Hi allemaal,
Ik heb dus al bijna een jaar verkering met Luca en op zich gaat dat wel goed. Het begin was wel een beetje een toestand en kende zijn ups en downs. Ik heb hem vorig jaar in de / op vakantie leren kennen.
Hoe dat precies allemaal ging kun je lezen in mijn topic over “eerste echte vakantieliefde..…”.
Luca is een Belgische jongen en woont in België op een uur rijden met de auto of 3-4-5 uur rijden op de fiets (ligt eraan hoe hard ik fiets) bij mij vandaan. Zelf woon ik in (het zuiden van) Nederland, dus ja das best wel onhandig.
Nu ben ik afgelopen week een leuke jongen (ik noem hem maar even Jur) tegen gekomen. Het was een beetje een aparte ontmoeting, maar ik ben dus sinds die tijd stapelverliefd op hem. Het is niet zomaar een verliefdheidje, zoals ik wel eens vaker heb. Dit is anders. Het voelt alsof hij voor mij gemaakt is. Ik zal verderop nog wel wat meer vertellen over Jur en mij.
Ik heb nog geen seks ofzo met Jur gehad. Ik heb hem alleen wel al helemaal bloot gezien en hij is echt heel mooi en natuurlijk ook heel aardig en lief.
Oh ja, we zijn allemaal jongens :P
Vragen stellen mag natuurlijk altijd en dan ga ik die zo goed mogelijk beantwoorden.
Mijn vraag nu is, hoe pak ik het aan, want ik wil geen van beide pijn doen en ze eigenlijk allebei bij me houden, zodat ik de tijd heb om Jur beter te leren kennen zonder Luca te kwetsen :D
Groetjes 🙂,
M&M’s
Stapelverliefd op Jur terwijl ik verkering heb met Luca. Ik wil ze het liefst allebei, maar hoe dan?
A
Bladzijde 11 / 17
A
jij maakt echt een hoop mee man ik heb echt respect voor jou.
ja, maar die val was al anderhalf jaar geleden… Ik loop een beetje achter met posten…
Twin en ik houden niet van binnen zitten, dus verzeilen we wel vaker in één of ander avontuur….wij kiezen er nooit bewust voor, maar ja, tis niet anders. de ene keer kom je er beter uit als de andere keer, maar we moeten wel door met ons leven.
Ik ga straks nog beginnen aan het vervolg te schrijven en dan langzaam aan wordt duidelijk waarom ik hier een hele tijd niet op het forum ben geweest. O.a. dit met Newt en nog van alles wat daarna kwam en dat heeft ook allemaal invloed gehad en nog op mijn relatie met Jur en Luca. Daarom dat ik dat hier uit wil leggen . Dan kan ik dit een beetje afronden of toch daarna weer verder. Lekker vaag hè haha
Wat erg dat zoiets is gebeurd ik hoop dat het goed met Newt gaat. Super goed hoe je hebt gehandeld en gelijk actie hebt ondernomen. Het is op zo’n moment natuurlijk altijd belangrijk dat je de hulpdiensten en je ouders inlicht maar hoe jij hebt gehandeld is echt knap!
Ik weet atm niet meer wat ik er over kan zeggen behalve dat je het echt goed hebt gedaan!
sommige dingen overkomen je gewoon. Daar kun je niet altijd wat aan doen. Hoe je er mee omgaat daar heb je wel invloed op, tot op zekere hoogte. Wij (twin en ik) proberen altijd voor het positieve te kiezen, ook al is dat niet altijd makkelijk. Maar het glas is bij ons altijd half vol en niet half leeg.
In het verhaal gaat wel duidelijk worden hoe het verder met Newt gaat. Voor iedereen die het gemist heeft, ik heb al verklapt dat ie het iig overleefd heeft. De rest volgt later. Dan ook meer info over Jur en Luca en iedereen die daar weer mee te maken heeft.
Gelukkig heb ik vakantie en wat meer tijd voor het forum. Binnenkort gaan we weer naar Frankrijk en dan post ik vanaf daar. Veel verschil ga je daardoor niet merken 
Wij hebben wel wat EHBO gehad en das toch wel handig, dan val je in een soort routine en weet je wat je wel en niet moet doen. Maar ja, als het zover is spelen er natuurlijk nog andere dingen mee, zeker als het om iemand gaat die je goed kent en je, alleen, dus zonder hulp ‘in the middle of nowhere’ bent.
Veel meer als hulp vragen en er voor zorgen dat Newt weet dat ie niet alleen is, kon ik eigenlijk niet doen. Gelukkig kwam er op tijd hulp.
Bedankt voor je reactie btw.
Ik spreek je vast nog wel een keertje hier op het forum.
PS
Groetjes,
M&M's
A
Hi iedereen,
Sorry dat het even geduurd heeft, maar hier het vervolg.
Misschien klinkt het nu een beetje emotielozer als voorgaande berichtjes, maar dat is dan maar even zo. Ik denk dat ik het anders helemaal niet kan schrijven, dus hier gewoon wat opsommingen van wat er allemaal gebeurde na mijn laatste post.
De hulpdiensten waren ingeschakeld. Mijn twin was, ik denk door papa, naar het natuurgebied gebracht en is met een terreinauto van de boswachter naar de plek waar wij waren gebracht.
Ik weet eigenlijk alleen van verhalen achteraf wat er allemaal gebeurd is. Alleen sommige rare details herinner ik me dan weer wel. Zoals dat ik Newt zijn piemel in zijn broek had terug gestopt. Kennelijk was hij nog niet helemaal klaar met plassen toen ie viel. Hij zal wel mis gestapt zijn of uitgegleden. Ik kon verder niet zo veel doen en toen dacht ik dat dat wel handig was, anders ziet het er ook zo raar uit.
Doordat ie een beetje gedraaid lag lukte het eerst niet om zijn piemel in zijn (onder)broek te krijgen en door het gepruts werd ie ook nog eens stijf. Zijn piemel voelde voor mijn gevoel heel warm aan, terwijl hij zelf lag te rillen.
Ik weet ook nog dat ik een gedeelte van mijn kleren uit had getrokken om over hem hen te leggen, zoals een wind- en waterdicht wielrenjasje en een hoodie.
Toen ik mijn twin zag ben ik ingestort. Misschien omdat ik toen ook wist dat er hulp was en ik niet alleen meer voor Newt moest zorgen. Ik weet het zelf niet meer allemaal precies, maar kennelijk vertelde ik wat ik hierboven geschreven heb aan mijn twin keer op keer, terwijl de hulpdiensten druk bezig waren met Newt.
Twin had toen nog tegen de ambulance mensen gezegd dat Newt nog een stijve had gekregen nadat ie gevallen was. Ik vond dat toen heel stom van hem en een kutstreek, want wie zegt dat nou, alsof ik nog seks met ‘m wilde hebben toen die daar lag.
Ik had mijn twin toen uitgescholden en wilde hem kennelijk ook nog een klap geven. Iets wat ik me helemaal niet kan voorstellen, want ik zou hem nooit slaan. Dat kwam waarschijnlijk door de emotie en alles wat er om me heen gebeurde, denk ik. Ook door machteloosheid. Ik weet dat ik het echt een naaistreek van hem vond.
Later hoorde ik dat het wel goed was dat twin het vertelde, want ze konden niet echt met Newt praten en wilden wel weten of hij nog gevoel had in zijn benen enzo. Ze hadden kennelijk gevraagd of ie nog iets bewogen had van zijn benen ofzo en toen had twin dat gezegd. Wel logisch, maar ik was er niet helemaal bij denk ik. Als je zenuwen door zijn kun je niet altijd meer een stijve piemel krijgen. Dus dat op zich was toch wel nuttige informatie.
Uiteindelijk is Newt met de traumaheli weggehaald en het enige wat ik me daar nog van kan herinneren is dat ik me machteloos voelde en me afvroeg of dat dit de laatste keer zou zijn dat ik Newt levend zag. We keken elkaar nog aan en ik had het gevoel dat ik wel contact met hem had. In zijn ogen zag ik iets speciaals, maar das moeilijk te omschrijven. Iets van hoop, zo legde ik het voor mezelf uit. Dat kan ook uit zelfbescherming zijn geweest, idk.
Newt was weg en ik werd met de terreinwagen terug gebracht naar de parking aan de rand van het natuurgebied. Ik had last van mijn enkel/onderbeen, maar kennelijk door de adrenaline had ik niet gemerkt dat mijn enkel gebroken was. Ik heb geen idee hoe en wat en wanneer dat precies gebeurd is.
Het gevolg was dat ik ook naar het ziekenhuis moest. Alleen was ik naar een lokaal ziekenhuis gebracht en Newt naar een academisch ziekenhuis.
Op de plek waar het gebeurd was hebben de ambulancebroeders een soort vacuüm zak om mijn been / enkel heen gedaan. Daardoor deed het al iets minder pijn. In de ambulance had ik wel nog pijnstilling gekregen en daar werd ik een beetje licht van in mijn hoofd en ging raar praten. Raar praten doe ik wel vaker, maar dit was wel ff wat anders. Dat hadden ze ook gezegd dat dat kon gebeuren. Jammer genoeg heb ik daar geen filmpje van. Als ik had gekund dan had ik dat zelf wel gefilmd, maar ja, totaal onbelangrijk natuurlijk in vergelijking met wat er net met Newt was gebeurd.
Daar lag ik dan alleen, nou ja, mijn twin was er, samen met andere familieleden, maar zonder Newt en we wisten toen ook nog niet hoe het met hem was, anders dan dat hij bij bewustzijn was.
Ik was diezelfde middag/avond nog geopereerd aan mijn enkel, maar kon natuurlijk niet gelijk naar Newt toe. Ik schijn heel opstandig geweest te zijn tegen de verpleging en gezegd te hebben dat ik dan wel zelf naar Newt toe ging of ze dat nou wilden of niet. Ook dat weet ik niet meer.
Mijn twin en familie en ook familie van Newt natuurlijk waren zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gegaan waar Newt lag. Zijn ouders waren aan het werk toen het gebeurde en zij zijn rechtstreeks naar het ziekenhuis gereden. Mijn familie, nou ja mama en twin waren gegaan nadat ze wisten hoe het met mij ging. Papa en andere broers (zus was niet thuis toen het gebeurde) waren nog bij mij gebleven totdat ik geopereerd werd.
Ik hoorde dat Newt in slaap werd gehouden en dat hij van alles gebroken had en het was nog niet duidelijk wat ie nog wel en niet kon.
Dan staat je hele wereld wel op de kop. Ik vroeg me af wat ik meer en beter had kunnen doen en of het niet mijn schuld was dat Newt was gevallen.
Voor ik het wist werd ik naar de operatiekamer gebracht en werd er een pen en wat plaatjes in mijn enkelbotten geschroefd, zodat alles weer aan elkaar zat.
Ik wilde het liefst naar Newt, maar dat kon en mocht natuurlijk niet. Ik was trouwens nog maar half wakker na de narcose en was moe en volgens mij hebben ze mij nog iets kalmerends gegeven of een slaapmiddel waardoor ik in slaap ben gevallen. Mijn twin en mama waren in de loop van de avond nog wel bij me geweest maar dat is slechts een vage herinnering.
Ze hadden nog niet veel informatie over Newt en ze hadden hem nog niet kunnen spreken omdat hij op de ok lag, waar ze een drain in zijn long hadden gedaan, zijn pols was gegipst en het nieuws was dat ie sws een hersenschudding had en verder over zijn wervels wisten ze nog niet veel, behalve dat er een paar wervels waren verschoven en er een paar ook gescheurd waren. Daarna was ie naar de ic gebracht. Alleen zijn vader en moeder waren toen even bij hem geweest. mama en twin hadden met zijn ouders gewacht en wat gepraat, totdat ze hem mochten zien. Daarna hadden zijn ouders alles aan twin en mama verteld over wat ze wisten over Newt.
De volgende morgen wist ik nog nauwelijks te herinneren dat mama en twin dat nog waren komen vertellen en hebben ze alles opnieuw moeten vertellen.
Mijn rechter bil was pijnlijk en ondertussen bont en blauw. Ik denk dat ik er op gevallen ben, toen ik mijn enkel brak, maar geen idee hoe precies.
Ze hadden me in het ziekenhuis ’s nachts ook verschillende keren wakker gemaakt, waar ik kennelijk best boos om was geworden. Dat weet ik zelf niet meer, maar dat deden ze uit voorzorg, omdat ze bang waren voor een bloeding in mijn hoofd ofzo. Gelukkig heb ik die niet gehad.
De grote vraag was natuurlijk hoe het met Newt ging.
Meer daarover in een volgende post.
Groetjes,
M&M’s
Jo
jij maakt echt een hoop mee man ik heb echt respect voor jou.
Wat erg dat zoiets is gebeurd ik hoop dat het goed met Newt gaat. Super goed hoe je hebt gehandeld en gelijk actie hebt ondernomen. Het is op zo’n moment natuurlijk altijd belangrijk dat je de hulpdiensten en je ouders inlicht maar hoe jij hebt gehandeld is echt knap!
Ik weet atm niet meer wat ik er over kan zeggen behalve dat je het echt goed hebt gedaan!
A
Hi iedereen,
Sorry dat het even geduurd heeft, maar hier het vervolg.
maakt niet uit!
Misschien klinkt het nu een beetje emotielozer als voorgaande berichtjes, maar dat is dan maar even zo. Ik denk dat ik het anders helemaal niet kan schrijven, dus hier gewoon wat opsommingen van wat er allemaal gebeurde na mijn laatste post.
De hulpdiensten waren ingeschakeld. Mijn twin was, ik denk door papa, naar het natuurgebied gebracht en is met een terreinauto van de boswachter naar de plek waar wij waren gebracht.
Ik weet eigenlijk alleen van verhalen achteraf wat er allemaal gebeurd is. Alleen sommige rare details herinner ik me dan weer wel. Zoals dat ik Newt zijn piemel in zijn broek had terug gestopt. Kennelijk was hij nog niet helemaal klaar met plassen toen ie viel. Hij zal wel mis gestapt zijn of uitgegleden. Ik kon verder niet zo veel doen en toen dacht ik dat dat wel handig was, anders ziet het er ook zo raar uit.
Doordat ie een beetje gedraaid lag lukte het eerst niet om zijn piemel in zijn (onder)broek te krijgen en door het gepruts werd ie ook nog eens stijf. Zijn piemel voelde voor mijn gevoel heel warm aan, terwijl hij zelf lag te rillen.dat zijn piemel warm was , is een goed teken , ook dat ie stijf was , dan komt er bloed door de penis heen waardoor hij dus warm aanvoelde. En dat is denk volkomen begrijpelijk dat ie een stijve kreeg. (In mijn ogen dan begrijpelijk)
Ik weet ook nog dat ik een gedeelte van mijn kleren uit had getrokken om over hem hen te leggen, zoals een wind- en waterdicht wielrenjasje en een hoodie.heel goed van je! Dan kan hij niet soort onderkoelt raken.
Toen ik mijn twin zag ben ik ingestort. Misschien omdat ik toen ook wist dat er hulp was en ik niet alleen meer voor Newt moest zorgen.dat is ook volkomen begrijpelijk.
Ik weet het zelf niet meer allemaal precies, maar kennelijk vertelde ik wat ik hierboven geschreven heb aan mijn twin keer op keer, terwijl de hulpdiensten druk bezig waren met Newt.
Twin had toen nog tegen de ambulance mensen gezegd dat Newt nog een stijve had gekregen nadat ie gevallen was. Ik vond dat toen heel stom van hem en een kutstreek, want wie zegt dat nou, alsof ik nog seks met ‘m wilde hebben toen die daar lag.dar is juist goed, dat betekent dat de zenieuwen daar niet heel beschadigd zijn en dat hij dus wel kan bewegen.
Ik had mijn twin toen uitgescholden en wilde hem kennelijk ook nog een klap geven. Iets wat ik me helemaal niet kan voorstellen, want ik zou hem nooit slaan. Dat kwam waarschijnlijk door de emotie en alles wat er om me heen gebeurde, denk ik. Ook door machteloosheid. Ik weet dat ik het echt een naaistreek van hem vond.snap ik.
Later hoorde ik dat het wel goed was dat twin het vertelde, want ze konden niet echt met Newt praten en wilden wel weten of hij nog gevoel had in zijn benen enzo. oh, oeps dat had ik hierboven bij verteld. Sorry!
Ze hadden kennelijk gevraagd of ie nog iets bewogen had van zijn benen ofzo en toen had twin dat gezegd. Wel logisch, maar ik was er niet helemaal bij denk ik. Als je zenuwen door zijn kun je niet altijd meer een stijve piemel krijgen. Dus dat op zich was toch wel nuttige informatie.dat zeker.
Uiteindelijk is Newt met de traumaheli weggehaald en het enige wat ik me daar nog van kan herinneren is dat ik me machteloos voelde en me afvroeg of dat dit de laatste keer zou zijn dat ik Newt levend zag. shit man, sorry. Ik weet dat de traumaheli niet voor niets komt.(ik heb er in iedergeval geen prettige herinneringen aan, en ook weer wel. Idk why) het is ook begrijpelijk dat je je machteloos voelde.
We keken elkaar nog aan en ik had het gevoel dat ik wel contact met hem had. In zijn ogen zag ik iets speciaals, maar das moeilijk te omschrijven. Iets van hoop, zo legde ik het voor mezelf uit. Dat kan ook uit zelfbescherming zijn geweest, idk.
Newt was weg en ik werd met de terreinwagen terug gebracht naar de parking aan de rand van het natuurgebied. Ik had last van mijn enkel/onderbeen, maar kennelijk door de adrenaline had ik niet gemerkt dat mijn enkel gebroken was. Ik heb geen idee hoe en wat en wanneer dat precies gebeurd is.au. Dat is niet fijn nee.
Het gevolg was dat ik ook naar het ziekenhuis moest. Alleen was ik naar een lokaal ziekenhuis gebracht en Newt naar een academisch ziekenhuis.dat is niet fijn nee, ook dat jullie afgescheiden waren van ziekenhuis.
Op de plek waar het gebeurd was hebben de ambulancebroeders een soort vacuüm zak om mijn been / enkel heen gedaan.was het een spalk?
Daardoor deed het al iets minder pijn. In de ambulance had ik wel nog pijnstilling gekregen en daar werd ik een beetje licht van in mijn hoofd en ging raar praten. Raar praten doe ik wel vaker, maar dit was wel ff wat anders. Dat hadden ze ook gezegd dat dat kon gebeuren. Jammer genoeg heb ik daar geen filmpje van. Als ik had gekund dan had ik dat zelf wel gefilmd, maar ja, totaal onbelangrijk natuurlijk in vergelijking met wat er net met Newt was gebeurd.dat is helemaal niet onbelangrijk, jullie hebben beide iets gebroken en verwondingen! Het is bij jou wat minder erg , maar het is niet zomaar iets.
Daar lag ik dan alleen, nou ja, mijn twin was er, samen met andere familieleden, maar zonder Newt en we wisten toen ook nog niet hoe het met hem was, anders dan dat hij bij bewustzijn was.ik heb even geen woorden voor sorry.
Ik was diezelfde middag/avond nog geopereerd aan mijn enkel, maar kon natuurlijk niet gelijk naar Newt toe. Ik schijn heel opstandig geweest te zijn tegen de verpleging en gezegd te hebben dat ik dan wel zelf naar Newt toe ging of ze dat nou wilden of niet. Ook dat weet ik niet meer.dat is ook begrijpelijk! Dat je het niet weet dat komt denk ook door de medicatie.
Mijn twin en familie en ook familie van Newt natuurlijk waren zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gegaan waar Newt lag. Zijn ouders waren aan het werk toen het gebeurde en zij zijn rechtstreeks naar het ziekenhuis gereden. Mijn familie, nou ja mama en twin waren gegaan nadat ze wisten hoe het met mij ging. Papa en andere broers (zus was niet thuis toen het gebeurde) waren nog bij mij gebleven totdat ik geopereerd werd.......
Ik hoorde dat Newt in slaap werd gehouden en dat hij van alles gebroken had en het was nog niet duidelijk wat ie nog wel en niet kon.ik weet even niks te zeggen. Het is natuurlijk niet niks nee.
Dan staat je hele wereld wel op de kop. Ik vroeg me af wat ik meer en beter had kunnen doen en of het niet mijn schuld was dat Newt was gevallen.ten eerste . Het is begrijpelijk dat je wereld op zijn kop staat dan. Je had niks beter kunnen doen! Je hebt juist gehandeld! Het was echt niet jouw schuld!
Voor ik het wist werd ik naar de operatiekamer gebracht en werd er een pen en wat plaatjes in mijn enkelbotten geschroefd, zodat alles weer aan elkaar zat.
Ik wilde het liefst naar Newt, maar dat kon en mocht natuurlijk niet. Ik was trouwens nog maar half wakker na de narcose en was moe en volgens mij hebben ze mij nog iets kalmerends gegeven of een slaapmiddel waardoor ik in slaap ben gevallen. Mijn twin en mama waren in de loop van de avond nog wel bij me geweest maar dat is slechts een vage herinnering.
Ze hadden nog niet veel informatie over Newt en ze hadden hem nog niet kunnen spreken omdat hij op de ok lag, waar ze een drain in zijn long hadden gedaan, zijn pols was gegipst en het nieuws was dat ie sws een hersenschudding had en verder over zijn wervels wisten ze nog niet veel, behalve dat er een paar wervels waren verschoven en er een paar ook gescheurd waren. dit raakt me echt in mijn hart!(ik wist niet echt dat ik een hart had, in de vorm van gevoel. )
Daarna was ie naar de ic gebracht. Alleen zijn vader en moeder waren toen even bij hem geweest. mama en twin hadden met zijn ouders gewacht en wat gepraat, totdat ze hem mochten zien. Daarna hadden zijn ouders alles aan twin en mama verteld over wat ze wisten over Newt.
....
De volgende morgen wist ik nog nauwelijks te herinneren dat mama en twin dat nog waren komen vertellen en hebben ze alles opnieuw moeten vertellen.dat kan door alles komen, misschien de medicatie.
Mijn rechter bil was pijnlijk en ondertussen bont en blauw. Ik denk dat ik er op gevallen ben, toen ik mijn enkel brak, maar geen idee hoe precies.dat denk ik ook.
Ze hadden me in het ziekenhuis ’s nachts ook verschillende keren wakker gemaakt, waar ik kennelijk best boos om was geworden. Dat weet ik zelf niet meer, maar dat deden ze uit voorzorg, omdat ze bang waren voor een bloeding in mijn hoofd ofzo. Gelukkig heb ik die niet gehad.gelukkig niet nee, ik wil even wel kwijt dat ze dat bij de meeste mensen doen die daar slapen , zeker ook omdat je van de ok af kwam. Dat was bij mij ook,alleen dat was voor iets heel anders dan dit. Ik werd toen voor zover ik weet in totaal 10x gewekt. En ik kreeg ook nog medicatie toen. Ik denk dat jij toen ook medicatie kreeg toen je wakker werd gemaakt. Klopt dat?
De grote vraag was natuurlijk hoe het met Newt ging.dat vraag ik me ook af. Maar neem je tijd.
Meer daarover in een volgende post.
Oke, tot dan. Neem wel je tijd!
Groetjes,
M&M’s
Groetjes Gebruiker c
A
Hi iedereen,
Sorry dat het even geduurd heeft, maar hier het vervolg.
Misschien klinkt het nu een beetje emotielozer als voorgaande berichtjes, maar dat is dan maar even zo. Ik denk dat ik het anders helemaal niet kan schrijven, dus hier gewoon wat opsommingen van wat er allemaal gebeurde na mijn laatste post.
De hulpdiensten waren ingeschakeld. Mijn twin was, ik denk door papa, naar het natuurgebied gebracht en is met een terreinauto van de boswachter naar de plek waar wij waren gebracht.
Ik weet eigenlijk alleen van verhalen achteraf wat er allemaal gebeurd is. Alleen sommige rare details herinner ik me dan weer wel. Zoals dat ik Newt zijn piemel in zijn broek had terug gestopt. Kennelijk was hij nog niet helemaal klaar met plassen toen ie viel. Hij zal wel mis gestapt zijn of uitgegleden. Ik kon verder niet zo veel doen en toen dacht ik dat dat wel handig was, anders ziet het er ook zo raar uit.
Doordat ie een beetje gedraaid lag lukte het eerst niet om zijn piemel in zijn (onder)broek te krijgen en door het gepruts werd ie ook nog eens stijf. Zijn piemel voelde voor mijn gevoel heel warm aan, terwijl hij zelf lag te rillen.
Ik weet ook nog dat ik een gedeelte van mijn kleren uit had getrokken om over hem hen te leggen, zoals een wind- en waterdicht wielrenjasje en een hoodie.
Toen ik mijn twin zag ben ik ingestort. Misschien omdat ik toen ook wist dat er hulp was en ik niet alleen meer voor Newt moest zorgen. Ik weet het zelf niet meer allemaal precies, maar kennelijk vertelde ik wat ik hierboven geschreven heb aan mijn twin keer op keer, terwijl de hulpdiensten druk bezig waren met Newt.
Twin had toen nog tegen de ambulance mensen gezegd dat Newt nog een stijve had gekregen nadat ie gevallen was. Ik vond dat toen heel stom van hem en een kutstreek, want wie zegt dat nou, alsof ik nog seks met ‘m wilde hebben toen die daar lag.
Ik had mijn twin toen uitgescholden en wilde hem kennelijk ook nog een klap geven. Iets wat ik me helemaal niet kan voorstellen, want ik zou hem nooit slaan. Dat kwam waarschijnlijk door de emotie en alles wat er om me heen gebeurde, denk ik. Ook door machteloosheid. Ik weet dat ik het echt een naaistreek van hem vond.
Later hoorde ik dat het wel goed was dat twin het vertelde, want ze konden niet echt met Newt praten en wilden wel weten of hij nog gevoel had in zijn benen enzo. Ze hadden kennelijk gevraagd of ie nog iets bewogen had van zijn benen ofzo en toen had twin dat gezegd. Wel logisch, maar ik was er niet helemaal bij denk ik. Als je zenuwen door zijn kun je niet altijd meer een stijve piemel krijgen. Dus dat op zich was toch wel nuttige informatie.
Uiteindelijk is Newt met de traumaheli weggehaald en het enige wat ik me daar nog van kan herinneren is dat ik me machteloos voelde en me afvroeg of dat dit de laatste keer zou zijn dat ik Newt levend zag. We keken elkaar nog aan en ik had het gevoel dat ik wel contact met hem had. In zijn ogen zag ik iets speciaals, maar das moeilijk te omschrijven. Iets van hoop, zo legde ik het voor mezelf uit. Dat kan ook uit zelfbescherming zijn geweest, idk.
Newt was weg en ik werd met de terreinwagen terug gebracht naar de parking aan de rand van het natuurgebied. Ik had last van mijn enkel/onderbeen, maar kennelijk door de adrenaline had ik niet gemerkt dat mijn enkel gebroken was. Ik heb geen idee hoe en wat en wanneer dat precies gebeurd is.
Het gevolg was dat ik ook naar het ziekenhuis moest. Alleen was ik naar een lokaal ziekenhuis gebracht en Newt naar een academisch ziekenhuis.
Op de plek waar het gebeurd was hebben de ambulancebroeders een soort vacuüm zak om mijn been / enkel heen gedaan. Daardoor deed het al iets minder pijn. In de ambulance had ik wel nog pijnstilling gekregen en daar werd ik een beetje licht van in mijn hoofd en ging raar praten. Raar praten doe ik wel vaker, maar dit was wel ff wat anders. Dat hadden ze ook gezegd dat dat kon gebeuren. Jammer genoeg heb ik daar geen filmpje van. Als ik had gekund dan had ik dat zelf wel gefilmd, maar ja, totaal onbelangrijk natuurlijk in vergelijking met wat er net met Newt was gebeurd.
Daar lag ik dan alleen, nou ja, mijn twin was er, samen met andere familieleden, maar zonder Newt en we wisten toen ook nog niet hoe het met hem was, anders dan dat hij bij bewustzijn was.
Ik was diezelfde middag/avond nog geopereerd aan mijn enkel, maar kon natuurlijk niet gelijk naar Newt toe. Ik schijn heel opstandig geweest te zijn tegen de verpleging en gezegd te hebben dat ik dan wel zelf naar Newt toe ging of ze dat nou wilden of niet. Ook dat weet ik niet meer.
Mijn twin en familie en ook familie van Newt natuurlijk waren zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gegaan waar Newt lag. Zijn ouders waren aan het werk toen het gebeurde en zij zijn rechtstreeks naar het ziekenhuis gereden. Mijn familie, nou ja mama en twin waren gegaan nadat ze wisten hoe het met mij ging. Papa en andere broers (zus was niet thuis toen het gebeurde) waren nog bij mij gebleven totdat ik geopereerd werd.
Ik hoorde dat Newt in slaap werd gehouden en dat hij van alles gebroken had en het was nog niet duidelijk wat ie nog wel en niet kon.
Dan staat je hele wereld wel op de kop. Ik vroeg me af wat ik meer en beter had kunnen doen en of het niet mijn schuld was dat Newt was gevallen.
Voor ik het wist werd ik naar de operatiekamer gebracht en werd er een pen en wat plaatjes in mijn enkelbotten geschroefd, zodat alles weer aan elkaar zat.
Ik wilde het liefst naar Newt, maar dat kon en mocht natuurlijk niet. Ik was trouwens nog maar half wakker na de narcose en was moe en volgens mij hebben ze mij nog iets kalmerends gegeven of een slaapmiddel waardoor ik in slaap ben gevallen. Mijn twin en mama waren in de loop van de avond nog wel bij me geweest maar dat is slechts een vage herinnering.
Ze hadden nog niet veel informatie over Newt en ze hadden hem nog niet kunnen spreken omdat hij op de ok lag, waar ze een drain in zijn long hadden gedaan, zijn pols was gegipst en het nieuws was dat ie sws een hersenschudding had en verder over zijn wervels wisten ze nog niet veel, behalve dat er een paar wervels waren verschoven en er een paar ook gescheurd waren. Daarna was ie naar de ic gebracht. Alleen zijn vader en moeder waren toen even bij hem geweest. mama en twin hadden met zijn ouders gewacht en wat gepraat, totdat ze hem mochten zien. Daarna hadden zijn ouders alles aan twin en mama verteld over wat ze wisten over Newt.
De volgende morgen wist ik nog nauwelijks te herinneren dat mama en twin dat nog waren komen vertellen en hebben ze alles opnieuw moeten vertellen.
Mijn rechter bil was pijnlijk en ondertussen bont en blauw. Ik denk dat ik er op gevallen ben, toen ik mijn enkel brak, maar geen idee hoe precies.
Ze hadden me in het ziekenhuis ’s nachts ook verschillende keren wakker gemaakt, waar ik kennelijk best boos om was geworden. Dat weet ik zelf niet meer, maar dat deden ze uit voorzorg, omdat ze bang waren voor een bloeding in mijn hoofd ofzo. Gelukkig heb ik die niet gehad.
De grote vraag was natuurlijk hoe het met Newt ging.
Meer daarover in een volgende post.
Groetjes,
M&M’s
A
Hi allemaal,
aan de hand van wat quotes geef ik wat info voor iedereen.
Wel wil ik even meegeven dat je er goed aan gedaan hebt, door Newt niet te verplaatsen. Een slachtoffer van een val, ongeluk of wat anders dat verwondingen kan toebrengen verplaatsen, is namelijk geen goed idee, tenzij het echt niet anders kan.
Thnx, ja dat is zeker zo. Het is een rare situatie, zeker als je er nadien op terug kijkt. Toch doe je een soort van dingen op de automatische piloot. Hem (proberen) zoveel mogelijk comfortabel te laten zijn, hulpdiensten bellen en nadenken hoe ze ons zullen vinden. Dat laatste deed ik door mij twin te bellen, omdat die die plek ook kent. Nou had ik hem sws wel gebeld, denk ik, maar toch.
Mag ik in deze emotionele sfeer jullie even complimenteren met de kleurplaten in het topic van Blue? Ik vind ze geweldig. Dat hebben jullie mooi gedaan, M en Ms en twin. De kleurplaat komt zeker boven mijn altaar (m’n plekje met kostbare en betekenisvolle spullen) te hangen.
Natuurlijk mag je dat en dat vinden we heel leuk om te horen 
ik schrok echt heel erg toen je dat schreef. ik snap heel erg goed dat het gevoelig is. het is ook niet zomaar wat. sorry ik weet geen goeie worden te vinden. maar tijdens het leven voelde ik gewoon hoe jij je toen voelde.
Daar had ik misschien beter bij moeten nadenken, dat het voor jullie ook een grote schok zou kunnen zijn… Newt heeft het iig overleefd, alleen hoe dat gegaan is zal ik verder nog uitleggen.
Ondertussen zullen jullie wel begrijpen dat dit een grote impact op niet alleen Newt zij leven (en dat van zijn familie en vrienden etc) heeft, maar ook op dat van ons en daardoor ook op het leven van Luca en Jur.
doe maar vooral rustig aan. jou advies is toch altijd als het niet gaat dan gaat het niet. niets moet. als jij dit niet zeg zeg ik het voor jou.
als het niet gaat mag je een pauze nemen. zo lang jij nodig hebt. als het te zwaar is neem een langere pauze tot het wel gaat. je moet je zelf vooral niet puchen.
en dan wil ik nog 1 klein dingetje zeggen. als er nu emoties naar boven komen als je het schrijft mag dat. het is zelfs goed als dat zo is. je moet het vooral niet weg stoppen.
dit zeg ik omdat ik het altijd weg stop.
Lief dat je daar aan denkt en maak je er geen zorgen over. Het is voor ons ondertussen anderhalf jaar geleden dat Newt gevallen is en alhoewel er daarna nog van alles gebeurd is, hebben wij het wel al een plekje kunnen geven. Alleen als ik het dan weer opschrijf, dan zie ik de beelden weer terug en dat is even moeilijk, maar dat komt ook wel weer goed.
Arme lieve Newt, jullie zullen vast erg geschrokken zijn. Net zoals kenshin wacht ik in spanning en geduld af.(ik hoop ook zo erg dat het goedkomt)
Mijn complimenten dat je Newt niet hebt verplaatst!…. Ik zou nu heel graag naast je willen staan en je troosten en een knuffel geven, maar dat kam jammer genoeg niet
Alsnog namens mij een knuffel(moet je even aan twin vragen om een knuffel).
Dankjewel. Het voelt altijd goed als je zulke gebeurtenissen met anderen kunt delen. Dank voor de knuffel
Neem al je tijd die je nodig hebt! Ik weet dat zulke emotionele situaties nog erg hoog kunnen zitten als je ze weer omhoog haalt(erover begint) . En dat is dan vaak wanneer je erover begint dat je er emotioneel van word. (Heb ik ook wel is last van, toon ik dan geen emoties, ik ben dan meestal stil ,en zit ik in mijn zwarte duistere tunnel die mijn ziel heet , klinkt dit een beetje raar?)
Twin en ik uiten et wel, maar das voor iedereen verschillend
Ik ga strakjes een vervolg posten. Dan weten jullie al weer wat meer.
Groetjes,
M&M's
A
Hi everybody,
hier het vervolg over Newt.
Sorry voor de break in het verhaal. Dat kon even niet anders. Nu gelijk maar verder met het vervolg.
maakt niet uit!
Wij zaten dus op een verhoging en ik moest plassen en stond op. Ik ging aan de rand staan en plaste naar beneden. Er was niemand in de buurt en omdat het afgelegen lag, kon ook niemand ons zien. Pas in de verte zag je de weg liggen en omdat het een natuurgebied is, waren er ook geen huizen, zelfs geen boerderijen in de buurt. Het is niet een plek waar je makkelijk komt. Zeker niet met een auto. Ja, met een terreinwagen gaat het wel, want er liggen wel een soort paden, maar die zijn niet verhard.
Ik sta dus te plassen en Newt staat ook op. Hij gaat naast me staan en gaat ook plassen. Alleen hij stond aan de kant waar de wind vandaan komt, dus ik stond in de gevarenzone. Zulke grapjes had ie wel vaker, dus ik ging wat naar achteren staan, zodat ik niet ‘nat’werd. Even later draaide ik me om en liep terug naar het plekje waar we vlak daarvoor hadden gezeten.
Voordat ik kon gaan zitten hoorde ik een gil en keek om. Ik zag Newt niet meer. Het was vast weer een flauwe grap van hem, maar ergens voelde het niet goed en liep (of misschien rende ik wel) naar de rand van waar we net samen stonden.
Ik hoorde Newt niet meer, maar was dat een geruststelling of juist niet. Meestal als ie een grap uithaalde begon hij zelf altijd als eerste het hardst te lachen en nu hoorde ik niks.
Ik keek over de rand en zag hem liggen. Dat zag er niet goed uit. Ik wilde zo snel mogelijk bij hem zijn, maar het was niet handig om daar naar beneden te springen. Ik moest omlopen om veilig bij hem te komen. Ondertussen schreeuwde ik zijn naam. Ik weet niet of ik toen al in paniek was, want het leek voor mijn gevoel wel dat ik ergens nog wel kalm was en dat ik wist wat ik wilde en moest doen. Maar ik kan me het ook niet precies meer allemaal herinneren.
Al die tijd hoorde ik Newt niet. Ik heb geen idee hoe lang dat duurde. Het leken wel minuten, maar waarschijnlijk was het eerder een aantal seconden.
Toen ik bij Newt was gekomen zag ik dat hij ademde, maar hij keek met een glazige blik. Verder was het duidelijk dat hij pijn had en ik pakte zijn gezicht beet in mijn handen en kuste hem. Idk why. Waarschijnlijk gewoon om hem te steunen en het gevoel te geven dat hij niet alleen was.
Hij had natuurlijk niks aan die kus, maar dat was het eerste wat ik deed of wat ik me achteraf kan herinneren.
Er ging van alles door mijn hoofd, maar op één of andere manier nam een automatische piloot het over. Hoe dat werkt idk.
Ik belde 112 en papa en mama en mijn twin. Gelukkig herkende twin de plek waar we waren en kon hij de hulpdiensten helpen daar te komen als hij er sneller was en anders kon hij aanwijzingen geven om duidelijk te maken waar het was.
Zelf zag ik aan de buitenkant niet veel aan Newt. Ik bedoel ik zag geen bloed, behalve een schram op zijn hoofd, maar er was iig niet veel bloed. Hij lag wel een beetje raar, maar ik durfde hem niet anders te leggen. Ik was bang om iets 'verkeerd’ te doen, waardoor het allemaal nog erger zou worden.
Nou moet ik ff stoppen, want het is nog steeds erg emotioneel. Vooral nu ik erover schrijf. Misschien kan ik voor een volgende post beter even pauze nemen en dan eerst verder schrijven, voordat ik die post, maar ik had jullie gisteren al een update belooft.
Ik ga deze nu dus maar posten, zoals ie is. Dan is dat alvast uit mijn systeem.
Sorry dat de update zo kort is.
Ik probeer snel het vervolg te posten.
Groetjes,
M&M’s
Hi M en Ms
Arme lieve Newt, jullie zullen vast erg geschrokken zijn. Net zoals kenshin wacht ik in spanning en geduld af.(ik hoop ook zo erg dat het goedkomt)
Mijn complimenten dat je Newt niet hebt verplaatst! Zoals kenshin al zei. Een slachtoffer in zulke situaties bewegen is niet een goed idee, alleen als het echt nodig is. Ik kan nu allemaal zeggen wat er zou kunnen gebeuren als hij verplaatst was, maar ik ga maar denk niet praten over de nek en de rug, ik wil jou namelijk niet nog emotioneler maken dan je al bent! Ik zou nu heel graag naast je willen staan en je troosten en een knuffel geven, maar dat kam jammer genoeg niet
Alsnog namens mij een knuffel(moet je even aan twin vragen om een knuffel).
Neem al je tijd die je nodig hebt! Ik weet dat zulke emotionele situaties nog erg hoog kunnen zitten als je ze weer omhoog haalt(erover begint) . En dat is dan vaak wanneer je erover begint dat je er emotioneel van word. (Heb ik ook wel is last van, toon ik dan geen emoties, ik ben dan meestal stil ,en zit ik in mijn zwarte duistere tunnel die mijn ziel heet , klinkt dit een beetje raar?)
Groetjes Gebruiker c
edit: wat blu ook al zei
A
hoi M&Ms
ik schrok echt heel erg toen je dat schreef. ik snap heel erg goed dat het gevoelig is. het is ook niet zomaar wat. sorry ik weet geen goeie worden te vinden. maar tijdens het leven voelde ik gewoon hoe jij je toen voelde.
doe maar vooral rustig aan. jou advies is toch altijd als het niet gaat dan gaat het niet. niets moet. als jij dit niet zeg zeg ik het voor jou.
als het niet gaat mag je een pauze nemen. zo lang jij nodig hebt. als het te zwaar is neem een langere pauze tot het wel gaat. je moet je zelf vooral niet puchen.
ook hoop met heel mijn hart dat het goed gekomen is met newt. ik denk dat newt het zelfde voor jou is als mijn beste vriend voor mij. en ik zou idd als er zo iets zou gebeuren het zelfde reageren.
en dan wil ik nog 1 klein dingetje zeggen. als er nu emoties naar boven komen als je het schrijft mag dat. het is zelfs goed als dat zo is. je moet het vooral niet weg stoppen.
dit zeg ik omdat ik het altijd weg stop.
groetjes blue
A
Hey M en Ms
Oh, arme Newt. Zijn angst en jullie paniek moeten erg intens geweest zijn. Ik wacht in spanning maar met geduld af op de rest van dit verhaal. Met mijn volle hart hoop ik op een goed einde.
Wel wil ik even meegeven dat je er goed aan gedaan hebt, door Newt niet te verplaatsen. Een slachtoffer van een val, ongeluk of wat anders dat verwondingen kan toebrengen verplaatsen, is namelijk geen goed idee, tenzij het echt niet anders kan. Maar goed. Neem jij maar je tijd voor het vervolg, want het is duidelijk dat dit gevoelig ligt.
Mag ik in deze emotionele sfeer jullie even complimenteren met de kleurplaten in het topic van Blue? Ik vind ze geweldig. Dat hebben jullie mooi gedaan, M en Ms en twin. De kleurplaat komt zeker boven mijn altaar (m’n plekje met kostbare en betekenisvolle spullen) te hangen.
Gr. Kenshin
A
Hi everybody,
hier het vervolg over Newt.
Sorry voor de break in het verhaal. Dat kon even niet anders. Nu gelijk maar verder met het vervolg.
Wij zaten dus op een verhoging en ik moest plassen en stond op. Ik ging aan de rand staan en plaste naar beneden. Er was niemand in de buurt en omdat het afgelegen lag, kon ook niemand ons zien. Pas in de verte zag je de weg liggen en omdat het een natuurgebied is, waren er ook geen huizen, zelfs geen boerderijen in de buurt. Het is niet een plek waar je makkelijk komt. Zeker niet met een auto. Ja, met een terreinwagen gaat het wel, want er liggen wel een soort paden, maar die zijn niet verhard.
Ik sta dus te plassen en Newt staat ook op. Hij gaat naast me staan en gaat ook plassen. Alleen hij stond aan de kant waar de wind vandaan komt, dus ik stond in de gevarenzone. Zulke grapjes had ie wel vaker, dus ik ging wat naar achteren staan, zodat ik niet ‘nat’werd. Even later draaide ik me om en liep terug naar het plekje waar we vlak daarvoor hadden gezeten.
Voordat ik kon gaan zitten hoorde ik een gil en keek om. Ik zag Newt niet meer. Het was vast weer een flauwe grap van hem, maar ergens voelde het niet goed en liep (of misschien rende ik wel) naar de rand van waar we net samen stonden.
Ik hoorde Newt niet meer, maar was dat een geruststelling of juist niet. Meestal als ie een grap uithaalde begon hij zelf altijd als eerste het hardst te lachen en nu hoorde ik niks.
Ik keek over de rand en zag hem liggen. Dat zag er niet goed uit. Ik wilde zo snel mogelijk bij hem zijn, maar het was niet handig om daar naar beneden te springen. Ik moest omlopen om veilig bij hem te komen. Ondertussen schreeuwde ik zijn naam. Ik weet niet of ik toen al in paniek was, want het leek voor mijn gevoel wel dat ik ergens nog wel kalm was en dat ik wist wat ik wilde en moest doen. Maar ik kan me het ook niet precies meer allemaal herinneren.
Al die tijd hoorde ik Newt niet. Ik heb geen idee hoe lang dat duurde. Het leken wel minuten, maar waarschijnlijk was het eerder een aantal seconden.
Toen ik bij Newt was gekomen zag ik dat hij ademde, maar hij keek met een glazige blik. Verder was het duidelijk dat hij pijn had en ik pakte zijn gezicht beet in mijn handen en kuste hem. Idk why. Waarschijnlijk gewoon om hem te steunen en het gevoel te geven dat hij niet alleen was.
Hij had natuurlijk niks aan die kus, maar dat was het eerste wat ik deed of wat ik me achteraf kan herinneren.
Er ging van alles door mijn hoofd, maar op één of andere manier nam een automatische piloot het over. Hoe dat werkt idk.
Ik belde 112 en papa en mama en mijn twin. Gelukkig herkende twin de plek waar we waren en kon hij de hulpdiensten helpen daar te komen als hij er sneller was en anders kon hij aanwijzingen geven om duidelijk te maken waar het was.
Zelf zag ik aan de buitenkant niet veel aan Newt. Ik bedoel ik zag geen bloed, behalve een schram op zijn hoofd, maar er was iig niet veel bloed. Hij lag wel een beetje raar, maar ik durfde hem niet anders te leggen. Ik was bang om iets 'verkeerd’ te doen, waardoor het allemaal nog erger zou worden.
Nou moet ik ff stoppen, want het is nog steeds erg emotioneel. Vooral nu ik erover schrijf. Misschien kan ik voor een volgende post beter even pauze nemen en dan eerst verder schrijven, voordat ik die post, maar ik had jullie gisteren al een update belooft.
Ik ga deze nu dus maar posten, zoals ie is. Dan is dat alvast uit mijn systeem.
Sorry dat de update zo kort is.
Ik probeer snel het vervolg te posten.
Groetjes,
M&M’s
A
Hoi M en Ms,
Ik heb me weer even bijgelezen…... Ik beperk me even tot wat er in me opkomt en tot wat ik me nu kan herinneren. Dat vind je vast niet erg ...
Nee hoor, dat vinden we helemaal niet erg
Ik lees jouw topics altijd met veel '’plezier'’…... Ik voel me altijd heel erg aangetrokken tot jouw topics. Ik wil graag lezen wat je te zeggen hebt en wat je hebt beleefd. Ook vind ik het fijn om wellicht iets voor je te kunnen betekenen.
Wat lief en je betekent sws veel voor ons
Waarom ik mij zo voel aangetrokken, ligt volgens mij aan een aantal dingen. Ten eerste je schrijfstijl…..Daarnaast is het de inhoud…... je ze schrijft om anderen te helpen….hoop je ook dat anderen dit lezen en iets aan jouw ervaring hebben. Hiermee stel je jezelf heel kwetsbaar op…….we toch heel wat te weten over jou, je vrienden en familie en je leven
Ik vind het wel mooi dat je zo een soort samenvatting geeft en dat de ‘boodschap’ die twin en ik hebben over komt of iig ook duidelijk wordt waarom we (nou ja ik ben dan degene die hier altijd schrijft en het account heeft) soms zo uitgebreid dingen vertellen. Het is idd niet alleen om het schrijven, maar ook om een beeld te geven van hoe jongens met andere jongens om kunnen gaan. Het is zeker niet zo dat dit een doorsnee verhaal is, maar op onderdelen kunnen anderen dit zeker mee maken of overeenkomsten zien met wat zij mee maken.Hopelijk hebben ze er wat aan. Het gevolg is idd dat we ons soms kwetsbaar opstellen en dat jullie een inkijkje in ons leven krijgen. Geloof me, ik bouw voor mezelf en mijn familie en vrienden voldoende 'veiligheid’in door sommige dingen iets anders op te schrijven of details een beetje aan te passen. Op zich is het verhaal natuurlijk wel zoals het gaat/gegaan is.
Ik heb zelf een aantal momenten gehad waarop ik ook graag weer was begonnen met het delen van bepaalde dingen in mijn leven, zoals mijn vragen rondom mijn genderidentiteit . Voor mezelf, maar ook om een soort gesprek op gang te brengen en om mensen te laten zien dat je kan twijfelen en dat dat oké is.
…...Wat ik ermee probeerde te zeggen, is dat ik dat niet heb gedaan, omdat ik dit te eng vind…... Nu weet ik zeker dat jij je ook bewust bent van deze effecten. Dat jouw verhaal hier vereeuwigd is en dat je straks, als je 19 bent, iedere controle erover zal verliezen. Ondanks de angsten die je wellicht voelt, kies je er bewust voor om toch je verhaal te delen en zo anderen te helpen. Dat vind ik heel moedig en dat inspireert me wel hetzelfde te doen. Niet per se hier op het forum, maar misschien ergens anders. Je weet maar nooit.
Ik snap jou helemaal. Ergens is het ook best wel eng, maar ik ben er altijd maar vanuit gegaan dat ik hier anoniem mijn verhaal kan delen en heb er vanaf het begin ook rekening mee gehouden wat en hoe ik dingen opschreef, zoals met die fake namen en situaties en plekken enzo.
Het enige waar ik mijn vraagtekens bij zet, is hoe de kindertelefoon er voor gekozen heeft om profielnamen die in het verleden gebruikt zijn en die op een gegeven moment verwijderd worden (als een account verwijderd is) weer 'vrijgegeven worden'. Ik zit er dus niet op te wachten dat, nadat mijn account verwijderd is, er iemand zomaar mijn oude profielnaam kan gaan gebruiken. Wat nou als die een homofoob is er reacties gaat plaatsen in een topic van mij. Dat gaat een heel raar beeld geven. Sommige forumleden kunnen denken dat ik (de echte M&M’haha) die reacties post …. Al mijn post heb ik ondertekend met mijn naam, dus ja. Ik vind dat ze daar nog eens goed over na moeten denken bij de KT.
Voor wat betreft jouw keuze om hier niet jouw verhaal te schrijven, alle respect. Iedereen moet zijn/haar eigen afweging maken en dat is maar goed ook, dat het zo werkt. Toch zie ik wel dat je met jouw reacties andere forumleden steunt en op weg helpt, informeert en troost. Dus, onderschat jouw bijdrage hier op het forum niet. Zoals je zelf al noemde zijn er buiten dit forum nog mogelijkheden genoeg om mensen te steunen. Je vindt daar vast jouw weg wel in.
Dit maakt dat ik extra begaan ben met je. Dat ik je dat extra steuntje in je rug wil geven, omdat ik zie dat je zo je best doet. Dat vind ik erg bewonderenswaardig.
Wow, hier raak je wel een gevoelige snaar. Ik vind het superlief dat je dat schrijft 
In je laatste bericht schrijf je dat je het heel lastig vindt om te verwoorden wat er is gebeurd. Nu kan ik alleen maar raden wat er precies is gebeurd, maar ik kan me voorstellen hoe lastig het is. Dat je ondanks deze struggles kiest om wel door te zetten en de juiste woorden te vinden, vind ik ook knap. Wat er ook precies gaat komen, weet dat wij op het forum er voor je zijn. Dat we je niet zullen veroordelen om wat dan ook en dat we luisteren en leren van wat jij allemaal met ons deelt.
Ja soms is het best lastig om op te schrijven, maar aan de andere kant denk ik, ik ben hier ooit aan begonnen en iedereen heeft mij (en twin en nog anderen die in dit verhaal voorkomen) vanaf het begin goed geholpen en ik vind dan ook dat iedereen recht heeft op hoe het verder is gegaan. Ik bedoel, soms 'tease’ ik jullie een beetje om de aandacht vast te houden, dus dan moet ik ook over de brug komen.
Ik snap dat ik ook weer niet verplicht ben om dit te doen, maar ik voel me er zelf beter bij als dit een ‘afgerond’ verhaal wordt en niet een verhaal zonder einde of toch wat meer duidelijkheid, dan dat er nu is
Je vraagt je af of iemand iets heeft aan jouw verhalen. Of iemand ermee geholpen is…..Dat kunnen wij allemaal. We kunnen leren van hoe jij liefde geeft aan je vrienden en familie. Hoe je onbaatzuchtig bent en altijd probeert om anderen te helpen. Hoe je het positieve probeert te zien - en uiteindelijk ook ziet - in de dingen die jou (en twin en anderen) overkomen. In dat opzicht ben je een voorbeeld, denk ik.
Niet in de zin dat we alles moeten doen zoals jij het doet of dat dat het beste of perfecte is, maar wel in de zin van dat we jouw situatie kunnen gebruiken om te reflecteren op onze situatie en zo te kijken of we iets moeten/willen veranderen.
Ik hoop zeker dat iemand anders er iets aan heeft. Wat je schrijft over ‘onbaatzuchtig, anderen helpen, positieve zien’ komt voor een groot deel door onze opvoeding en het gaat soort vanzelf. Het is niet alleen mijn verdienste, zeg maar. Dankjewel voor je mooie woorden.
Ik ben wel blij dat je ook dat andere stukje gepost hebt. Ik heb het even los gezet van de rest hierboven. Het is zeker niet zo dat alles wat wij doen de juiste en zeker niet de perfecte oplossing in ons geval en voor anderen al helemaal niet is of zal zijn. Het geeft wel iets om over na te denken hoop ik en dat anderen dan leren van onze fouten of iig een afweging maken die voor hen beter past
Iets anders wat me keer op keer opvalt, gaat over jouw relatie met je vrienden. Hoe jij en twin Luca bijvoorbeeld de ruimte gaven om te ontdekken wat hij voelde voor '’feestgay'’? (als ik het me goed herinner). …...heeft Luca hetzelfde gedaan voor jou. Wat je geeft krijg je terug en het feit dat jullie dit voor elkaar over hebt, betekent dat jullie een hele mooie en sterke basis hebben. Ik zie soortgelijke kenmerken in alle vriendschappen die je beschrijft en ik vind dat enorm mooi om te zien.
Ja en het klopt wat je zegt over 'feestgay’ (die naam heb ik eerder gebruik in dit topic voor iemand die bij Luca op school zat. Als jullie meer over hem willen weten zal je ff op zoek moeten in dit topic. Ik denk zo rond augustus 2018 of iets later, idk precies).
'Feestgay’ is nog steeds in ons leven. Volgende week of die week erop komt hij naar Frankrijk op vakantie bij ons. Hij zit veel op Ibiza en volgt zijn hart, wat op zich wel heel mooi is, toch?
Liefde is niet alleen houden van, maar soms ook loslaten e elkaar de ruimte gunnen. Als het vertrouwen er is, is dat niet heel moeilijk aan de ene kant, maar ook wel weer spannend aan de andere kant. Vertrouwen is wel de basis. Krampachtig vasthouden aan iets wat er misschien niet is of tegen proberen te houden wat er wel is, kan averechts werken. IK ben zeker wel blij hoe we met al onze vrienden en familie om gaan. Dat is voor een groot gedeelte ook aan hen te danken dat dit zo kan.
ik blijf mijn mail checken en je verhaal volgen. Ik hoop dat ik onderweg iets voor jou kan betekenen en dat je verhalen mij blijven inspireren, al twijfel ik daar niet aan ;) :)
Wat lief en weet dat wij weten dat je er voor ons bent.. Je hebt ons al vaak geholpen en aan het denken gezet en niet alleen door reacties die je in één van mijn topics hebt gepost….
Voor iedereen die dit leest,
ook aan jullie een dankjewel voor alles wat jullie ooit voor ons gedaan hebben en gepost hebben, maar ook voor dit verhaal te lezen. Aan de views zie ik dat er meerdere mensen het lezen. Natuurlijk is het niet verplicht dat jullie allemaal op alles gaan reageren, maar voel je vrij om dat te schrijven wat je kwijt wilt. Ook als je vragen hebt of je bedenkingen hebt bij hoe wij dingen aan pakken. Al dat kan ons helpen.
Liefs en tot snel.
Oh nog iets, ik ben van plan strakjes een vervolg te posten over Newt, maar ik ga nu eerst een broodje eten en mijn grafische tablet uitpakken (die net bezorgd is). Ik zie net dat dat uitpakken niet meer nodig is, dat heeft mijn twin al gedaan. Dus ik ga snel ff meekijken hoe dat ding werkt
Groetjes,
M&M's
A
Hoi M en Ms,
Ik heb me weer even bijgelezen, maar er is nogal veel geplaatst zo te zien. Altijd wanneer ik net even niet online kan zijn… Ach ja. Aangezien mijn concentratie ronduit waardeloos is, vrees ik dat een gedetailleerde reactie zoals je misschien van mij gewend bent er even niet in. Ik beperk me even tot wat er in me opkomt en tot wat ik me nu kan herinneren. Dat vind je vast niet erg en daarbij is er zo te lezen genoeg belangstelling van anderen om je van die gerichtere reacties te voorzien :)
Ik lees jouw topics altijd met veel '’plezier'’. Plezier staat tussen aanhalingstekens, omdat wat je beschrijft natuurlijk niet altijd even plezierig is. Wat ik er dan mee bedoel: Ik voel me altijd heel erg aangetrokken tot jouw topics. Ik wil graag lezen wat je te zeggen hebt en wat je hebt beleefd. Ook vind ik het fijn om wellicht iets voor je te kunnen betekenen.
Waarom ik mij zo voel aangetrokken, ligt volgens mij aan een aantal dingen. Ten eerste je schrijfstijl. Ik denk dat deze erg leuk, open en toegankelijk is. Daarnaast is het de inhoud. Wat ik zo mooi vind aan een hoop topics van jou, is dat je ze schrijft om anderen te helpen. Natuurlijk neem je tips en andere opmerkingen mee, maar zoals je zelf ook al meerdere keren noemt, hoop je ook dat anderen dit lezen en iets aan jouw ervaring hebben. Hiermee stel je jezelf heel kwetsbaar op. Ook al doe je natuurlijk moeite om je identiteit te verbergen: je verzint nepnamen voor de personen in de verhaal/leven, je laat bepaalde details achterwege, etc., komen we toch heel wat te weten over jou, je vrienden en familie en je leven.
Ik heb zelf een aantal momenten gehad waarop ik ook graag weer was begonnen met het delen van bepaalde dingen in mijn leven, zoals mijn vragen rondom mijn genderidentiteit . Voor mezelf, maar ook om een soort gesprek op gang te brengen en om mensen te laten zien dat je kan twijfelen en dat dat oké is.
In ieder geval, dit topic gaat niet om mij. Wat ik ermee probeerde te zeggen, is dat ik dat niet heb gedaan, omdat ik dit te eng vind. Ik vind het heel moeilijk om mijn verhaal zo op het internet te gooien en daarom heb ik gekozen dat niet te doen. Nu weet ik zeker dat jij je ook bewust bent van deze effecten. Dat jouw verhaal hier vereeuwigd is en dat je straks, als je 19 bent, iedere controle erover zal verliezen. Ondanks de angsten die je wellicht voelt, kies je er bewust voor om toch je verhaal te delen en zo anderen te helpen. Dat vind ik heel moedig en dat inspireert me wel hetzelfde te doen. Niet per se hier op het forum, maar misschien ergens anders. Je weet maar nooit.
Dit maakt dat ik extra begaan ben met je. Dat ik je dat extra steuntje in je rug wil geven, omdat ik zie dat je zo je best doet. Dat vind ik erg bewonderenswaardig.
In je laatste bericht schrijf je dat je het heel lastig vindt om te verwoorden wat er is gebeurd. Nu kan ik alleen maar raden wat er precies is gebeurd, maar ik kan me voorstellen hoe lastig het is. Dat je ondanks deze struggles kiest om wel door te zetten en de juiste woorden te vinden, vind ik ook knap. Wat er ook precies gaat komen, weet dat wij op het forum er voor je zijn. Dat we je niet zullen veroordelen om wat dan ook en dat we luisteren en leren van wat jij allemaal met ons deelt.
Je vraagt je af of iemand iets heeft aan jouw verhalen. Of iemand ermee geholpen is. Nu zit ik bij lange na niet in dezelfde situatie als jij, maar ik kan nog steeds van jou leren. Dat kunnen wij allemaal. We kunnen leren van hoe jij liefde geeft aan je vrienden en familie. Hoe je onbaatzuchtig bent en altijd probeert om anderen te helpen. Hoe je het positieve probeert te zien - en uiteindelijk ook ziet - in de dingen die jou (en twin en anderen) overkomen. In dat opzicht ben je een voorbeeld, denk ik. Niet in de zin dat we alles moeten doen zoals jij het doet of dat dat het beste of perfecte is, maar wel in de zin van dat we jouw situatie kunnen gebruiken om te reflecteren op onze situatie en zo te kijken of we iets moeten/willen veranderen.
Iets anders wat me keer op keer opvalt, gaat over jouw relatie met je vrienden. Hoe jij en twin Luca bijvoorbeeld de ruimte gaven om te ontdekken wat hij voelde voor '’feestgay'’? (als ik het me goed herinner). Jullie hebben iets gedaan voor een vriend (nou ja, Luca is natuurlijk wel meer dan een vriend, maar je snapt vast wel wat ik bedoel) en toen jij Jur tegenkwam, heeft Luca hetzelfde gedaan voor jou. Wat je geeft krijg je terug en het feit dat jullie dit voor elkaar over hebt, betekent dat jullie een hele mooie en sterke basis hebben. Ik zie soortgelijke kenmerken in alle vriendschappen die je beschrijft en ik vind dat enorm mooi om te zien.
Ik zie het zelfs terug in het forum. Jij offert je kostbare tijd - je slaap - op om anderen op het forum te helpen. Dit zijn reacties waarin je kan lezen dat er tijd en aandacht in zit. Als gevolg hiervan kun jij direct bij je eerste berichtje al een hoop mensen taggen. Mensen waarvan je weet dat ze naar jouw topic komen om te lezen wat je hebt te zeggen. Naast deze groep komen er nog meer mensen om je topic te volgen en om iets terug te doen voor jou. Ik denk dat dat genoeg zegt.
Dus, ik blijf mijn mail checken en je verhaal volgen. Ik hoop dat ik onderweg iets voor jou kan betekenen en dat je verhalen mij blijven inspireren, al twijfel ik daar niet aan ;) :)
Gr. Pin
A
Er gebeurde iets wat mijn hele wereld op zijn kop zette. En niet alleen mijn wereld, maar ook die van onze familie en nog anderen.
Daar ga ik een volgende keer wel wat meer over vertellen,
Gebruiker c schreef:
oke is goed ! Je hebt me wel nieuwsgierig gemaakt , maar ik kan wel wachten.
In de reactie hierna komt een vervolg
oke, ik ga het straks lezen ,de rede kun je wel bedenken.
Groetjes,
M&M's
Groetjes Gebruiker c
A
Hi iedereen,
Nou komt het meest ingrijpende stukje, iig een gedeelte, want ik weet nu nog niet wat ik er wel of niet over ga vertellen. Dit heeft zich ongeveer anderhalf jaar geleden afgespeeld. Dat lijkt lang geleden, maar eigenlijk is het nog heel vers. Zoiets kun je ook niet zomaar achter je laten en net doen alsof er niks gebeurd is. Maar daar komen jullie zelf ook wel achter als jullie het lezen.
Als ik het heel kort opschrijf, kan het ‘verkeerd’/onduidelijk overkomen, maar te uitgebreid is ook niet echt nodig. Alleen is die grens moeilijk te bepalen, omdat ik vooral ook het gevoel er omheen wil uitleggen of nou ja, iig opschrijven.
Je kunt deze gebeurtenis ook niet los zien van mijn relatie met Jur en Luca en twin. Het heeft veel invloed gehad op hoe de dingen zijn verlopen. Daarom is het belangrijk dat ik het vertel.
Voordat ik ‘pats-boem’ begin is het misschien handig om iets over diegene te vertellen waarover dit stukje gaat.
Ik heb zijn naam (niet zijn echte naam ofc) hier wel vaker genoemd in de afgelopen 2 jaar. Twin en ik en onze hele familie eigenlijk heeft hem leren kennen in het voorjaar van 2018. We kenden elkaar dus pas (ruim) een half jaar toen dit gebeurde.
Volgens mij heb ik wel eens ergens in een ander topic en misschien zelfs wel in dit topic (ik heb niet alles nagelezen, dus weet het niet precies) er iets over geschreven. Ik vertel het verhaal nu vanuit mijn herinneringen, dus het zou kunnen dat het soms iets anders is, dan dat ik eerder heb geschreven. Niet de grote lijnen, maar sommige details.
Sommigen weten vast al om wie het gaat en het gaat om Newt.
Newt kwam in het voorjaar van 2018 nieuw bij ons op school, in onze klas en eigenlijk hadden wij, dat is twin en ik en Newt al gelijk een soort klik. Hij woont niet al te ver van ons vandaan en ik had hem tijdens het naar huis fietsen al vrij snel uitgenodigd om eens langs te komen.
Kort daarna had hij dat gedaan en eigenlijk is hij nooit meer weg geweest.
We deden van alles met elkaar en Newt was ook op de hoogte van hoe het met Luca allemaal gegaan was en nog ging en ook van wat er in de zomer van 2018 ontstond met Jur en alles wat daar mee samen hing.
Newt was een goede vriend. Eentje die iedereen zou willen, maar misschien niet had. Ik, wij hadden het geluk om hem te mogen kennen. Wij deelden alles en eigenlijk was dat wel speciaal, zeker al na zo’n korte tijd dat we elkaar kenden.
Vaak gingen we er met Newt op uit. Of het nou hardlopen was of fietsen/mountainbiken of gewoon melig op de bank hangen of logeren.
Op een dag was ik alleen met Newt een beetje de buurt aan het verkennen op de fiets. Dat deden we wel vaker. Gewoon random links of rechts afslaan en dan zagen we wel waar we uitkwamen.
Op een gegeven moment waren we in een natuurgebied, waar we wel vaker kwamen, en we wilden ff pauzeren en uitrusten, dus zochten we een mooi plekje waar we even konden chillen en wat drinken.
We waren er al vaker geweest en omdat het iets hoger gelegen is heb je er een mooi uitzicht.
Zonder al te veel te verklappen over de locatie zal ik beschrijven hoe de situatie was. Sommige details heb ik wat aangepast om anoniem te blijven.
Vergelijk de plek met een soort bouwwerk waar je op kunt klimmen en veilig kunt zitten. Het was stevig en vrij breed en we kwamen er wel vaker, dus kenden de situatie.
Nou komt het moeilijke gedeelte. Hoe ga ik dat opschrijven zodat duidelijk is wat er gebeurde maar dat het niet te erg is om te lezen.
Misschien dat ik beter alvast dit post dan kan ik daar nog even over nadenken en zijn jullie al een soort van voorbereid op wat er gaat komen.Bovendien is het ondertussen ook al laat en morgen hebben we een drukke dag.
Ja, sorry het is even niet anders. Dat is wat ik ga doen.
Ik probeer nu voor mezelf (in klad) wel het verhaal verder te schrijven, want op zich wil ik het wel graag vertellen, omdat het een belangrijke rol speelt in hoe het verder gaat tussen Jur, Luca en mij etc.
Groetjes voor nu en tot binnenkort voor het vervolg,
M&M’s
A
bedankt voor je reacties
ik weet eigenlijk niet precies waar ik moet beginnen en omdat dat al heel lang zo is en er niks uit mijn vingers is gekomen ga ik gewoon maar beginnen met schrijven en dan zie ik wel wat er van komt….
Gebruiker c schreef:
maakt niet uit ! Er kan in mijn ogen niks fout gaan.
nou ik moet wel rekening houden met anderen die een rol spelen in mijn verhaal. Het moet en een eerlijk verhaal zijn en ik wil voorkomen dat iemand 'beschadigd’ raakt, dus ik moet alles ook wel zorgvuldig opschrijven….
xxx
Gebruiker c schreef:
Echt respect voor jullie doorzettings vermogen.
dankjewel, maar alles wat je doet voor een goede reden is sws gemakkelijker vol te houden. Als je een doel hebt dan is het logisch om daarvoor te investeren
Mama vond het maar niks dat ik toen naar hem toe wilde, maar ja. Als ze had geweten dat het ook nog was gaan sneeuwen had ze me vast niet laten gaan.
Gebruiker c schreef:
dat is denk ook het moedergevoel van haar .😁 ze wil dat jou niks overkomt, maar dat begrijp je wel .
klopt, ze gunt me dingen, maar ziet ook de 'gevaren', dus ja dat begrijp ik ook, maar soms botst dat. Omdat ik een ander belang heb is mijn afweging ook anders. Meestal komen we er wel uit. Ik zie soms ook niet alle ‘gevaren’ of wil ze niet zien, want als ik dat doe kunnen dingen die ik graag wil daardoor niet doorgaan. Gelukkig roept mama of papa mij dan tot de orde. Das niet altijd leuk, maar wel verstandig. Ze komt altijd met argumenten en ja, daar kun je op een gegeven moment niet iets zinnigs tegen in brengen
Ik zag Luca nog steeds bijna elke week, want twin had nog verkering met hem. Hoe ingewikkeld kun je het maken?
Gebruiker c schreef:
nou , veel ingewikkelder niet echt nee.
het is nooit echt makkelijk geweest, ik bedoel het was sws altijd al een niet alledaagse relatie, maar Luca was zo lief om mij de ruimte te geven om mijn liefde voor Jur te onderzoeken of hoe zeg je dat. Houden van is soms ook loslaten. Er was al een situatie ontstaan die niet langer zo door kon gaan. Het klinkt misschien een beetje vaag, maar ik hoop dat je me toch (enigszins) begrijpt.
Er zijn ook momenten geweest dat wij Luca ook de ruimte hebben gegeven. Ik wil niet zeggen dat daar dan iets tegenover moet staan, maar soms weet je dat je niet anders kunt dan iets onderzoeken en er dan zelf achter komen of het werkt of niet. Ik ga er later misschien nog wel iets meer over vertellen
Er gebeurde iets wat mijn hele wereld op zijn kop zette. En niet alleen mijn wereld, maar ook die van onze familie en nog anderen.
Daar ga ik een volgende keer wel wat meer over vertellen,
Gebruiker c schreef:
oke is goed ! Je hebt me wel nieuwsgierig gemaakt , maar ik kan wel wachten.
In de reactie hierna komt een vervolg
Groetjes,
M&M's
A
Hi iedereen,
hoi M&M's
ik weet eigenlijk niet precies waar ik moet beginnen en omdat dat al heel lang zo is en er niks uit mijn vingers is gekomen ga ik gewoon maar beginnen met schrijven en dan zie ik wel wat er van komt….
maakt niet uit ! Er kan in mijn ogen niks fout gaan.
We gaan terug in de tijd naar de zomer van 2018. Ik was verliefd op en had verkering met Luca en toen kwam daar Jur ineens op de proppen. Hoe het allemaal begon kun je lezen vanaf het begin van dit topic. Hier een korte versie om jullie geheugen op te frissen. Deze keer zonder juicy details. Als je het leuk vindt kun je die (voor zover ik die opgeschreven heb) terug lezen in dit topic.
dat ga ik nog wel even terug lezen als ik klaar ben met deze reactie.
Ik viel dus als een blok voor Jur, maar had Luca ook nog en die wilde ik ook niet kwijt. Maar dat kan natuurlijk niet. Er was dus duidelijk een probleem.
Ik heb het Luca verteld, hoe het allemaal was gegaan, maar toen was het ook de vraag ‘hoe nu verder’.
Luca was heel lief en begripvol en ik zag dat ie er moeite mee had, maar mijn gevoelens voor Jur kon ik ook niet ‘uit’ zetten. Luca gaf me de kans om te ontdekken wat mijn gevoel voor Jur was.
Echt handig (NOT) om een tweede vriendje te ‘nemen’ die net als Luca ook een heel eind weg woonde. Luca op een uur rijden met de auto (terwijl ik toen 15-16 was) en Jur op 2 uur rijden.
Dat is vragen om problemen. Maar liefde maakt blind en dan doe je alles om elkaar toch te zien.dat is zeker waar. (Zeggen ze)
Het vergde heel veel plannen en ik moet hier iedereen, die daarbij geholpen heeft bedanken. In het speciaal Luca en mijn twin en natuurlijk iedereen die me heeft willen wegbrengen en ophalen en troosten als ik er weer eens doorheen zat.
Ik zag Jur ongeveer één keer een dag of weekend per 2 weken tijdens school en in de vakanties vaak wat langer.
Jur kon soms meerijden met iemand die we kennen en die studeert in Eindhoven. Dat was voor Jur veel makkelijk dan per ov, want dan ben je echt een halve dag onderweg, vanwege de slechte verbindingen.ja, dat is zeker fijn. En ja , die slechte verbindingen is inderdaad zo dat je vaak een halve dag kwijt bent terwijl het ook in 2 uurkes ken , maar dat is jammer genoeg niet zo. Echt respect voor jullie doorzettings vermogen.
Soms ging ik ook naar Jur. Twin en ik hadden toen we 16 waren geworden samen een scooter gekocht. Dan kon ik er toch naartoe, als er niemand was die me kon brengen. Het duurde wel iets van 4 uur om er te komen, maar ja, liefde maakt blind. Net als een keertje de sneeuw die er viel en in mijn gezicht kwam. Ja, ik had toen niet zo’n schermpje aan m’n helm. Mama vond het maar niks dat ik toen naar hem toe wilde, maar ja. Als ze had geweten dat het ook nog was gaan sneeuwen had ze me vast niet laten gaan.
dat is denk ook het moedergevoel van haar .😁 ze wil dat jou niks overkomt, maar dat begrijp je wel .
Het was heel fijn als ik bij Jur was, maar ik miste mijn twin ook verschrikkelijk.
Ik zag Luca nog steeds bijna elke week, want twin had nog verkering met hem. Hoe ingewikkeld kun je het maken? nou , veel ingewikkelder niet echt nee.
Het was lastig en mooi tegelijk.
In weekeinden dat ik niet bij Jur was, was Luca vaak bij ons en mijn gevoel is nooit weg geweest voor Luca, alleen zou het raar zijn om in deze toch al ingewikkelde situatie met allebei verkering (en seks) te hebben.
Op zich gingen we goed om met z’n allen, maar er knaagde steeds iets.
Ik raakte oververmoeid door school in combi met de lange reistijden etc.
Jur was superlief en deed echt zijn best, maar ik kan niet het onmogelijke van hem vragen. Ik was zijn eerste vriendje en in de vakantie is alles leuk en soort van makkelijk, omdat je dan tijd hebt en bij elkaar bent.
Als school dan weer begint en je woont ver van elkaar dan is contact onderhouden moeilijk. Door de week videobelden we wel vaak, maar dat kost ook veel tijd en school en dansen en andere dingen moesten ook doorgaan. School omdat ik gewoon een diploma moest halen en dansen om niet de rest van de crew in de steek te laten. Zo waren er natuurlijk nog meer verplichtingen of dingen die gewoon door moesten gaan.
Het was dus best al een struggle om alle ballen hoog te houden.
Mede daarom moest ik soms een afspraak met Jur, soms op het laatste moment, afzeggen en dan duurde het extra lang voordat we elkaar weer zagen.
Jur was inmiddels uit de kast voor zijn vrienden en daar was ik heel blij mee voor hem.
Hij ging ook steeds vaker met vrienden uit en hij kwam ook andere jongens tegen. Daar is niks mis mee, maar de afstand begon ons parten te spelen.
Gebeurde het in het begin slechts een enkele keer dat we een afspraak moesten cancellen, het werd steeds vaker en daar kom ik aan de volgende reden die ons contact moeilijker maakte.
Er gebeurde iets wat mijn hele wereld op zijn kop zette. En niet alleen mijn wereld, maar ook die van onze familie en nog anderen.
Daar ga ik een volgende keer wel wat meer over vertellen,oke is goed ! Je hebt me wel nieuwsgierig gemaakt , maar ik jan wel wachten.
want nu zit ik er even een beetje doorheen, vooral omdat dit een lastig, nou ja lastig, vooral een ingrijpende gebeurtenis was, waarvan de afloop moeilijk in te schatten was.oke, ik snap dat je er nu even doorheen zit, dus neem je tijd en alles komt goed denk ik. En vooral als die situatie veel impact heeft gehad op jullie en andere is het wel begrijpelijk dat je er doorheen zit , neem dus je tijd .
Dank jullie wel voor als jullie het tot zover gevolgd hebben.
👍
Ofc mag je reageren/vragen stellen en anders kun je ook wachten op de rest van het verhaal.ik kan wel wachten.
Groetjes,
M&M’s
Groetjes Gebruiker c
A
Hi,
Hey Mister Het Glas Is Half Vol
Mooi, jullie instelling in het leven. En vertel jullie verhaal uiteraard gerust (zeg ik dat echt zo vaak 
) maar op jouw/jullie tempo.
hahaha en dankjewel en ga ik doen
….terwijl wij Belgen ook wel best speciaal kunnen doen.
ik kan ook wel om jullie lachen hoor, over Philip Geubels bijvoorbeeld in de serie Taboe
https://www.een.be/taboe en dan die aflevering over holebi's echt te grappig vooral in de zaal die conference
of Jeroom bij de Slimste Mens is ook wel leuk vaak en Jonas Geirnaert, vooral toen die kabouter Wesley nog deed met best wel harde grappen soms haha . Goed idee , ik ga maar is even kijken!
Kabouter Wesley - Paddestoel
Ok, genoeg ontspanning, nu weer door met de realiteit….
Ja, maar zeg nou zelf, soms moet je gewoon ff er helemaal uit , want anders kun je ook niet door, dus het is wel zinvol om op tijd te ontspannen en de relativiteit van dingen te zien.ja, je moet zeker soms ff ontspannen, anders raak je de inderdaad de weg kwijt in van alles en nogwat (zoals je zelf of je leven. Misschien moet ik ook wat meer ontspannen bedenk ik nu😅.) Tnx voor me er even aan te herinneren! Ik was het al vergeten de laatste tijd😄.
Natuurlijk zijn er ook echt serieuze zaken, maar een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, toch?dat is zeker waar! En ook om serieuzer zaken kun je lachen he,😁
Tot de volgende…
Groetjes,
M&M's
Oh, ik ben nu bezig met een reactie terwijl ik zie dat ik nog niet heb gereageerd op de vorige van je, haha dat ga ik maar is doen. Sorry hiervoor!
Groetjes Gebruiker c
A
Hi,
Hey Mister Het Glas Is Half Vol
Mooi, jullie instelling in het leven. En vertel jullie verhaal uiteraard gerust (zeg ik dat echt zo vaak ) maar op jouw/jullie tempo.
hahaha en dankjewel en ga ik doen
….terwijl wij Belgen ook wel best speciaal kunnen doen.
ik kan ook wel om jullie lachen hoor, over Philip Geubels bijvoorbeeld in de serie Taboe
https://www.een.be/taboe en dan die aflevering over holebi's echt te grappig vooral in de zaal die conference
of Jeroom bij de Slimste Mens is ook wel leuk vaak en Jonas Geirnaert, vooral toen die kabouter Wesley nog deed met best wel harde grappen soms haha
Kabouter Wesley - Paddestoel
Ok, genoeg ontspanning, nu weer door met de realiteit….
Ja, maar zeg nou zelf, soms moet je gewoon ff er helemaal uit , want anders kun je ook niet door, dus het is wel zinvol om op tijd te ontspannen en de relativiteit van dingen te zien.
Natuurlijk zijn er ook echt serieuze zaken, maar een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, toch?
Tot de volgende…
Groetjes,
M&M's
A
Hey Mister Het Glas Is Half Vol
Mooi, jullie instelling in het leven. En vertel jullie verhaal uiteraard gerust (zeg ik dat echt zo vaak ) maar op jouw/jullie tempo.
Haha, die tv-programma’s in Nederland zijn me wat 
Soms zie je er bij ons in België wat fragmentjes uit, maar dat zijn dan meestal net de momenten waarbij er met onze noorderburen gelachen wordt. Dan is het van ‘die gekke Hollanders’, terwijl wij Belgen ook wel best speciaal kunnen doen.
Gr. Kenshin
A
Wat bewonder ik je moed, energie en doorzettingsvermogen, om je telkens door ingewikkelde situaties heen te slaan. Plannen is key, maar dan nog kan het lastig blijven. Ook al weet ik dat jij een hoop prachtige familieleden en vrienden hebt, ligt het me vaak moeilijk niet meer voor je te kunnen betekenen.
dat is de enige manier waarop wij ons leven kunnen leiden, om proberen te bereiken wat we willen. bereiken Tegenslag en hobbels zullen er altijd wel zijn en je weet dat we het bijltje er niet snel bij neer gooien.
Remember; het glas is half vol voor ons en niet zoals anderen wel eens denken'half leeg’
Het is net wat jij ook al zegt, we hoeven het gelukkig niet alleen te doen. Wij zijn dankbaar voor iedereen die op welke manier dan ook, binnen alle mogelijkheden en beperkingen die er zijn, er voor ons zijn. Jij hebt daar zeker jouw rol in en ja, soms zou ik ook wel willen dat het anders was, maar we hebben ons nu eenmaal te houden aan de regels hier.
Het moet niet eenvoudig geweest zijn, zo’n relatie met vier personen involved. Jij met Jur, eigenlijk ook nog met Luca, en dan Luca met je twin (heb ik het zo goed?). In ieder geval vermoed ik dat jullie er evenwel kostbare momenten uit hebben gehaald die jullie voor eeuwig zullen koesteren, zoals jullie met alle mooie herinneringen lijken te doen.
True, sorry ik ben een beetje op de Engelse toer met mijn woordjes, maar soms voelt dat net ff lekkerder om te gebruiken, idk why (haha)
Dat was soms wel ingewikkeld, maar ook zeker heeft het wel veel kostbaars opgeleverd.
But this is only the beginning….. Be prepared for more…
Nu zijn het Engelse woordjes en toen Chateau Meiland nog op tv was, gebruikte is vaak 'moet je luisteren', 'wat doet dat mens daar’ en 'wat goeeeed’, maar dat zal misschien helemaal niks zeggen omdat dat alleen op de NL tv te zien is.
Over doorzetten gesproken:
Verder ben ik benieuwd naar de gebeurtenis die jullie levens ondersteboven haalde. Hopelijk is het iets waar jullie van kunnen herstellen, of in ieder geval mee kunnen (leren) leven.
Dat zal blijken….. sorry voor zo vaag te zijn, maar ik wil het verhaal in de goede volgorde vertellen.
Je weet iig dat we er nog zijn en ons ding doen (whatever that may be), dus hopelijk geeft dat, alvast voor nu, enige geruststelling….
Het zal door het verhaal wel duidelijk worden waar we mee bezig waren tijdens mijn afwezigheid hier op het forum. Ik wil het eigenlijk ook wel graag vertellen, aan de ene kant ben ik er dan soort van vanaf en hopelijk heeft iemand die ook in een moeilijke situatie zat of zit er ook nog iets aan.
Misschien lukt het me om vandaag al een vervolg op het verhaal te schrijven en posten en anders hopelijk morgen.
Bedankt en liefs van ons,
M&M's en twin
A
Hey M en Ms
Wat bewonder ik je moed, energie en doorzettingsvermogen, om je telkens door ingewikkelde situaties heen te slaan. Plannen is key, maar dan nog kan het lastig blijven. Ook al weet ik dat jij een hoop prachtige familieleden en vrienden hebt, ligt het me vaak moeilijk niet meer voor je te kunnen betekenen.
Het moet niet eenvoudig geweest zijn, zo’n relatie met vier personen involved. Jij met Jur, eigenlijk ook nog met Luca, en dan Luca met je twin (heb ik het zo goed?). In ieder geval vermoed ik dat jullie er evenwel kostbare momenten uit hebben gehaald die jullie voor eeuwig zullen koesteren, zoals jullie met alle mooie herinneringen lijken te doen.
Verder ben ik benieuwd naar de gebeurtenis die jullie levens ondersteboven haalde. Hopelijk is het iets waar jullie van kunnen herstellen, of in ieder geval mee kunnen (leren) leven.
Gr. Kenshin
A
hey
hopelijk niet te heftig, maar ik vertel het vanuit mijn gevoel in combi met wat er gebeurt/gebeurd is
nee helemaal niet heftig hoor! het was gewoon 1 traantje. ik ben nu bij pagina 2 ergens halver wege. ik wissel af met een spelletje haha.
De volgende post komt er aan.
niet te snel anders loop ik achter 
edit: shit hij staat er al 😂
groetjes blue
A
Hi iedereen,
ik weet eigenlijk niet precies waar ik moet beginnen en omdat dat al heel lang zo is en er niks uit mijn vingers is gekomen ga ik gewoon maar beginnen met schrijven en dan zie ik wel wat er van komt….
We gaan terug in de tijd naar de zomer van 2018. Ik was verliefd op en had verkering met Luca en toen kwam daar Jur ineens op de proppen. Hoe het allemaal begon kun je lezen vanaf het begin van dit topic. Hier een korte versie om jullie geheugen op te frissen. Deze keer zonder juicy details. Als je het leuk vindt kun je die (voor zover ik die opgeschreven heb) terug lezen in dit topic.
Ik viel dus als een blok voor Jur, maar had Luca ook nog en die wilde ik ook niet kwijt. Maar dat kan natuurlijk niet. Er was dus duidelijk een probleem.
Ik heb het Luca verteld, hoe het allemaal was gegaan, maar toen was het ook de vraag ‘hoe nu verder’.
Luca was heel lief en begripvol en ik zag dat ie er moeite mee had, maar mijn gevoelens voor Jur kon ik ook niet ‘uit’ zetten. Luca gaf me de kans om te ontdekken wat mijn gevoel voor Jur was.
Echt handig (NOT) om een tweede vriendje te ‘nemen’ die net als Luca ook een heel eind weg woonde. Luca op een uur rijden met de auto (terwijl ik toen 15-16 was) en Jur op 2 uur rijden.
Dat is vragen om problemen. Maar liefde maakt blind en dan doe je alles om elkaar toch te zien.
Het vergde heel veel plannen en ik moet hier iedereen, die daarbij geholpen heeft bedanken. In het speciaal Luca en mijn twin en natuurlijk iedereen die me heeft willen wegbrengen en ophalen en troosten als ik er weer eens doorheen zat.
Ik zag Jur ongeveer één keer een dag of weekend per 2 weken tijdens school en in de vakanties vaak wat langer.
Jur kon soms meerijden met iemand die we kennen en die studeert in Eindhoven. Dat was voor Jur veel makkelijk dan per ov, want dan ben je echt een halve dag onderweg, vanwege de slechte verbindingen.
Soms ging ik ook naar Jur. Twin en ik hadden toen we 16 waren geworden samen een scooter gekocht. Dan kon ik er toch naartoe, als er niemand was die me kon brengen. Het duurde wel iets van 4 uur om er te komen, maar ja, liefde maakt blind. Net als een keertje de sneeuw die er viel en in mijn gezicht kwam. Ja, ik had toen niet zo’n schermpje aan m’n helm. Mama vond het maar niks dat ik toen naar hem toe wilde, maar ja. Als ze had geweten dat het ook nog was gaan sneeuwen had ze me vast niet laten gaan.
Het was heel fijn als ik bij Jur was, maar ik miste mijn twin ook verschrikkelijk.
Ik zag Luca nog steeds bijna elke week, want twin had nog verkering met hem. Hoe ingewikkeld kun je het maken?
Het was lastig en mooi tegelijk.
In weekeinden dat ik niet bij Jur was, was Luca vaak bij ons en mijn gevoel is nooit weg geweest voor Luca, alleen zou het raar zijn om in deze toch al ingewikkelde situatie met allebei verkering (en seks) te hebben.
Op zich gingen we goed om met z’n allen, maar er knaagde steeds iets.
Ik raakte oververmoeid door school in combi met de lange reistijden etc.
Jur was superlief en deed echt zijn best, maar ik kan niet het onmogelijke van hem vragen. Ik was zijn eerste vriendje en in de vakantie is alles leuk en soort van makkelijk, omdat je dan tijd hebt en bij elkaar bent.
Als school dan weer begint en je woont ver van elkaar dan is contact onderhouden moeilijk. Door de week videobelden we wel vaak, maar dat kost ook veel tijd en school en dansen en andere dingen moesten ook doorgaan. School omdat ik gewoon een diploma moest halen en dansen om niet de rest van de crew in de steek te laten. Zo waren er natuurlijk nog meer verplichtingen of dingen die gewoon door moesten gaan.
Het was dus best al een struggle om alle ballen hoog te houden.
Mede daarom moest ik soms een afspraak met Jur, soms op het laatste moment, afzeggen en dan duurde het extra lang voordat we elkaar weer zagen.
Jur was inmiddels uit de kast voor zijn vrienden en daar was ik heel blij mee voor hem.
Hij ging ook steeds vaker met vrienden uit en hij kwam ook andere jongens tegen. Daar is niks mis mee, maar de afstand begon ons parten te spelen.
Gebeurde het in het begin slechts een enkele keer dat we een afspraak moesten cancellen, het werd steeds vaker en daar kom ik aan de volgende reden die ons contact moeilijker maakte.
Er gebeurde iets wat mijn hele wereld op zijn kop zette. En niet alleen mijn wereld, maar ook die van onze familie en nog anderen.
Daar ga ik een volgende keer wel wat meer over vertellen, want nu zit ik er even een beetje doorheen, vooral omdat dit een lastig, nou ja lastig, vooral een ingrijpende gebeurtenis was, waarvan de afloop moeilijk in te schatten was.
Dank jullie wel voor als jullie het tot zover gevolgd hebben.
Ofc mag je reageren/vragen stellen en anders kun je ook wachten op de rest van het verhaal.
Groetjes,
M&M’s
A
Hi iedereen,
je laatste bericht die je naar spookyzx hebt geschreven. is stiekem pas het eerste wat ik van dit topic heb gelezen 
maar dat komt omdat dit topic een jaar oud is. en een jaar terug wouw ik niks maar dan ook niks weten over verliefd zijn.
bij dat stukje naar spookyzx kreeg ik stiekem een traantje. geen idee waarom. maar je beschrijft het zo mooi!
ik vind het mooi dat mijn boodschap kennelijk iets los maakt, hopelijk niet te heftig, maar ik vertel het vanuit mijn gevoel in combi met wat er gebeurt/gebeurd is
edit ik keek net naar de datum wanneer dit topic is aangemaakt. over 3 dagen (met vandaag er bij) is het precies 2 jaar.
nu je het zegt, 2 jaar geleden begon dit alles. Wat is er een boel gebeurd in die tijd. Er is nog veel te vertellen
Wat een prachtige mensen zijn jullie ook allemaal
dankjewel, maar ik zou ook niet weten hoe ik het anders zou moeten doen of zeggen, voor een groot deel volg ik gewoon mijn gevoel
Da’s een mooie en belangrijke boodschap die je brengt. Ik ben benieuwd naar wat je verder te vertellen hebt :)
dankjewel en ik hoop dat ik met een eerste reactie over hoe en wat al een beetje kan vertellen wat er nu allemaal gebeurd is
De volgende post komt er aan.
Groetjes,
M&M's
A
Hey M en Ms
Da’s een mooie en belangrijke boodschap die je brengt. Ik ben benieuwd naar wat je verder te vertellen hebt :)
Gr. Kenshin
A
Wat een prachtige mensen zijn jullie ook allemaal
Bladzijde 11 / 17
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
