Hoi!

Dit is mijn tweede topic in een korte tijd, maar dit moet ik even ergens kwijt.

Ik begrijp niet wat ik verkeerd doe. De hele tijd zeggen mensen tegen mij dat ik fout bezig ben, dat ik slecht ben in wat ik doe, dat ik er niet ben voor anderen, enz. Als ik ze dan vraag wat ik precies verkeerd doe, kunnen ze dat niet zeggen. Hoe verwachten ze dan dat ik mij verbeter?

Verder is er ook iets raars aan de hand waarbij iedereen alles meteen de schuld bij mij zet. Mijn moeder bijvoorbeeld. Zij zegt altijd dat ik naar haar kan komen met mijn problemen, maar als ik dat dan doe, is het meteen allemaal mijn fout. Echt bij alles. Het lijkt een automatisme: als mensen mijn gezicht zien, gaat er een alarmbelletje in hun hoofd af om alle schuld bij mij te leggen. Natuurlijk maak ik fouten, maar soms ben ik er oprecht van overtuigd dat het niet mijn schuld is.

Als ik dan eens doe wat die personen van me vragen, is het nét dat wat ik verkeerd doe. Ik ben het beu dingen te proberen, die uiteindelijk weer als fout worden beschreven. Dan krijg ik weer dingen te horen als 'mongool' of 'je bent te autistisch hiervoor'. Dat zijn al geen scheldwoorden, en daarbij weet niemand, buiten mijn ouders dan, dat ik effectief autisme heb.

Leven is voor het moment meer iets dat ik doe uit hoop dat ik er op een dag wel bijhoor. De mensen rond mij lijken me soms wel dood te willen. Als ze dat willen, hebben ze het maar te vragen, en als ze me een goede reden kunnen geven, maak ik er met plezier (nou ja) een eind aan. Het zal waarschijnlijk toch weer mijn schuld zijn.

Misschien ben ik nooit bedoeld geboren te worden. Ik lees hier topics van mensen die het verdienen te leven, en die zo'n goede personen zijn, ook al zien ze dat zelf soms niet.
Dan vind ik het weer hypocriet van mezelf dat ik personen probeer te doen inzien hoe belangrijk ze zijn, dat ze moeten blijven leven, terwijl ik zelf het liefste dood ben. Ik zie mezelf niet als één van die mensen die het verdienen, maar als iemand die het leven niet waard is. Zien die mensen zichzelf misschien ook zo, en ben ik toch zoals hen?

In mijn overtuiging dat mijn leven nog kan keren, blijf ik leven. Hoe lang zou dat wachten nog duren? Wat verwacht ik hier nu van, dat kan niemand weten. Ik denk dat mijn vraag eerder is: heeft iemand tips om die vervelende gevoelens tegen te gaan? Liefst geen medicijnen, daar ging ik me de vorige keer nog slechter door voelen.

Ondanks mijn geklaag hier, nog steeds met vriendelijke groeten
x