denken jullie van wel dan?

Op zich wil ik het wel vertellen, maar ik vind het nu zo vers. Ik zie liever dat ik over een paar jaar zeg dat ik ooit eens een poging heb gedaan. Maar ik denk niet dat dat mag. Als ik ga weigeren gaat ze er waarschijnlijk allemaal toeters en bellen bij halen.

Eh bieden ze hulp? Op dit moment niet. Ik krijg wel systeemtherapie (over het systeem in je gezin), maar dat begint pas over 3 weken ofzo. Dan moeten ze eerst nog ons gezin in beeld krijgen en dan pas kunnen we daar aan de slag. En dat wordt hel, dat weet ik nu al.

Ja, nou, daar zou dan dus een leerplichtambtnaar naar moeten kijken, maar dat willen mijn ouders dus niet hè. 

Groetjes,

Anoniempje

hey

ehhh ik ben op een manier gaan regelen terwijl het niet mocht van de organisatie die ik had. ik heb zelf met de wijk choases contact gezocht. en via hun kan je kijken of er een mogelijkheid is dat je zo kan kijken of je uit huis kan. in een pleeggezin, groep, kamer training, gezins huis. die mogelijkheden heb je zwz die ik bij de naam ken. 

ik denk dat er ook iets in zijn leven speelt waardoor hij vager is geworden. 

is de toekomst dan blauw kleurig? zegt iemand die groen aan heeft (geen zorgen dit heb ik pas aan sinds dat ik thuis ben dus het blijft anoniem) 

ik zou het zwz niet roos kleurig willen hebben. dan is het leven ook saai

ik snap dat de toekomst zwart is of nou ja ik kan niet eens over morgen "zien" 

ik zou er altijd voor je zijn. misschien niet altijd met een snelle reactie of überhaupt een reactie. maar ik denk toch echt elke dag aan je en hoop altijd dat je een beetje een oke dag hebt… zelfs als ik me slecht voel hoop ik dat jij, pin en een aantal andere formurs zich goed voelen. 

zelfs als pin, fleur, rick, clay (,hannah) en ik niet kunnen luisteren of reageren. wees dan bewust we zijn er altijd voor je . je ziet ons niet maar we zitten bij je hard 

pin mag ik dit ook namens jou zeggen?

zelfs als je alleen het woordje kut of crisis typt kunnen wij waarschijnlijk al een tekst(je) schrijven om je te steunen

groetjes blue 

hey 

weet je wat je opvalt van de laatste tijd je raakt telken ik een crisis als je thuis bent. kan je niet alles je Sara iets beter kent gaan kijken of eventueel ergens anders wonen beter voor jou kan zijn? iets anders dan een opname bedoel ik dan. het is alleen een idee. als het je niks lijkt hoeft het niet he! 

nu ga ik op jou reactie reageren hoor!

eh het kan idd pijn doen dat hij er niet meer van schrikt maar het is toch ook fijn!?! want dan raakt hij niet meer in paniek. 

misschien hebben je ouders er wat van geleerd dat  je ook ff met rust moeten laten. 

en dat aanraken begrijp ik! ik moet ook niet aan geraakt worden als ik me slecht voel…

ik kan je niet helpen met school zaken daar ben je pin voor nodig

toen ik deze zin las zij ik perongelijk hard op ja. 

noop nee sorry. mijn ouders weten niet eens dat ik depressief ben laat staan over bijna pogingen 

ff google vertaler er bij gepakt ja ik kan gewoon geen Engels. 

ik ben er voor je als je binnen kort hier je gevoel kwijt wilt. of weet ik veel wat... je bent veel sterker dan je weet! ik geloof in je dat je het overwint  

groetjes blue 

hey 

ehm ik denk dat Rick er even moeite had om het door te laten dringen of het kan zijn dat hij zelf ergens mee zat of zo als ik bij iemand heb mee gemaakt. hij kan ook proberen te doen als of er niks is zo dat het er niet is. snap je?

in iedergeval aan hem laten weten hoe Sara reageerde. nee sorry das flouw.

ehm eh ik heb geen flouw idee eerlijk gezegd. gewoon lezen en veder niks 🤷‍♂️

sorry ik wilde reageren maar ik kan zelf ook nooit met mailtjes die zo zijn iets mee. en met school kan ik ook niet helpen want ik geef me zelf huiswerk en heel af en toe krijg ik iets kleins... 

groetjes blue 

Hey!

Ja, ik heb het verteld van de poging. Nee, dat wist hij nog niet.

Ja, maar altijd als hij niet weet wat hij moet zeggen stuurt hij achteraf een mailtje nadat hij er over nagedacht heeft. En dat heeft hij dus niet gedaan. 

Gister in de les vroeg hij iets en ik beantwoordde de vraag verkeerd, het was duidelijk dat het niet goed met me ging, maar hij bleef doorgaan met het stellen van de vraag en toen raakte ik bijna in paniek. Ik snap echt niks van die man.

Ik heb met Sara gebeld. De stichting kan niet zelfstandig contact opnemen met school, daar hebben ze geen toestemming voor. Nu ga ik donderdag dus met Sara een mail schrijven naar mijn trajectbegeleidster waarin ik vertel dat ik het belangrijk vind dat dat gesprek plaatsvindt. Dan kan mijn trajectbegeleidster met mijn ouders gaan praten. Wat dus allemaal weer verrektes lang gaat duren. En ik weet ook wel, ik mag blij zijn dat het gaat gebeuren, maar ondertussen zit ik wel zonder iemand met wie ik mijn week kan doornemen, waardoor alles opstapelt en ik me niet beter ga voelen.

Gister ben ik eerder naar huis gegaan omdat ik in de ochtend niet uit bed kwam en mijn vader had gezegd dat ik maar moest bellen als het niet ging. En toen heb ik ook weer crisis gehad doordat mijn moeder boos werd omdat ik de hond niet had uitgelaten. Dus dat was fijn (not). 

Vandaag ben ik thuisgebleven, maar morgen en overmorgen moet ik weer toetsen inhalen, dus dan gaat dat niet. Maar goed, voor die toetsen heb ik weer nauwelijks geleerd en die kan ik dan ook weer lekker gaan verprutsen.

Ik moet ook nog allemaal opdrachten inleveren en ik weet dat het eigenlijk allemaal niet gaat, maar ik weet niet goed bij wie ik dat aan moet geven. Ik wil niet weer naar mijn mentor toe gaan omdat mijn rooster alweer aangepast moet worden. Bah, ik haat dit.

Groetjes,

Anoniempje

hi, ik heb mezelf ook gesneden, en ik ben al bijna 1 jaar clean.

ik werd gedwongen om et aan mn ouders te vertellen van school omdat e er achter waren gekomen via iemand heel lang verhaal. mijn ouders schrokken wel heel erg, maar werden totaal niet boos of iets, maar wilden me alleen maar helpen. mn moeder heeft litteken creme gekocht wat goed heeft geholpen om mezelf te voorkomen om het nog een keer te doen. ik sneed mezelf met scharen, scherpe sleutels, etc. wat ik heb gedaan is alles waarmee ik me zou kunnen pijn doen weg gedaan, dat je niet de neiging krijgt om het weer te doen. ik had een vriendin die me had gebruikt in heel veel manieren (negatief) en ik heb al mijn contact met haar verbroken omdat zij de oorzaak van dit alles was. wat ik in jouw geval zou doen is al het contact verbreken (on en offline) met mensen die je gebruiken/dingen laten doen die je niet wilt. ook zou ik het maar aan een paar mensen vertellen dat je ermee gaat stoppen, zodat niet iedereen zich er mee gaat bemoeien. ik heb het aan mn ouders, mentor, toendertijds vriendje, 2 vriendinnen verteld en dat was het. 

in iedergeval moet je gewoon doen wat jouw blij maakt en jezelf niet confronteren met wat jou vertrietig maakt. 

ik hoop dat je hier wat aan hebt xx

Hey!

Ben ik weer hoor…

Vandaag heb ik het aan Rick verteld. Hij was eerst vergeten dat ik hem iets moest vertellen en Fleur zei dat ik hem toen maar initiatief moest laten tonen, maar ik was te zenuwachtig en heb het toen maar zelf gedaan. Hij bleef heel rustig en ja, het leek hem niet veel te schelen ofzo. Hij zei wel dat het ernstiger was dan hij had gedacht, maar dat was het dan ook. Ik heb zelfs gezegd: 'Volgende keer beter.' Ook daar geen reactie op.

Dus eh dit helpt niet echt met mijn suïcidaliteit, want nu denk ik ook nog: zie je, het kan niemand wat schelen als je doodgaat.

Ook vroegen mijn ouders vandaag of ik de hond uit ging laten. Ik zei nee. Ze vroegen waarom, maar ik klapte dicht. Ik heb 1,5 week geleden al aangegeven dat ik mezelf niet vertrouw en daarom de hond niet uit wil laten, maar ze lijken het te zijn vergeten. En nu wil/durf ik het niet meer te zeggen.

Morgen werkt Sara weer, dus dan krijgt ze mijn sms'je waarin ik vraag of ze me wil bellen. Dat vind ik heel erg eng, want eigenlijk moet ik dan van iedereen vertellen over de poging.

Groetjes,

Anoniempje

hey

vervelend dat hij het niet wilt doen als het mag.  

dit komt me stiekem heel erg bekend voor... ik heb dat dus ook met een docent we willen graag praten maar dat mag niet van school. 

als hij het graag wilt weten moet je het hem misschien toch wel vertellen

hou je ons op de hoogte? 

proberen is beter dan een nee 🤷‍♂️ wel fijn dat ze het geheim houd dat je met Rick praat

groetjes blue

Hey,

De brief klinkt goed!

Ik zou gwn de knuffel halen als je 'm wil. 

Ik zou verder ook eerder zijn tegenover Rick en 'm gewoon vertellen wat jij hem wil vertellen.

Gr. Pin

Hey!

Nou, ik denk dat het af is. Ik heb Clay nog om feedback gevraagd en een aantal aanpassinkjes gemaakt.

Hier komt ‘ie:

Beste mensen,

Zoals sommigen van jullie wel weten klap ik snel dicht wanneer ik mijn gevoelens probeer te uiten of voor mezelf probeer op te komen. Dit leidt vaak tot frustratie naar mij toe. Daarom heb ik deze brief geschreven om mijn perspectief en mening over de huidige situatie te geven zonder dicht te klappen. Als dit nu toch gebeurt heb ik afgesproken met mijn mentor dat zij mijn brief verder voorleest.

Ik zou eerst willen beginnen met een kleine samenvatting:

Toen ik in 2018 heb verteld dat ik aan zelfbeschadiging deed kreeg ik hulp van de orthopedagoog. Zij heeft me uiteindelijk doorverwezen naar de huisarts, waar het proces begon waardoor ik uiteindelijk bij de stichting terecht ben gekomen. Ik voelde me niet meer goed bij de gesprekjes met de orthopedagoog en ben toen op zoek gegaan naar een nieuw persoon om mee te praten. Dit werd mijn mentor van destijds, Clay. Ik voelde me veilig bij haar en had het gevoel dat ik in vertrouwen met haar kon praten. Op het moment dat zij de school verliet, kwam ik erachter dat ik op school toch iemand nodig had om mee te praten. In eerste instantie zou ik bij mijn mentor terecht kunnen, maar bij haar voelde ik geen klik en werd het moeilijker om over persoonlijke dingen te praten. Uiteindelijk kwam ik terecht bij Rick. Bij hem was het vertrouwen meer aanwezig en voelde het weer prettig om over persoonlijke dingen te praten. Vanaf het begin van het schooljaar ging het eigenlijk alleen maar bergafwaarts en begon ik steeds meer na te denken over zelfdoding. Dit werd op een gegeven moment zo erg dat de crisisdienst is gebeld. Na overleg met de zorgcoördinator, mijn trajectbegeleidster, ouders, mijn mentor en Rick is er besloten dat ik met de ambulant begeleidster, (haar naam) zou kijken naar een schoolplanning om ervoor te zorgen dat ik mezelf minder zou belasten met leren. Het ging steeds slechter en uiteindelijk heb ik besloten om mezelf vrijwillig te laten opnemen. Dit heeft mij de verwachte rust geboden. Na de opname kon ik aan de slag met de gesprekken bij psychotherapie, samen met Sara. Toen kwam de toetsweek, waarin mijn suïcidaliteit piekte. Hiervoor heb ik om hulp gevraagd bij mijn vriendin Fleur, Clay, Rick en Sara. Na een heftig gesprek aan de telefoon met Rick, waarin ik vertelde dat ik van plan was een einde aan mijn leven te maken heeft hij aan de bel getrokken, waardoor ik onder andere samen met mijn ouders heb besloten met de toetsweek de stoppen. En nu, een tijdje later, zitten we hier.

Dan zou ik nu graag wat dingen willen uiten die me dwars zitten, maar waar ik op het moment niet op kan reageren, omdat ik dan dichtsla.

Mijn ouders en dan voornamelijk mijn moeder komen zeer direct op mij over. Dit geeft mij een schuldgevoel en maakt mij verdrietig, waardoor ik me nog slechter voel en in paniek raak. Een voorbeeld hiervan is donderdag 16 januari. We zaten met zijn allen aan tafel en waren net klaar met het avondeten. Jullie hadden het over dit gesprek, waar jullie het niet mee eens waren en waarvan jullie vonden dat het indirect mijn schuld was dat dit plaats zou vinden. Mij werd gevraagd of ik wel begreep wat voor een rottijd jullie achter de rug hadden (en nog steeds hebben). Dit gaf mij het gevoel dat ik schuldig was, en ik alleen, aan deze situatie en jullie gevoel. Het zorgde ervoor dat ik in paniek raakte en heel erg veel moest huilen.

Natuurlijk weet ik hoeveel impact deze tijd op jullie heeft gehad. Maar het helpt mij niet als er constant iemand de schuld hiervan moet krijgen of een discussie moet worden gestart. Zoals mijn mentor al eerder heeft gezegd, staat iedereen aan dezelfde kant, iedereen wil mij helpen, alleen lijkt dit niet zo. Wat mij thuis zou helpen is dat wanneer jullie merken dat de emoties hoog oplopen, jullie jezelf van de situatie verwijderen om tot rust te komen, zodat we daarna rustig in gesprek kunnen gaan. Ik wil namelijk wel graag met jullie in gesprek gaan over bepaalde dingen en denk dat dit op deze manier beter zou lukken. Doordat jullie vaak zo direct reageren, klap ik sneller dicht en kan ik mezelf niet verdedigen, waardoor we helemaal niet in gesprek kunnen gaan.

Wanneer ik dichtklap tijdens een gesprek, is dit niet omdat ik boos ben op jullie, maar omdat het mij niet lukt om mijn gevoelens naar jullie uit te spreken. Hierdoor reageren jullie al snel een beetje geïrriteerd en krijg ik het gevoel dat jullie gefrustreerd raken. Ik kan begrijpen dat dit heel lastig is voor jullie, maar het helpt niet om boos te worden of geïrriteerd te raken, dan wordt het alleen maar moeilijker om met mij in gesprek te gaan.

Jullie willen ook niet meer dat ik met Rick praat, dit omdat jullie vinden dat hij het niet aankan en zijn afspraken niet nakomt. Dit geeft mij een verdrietig en beklemmend gevoel en maakt mij heel gefrustreerd. Zeker nu ik hem voor mijn gevoel het hardste nodig heb. Het gebeurde vrij plotseling dat jullie dit vertelden, het kwam voor mij uit het niets en ik heb hierdoor niet het idee dat de gesprekjes met Rick goed afgesloten zijn. Ook vind ik het niet netjes dat jullie dit niet eerst zelf aan hem hebben verteld, maar aan mijn mentor. Eveneens lijkt het alsof de laatste tijd steeds meer positieve dingen van me afgenomen worden, zoals de Romereis, Hannah en nu dus ook Rick. Hierdoor vind ik het extra lastig om positief te denken en positief met dingen om te gaan. Sara heeft mij aangeraden om alle positieve en negatieve dingen die de gesprekken met Rick opleverden tegen elkaar af te wegen. Dat heb ik gedaan en ik kwam hierop uit:

Ik voel me bij hem op mijn gemak en vertrouw hem, dit komt ook deels doordat hij zich in mijn vertrouwde omgeving (school) bevindt, waardoor ik extra open durf te zijn. Hij kan me tot rust brengen doordat hij mijn gebruiksaanwijzing doorheeft. om diezelfde reden ziet hij het als het niet goed met me gaat en weet hij hoe met me om te gaan. Bovendien zie ik hem bijna iedere dag, hij is in de buurt. Als hij niet op school is, is hij van iedereen het vaakst bereikbaar. Voor kleine dingen, zoals iets spannends bij Sara kan ik hem om advies vragen. Bij Clay bijvoorbeeld niet, omdat zij zich niet in mijn directe omgeving bevindt en niet van alles op de hoogte is. Door de wekelijkse gesprekjes is hij dat wel en weet hij het meeste over mij en wat er in mijn leven gebeurt van alle mensen om me heen, waardoor hij me ook het beste kan steunen. Tot slot is hij de enige die mij aanspoort en er dan ook voor zorgt dat ik iets aan mijn ouders vertel wanneer dat nodig is.

Het is niet zonder reden dat ik aan het begin van het schooljaar om de gesprekjes met Rick heb gevraagd. Dit is omdat ik het niet volhield met alleen Clay en Fleur. Nu mag ik dan wel Sara hebben, maar onze band moet nog ontwikkeld worden. Tevens is het in de tussentijd heel erg snel bergafwaarts gegaan, waardoor het alleen maar beter is als ik zo veel mogelijk mensen om me heen heb. Jullie hebben gezegd dat jullie denken dat de gesprekken te veel zijn voor Rick. Echter denk ik toch echt dat hij een volwassen man is die prima voor zichzelf op kan komen. Ik denk dat hij heel goed weet dat hij eerst voor zichzelf moet zorgen en ik pas ergens daarna aan de beurt ben.

Op het moment is de situatie voor mij best chaotisch en onoverzichtelijk. Ik heb het gevoel dat iedereen wel het beste voor me wil, maar iedereen ook een ander idee heeft over wat het beste voor me is. Ik weet zelf ook niet zo goed hoe ik ervoor ga zorgen dat ik me beter ga voelen, maar ben wel bereid om daarachter te komen door met zo veel mogelijk mensen te praten en zo veel mogelijk meningen te horen. Ik ben van plan om deze verschillende meningen met Sara te bespreken en om samen met haar uit te zoeken wat de beste manier is om te handelen en zou het prettig vinden als jullie daar dan ook naar zouden proberen te handelen.

Van school verwacht ik eigenlijk niet veel. Zoals het nu gaat, dat ik de tijd krijg om rustig mijn toetsen in te halen en als ik bij een volgende toetsweek mijn toetsen misschien meer gespreid zou kunnen maken, zou ik dat al heel prettig vinden. Daarnaast zou ik van school willen vragen om rustig aan te doen. Als ik door zou mogen gaan met de gesprekjes met Rick zou ik dat ook heel fijn vinden.

Verder krijg ik het gevoel dat iedereen in discussie gaat met elkaar en tegelijkertijd niet naar elkaar wil luisteren, waardoor de communicatie langs elkaar heen gaat. Deels denk ik dat dit komt doordat er dingen voor anderen worden ingevuld. Als er iets is wat ik heb geleerd over goede communicatie, is het N.I.V.E.A.: Niet Invullen Voor Een Ander. Ik zou het daarom fijn vinden als iedereen zou willen proberen zo min mogelijk voor elkaar in te vullen en om zo goed mogelijk met elkaar te communiceren. Deze discussies zorgen ervoor dat ik veel negatieve energie ervaar, wat ik niet prettig vind.

Ik zou het allereerst fijn vinden als iedereen zo veel mogelijk een stapje terug zou willen doen. Het helpt mij namelijk niet als iedereen heel gespannen en bezorgd is (wat overigens heel normaal en begrijpelijk is), als ik zelf ook al gespannen ben. Het helpt niet om heel overdreven te reageren, dat maakt het voor mij alleen maar erger. Ik snap ook dat het heel erg moeilijk is om dit te doen, maar zou het al heel fijn vinden als jullie het konden proberen. Bovendien denk ik dat het enorm veel zou helpen als iedereen iets meer vertrouwen zou hebben. In elkaar, maar ook in mij. Ik denk namelijk dat ik de afgelopen tijd best goed heb laten zien dat ik in staat ben zelfstandig aan de bel te trekken en om hulp te vragen. Overigens begrijp ik heel goed dat het heel moeilijk is om te zien dat het bergafwaarts gaat, maar er zelf weinig aan te kunnen doen. Ik denk echter dat je niet veel meer kunt doen dan er gewoon voor me te zijn en te accepteren dat iedereen zijn best doet en niemand meer kan doen dan zijn best.

Wat ik dus van jullie zou willen vragen is om te proberen zo rustig en begripvol mogelijk met elkaar om te gaan. Om met elkaar te blijven communiceren, ook als het gewoon goed gaat. En vooral om in elkaar (en mij) te vertrouwen.

Bedankt voor het luisteren?

Anoniempje

Dat is me een aardige brief, maar oké. Wat denken jullie ervan?

Ik ben van plan morgen aan mijn mentor te vragen of ze het voor wil lezen als het me zelf niet lukt.

Morgen heb ik dus een gesprekje met Rick en ik ben best zenuwachtig. Ik ben allereerst weer een beetje suïcidaal, dus van knuffelen word ik op het moment niet bepaald blij. Ik vind het alleen vervelend omdat ik de hele week best een knuffel kon gebruiken en nu kan ik er een krijgen en verpest ik het voor mezelf. Jezus, wat kan ik zeiken over een knuffel. Ik weet ook niet zo goed wat voor houding ik aan moet nemen. Moet ik gewoon super eerlijk zijn zoals altijd (maar dan dus ook over de suïcidaliteit), of moet ik naar mijn ouders luisteren en niet te veel persoonlijke dingen vertellen? Ik weet het allemaal niet meer. Moet ik vertellen dat ik een brief heb geschreven? Ik zou het namelijk lullig vinden als we bij dat gesprek zitten en hij van niks weet.  Het liefst zou ik hem ook het stukje over hemzelf willen laten lezen, maar is dat slim?

Groetjes,

Anoniempje