Hey allemaal!

Ik ben al een tijdje wat minder actief, vooral omdat er niet zo veel te melden was, en omdat ik gewoon minder gemotiveerd was.

Nu gaat het helaas weer minder.

Ik heb al een tijdje dat ik me minder voel. Ik voel me leeg tijdens scouting, terwijl ik dat fantastisch vindt en we ook iets leuks deden, ik krijg een soort aanvallen waarbij ik me heel onrustig voel, en alles wat vervelend is, op mij af komt. Ik heb me ook al een keer krassen gegeven, een paar zo diep dat het begon te bloeden. Het punt is, ik weet niet waarom, of wat er gebeurt. Dus ik kan ook moeilijk om hulp vragen. Ik heb wel een paar online vrienden die weten hoe ze het moeten oplossen, maar ze kunnen het ook niet echt uitleggen ofzo. Het is vaak ook 's avonds, dus dan mag ik niet meer op mijn telefoon. Ik wil mijn ouders het niet vertellen, want mijn vader is gewoon niet zo van dit, en mijn moeder zegt bij bijna alles dat ik me aanstel of dat het mijn schuld is. 

Als ik bijvoorbeeld zeg dat ik me leeg voelde bij scouting, zegt ze dat het niks bijzonders is. Als ik vertel dat ik vervelende opmerkingen krijg in de klas, en geshipt wordt met mijn vriendin omdat ik uit ben als bi, heeft ze medelijden met die vriendin, omdat ik "er om vraag, door er de hele tijd over te praten en stickers op je laptop te plakken.” Ik praat er niet de hele tijd over, en het is normaal om stickers op je laptop te plakken en ik voel me gesteund met die stickers. 

Op school kan ik het aan niemand uitleggen. De meeste vrienden zullen het niet snappen, en degene die het snappen, doen helaas ook sh, en ik wil ze niet triggeren. Ook zit één van mijn online vrienden in een mentaal ziekenhuis vanwege zm gedachtes en sh. Ik wil hen allemaal helpen, maar op dit moment heb ik grote moeite om mijn eigen drang om sh te doen, onder controle te houden. 

Meestal schrijf ik ook van mij af, maar mijn aanvallen worden nu zo heftig, dat dat ook minder helpt.

Ik heb hier een stukje:

"Fuck. Fuck mijn leven. Fuck mijn ouders. Fuck mijzelf. Fuck school. Fuck mijn gevoelens. Fuck mijn ego. Fuck iedereen. Fuck mijn tranen. Fuck alles. Fuck de mentale gezondheid van mijn vrienden. Fuck.

Waarom ben ik zo? Waarom kan ik geen normale, hetero, vrolijke leerling zijn? Waarom moet ik de weirdo zijn? De rare, gaye, aandachtzoekende outcast? Waarom heb ik stress voor geen enkele reden? Waarom voel ik me leeg wanneer ik vrolijk zou moeten zijn? Waarom raken sommige dingen die vrienden zeggen, me zo diep? Waarom maak ik dingen altijd zo groot? Waarom kan ik gewoon stoppen met overal een probleem van maken? Waarom maakt me dit aan het huilen? Waarom ben ik zo onzeker? Waarom val ik zo erg op? Waarom ben ik zo'n outcast dat zelfs mijn ouders zeggen dat ik dingen verkeerd doe? Waarom kan ik de waarheid niet accepteren?

Ik heb net een soort van getierd tegen mijn moeder over het lege gevoel dat ik vandaag heb zonder reden. Ze heeft wat vragen gesteld en heeft daarna gewoon het onderwerp veranderd. Ik heb verteld dat ik verward ben over mijn seksualiteit, ze zei dat het gewoon mijn ding was. Ik heb verteld dat ik irritante vragen krijg van klasgenoten, ze zei dat ik er om vroeg omdat ik het zo op laat vallen(stickers op mijn laptop, erover praten met vrienden, 1 tekening ervan maken.) Ik heb haar verteld dat ik geshipt wordt met een vriendin, en zij voelt zich slecht voor die vriendin, omdat ik er om vraag. Is het raar dat ik me niet geaccepteerd voel bij mijn supportieve ouders? Het voelt alsof ik dramatisch ben. Ik heb het geluk om uit te zijn zonder veel haat, goede ouders te hebben, goede vrienden te hebben en een veilige plek om op te groeien. Waarom voelt het alsof ik om aandacht vraag als ik mezelf pijn doe? Waarom leef ik nog?”

Het is best wel lang geworden, dus heel erg bedankt voor het lezen!

Liefs,