Hey!

Aha, dat valt dan inderdaad nog mee.

Ik heb jullie advies over iets nodig. Ik weet dat het niet echt over dit topic gaat. Maar goed, het gaat al lange tijd niet echt over het probleem waar ik in het begin mee zat.

Ik heb dus die ene vriendin en we spraken in de vakantie iedere dag met elkaar af. Nu de vakantie voor mij is afgelopen, kan dat niet echt meer en als haar school begint waarschijnlijk al helemaal niet meer. Nu hebben we morgenavond dus afgesproken, want morgen heb ik nog wel tijd. Mijn ouders vinden het niet goed dat we dan ergens buiten afspreken (dat doen we normaal gesproken altijd, we kennen elkaar al sinds de basisschool en zijn dus ook al jij elkaar thuis geweest, maar vinden het allebei een beetje ongemakkelijk en eng om nu bij elkaar thuis te komen). Daarom gaan we bij haar thuis afspreken. Dit vond zij prettiger, omdat ze anders helemaal ging piekeren als we bij mij af zouden spreken. Even voor de info: afgelopen week zijn we halverwege naar haar huis gegaan, omdat het best hard begon te regenen, haar zusje was thuis en laterna kwam haar moeder ook thuis. Nu heb ik gezegd dat het niet erg is en dat ik wel naar haar toe kom. Het is alleen zo dat ik het ook ongemakkelijk vind om bij haar te komen, maar ik kan het (denk ik?) beter uit mijn hoofd zetten. Had ik niet moeten zeggen dat we gewoon bij mij moesten afspreken, moet ik rekening houden met haar 'sociale angst' of moet ik haar vertellen gewoon door te bijten? Ik wil niet gemeen zijn, maar aan de andere kant wil ik ook niet dat haar angsten haar belemmeren in wat ze doet of waar ze naartoe gaat.

Dan nog iets, ze heeft dus een jaar geleden (inmiddels volgens mij 1,5 jaar) een zelfmoordpoging gedaan, ze heeft toen in haar pols gesneden. Haar ouders weten hier dus niks over (ik ben de enige die het weet en heb Clay hierover verteld, omdat ik het niet prettig vond dat ik de enige was die het wist, mijn vriendin weet hier van en zegt dat ze het niet erg vindt). Nu is het dus zo dat sinds ik haar over mijn zelfbeschadiging heb verteld zij zichzelf ook een aantal keren heeft gesneden, heel oppervlakkig, als zelfbeschadiging. Zij is de enige die mijn zelfbeschadigingswonden heeft gezien (aangezien ik niet wil dat iemand mijn open wonden ziet, maar als het er niet zo goed uitziet stuur ik haar een foto). Ze heeft zich een aantal keren in haar arm gesneden en afgelopen week ook in haar enkel (waar ik mezelf nu dus ook snijd). Moet ik stoppen met het praten over mijn verwondingen en het laten zien van foto's om haar niet te triggeren? Ze zegt dat ik haar niet trigger, maar zelf weet ik het niet zo goed...

Groetjes,
Anoniempje

Hey Blue!

 

Het spijt me dat je je zorgen maakt, de afgelopen tijd heb ik niet de behoefte gevoeld om bezig te zijn met het forum.

In principe ging het best goed. Vorige week zou eigenlijk de toetsweek zijn geweest, dus daar ben ik mooi onderuit gekomen. De eerste week van de ‘quarantaine’ (ik vind het zo'n stom woord) ging ook best lekker, deels vanwege het mooie weer. Tot de vrijdag kwam. Toen ging het best slecht: huilbuien, niet uit bed willen komen, geen eetlust, vermoeidheid. Dat duurde het hele weekend en toe de volgende week begon was het wel oké. Op dinsdag overleed mijn buurvrouw aan corona, dus dat was best heftig. De hele week voelde ik me onrustig, ook omdat ik me zorgen maakte omdat Clay binnenkort met zwangerschapsverlof gaat en ik niet denk dat de scholen op tijd open zullen gaan om een overstap te maken van Clay op Rick (ik mag Clay gewoon tijdens haar zwangerschapsverlof bellen van haar, maar ik moet ergens een grens trekken en dat doe ik dus daar). Op donderdag ging mijn afspraak met Sara niet door in verband met een crisis (van een van haar cliënten). Dat was ook top. Wel mocht ik haar op vrijdagochtend bellen, maar dat is toch niet echt hetzelfde. Toen begon weer hetzelfde riedeltje als vorige week: huilbuien, niet uit bed willen komen en vermoeidheid. Deze week ging over het algemeen ook slechter qua school en dergelijke.

En nu zitten we hier. 

Ik heb mezelf gisteravond bij elkaar geraapt en heb een planning gemaakt voor volgende week. 

Volgende week maandag (morgen) is de crematie van mijn buurvrouw.

Op dinsdag of donderdag gaan mijn ouders met Rick videobellen om te praten zodat ik, zolang de scholen dicht blijven, wekelijks met Rick mag bellen.

Donderdag heb ik therapie en hebben we ook een afspraak met de psychiater. Iets waar ik du absoluut geen zin in heb, want ze gaat me nu dus echt wegen (had ze de vorige keer geen tijd voor).

 

Volgens mij was dat wel een goede en beknopte update.

 

Groetjes,

Anoniempje

Hey Anoniem06

Na het doorlezen van je topic, begrijp ik dat je nu en dan niet goed in je vel zit, en aan zelfverminking doet. Momenteel voer je af en toe een gesprek met de huisarts, en als ik het goed begrijp, is dat grotendeels om je ouders gerust te stellen.

Wanneer sommigen vernemen dat een kennis aan zelfverminking doet, flippen ze. Toen ik m'n moed bijeen had geraapt en naar de schoolpsycholoog stapte, stelde die me meteen voor volgende keuze; het inlichten van m'n ouders of het inlichten van m'n psychiater, waar ik het toen niet goed mee kon vinden. Ik koos voor m'n psychiater, want beroepsgeheim. Uiteindelijk lichtte hij m'n moeder in, die m'n vader inlichtte. Het "grappige" was echter dat de schoolpsycholoog m'n psychiater alleen ingelicht had over de zelfmoordgedachten, niet over de zelfverminking. Het deel zelfverminking is bij m'n ouders nooit aan het licht gekomen, waar ik persoonlijk vrij tevreden over ben.

Da's mijn ervaring. In m'n omgeving wordt er nogal oppervlakkig gedaan over zelfmoord- en verminking, wat de druk op het verbergen ervan, verhoogt. Inmiddels gaat het met momenten wat beter met me, maar de manier waarop mijn omgeving over zelfmoord denkt, blijft dezelfde.

Ik dacht mijn ervaring even te delen. Hopelijk vind je waar je naar zoekt, en gaat het steeds beter met je. Ik hoop dat je begripvolle reacties tegemoet komen, en dat je ouders een manier vinden om je te steunen op een wijze die jij fijn vindt.

Groetjes
Kenshin

Hey,

Ik heb idd ook altijd struggles met mevrouw of voornaam of idk... Ik vermijd het gewoon in z'n geheel. Start mailtjes met "hallo," en ja 😂 Heb 1 docent die ik gwn met de voornaam aanspreek, maar da's gwn anders. Met vrienden hebben we het meestal over de achternaam van de docent, als we een docent bedoelen. Dus geen meneer/mevrouw/voornaam. Gwn achternaam.

Ik zou na de wedstrijd wel naar Clay toe gaan ja. Ze komt speciaal voor jou.

Ik vind het soms wel leuk om met een docent te praten. Ligt aan de docent en het onderwerp. Met sommige docenten kan/kon ik het erg goed vinden, dus ging dat best soepel. En met sommige docenten heb ik ook echt diepe gesprekken gehad. Die gingen me random helpen. Vet aardig. Sommige docenten doen ook niks in de les. Als je dan een praatje met ze aanknoopt, ben je de hele les zoet en krijg je gewoon een goede beoordeling voor je werkhouding en ben je "actief in de les." 😂

Vind het soms nog interessanter om te luisteren naar de gesprekken van anderen met docenten 😂

Ja, 3% leek me ook leuk, maar dat Spaans, echt hoor... Ken niet alle series die je opnoemt, dus ik zal er eens naar kijken. Ook naar jouw tip @M en Ms, thx!

 

Hey!

Weer eens een update. Zojuist heeft iemand gebeld van die instelling waar we mij hebben ingeschreven. Ze belde om te zeggen dat ze bij hun geen mensen met automutilatie aannemen (ze zijn daar maar met vier man en volgens haar moest er een psychiater naar mij kijken en konden ze mij dat niet bieden) en ze mij dus moesten doorverwijzen.

Ze vertelde dat ik eigenlijk naar een grotere instelling moest gaan, omdat zij mij wel kunnen bieden wat ik volgens hen nodig heb. Mijn moeder vond dat minder leuk omdat de wachtlijsten daar erg lang zijn (zelf heb ik daar geen problemen mee). Nu gaan de mensen van die instelling dus met mijn huisarts praten om er misschien voor te zorgen dat ik een verwijzing krijg met spoed (dat vind ik dan weer wat minder).

Zelf denk ik dat de mensen van die instelling gewoon totaal geen ervaring hebben met zelfbeschadiging, want volgens mij schrok ze er zelf wel een beetje van. Ik heb (zoals de huisarts zegt) (slechts ) oppervlakkige littekens op mijn onderarm (en wat minder oppervlakkig op mijn bovenbenen) en met een aantal gesprekjes is mijn gemoedstoestand vrijwel stabiel, maar goed.

Binnen nu en een week weet ik dus wat er nu gaat gebeuren.

Groetjes,
Anoniempje

Hey!

 

Ben ik weer. Ik ben vandaag ontslagen. Ben een beetje lui, dus ik beantwoord alleen jullie vragen en vertel voor de rest niet heel veel. Maar als jullie voor de rest nog iets willen weten kun je het gewoon vragen hoor!

De eerste keer terug naar mijn ouders was niet leuk. Ik ben in totaal 4 keer terug geweest, waarvan ik 3 keer ben wezen slapen. De eerste 2 keer was echt een ramp en nu is het wel oké. Zal ook wel moeten, haha.

Ik heb wel echt vet vaak gebeld met Fleur en al helemaal met Rick en daar voel ik me best schuldig over. Rick zei ook al dat ik het maar een beetje moest afleren, dat bellen. Iemand adviezen of tips? Ik schaam me er best wel voor...

Uiteindelijk ben ik heel blij dat ik ben gegaan. Ik voelde me daar heel erg prettig en heb de rust gekregen die ik wilde. Eigenlijk wilde ik ook helemaal niet weg, maar ik kan niet voor eeuwig mijn problemen ontvluchten, dus ja. Het was wel een thuis voor mij en ik denk dat het dat wel altijd een beetje zal blijven. 

 

Ik moet wel zeggen dat ik iets meer handvaten heb en volgens mijn vader ben ik ook volwassener geworden, maar nu komt de toetsweek en dat gaat weer een ramp worden, ook met deze handvaten. 

 

We hebben het wel over de toetsweek gehad tijdens het ontslaggesprek en eigenlijk wilden ze gewoon dat ik medicatie ging slikken (nu ook om rustiger te worden), maar dat heb ik weer geweigerd. Nu heb ik de afspraak dat ik met iemand van school een planning ga maken (inclusief rustmomenten en wat ik dan ga doen) en eh ja? Dat is het plan. 

 

Nu heb ik alweer advies nodig (jeey). Over die vriendin die ik daar heb gemaakt. Ze zit zelf ook op het forum, dus dat is wel leuk. Ontmoet ik ook eens iemand die hier ook komt. Ze is alleen erg lang niet actief, vanwege het feit dat ze zowel haar laptop als haar telefoon heeft gemold... Oké, daar niet te veel over. Haar situatie is best ernstig, waardoor ze eigenlijk gewoon geen vrijheden heeft. Nu hebben we vandaag afscheid genomen en heb ik haar beloofd op bezoek te komen (als dat mag). Maar er zijn een aantal maren. 

1. Op de groep mag je niet over je problematiek praten (hebben wij wel een beetje gedaan en zijn we ook meerdere keren op aangesproken).

2. Ze mag eigenlijk alleen haar ouders (en broer) en mentor en lerares op bezoek (voor zover ik weet).

3. Als je op bezoek wilt komen zul je een afspraak moeten maken (telefonisch en ik heb belangst) en dit moet ook met de ouders afgesproken worden (maar ik heb hun telefoonnummers niet (heb ze wel ontmoet, dus ken ze wel een beetje), alleen die van de groep en ze heeft zelf dus geen telefoon).

4. Ik weet niet hoe lang ze daar nog zit (niemand eigenlijk), dus het kan zo zijn dat ze snel weg is, maar het kan ook nog even duren. Het probleem is alleen dat ik niet op de hoogte wordt gehouden, want er is geen manier om met haar contact te houden. Ik kan naar de groep bellen, maar als jeugdige kun je alleen met je ouders bellen via de telefoon van de groep. Voor de rest mag je met niemand anders bellen.

Eh, dus ja? Hoe ga ik dit doen? Mijn vader zei dat als ik op tijd belde ik deze zondag wel kon gaan, maar ja, ik weet het dus allemaal niet.

 

Groetjes,

Anoniempje

Hey!

Kenshin, volgens mijn ouders gaat het helemaal goed komen qua school missen. Daar ben ik het niet helemaal mee eens, maar ik heb wel geluk dat ik die dag eerder uit ben en de lessen die ik mis worden gegeven door mijn mentor, dus de kans dat ze me wat extra uitleg wil geven is groter dan hij een andere leraar.

Vind je dat de serie zelfmoord verheerlijkt (van wat je hebt gezien)?

Ik heb het boek gelezen en ook de eerste 2 seizoenen gekeken. Ik weet niet zo goed wat ik er zelf van vind, toen ik het keek had ik niet echt problemen met mijn mentale gezondheid, dus voor mij is het niet echt triggerend geweest. Ik heb voor een of andere reden al vanaf mijn 12e een rare fascinatie met zelfmoord en dood... Vandaar dat ik het wel interessant vond. Ik kan me ook wel vinden in het standpunt dat zelfmoord verheerlijkt wordt.

Pin, ik zei vakantiepark, geen pretpark 😉. Ik weet niet wat ik had verwacht, maar eigenlijk zijn het dus een heleboel gebouwen op een terrein in het bos en zijn er ook een paar speelplaatsen, dus vandaar de vergelijking met een vakantiepark.

Je baantje bevalt dus niet?

Wat vond je van het boek?

Het verhaal is inderdaad heel erg aangepast. Dit seizoen is Bryce Walker vermoord en gaat het erom wie dat heeft gedaan, dus ze zijn heel ver van het oorspronkelijke verhaal verwijderd.

Ik vind het dan wel weer goed dat ze een soort 'aftertalk' hebben over de verschillende onderwerpen die in de serie voorkomen, maar denk niet dat iedereen daar naar kijkt...

Zijn er echt mensen geweest die zelfmoord hebben gepleegd en toen tapes hebben achtergelaten met verwijten naar mensen? Dat is een beetje het ding in het verhaal, ik denk dat zelfmoord voornamelijk gaat over het gevoel dat ieder beter af is zonder jou (of misschien interpreteer ik het verkeerd) terwijl dat niet het geval is bij 13rw, daar zegt ze dat het de schuld is van anderen dat zij zelfmoord heeft gepleegd.

Blue, ik wil wel proberen er open voor te staan, maar ik ga de eerste keer sowieso met tegenzin omdat mijn ouders er dan bij zijn. Als ik dan het gevoel heb dat het helemaal niks is weet ik niet of ik er zo open voor zal staan, maar als het wel meevalt zal ik het wel proberen.

Het zou best zo kunnen zijn dat ze deze vorm van therapie ervaringsleer noemen om het minder heftig te laten klinken, maar het is wel echt een ding, zoals je op deze link kunt zien.

Groetjes,
Anoniempje

Hey!

Nou, ik kom maar weer met een update. Vrijdag kreeg ik nog een mailtje van Rick, waardoor ik dus echt niet meer wist wat ik moest en er nu nog steeds niet over uit ben. Hier de aangepaste versie (het is nogal een essay):

 

vr 15-11-2019 21:30

Dag Anoniempje,

 

Ik moest tijdens het terugfietsen naar huis en het avondeten nog erg aan het gesprek denken en ik kan het dus niet laten om je toch nog even te mailen.

Ik hoop echt dat je toch door wilt gaan met de gesprekken. Ik denk echt dat het goed is als jij je gedachten en ergernissen kwijt kunt en dat je met meerdere personen ideeën kunt uitwisselen.

 

Sorry als ik soms te veel mijn mening geef en ‘alwetend’ probeer over te komen. Dat is echt niet mijn bedoeling. Als je het te veel vindt dan moet je dat gewoon aangeven, ik kan namelijk ook heel goed stil zijn en luisteren. Ik weet zeker niet alles, maar ik probeer graag met je mee te denken of vanuit andere perspectieven er tegenaan te kijken, misschien soms zelfs iets te veel voor jou te denken en ontbrekende kennis zelf in te vullen. Daarom wil ook dat je echt goede professionele hulp krijgt, iemand die wel verantwoord kan gaan onderzoeken waardoor jij je niet lekker voelt en iemand die er samen met jou aan kan werken om weer een Anoniempje te krijgen die tevreden is met zichzelf en haar leven. Daarnaast heb ik de plicht om serieuze incidenten en ontwikkelingen aan je ouders te melden. Daardoor heb ik de laatste tijd denk ik te snel gehandeld en jou niet altijd ingelicht, waardoor je het vertrouwen hebt verloren en nu boos bent.

 

Nu jij weer een gesprek krijgt met de stichting om een eventueel ‘vervolgtraject’ (veroordeel me alsjeblieft niet te veel voor woordkeus) te bespreken wil ik graag dat jouw kansen op goede hulp zo hoog mogelijk zijn. Daarnaast kwam het op mij over dat jouw situatie aan het verslechteren is en daarom heb ik te snel gehandeld en wat druk uitgeoefend op je ouders om nu ineens een datum vast te zetten. Daarvoor heb ik twee keer zomaar je ouders gebeld en, zonder dat met jou te bespreken, je ouders verteld dat ik ook graag even met ze praat zonder jou erbij. Mijn excuses daarvoor. Ik had niet door dat ik je zo passeer en dit had ik van tevoren op zijn minst even met je moeten bespreken, maar dit is voor mijn gevoel één van de weinige momenten waarop ik je misschien wel indirect kan helpen, want nu gaat er een nieuwe richting bepaald worden. Straks na het gesprek met je ouders en na het probleemverhelderend gesprek met de stichting ligt de richting waarin jij en je ouders op zoek gaan naar een manier om jouw gevoelens te verbeteren weer voor een tijd vast en wordt de hulp die ik kan bieden weer beperkt tot geregeld een keer met je praten.

 

Daarom wil ik toch aankomende donderdag even met je ouders alleen praten, als het gesprek helemaal goed verloopt dan zou  je er prima bij kunnen zitten, maar ik ken je ouders niet zo goed, dus het kan ook zijn dat het gesprek minder goed verloopt en dat, in het ergste geval, je ouders misschien een beetje boos op mij zullen worden of ik op hun. Ook al ben je een zeer intelligente meid die wel wat gewend is, je bent ook erg gevoelig heb ik het idee, dus daar heb ik je voor de zekerheid liever niet bij. Het spijt me heel erg als je dat stom vindt of als je dat boos maakt. Vertrouw me er alsjeblieft op dat ik het beste voor jou probeer te doen tijdens dat gedeelte van het gesprek. Na dat gedeelte heb ik je er graag bij en is het mijn idee om kort samen te vatten waar we het al over hebben gehad en nog enkele kleinere dingen te bespreken, zoals het probleem met de twee baantjes (ja, ik heb binnenkort waarschijnlijk twee baantjes en denk niet dat ik dat aankan.). Ook wil ik wel even aanhalen dat jij het als ergerlijk ervaart dat je moeder soms binnenloopt als je je aan het omkleden bent. Als jij graag nog iets besproken wilt hebben, dan moet je me dat laten weten.

 

Dan had ik het vandaag nog over het leren loslaten van controle en toen merkte jij terecht op dat je dat niet gaat leren door dan maar de controle af te pakken. Daar heb je toch gelijk in. Dat is inderdaad niet chique, normale mensen zijn daar al niet zo blij mee en volgens mij ben jij daar extra gevoelig voor. Het is wel iets waar je denk in kunt groeien, maar dat gaat niet 123 zoals ik dat nu deed. Aan de andere kant was het een beetje een test om jou niet in de CC van de mail aan je ouders te zetten, net zoals jij me geregeld test door kritische vragen te stellen tijdens onze gesprekken.

 

Dan even een paar dingen die ik zelf nog wel kwijt wil:

-        Ik vind dat je de afgelopen weken zeer open en eerlijk bent geweest. Dankjewel daarvoor. Dat heb ik als zeer fijn ervaren en ik beschouw het als een compliment naar mij.

-        Nogmaals je resultaten van de toetsweek zijn heel goed. Mijn complimenten!

-        Ik weet niet hoe het was voordat je met mij ging praten, maar ik heb het idee dat je de laatste maanden het meer aan durft om met andere mensen te praten. Je hebt verschillende leerlingen genoemd die je over je situatie hebt verteld en in plaats van niks te zeggen tegen je mentor ben je nu wel over een aantal zaken, zoals werkdruk, gaan praten. Heel goed.

-        Het verbaast me dat je het vandaag zelf niet hebt gevraagd, maar ja je bent wel kort besproken tijdens de leerlingbespreking van vwo 5. Zoals ik al voorspeld had heeft je mentor voornamelijk het woord gedaan en ik vond dat ze dat professioneel deed en een hele mooie verwoording heeft gekozen, die eigenlijk weinig weg gaf van wat er precies aan de hand is, maar wel aan gaf dat je niet helemaal lekker in vel zit. Je mentor heeft benoemd dat het leren je erg veel tijd kost en dat de toetsweek daarom stressvol is geweest. Ze heeft ook aangegeven dat je daar af en toe met mij over spreekt. Niemand van de docenten ging daar echt op in, alleen de Latijnlerares stelde de vraag of een Romereis dan niet stressvol voor je zou zijn. Ik heb daar toen op gereageerd dat je daar juist zelf heel veel zin in hebt. 

 

Denk er nog een tijdje over na, maar ga alsjeblieft door met onze gesprekken. Ik zou het zonde vinden als je stopt, omdat je het op een paar punten niet met me eens bent, terwijl we elkaar op heel veel punten volgens mij goed begrijpen.

Tot maandag.

 

Met vriendelijke groet,

Rick

 

Nou, dat dus. 

En dan het volgende: We hadden vandaag het evaluatiegesprek van ervaringsleer. Hieruit is dus gebleken dat het mij niet heeft geholpen. Ze willen nu graag dat ik met mijn ouders systeemtherapie ga doen. Maar goed de vraag is dus of ik dat wel wil…

Allerlei keuzes die ik moet maken en ik weet niet wat ik wil…

Groetjes,

Anoniempje 

Misschien helpt het om afwisselend bij elkaar af te spreken. Jij gaat de volgende keren bij haar langs, zij de volgende keer bij jou. Eventueel spreken jullie af en toe af in bv. hebt park, zodat jullie je niet steeds in dezelfde omgeving bevinden. Lijkt je dat wat?

Best lastig, je vraag over de wonden. In principe zegt je vriendin er geen last van te hebben, maar je merkt dat ze bij zichzelf gelijkaardige wonden aanbrengt. Praten jullie hier regelmatig over? Je zou kunnen proberen om een gesprek hierover aan te knopen, zodat het een en ander duidelijk kan worden.

Gr. Kenshin

Heey,

Misschien is het toch beter als je naar dat gesprek gaat. Je hoeft dan niet eens echt te praten over je automutilatie, maar misschien over de dingen die je belangrijk vind. Of zoals je zegt over het gene dat je het idee hebt dat niemand je ziet.

Ik heb je andere bericht niet gelezen, maar waarom heb je het idee dat mensen je niet zien?

Dat het nu weer beter gaat is super goed en daar moet je vooral mee doorgaan. Maar misschien is het ook fijn dat als het weer fout gaat dat je er met iemand over kan praten? En daar kan die leraar je dan misschien wel goed mee helpen.

En je laatste zin. Over dat er meer mensen snijden en vaker en meer. Ja dat klopt. Maar misschien zijn die kleine sneetjes bij jou nu niet zo'n groot probleem, maar als je daar niet mee stopt dan worden dat er meer en worden ze groter en gaat het dieper en als resultaat dat je allemaal rode/ bruine strepen hebt op je arm die niet even weggaan naar een week of maand. Ik heb me in Juli voor het laatst heel veel gesneden en die strepen heb ik nu nog steeds! Naar bijna 5 maanden!

Ik werk in een winkel bij de kassa en ondanks dat ik weet dat er meerdere mensen zijn met littekens, maar het voelt voor mij steeds niet fijn om achter de kassa te zitten met die rode streep op me armen en mensen te helpen. Ze kijken je toch gek aan of maken opmerkingen. Misschien dat het jou nu de ene oor in en de andere weer uit gaat, maar dat kan ik de toekomst wel veranderen en dat heb je waarschijnlijk veel spijt van je littekens.

Stoppen dus en ga alsnog naar dat gesprek!

^
Faster

Hey,

Wel goed dat je je realiseert dat je Clay idd niet kan contacteren als ze goed zwanger is. Ik snap je wel. Het is heel logisch dat je meteen zo'n gedachte hebt. Het lijkt me normaal om dan zo'n ding op jezelf te betrekken, dus om te kijken wat het voor jou betekent.

Gr. Pin

Hey!

Nou, fijn om te horen dat ik niet de enige ben! Haha, dat met vrienden die thuiskomen heb ik ook Blue. Ik snap precies wat je bedoelt Pin.

Bij ons is het zo dat je inderdaad naast SE's ook gewone toetsen hebt, maar je begint in de 6e met de punten op het eindrapport van de 5de, dat is voornamelijk mijn probleem...

Groetjes,
Anoniempje