Ik was klaar om zelfmoord te plegen maar heb het uiteindelijk niet gedaan, ik durfde het niet, en ik haat mezelf ervoor, maar daardoor besefte ik ook dat als ik dit niet ga doen ik echt gwn serieuze hulp nodig ga hebben, maar ik durf dit eigenlijk niet aan mn ouders te uitten enzo, aangezien zij geen idee hebben dat dit zo serieus speelt.
Ik denk nog steeds niet dat ik beter ga worden of dat ik de optie van zelfmoord helemaal uitslaat tho, ik heb nog steeds even heftige gevoelens en mn leven is nog steeds gwn een mess, alleen een vriend zij tegen me dat ik niet weg kon gaan zonder alles te hebben geprobeerd, en ik moet dit doen voor mn ouders en voor hem, en erna kan ik nog altijd mn leven beëindigen.
Ik ga woensdag proberen alles te vertellen aan mn psycholoog maar ik weet ook niet echt hoe.
Ik ben gwn bang en ik wil mn leven niet nog meer verpesten, het word er sws ook niet beter van maar daar moet ik gwn mee leven, maar wat als mn vrienden me helemaal gaan negeren ofzo als ik er uiteindelijk weg ga, of als het mn ouders helemaal kapot maakt om dit te beseffen?
Maar mn hoofdvraag is hoe het is om opgenomen te worden, en hoe dat je leven aanpast enzo, ik ga al bijna niet meer naar school dus dat is in ieder geval niet echt een probleem, maar gwn wat is het? En krijg je nog contact met mensen? En hoe proberen ze je te helpen? En hoe kom je er uberhaupt??
Ik heb praktisch gwn een idee in mn hoofd van een soort arkham asylum voor mentaal gestoorden tbh maar ik weet echt niet wat ik ervan moet verwachten.
