Groetjes, Anoniempje
Beste antwoord door Anonymous
Bekijk origineelHulp om snijden
A
Hey! Meteen al weer een nieuw bericht na het vorige... Ik ben een meisje van 15 jaar en ik snijd mezelf. Ik doe het niet echt vaak, omdat ik niet wil dat anderen het zien. Ik heb 5 sneden op mijn pols, verborgen onder mijn horloge. Ik snijd sinds 3 weken en ik doe het om aandacht te vragen. Niet zozeer omdat ik mezelf zielig vind maar omdat ik het gevoel heb alsof niemand op me let en niemand me opmerkt. Zoek anders maar op wat de redenen kunnen zijn dat iemand snijdt, ik kan het zelf niet zo goed uitleggen. Nu heb ik dus een leraar gemaild ( dezelfde als in mijn vorige bericht ) dat ik ergens hulp mee nodig heb. In eerste instantie wilde ik over mijn automutilatie praten, maar ik weet nu niet meer of dat wel zo'n goed idee is. Ik voel me de laatste tijd steeds beter en denk dat ik misschien w kan stoppen. Ook heb ik geen zin in nog meer bonje met mijn ouders of dat iemand me te serieus neemt. Zelf vind ik het namelijk niet zo erg, ik bedoel, er zijn veel meer mensen die veel meer en veel vaker snijden dan ik. Moet ik toch gaan of gewoon zeggen dat ik het probleem zelf wel kan oplossen? Help!
Groetjes, Anoniempje
Groetjes, Anoniempje
Bladzijde 28 / 29
A
Hmm dat is lastig. Durf je het op een briefje te schrijven en het briefje te geven?
Misschien denk je nu dat je het briefje niet durft te geven, maar als je ouders er naar vragen, durf je het dan misschien wel. Dus misschien is het een idee om 't voor de zekerheid te schrijven en dat je op dat moment bepaalt of je het wel of niet geeft.
Misschien denk je nu dat je het briefje niet durft te geven, maar als je ouders er naar vragen, durf je het dan misschien wel. Dus misschien is het een idee om 't voor de zekerheid te schrijven en dat je op dat moment bepaalt of je het wel of niet geeft.
A
Hey!
Ik mag het niet later zeggen, het moet per se vandaag. Ook heb ik nog steeds niks van die leraar gehoord. Wat als hij me niet meer wilt helpen? Wat moet ik nu doen?
Groetjes, Anoniempje
Ik mag het niet later zeggen, het moet per se vandaag. Ook heb ik nog steeds niks van die leraar gehoord. Wat als hij me niet meer wilt helpen? Wat moet ik nu doen?
Groetjes, Anoniempje
A
Hey!
Dat zou ik wel kunnen proberen, hopelijk vinden ze het goed. Bedankt.
Groetjes, Anoniempje
Dat zou ik wel kunnen proberen, hopelijk vinden ze het goed. Bedankt.
Groetjes, Anoniempje
A
Kun je je ouders vertellen dat je het moeilijk vindt om te vertellen en dat je er daarom hulp voor hebt ingeschakeld. Dit valt alleen buiten de deadline.
A
Hey!
Ik weet het, maar ik kan het gewoon niet zeggen, ik weet niet waarom. Die leraar durfde ik al niet in zijn ogen te kijken toen ik het vertelde, laat staan dat ik het mijn ouders kan vertellen. Ik denk wel dat het misschien zou lukken met hulp van die leraar, maar dan valt het dus niet binnen de deadline...
Groetjes, Anoniempje
Ik weet het, maar ik kan het gewoon niet zeggen, ik weet niet waarom. Die leraar durfde ik al niet in zijn ogen te kijken toen ik het vertelde, laat staan dat ik het mijn ouders kan vertellen. Ik denk wel dat het misschien zou lukken met hulp van die leraar, maar dan valt het dus niet binnen de deadline...
Groetjes, Anoniempje
A
Hey,
Allereerst vervelend dat het nu niet lekker gaat!
Je ouders bieden je een heel mooi bruggetje om toch te vertellen hoe je je voelt. Waarom durf je het nu nog steeds niet? Denk je dat je een briefje kan schrijven o.i.d.? Of is die deadline nu al voorbij?
Denk je dat je het wel zou durven met hulp van die leraar? Het zou nu wel goed zijn als je met die schoolpsycholoog zou kunnen praten.
Ik hoop dat je het je ouders durft te vertellen,
Gr. Pin
Allereerst vervelend dat het nu niet lekker gaat!
Je ouders bieden je een heel mooi bruggetje om toch te vertellen hoe je je voelt. Waarom durf je het nu nog steeds niet? Denk je dat je een briefje kan schrijven o.i.d.? Of is die deadline nu al voorbij?
Denk je dat je het wel zou durven met hulp van die leraar? Het zou nu wel goed zijn als je met die schoolpsycholoog zou kunnen praten.
Ik hoop dat je het je ouders durft te vertellen,
Gr. Pin
A
Hey!
Zoals misschien wel verwacht voel ik me niet echt beter (zelfs slechter). Nadat ik die leraar heb gemaild dat ik zijn hulp niet aannam heb ik niks meer van hem gehoord. Sinds die dag is het ook bergafwaarts gegaan: ik heb de littekens op mijn pols weer opengehaald en heb zelfs de nieuwe op mijn been gemaakt, ik voelde me constant gespannen en begon me zelfs tijdens de lessen te krassen met mijn potlood, huilde elke avond en kreeg last van zelfmoordgedachten. Op donderdag was ik zo wanhopig dat ik met 113 heb gechat en heb ik dus maar weer die leraar gemaild. Vrijdag heb ik de gehele pauze op het toilet doorgebracht, afgewacht tot de pauze voorbij was... s'Avonds moest ik koken maar zodra ik thuis was ging ik naar boven en kon niet stoppen met huilen en ik heb opgezocht hoeveel paracetamol nodig is om lethaal te zijn... Mijn ouders werden boos omdat er geen eten was en mijn moeder kwam naar boven (ze vond dat ik me die dag al vreemd gedroeg) en vroeg wat er was, maar ik durfde niks te zeggen. Vandaag vroegen ze weer waarom ik gister zo verdrietig was, ze dachten zelf dat er iemand aan me had gezeten op school, maar ik moest lachen. Toen ze gingen raden en vroegen of die leraar er iets mee te maken had zei ik ja en dus dachten ze dat ik iets had uitgekreten op school, omdat die leraar dus ook betrokken is met dat uitwisselingsgedoe. Nu willen ze dus dat ik het uiterlijk morgen moet hebben gezegd. Ik heb nog niks van die leraar gehoord en weet dat ik (in ieder geval alleen) niks durf en kan zeggen. Wat moet ik nu doen?
Groetjes, Anoniempje
Zoals misschien wel verwacht voel ik me niet echt beter (zelfs slechter). Nadat ik die leraar heb gemaild dat ik zijn hulp niet aannam heb ik niks meer van hem gehoord. Sinds die dag is het ook bergafwaarts gegaan: ik heb de littekens op mijn pols weer opengehaald en heb zelfs de nieuwe op mijn been gemaakt, ik voelde me constant gespannen en begon me zelfs tijdens de lessen te krassen met mijn potlood, huilde elke avond en kreeg last van zelfmoordgedachten. Op donderdag was ik zo wanhopig dat ik met 113 heb gechat en heb ik dus maar weer die leraar gemaild. Vrijdag heb ik de gehele pauze op het toilet doorgebracht, afgewacht tot de pauze voorbij was... s'Avonds moest ik koken maar zodra ik thuis was ging ik naar boven en kon niet stoppen met huilen en ik heb opgezocht hoeveel paracetamol nodig is om lethaal te zijn... Mijn ouders werden boos omdat er geen eten was en mijn moeder kwam naar boven (ze vond dat ik me die dag al vreemd gedroeg) en vroeg wat er was, maar ik durfde niks te zeggen. Vandaag vroegen ze weer waarom ik gister zo verdrietig was, ze dachten zelf dat er iemand aan me had gezeten op school, maar ik moest lachen. Toen ze gingen raden en vroegen of die leraar er iets mee te maken had zei ik ja en dus dachten ze dat ik iets had uitgekreten op school, omdat die leraar dus ook betrokken is met dat uitwisselingsgedoe. Nu willen ze dus dat ik het uiterlijk morgen moet hebben gezegd. Ik heb nog niks van die leraar gehoord en weet dat ik (in ieder geval alleen) niks durf en kan zeggen. Wat moet ik nu doen?
Groetjes, Anoniempje
A
Hey!
Misschien een ''oké'' o.i.d. Het is op zich wel netjes daarop te antwoorden, zodat jij weet dat ze het hebben gelezen.
Hopelijk krijg je het zelf onder controle of kan die docent er anders mee helpen :)
Ja, maar ik heb zijn hulp niet aangenomen, dus wat moet/kan hij verder nog doen? Niks.
Groetjes, Anoniempje
Hopelijk krijg je het zelf onder controle of kan die docent er anders mee helpen :)
Ja, maar ik heb zijn hulp niet aangenomen, dus wat moet/kan hij verder nog doen? Niks.
Groetjes, Anoniempje
A
Misschien een ''oké'' o.i.d. Het is op zich wel netjes daarop te antwoorden, zodat jij weet dat ze het hebben gelezen.
Hopelijk krijg je het zelf onder controle of kan die docent er anders mee helpen 🙂
Hopelijk krijg je het zelf onder controle of kan die docent er anders mee helpen 🙂
A
Hey!
Ik heb die leraar gemaild dat ik niet naar de schoolpsycholoog wil. Ik heb geen reactie gekregen, maar denk ook niet dat dat nodig is?
Groetjes, Anoniempje
Ik heb die leraar gemaild dat ik niet naar de schoolpsycholoog wil. Ik heb geen reactie gekregen, maar denk ook niet dat dat nodig is?
Groetjes, Anoniempje
A
Mailen klinkt altijd goed 🙂 Hopelijk krijg je een fijne reactie :)
Gr. Pin
A
Hey!
Ik heb de mail verstuurd.
En als die leraar je helpt?
Nee, ik hou het voor nu gewoon zo.
Groetjes, Anoniempje
A
Gr. Pin
A
Hey!
Ik vind het ook vervelend dat dat tussen mij en mijn hulp staat, van de school en van mezelf denk ik ook een beetje, maar goed...
Vind je het echt belangrijker dat je je kut kan voelen zonder dat je ouders het weten, dan dat je je beter kan gaan voelen terwijl je ouders het wel weten?
Eigenlijk wel, ik denk namelijk dat mijn situatie niet zo ernstig is.
Dat klinkt inderdaad veiliger en dat stelde die leraar ook voor, maar die zorgcoördinator wil de school er liever buiten houden.
Ik ben bang dat dat wel zo is, ik ben enig kind en ze zijn daarom nogal overbezorgde ouders. Als ze het eenmaal weten willen ze ook alles weten.
Ja, maar als ik daarvoor mijn ouders in moet lichten, zoek ik liever via een andere weg hulp.
Groetjes, Anoniempje
Ik vind het ook vervelend dat dat tussen mij en mijn hulp staat, van de school en van mezelf denk ik ook een beetje, maar goed...
Eigenlijk wel, ik denk namelijk dat mijn situatie niet zo ernstig is.
Wat ik in deze situatie had gedaan: Ja, ik had mijn ouders ingelicht. Met hulp van de schoolpsycholoog / docent / mentor.
Dat klinkt inderdaad veiliger en dat stelde die leraar ook voor, maar die zorgcoördinator wil de school er liever buiten houden.
Je hoeft er verder niet met ze over te praten. Ze hoeven ook geen details te weten. Daar heb je de schoolpsycholoog voor.
Ik ben bang dat dat wel zo is, ik ben enig kind en ze zijn daarom nogal overbezorgde ouders. Als ze het eenmaal weten willen ze ook alles weten.
Verder vind ik nog steeds dat je je gevoel serieus moet nemen. Je snijdt je niet zomaar om een "dipje". Daar is wel iets meer voor nodig en dat zegt ook iets over jou. En al is het wel een dipje, dan is het nog steeds waardevol om daar met iemand over te praten vind ik.
Ja, maar als ik daarvoor mijn ouders in moet lichten, zoek ik liever via een andere weg hulp.
Groetjes, Anoniempje
A
Ouders niet willen inlichten is een probleem wat heel vaak terugkomt op het forum. Begrijp me niet verkeerd, ik snap dit volkomen omdat ik zelf ook zeker m'n geheimen voor m'n ouders heb en wil houden. Echter vind ik het echt stom dat we dit tussen ons en hulp laten staan. Niets zou daartussen moeten staan. Als je hulp wil, zou je dat gewoon moeten krijgen.
Daarom vind ik het belachelijk dat ze jou geen hulp bieden als je het je ouders niet vertellen, maar ik vind het ook stom dat jij hierdoor afhaakt. Vind je het echt belangrijker dat je je kut kan voelen zonder dat je ouders het weten, dan dat je je beter kan gaan voelen terwijl je ouders het wel weten?
Wat ik in deze situatie had gedaan: Ja, ik had mijn ouders ingelicht. Met hulp van de schoolpsycholoog / docent / mentor. Je hoeft er verder niet met ze over te praten. Ze hoeven ook geen details te weten. Daar heb je de schoolpsycholoog voor.
Ik vraag mij ook af tot op welke hoogte die docent je nog kan helpen. Zeker omdat hij je meteen doorverwees. Ik hoop dat hij je niet teleurstelt als het straks ook te veel wordt voor hem of als hij ook dingen moet vertellen.
Verder vind ik nog steeds dat je je gevoel serieus moet nemen. Je snijdt je niet zomaar om een "dipje". Daar is wel iets meer voor nodig en dat zegt ook iets over jou. En al is het wel een dipje, dan is het nog steeds waardevol om daar met iemand over te praten vind ik.
De keuze is natuurlijk aan jou. Je merkt vast wel dat ik pro schoolpsycholoog ben, maar dat neemt niet weg dat het dus jouw keuze is. Wat je ook doet, het is goed. Ik hoop alleen dat je je er niet slechter door gaat voelen.
Gr. Pin
Daarom vind ik het belachelijk dat ze jou geen hulp bieden als je het je ouders niet vertellen, maar ik vind het ook stom dat jij hierdoor afhaakt. Vind je het echt belangrijker dat je je kut kan voelen zonder dat je ouders het weten, dan dat je je beter kan gaan voelen terwijl je ouders het wel weten?
Wat ik in deze situatie had gedaan: Ja, ik had mijn ouders ingelicht. Met hulp van de schoolpsycholoog / docent / mentor. Je hoeft er verder niet met ze over te praten. Ze hoeven ook geen details te weten. Daar heb je de schoolpsycholoog voor.
Ik vraag mij ook af tot op welke hoogte die docent je nog kan helpen. Zeker omdat hij je meteen doorverwees. Ik hoop dat hij je niet teleurstelt als het straks ook te veel wordt voor hem of als hij ook dingen moet vertellen.
Verder vind ik nog steeds dat je je gevoel serieus moet nemen. Je snijdt je niet zomaar om een "dipje". Daar is wel iets meer voor nodig en dat zegt ook iets over jou. En al is het wel een dipje, dan is het nog steeds waardevol om daar met iemand over te praten vind ik.
De keuze is natuurlijk aan jou. Je merkt vast wel dat ik pro schoolpsycholoog ben, maar dat neemt niet weg dat het dus jouw keuze is. Wat je ook doet, het is goed. Ik hoop alleen dat je je er niet slechter door gaat voelen.
Gr. Pin
A
Hey!
Ik denk dat ik het voor nu nog even bij die leraar hou. Ik denk dat ik gewoon van iemand wilde horen dat diegene hetzelfde zou doen?
Als het erger wordt zal ik misschien overwegen weer naar de zorgcoördinator te gaan. Bedankt!
Groetjes, Anoniempje
Ik denk dat ik het voor nu nog even bij die leraar hou. Ik denk dat ik gewoon van iemand wilde horen dat diegene hetzelfde zou doen?
Als het erger wordt zal ik misschien overwegen weer naar de zorgcoördinator te gaan. Bedankt!
Groetjes, Anoniempje
Reputatie 3
+3
Als jij al iemand hebt waar je naartoe kan gaan als het niet goed gaat. Die leraar dus. Dan is dat goed genoeg zou ik zeggen.
En als je perse je ouders moet inlichten dan was ik allang afgehaakt.
Ik zou gewoon even afwachten. Als het toch weer slecht gaat en misschien wel erger, dan kan je altijd nog naar de schoolpsycholoog en je ouders inlichten.
Maar je moet echt doen wat jezelf het beste lijkt. Ik wil niet degene zijn die ervoor heeft gezorgd dat je je nog slechter voelt. Of dat je over een maand een nieuwe topic maakt: Ik wil dood. Als jij zoiets hebt van hulp en de psycholoog heb ik echt nodig en dat wil ik. Doe dat. Laat je mening niet veranderen door mijn reactie!
^
Future
En als je perse je ouders moet inlichten dan was ik allang afgehaakt.
Ik zou gewoon even afwachten. Als het toch weer slecht gaat en misschien wel erger, dan kan je altijd nog naar de schoolpsycholoog en je ouders inlichten.
Maar je moet echt doen wat jezelf het beste lijkt. Ik wil niet degene zijn die ervoor heeft gezorgd dat je je nog slechter voelt. Of dat je over een maand een nieuwe topic maakt: Ik wil dood. Als jij zoiets hebt van hulp en de psycholoog heb ik echt nodig en dat wil ik. Doe dat. Laat je mening niet veranderen door mijn reactie!
^
Future
A
Hey!
Ik weet niet. Ik zou twijfelen.
Als je alleen zou snijden dan Nee, dan zou ik niet gaan. Maar je vertelt dat je je ook down voel(de), geen motivatie en onzeker. En ik kan vanaf hier niet zien hoe erg dat is.
Dat begrijp ik, ik weet zelf ook niet hoe diep het bij mij zit, maar dat ik snijd is denk ik niet zo'n goed teken...
Zo denk ik er ook over, dat gaat wel over, dat moet ik zelf kunnen.
Bij jou? Nog steeds?
Dat kan dus niet, dat mag niet van die zorgcoördinator, eerlijk gezegd vertrouw ik die vrouw ook niet zo. Die leraar had er wel vrede mee dat ik eerst zonder mijn ouders ging kijken wat de mogelijkheden waren, maar zij begon meteen te vertellen hoe ze zich zou voelen als ik haar kind was.
Daar heb ik die leraar voor.
Dus niet doen?
Groetjes, Anoniempje
Als je alleen zou snijden dan Nee, dan zou ik niet gaan. Maar je vertelt dat je je ook down voel(de), geen motivatie en onzeker. En ik kan vanaf hier niet zien hoe erg dat is.
Dat begrijp ik, ik weet zelf ook niet hoe diep het bij mij zit, maar dat ik snijd is denk ik niet zo'n goed teken...
Als jij je gewoon even down voelde zoals iedereen zich wel is voelt, dan zou ik persoonlijk zelf niet daar hulp voor zoeken. Wel zou ik graag iemand willen hebben waar ik naartoe kan gaan als het weer terugkomt. Daar kan die leraar al goed mee helpen, maar een psycholoog misschien nog ietsje meer.
Qua onzeker voelen en geen motivatie, dat heb ik dus ook. Maar ik denk dat mensen me daar niet echt mee kunnen helpen. De motivatie moet ik zelf vinden en opbrengen en me onzekerheid dat zal wel weggaan naar mate dat ik ouder wordt (hoop ik).
Zo denk ik er ook over, dat gaat wel over, dat moet ik zelf kunnen.
De motivatie om dood te gaan is "enorm" maar voor de rest.. Nee niet echt.
Bij jou? Nog steeds?
Nou ja genoeg over mezelf.
Het antwoord.
Ik zou wel naar de schoolpsycholoog toe gaan, maar eerst zonder dat ik me ouders hoef in te lichten.
Dat kan dus niet, dat mag niet van die zorgcoördinator, eerlijk gezegd vertrouw ik die vrouw ook niet zo. Die leraar had er wel vrede mee dat ik eerst zonder mijn ouders ging kijken wat de mogelijkheden waren, maar zij begon meteen te vertellen hoe ze zich zou voelen als ik haar kind was.
Ik wil eerst zelf kijken wat een psycholoog voor mij kan betekenen en of het überhaupt zin heeft. En als het dan blijkt dat ik hulp nodig hebt / kan gebruiken. Dan wil ik wel samen met de psycholoog me ouders inlichten, maar als het zonder hun ook kan, dan zou ik dat doen.
Wat ik voornamelijk erg belangrijk vind is dat ik iemand heb waar ik mee kan praten als ik me slecht voel. Of als ik ergens mee zit.
Daar heb ik die leraar voor.
Dus niet doen?
Groetjes, Anoniempje
Reputatie 3
+3
Ik weet niet. Ik zou twijfelen.
Als je alleen zou snijden dan Nee, dan zou ik niet gaan. Maar je vertelt dat je je ook down voel(de), geen motivatie en onzeker. En ik kan vanaf hier niet zien hoe erg dat is.
Als jij je gewoon even down voelde zoals iedereen zich wel is voelt, dan zou ik persoonlijk zelf niet daar hulp voor zoeken. Wel zou ik graag iemand willen hebben waar ik naartoe kan gaan als het weer terugkomt. Daar kan die leraar al goed mee helpen, maar een psycholoog misschien nog ietsje meer.
Qua onzeker voelen en geen motivatie, dat heb ik dus ook. Maar ik denk dat mensen me daar niet echt mee kunnen helpen. De motivatie moet ik zelf vinden en opbrengen en me onzekerheid dat zal wel weggaan naar mate dat ik ouder wordt (hoop ik). De motivatie om dood te gaan is "enorm" maar voor de rest.. Nee niet echt.
Nou ja genoeg over mezelf.
Het antwoord.
Ik zou wel naar de schoolpsycholoog toe gaan, maar eerst zonder dat ik me ouders hoef in te lichten. Ik wil eerst zelf kijken wat een psycholoog voor mij kan betekenen en of het überhaupt zin heeft. En als het dan blijkt dat ik hulp nodig hebt / kan gebruiken. Dan wil ik wel samen met de psycholoog me ouders inlichten, maar als het zonder hun ook kan, dan zou ik dat doen.
Wat ik voornamelijk erg belangrijk vind is dat ik iemand heb waar ik mee kan praten als ik me slecht voel. Of als ik ergens mee zit.
^
Future
Als je alleen zou snijden dan Nee, dan zou ik niet gaan. Maar je vertelt dat je je ook down voel(de), geen motivatie en onzeker. En ik kan vanaf hier niet zien hoe erg dat is.
Als jij je gewoon even down voelde zoals iedereen zich wel is voelt, dan zou ik persoonlijk zelf niet daar hulp voor zoeken. Wel zou ik graag iemand willen hebben waar ik naartoe kan gaan als het weer terugkomt. Daar kan die leraar al goed mee helpen, maar een psycholoog misschien nog ietsje meer.
Qua onzeker voelen en geen motivatie, dat heb ik dus ook. Maar ik denk dat mensen me daar niet echt mee kunnen helpen. De motivatie moet ik zelf vinden en opbrengen en me onzekerheid dat zal wel weggaan naar mate dat ik ouder wordt (hoop ik). De motivatie om dood te gaan is "enorm" maar voor de rest.. Nee niet echt.
Nou ja genoeg over mezelf.
Het antwoord.
Ik zou wel naar de schoolpsycholoog toe gaan, maar eerst zonder dat ik me ouders hoef in te lichten. Ik wil eerst zelf kijken wat een psycholoog voor mij kan betekenen en of het überhaupt zin heeft. En als het dan blijkt dat ik hulp nodig hebt / kan gebruiken. Dan wil ik wel samen met de psycholoog me ouders inlichten, maar als het zonder hun ook kan, dan zou ik dat doen.
Wat ik voornamelijk erg belangrijk vind is dat ik iemand heb waar ik mee kan praten als ik me slecht voel. Of als ik ergens mee zit.
^
Future
A
Hey!
Dat klinkt inderdaad een stuk erger dan waar ik nu ben ja... Ik hoop dat het nu beter met je gaat.Maar wel fijn dat jij het jouw ouders niet meteen hoefde vertellen. Zou jij gaan als je in mijn situatie zat?
Groetjes, Anoniempje
Dat klinkt inderdaad een stuk erger dan waar ik nu ben ja... Ik hoop dat het nu beter met je gaat.Maar wel fijn dat jij het jouw ouders niet meteen hoefde vertellen. Zou jij gaan als je in mijn situatie zat?
Groetjes, Anoniempje
Reputatie 3
+3
Ik zat toen al heel erg diep. Ik had zm neigingen en al een paar pogingen gedaan. Dus ik wou hoe dan ook naar de schoolpsycholoog.
Me mentor wou graag hebben dat ik het me ouders vertelde en ik had haar toen verteld dat ik eerst wou praten en dan verder ging kijken en dat was goed.
De eerste afspraak ging alleen niet zoals ik dat zelf had gewild. Ik wou praten over hoe ik me voelde en samen met haar kijken wat we konden doen. En dat ging ook goed we hadden een goed gesprek, maar toen zij ze van je moet je ouders inlichten. En dat wou ik natuurlijk niet dus ik stond op en wou weggaan, maar de deur bleek al op slot te zijn. Dus ja dan zit je daar en kan je pas weg als je ouders zijn gebeld.
Nou hoef je niet te denken van oh dit gebeurd ook met mij en nou ga ik dus mooi niet meer.
Mijn situatie was toen heel erg acuut. Ik had in mijn rugtas bepaalde middelen om mezelf te kunnen doden. En ik vertelde die vrouw dat ik vandaag of morgen weer een poging zou doen. En toen ik merkte dat ik vast zat riep ik nog dat ik als ik eenmaal buiten de deur staat naar het openbaarvervoer toe ga en ga springen. Dus ze hadden geen keus.
En het 2e gesprek was naar me eerste opname en toen is de politie zelfs nog te pas gekomen om mij tegen te houden. Maar dat kwam omdat toen die vrouw wegging ik snel weg vluchtte.
Maar zoals ik al zei mijn situatie was iets erger dan die van jou. Ik neem immers aan dat jij niet helemaal gaat flippen daar haha.
^
Future
Me mentor wou graag hebben dat ik het me ouders vertelde en ik had haar toen verteld dat ik eerst wou praten en dan verder ging kijken en dat was goed.
De eerste afspraak ging alleen niet zoals ik dat zelf had gewild. Ik wou praten over hoe ik me voelde en samen met haar kijken wat we konden doen. En dat ging ook goed we hadden een goed gesprek, maar toen zij ze van je moet je ouders inlichten. En dat wou ik natuurlijk niet dus ik stond op en wou weggaan, maar de deur bleek al op slot te zijn. Dus ja dan zit je daar en kan je pas weg als je ouders zijn gebeld.
Nou hoef je niet te denken van oh dit gebeurd ook met mij en nou ga ik dus mooi niet meer.
Mijn situatie was toen heel erg acuut. Ik had in mijn rugtas bepaalde middelen om mezelf te kunnen doden. En ik vertelde die vrouw dat ik vandaag of morgen weer een poging zou doen. En toen ik merkte dat ik vast zat riep ik nog dat ik als ik eenmaal buiten de deur staat naar het openbaarvervoer toe ga en ga springen. Dus ze hadden geen keus.
En het 2e gesprek was naar me eerste opname en toen is de politie zelfs nog te pas gekomen om mij tegen te houden. Maar dat kwam omdat toen die vrouw wegging ik snel weg vluchtte.
Maar zoals ik al zei mijn situatie was iets erger dan die van jou. Ik neem immers aan dat jij niet helemaal gaat flippen daar haha.
^
Future
A
Nou die leraar stelde dus hetzelfde voor als jij en daar ging ik ook me akkoord, maar ik krijg geen afspraak bij de schoolpsycholoog als ik het mijn ouders niet vertel... Dus ik wil op zich wel, maar niet als ik het mijn ouders niet vertellen. Was het bij jou wel de moeite waard om naar die afspraak te gaan hoe heb jij het je ouders verteld?
Groetjes, Anoniempje
Reputatie 3
+3
Heey,
Super dat je naar dat gesprek bent gegaan en dat je een afspraak hebt met de schoolpsycholoog. Daar is het met mij ook allemaal begonnen.
Je vind dus momenteel nog steeds dat je niet echt hulp nodig hebt? Dat is opzich niet zo erg. Dat is zelfs goed. Maar misschien is het toch handig als je wel even naar de schoolpsycholoog gaat. Om gewoon is nog meer te praten. Als je daarna zoiets hebt van :" Dit is niet nodig". Dan kan je dat aangeven en heb je zoiets van ik wil wel meer hulp. Dan kan je dat aangeven en dan samen met hem/haar kijken hoe je dit aan je ouders verteld.
Kan je dat aangeven bij die zorgcoördinator? Dat je eerst een gesprek wilt met de schoolpsycholoog en dan samen met diegene gaat kijken hoe en wat?
^
Future
Super dat je naar dat gesprek bent gegaan en dat je een afspraak hebt met de schoolpsycholoog. Daar is het met mij ook allemaal begonnen.
Je vind dus momenteel nog steeds dat je niet echt hulp nodig hebt? Dat is opzich niet zo erg. Dat is zelfs goed. Maar misschien is het toch handig als je wel even naar de schoolpsycholoog gaat. Om gewoon is nog meer te praten. Als je daarna zoiets hebt van :" Dit is niet nodig". Dan kan je dat aangeven en heb je zoiets van ik wil wel meer hulp. Dan kan je dat aangeven en dan samen met hem/haar kijken hoe je dit aan je ouders verteld.
Kan je dat aangeven bij die zorgcoördinator? Dat je eerst een gesprek wilt met de schoolpsycholoog en dan samen met diegene gaat kijken hoe en wat?
^
Future
A
Hoi,
Knap dat je het gesprek aan bent gegaan met de docent en daarna nog met de zorgcoördinator!
Ik denk dat je je problemen niet moet onderschatten en dat het erg waardevol kan zijn om juist nu te praten met de schoolpsycholoog. Mochten je problemen erger worden, ben je dit voor. Als je problemen niet erger worden, kun je misschien handvaten meenemen voor als het ooit terugkomt.
Sowieso denk ik dat het goed is om het je ouders te vertellen. Aangezien je bang bent voor hun reactie, denk ik dat het veel kan toevoegen als iemand op school je daarmee helpt. Daar kun je ook over nadenken.
Gr. Pin
Knap dat je het gesprek aan bent gegaan met de docent en daarna nog met de zorgcoördinator!
Ik denk dat je je problemen niet moet onderschatten en dat het erg waardevol kan zijn om juist nu te praten met de schoolpsycholoog. Mochten je problemen erger worden, ben je dit voor. Als je problemen niet erger worden, kun je misschien handvaten meenemen voor als het ooit terugkomt.
Sowieso denk ik dat het goed is om het je ouders te vertellen. Aangezien je bang bent voor hun reactie, denk ik dat het veel kan toevoegen als iemand op school je daarmee helpt. Daar kun je ook over nadenken.
Gr. Pin
A
Hey!
Ik had dus vandaag dat gesprek en aan de ene kant ging het volgens plan, maar aan de andere kant ook helemaal niet...😂 Eerst begon ik over de uitwisseling, waar ik eerder ook al een bericht over heb geschreven. Ik vroeg hoe het daar mee stond enzo en hij vertelde dat bij Bilbao 100% zeker plek was en dat hij het bij Duitsland niet wist, maar daar hoorde hij later meer over. (In de geschiedenisles kwam de lerares die daarover gaat vertellen dat iemand zich had teruggetrokken en of een van ons wilde gaan, maar ik heb maar niks gezegd) Hij vroeg of eigenlijk nog wel wilde en ik zei: 'Nou nee, maar goed...(Ik moet waarschijnlijk toch wel, dus ik heb niet veel te willen). Alleen aan zijn reactie leek ik op te maken dat hij best wilde liegen en me niet inschrijven.
Maar goed, zei hij, daar kwam je niet voor, of wel? Wat is het probleem? En toen zei ik dat het een tijdje niet goed met me ging ( hij vroeg in welk opzicht, op school, thuis of gewoon met mezelf, ik zei met mezelf) en dat ik iets doms had gedaan. Oom zei ik dat ik het zelf niet zo erg vond en dat anderen dat waarschijnlijk wel zouden vinden en dat ik niet wilde dat mijn ouders eracjter zouden komen.Ik wilde er wel omheen praten maar dat lukte niet echt. Hij vroeg dus wat ik had gedaan en ik vertelde dat ik mezelf had gesneden. Hij vroeg wanneer ik het deed, wat de oorzaak was, hoe ik mezelf zag en stelde nog een paar vragen. Ook stelde hij wat vragen over mijn familie en mijn ouders enzo.
Vervolgens vroeg hij wat ik precies van hem verwachtte en ik zei dat ik dat niet precies wist, maar dat ik het gewoon kwijt wilde. Hij zei dat hij best voor me een afspraak wilde maken met de schoolpsycholoog en dat ik dan verder kon kijken wat ik precies wilde doen, dus dat aanbod nam ik aan. Hij zei nog dat ik hem een beetje had overvallen, maar dat hij het wel dapper van me vond dat ik het had verteld.
Even later kwam hij me weer ophalen en zei dat de coördinator me even wilde spreken, wat vragen wilde stellen en uit wilde leggen hoe het hier precies op school werkt. Allereerst durfde die vrouw het woord automutilatie of snijden niet eens in haar mond te nemen, wat ik nogal vreemd vond en vind nog steeds. Ze vertelde dat ze me best naar de schoolpsycholoog wilde doorverwijzen, maar dat ik het dan eerst aan mijn ouders moest vertellen. Dat begrijp ik, want het zou nogal vreemd zijn als ik naar een of andere therapie zou gaan zonder dat zij ervan af wisten. Ze vroeg me ook waarom ik het mijn ouders niet had verteld en ik zei dat ik bang was voor hun reactie, dat ze of het heel erg zouden vinden of dat ze het weg zouden wuiven en zouden zeggen dat ik me aanstel. Na nog wat vragen vertelde ik dat ik het meest bang was voor mijn vaders reactie en dus opperden ze dat ze via mijn mentor een afspraak met alleen mijn moeder zouden kunnen maken (maar dat wilde die vrouw volgens mij ook liever niet) of dat ik gewoon apart met mijn moeder zou spreken en het haar zou vertellen.
Nu hebben ze me dus een dag gegeven om te kiezen wat ik wil doen, maar ik denk dat ik niks ga doen. Zoals ik eerder al gezegd heb denk ik niet dat ik er nu zo diep in zit en ik ben ook soort van gestopt ( het is nu een week geleden sinds ik me voor het laatst heb gesneden en toen ik gisteravond mijn mes er weer bij pakte heb ik in plaats van te snijden wat huidschilfers van de littekens afgehaald, zodat ze beter te zien waren en er wat vaseline op gesmeerd). Ook wil ik niet mijn ouders erbij halen en ben ik al lang blij dat iemand in mijn omgeving ervan af weet zodat ze een oogje in het zeil kunnen houden en het makkelijker is om hulp te vragen.
Maar wat denken jullie dat ik moet doen?
Groetjes, Anoniempje
Ik had dus vandaag dat gesprek en aan de ene kant ging het volgens plan, maar aan de andere kant ook helemaal niet...😂 Eerst begon ik over de uitwisseling, waar ik eerder ook al een bericht over heb geschreven. Ik vroeg hoe het daar mee stond enzo en hij vertelde dat bij Bilbao 100% zeker plek was en dat hij het bij Duitsland niet wist, maar daar hoorde hij later meer over. (In de geschiedenisles kwam de lerares die daarover gaat vertellen dat iemand zich had teruggetrokken en of een van ons wilde gaan, maar ik heb maar niks gezegd) Hij vroeg of eigenlijk nog wel wilde en ik zei: 'Nou nee, maar goed...(Ik moet waarschijnlijk toch wel, dus ik heb niet veel te willen). Alleen aan zijn reactie leek ik op te maken dat hij best wilde liegen en me niet inschrijven.
Maar goed, zei hij, daar kwam je niet voor, of wel? Wat is het probleem? En toen zei ik dat het een tijdje niet goed met me ging ( hij vroeg in welk opzicht, op school, thuis of gewoon met mezelf, ik zei met mezelf) en dat ik iets doms had gedaan. Oom zei ik dat ik het zelf niet zo erg vond en dat anderen dat waarschijnlijk wel zouden vinden en dat ik niet wilde dat mijn ouders eracjter zouden komen.Ik wilde er wel omheen praten maar dat lukte niet echt. Hij vroeg dus wat ik had gedaan en ik vertelde dat ik mezelf had gesneden. Hij vroeg wanneer ik het deed, wat de oorzaak was, hoe ik mezelf zag en stelde nog een paar vragen. Ook stelde hij wat vragen over mijn familie en mijn ouders enzo.
Vervolgens vroeg hij wat ik precies van hem verwachtte en ik zei dat ik dat niet precies wist, maar dat ik het gewoon kwijt wilde. Hij zei dat hij best voor me een afspraak wilde maken met de schoolpsycholoog en dat ik dan verder kon kijken wat ik precies wilde doen, dus dat aanbod nam ik aan. Hij zei nog dat ik hem een beetje had overvallen, maar dat hij het wel dapper van me vond dat ik het had verteld.
Even later kwam hij me weer ophalen en zei dat de coördinator me even wilde spreken, wat vragen wilde stellen en uit wilde leggen hoe het hier precies op school werkt. Allereerst durfde die vrouw het woord automutilatie of snijden niet eens in haar mond te nemen, wat ik nogal vreemd vond en vind nog steeds. Ze vertelde dat ze me best naar de schoolpsycholoog wilde doorverwijzen, maar dat ik het dan eerst aan mijn ouders moest vertellen. Dat begrijp ik, want het zou nogal vreemd zijn als ik naar een of andere therapie zou gaan zonder dat zij ervan af wisten. Ze vroeg me ook waarom ik het mijn ouders niet had verteld en ik zei dat ik bang was voor hun reactie, dat ze of het heel erg zouden vinden of dat ze het weg zouden wuiven en zouden zeggen dat ik me aanstel. Na nog wat vragen vertelde ik dat ik het meest bang was voor mijn vaders reactie en dus opperden ze dat ze via mijn mentor een afspraak met alleen mijn moeder zouden kunnen maken (maar dat wilde die vrouw volgens mij ook liever niet) of dat ik gewoon apart met mijn moeder zou spreken en het haar zou vertellen.
Nu hebben ze me dus een dag gegeven om te kiezen wat ik wil doen, maar ik denk dat ik niks ga doen. Zoals ik eerder al gezegd heb denk ik niet dat ik er nu zo diep in zit en ik ben ook soort van gestopt ( het is nu een week geleden sinds ik me voor het laatst heb gesneden en toen ik gisteravond mijn mes er weer bij pakte heb ik in plaats van te snijden wat huidschilfers van de littekens afgehaald, zodat ze beter te zien waren en er wat vaseline op gesmeerd). Ook wil ik niet mijn ouders erbij halen en ben ik al lang blij dat iemand in mijn omgeving ervan af weet zodat ze een oogje in het zeil kunnen houden en het makkelijker is om hulp te vragen.
Maar wat denken jullie dat ik moet doen?
Groetjes, Anoniempje
Bladzijde 28 / 29
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
