Vraag

hoe is het om opgenomen te worden?

  • 7 January 2020
  • 29 reacties
  • 663 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties

Ik was klaar om zelfmoord te plegen maar heb het uiteindelijk niet gedaan, ik durfde het niet, en ik haat mezelf ervoor, maar daardoor besefte ik ook dat als ik dit niet ga doen ik echt gwn serieuze hulp nodig ga hebben, maar ik durf dit eigenlijk niet aan mn ouders te uitten enzo, aangezien zij geen idee hebben dat dit zo serieus speelt.

@Spookyzx heeft me kinda geholpen met mn beslissing, hij had het erover dat het misschien een optie was om me te laten opnemen, alleen eigenlijk ben ik hier best bang voor. (Maar in ieder geval super bedankt, ook dat je uberhaupt nog reageerde op mn topic zo laat).

Ik denk nog steeds niet dat ik beter ga worden of dat ik de optie van zelfmoord helemaal uitslaat tho, ik heb nog steeds even heftige gevoelens en mn leven is nog steeds gwn een mess, alleen een vriend zij tegen me dat ik niet weg kon gaan zonder alles te hebben geprobeerd, en ik moet dit doen voor mn ouders en voor hem, en erna kan ik nog altijd mn leven beëindigen.

Ik ga woensdag proberen alles te vertellen aan mn psycholoog maar ik weet ook niet echt hoe.

Ik ben gwn bang en ik wil mn leven niet nog meer verpesten, het word er sws ook niet beter van maar daar moet ik gwn mee leven, maar wat als mn vrienden me helemaal gaan negeren ofzo als ik er uiteindelijk weg ga, of als het mn ouders helemaal kapot maakt om dit te beseffen?

Maar mn hoofdvraag is hoe het is om opgenomen te worden, en hoe dat je leven aanpast enzo, ik ga al bijna niet meer naar school dus dat is in ieder geval niet echt een probleem, maar gwn wat is het? En krijg je nog contact met mensen? En hoe proberen ze je te helpen? En hoe kom je er uberhaupt??

Ik heb praktisch gwn een idee in mn hoofd van een soort arkham asylum voor mentaal gestoorden tbh maar ik weet echt niet wat ik ervan moet verwachten.


29 reacties

En als je erheen gaat moet je dan meteen stoppen met snijden? Want ik word echt helemaal psycho messed up als ik het te lang niet heb gedaan en ik heb het gwn nodig.

En ik weet dat het slecht is enzo maar ik heb ook vaak genoeg geprobeerd om te stoppen maar ik kan het echt niet.

Ik was klaar om zelfmoord te plegen maar heb het uiteindelijk niet gedaan, ik durfde het niet, en ik haat mezelf ervoor, maar daardoor besefte ik ook dat als ik dit niet ga doen ik echt gwn serieuze hulp nodig ga hebben, maar ik durf dit eigenlijk niet aan mn ouders te uitten enzo, aangezien zij geen idee hebben dat dit zo serieus speelt.

 

Ik ben blij dat je nog op deze wereld staat, al zie jij het nu even anders.  Je kan ook eerst naar je psycholoog gaan en dan samen met je psycholoog je ouders inlichten tot de hoeveelheid die zij zouden moeten weten over de situatie. Het fijne van je psycholoog is dat zij niet zichtbaar  boos of juist extreem verdrietig horen worden. 
 

@Spookyzx heeft me kinda geholpen met mn beslissing, hij had het erover dat het misschien een optie was om me te laten opnemen, alleen eigenlijk ben ik hier best bang voor. (Maar in ieder geval super bedankt, ook dat je uberhaupt nog reageerde op mn topic zo laat).

Ik denk nog steeds niet dat ik beter ga worden of dat ik de optie van zelfmoord helemaal uitslaat tho, ik heb nog steeds even heftige gevoelens en mn leven is nog steeds gwn een mess, alleen een vriend zij tegen me dat ik niet weg kon gaan zonder alles te hebben geprobeerd, en ik moet dit doen voor mn ouders en voor hem, en erna kan ik nog altijd mn leven beëindigen.

Ik ga woensdag proberen alles te vertellen aan mn psycholoog maar ik weet ook niet echt hoe.

 

 

Wat ik vaak doe is dat ik iets zeg wat het nog niet helemaal is, maar waardoor ik het wel verder moet vertellen. Ikzelf ben namelijk ook iemand die dat soort dingen niet uit zijn strot weet te krijgen. 
 

Ik ben gwn bang en ik wil mn leven niet nog meer verpesten, het word er sws ook niet beter van maar daar moet ik gwn mee leven, maar wat als mn vrienden me helemaal gaan negeren ofzo als ik er uiteindelijk weg ga, of als het mn ouders helemaal kapot maakt om dit te beseffen?

 

Ze zullen je allemaal alleen maar willen helpen. En ja ze zullen verdrietig zijn en bezorgd, maar het zal ze pas echt kapot maken om er pas achter te komen, wanneer jij zelfmoord pleegt. En je hebt hulp nodig en ik weet zeker dat je ouders je maar al te graag helpen. 
 

Maar mn hoofdvraag is hoe het is om opgenomen te worden, en hoe dat je leven aanpast enzo, ik ga al bijna niet meer naar school dus dat is in ieder geval niet echt een probleem, maar gwn wat is het? En krijg je nog contact met mensen? En hoe proberen ze je te helpen? En hoe kom je er uberhaupt??


Dat weet ik niet, ik ben namelijk nog niet opgenomen. Dus  daarvoor zou iemand anders moeten reageren. 

 

Ik heb praktisch gwn een idee in mn hoofd van een soort arkham asylum voor mentaal gestoorden tbh maar ik weet echt niet wat ik ervan moet verwachten.

Ik weet wel dat het dat in ieder geval niet is. 
 

Xx me. 

Heey K1R1TO,

Ik ben blij om nog wat van je te horen hier! Ik dacht even van dat je maybe was gebant hier. Maar gelukkig niet.

Ik ben zelf verschillende keren opgenomen geweest.  Alles bij elkaar bijna een halfjaar.

Het beste is dat je morgen (woensdag) met je psycholoog in gesprek gaat en eerlijk durft te vertellen dat het helemaal niet zo goed met je gaat. Dat je zelfs van plan was om zelfmoord te plegen. Je kan hem/ haar ook vertellen dat je je zelf snijdt, en voelt dat je snel hulp nodig hebt.

Ik moet hier wel bij zeggen dat nadat je dit hebt gezegd, en vooral echt 100% eerlijk bent geweest dat alles redelijk snel kan gaan.

Mijn ervaring was dat ik een gesprek had gewoon om te praten over dingen die ik opmetkte. Daarna vertelde ik die man dat ik een zm poging heb gedaan 2x aan toe.  Dit was niet helemaal waar, maar ik wou erg graag opgenomen worden. Alleen ik had er niet op gerekend dat het zo snel zal gaan. Mijn psycholoog stond op en belde meteen met een aantal mensen. Nog geen 10min later zat ik samen met die psycholoog en psychiater met een aantal andere mensen in 1 ruimte.

De bedoeling was dat ik aan hun uitlegde dat ik een zelfmoord poging had gedaan, hoe en vooral waarom. Ik mocht daarna niet meer na huis. Ook niet als me ouders me kwamen ophalen, dat zou te gevaarlijk zijn geweest. Ik werd zelf opgenomen in een geslotenafdeling. 

Er zijn zover ik weet 2 soorten afdelingen. De gesloten en de open afdeling. Ik heb op beiden een poos gezeten, vooral de gesloten afdeling het langst.

Gesloten afdeling.

Hier kom je eigenlijk meestal als eerst als je situatie acuut is. Levensbedreigend. Ik denk als jij echt eerlijk bent dat je dan hier ook als eerste komt. Een geslotenafdeling lijkt op eerste gezicht vreselijk. Je mag niet naar buiten de eerste week. Daarna hooguit onder toezicht. Dus dan moet er iemand met je mee. Je mag niet de hele dag op je kamer zitten. Ze hebben een woonkamer waar ook andere mensen of jongeren zitten. Bij ons hadden ze zelfs meerdere woonkamers. 2 grote, in de 1e zat iedereen bijna altijd, in de andere niet. Daar had ik me PlayStation aangesloten op de tv, dus zat daar zowat de hele dag maar te gamen.

Je gaat elke ochtend, middag en avond samen met de andere bewoners eten. Je moet hooguit helpen met de tafel dekken en opruimen.  Daarnaast krijg je een maaltijd voor geschotelt in kant en klare bakjes. Dit klinkt nieg lekker, maar ik moet zeggen dat het altijd best lekker was.

Omdat jij jezelf snijdt mag je denk ik niet in de buurt komen van scherpe voorwerpen, of überhaupt die dingen bezitten. Voor dat je wordt opgenomen, moet je ook al je scherpe voorwerpen afgeven. Je kan natuurlijk altijd iets kleins achterhouden zoals ik ook deed.  Maar verstop het dan niet in je broekzakken. Zelf hoefde ik ook niet te helpen met de tafel op en af te ruimen, omdat ik geen mes, vork of lepel mocht vast houden. 

Hoe je dagen eruit gaan zien,

Opstaan rond 9.00. Half 10 ontbijt. Daarna uurtje rust. Dan kon je bij ons kiezen tussen 2 dingen.  Of creative of sport. Creatief is als tekenen, of schilderen, of zelfs knutselen. Sporten was bij ons een fitness zaal waar je een uurtje kon sporten. Dan middag ontbijt. Weer uurtje rust. Daarna kon je gaan wandelen of weer creativiteit. Nou ik mocht absoluut niet naar buiten dus wandelen ging niet door voor mij. 

Je kan ook zeggen van nee ik blijf gewoon hier in de woonkamer zitten. Ik deed dit vooral in de middag.  Daarnaast heb je ook elke ochtend, middag, avond en als je gaat slapen een medicijnen ronde. Je komt dan je medicijnen ophalen. Als je hier natuurlijk voor openstaat. Ik zou je aanraden om dit wel te doen. 

In je kamer staat een bed, een tafel, 2 stoelen,  en een kast. Als je een beetje geluk hebt, is er op je kamer, achter een deur nog een wastafel, wc, en douche. Volgens mij is het zo dat als je op je kamer bent dat de verpleegkundigen je elke 30 min komt bezoeken. Bij mij was dit 15min omdat ik een speciaal geval was. Dit gaat trouwens de hele dag en nacht door. Dus ook 's nachts komt iemand kijken of je slaapt, wakker bent, en zo ja, wat je doet. 

Bijna elke dag zal je een gesprek hebben met een psycholoog of verpleegkundige. Ze vragen dan of je behoefte daarin hebt. Ik wou dat wel graag, omdat het best heftig en snel allemaal was gegaan. Het ene moment zit je thuis en is er niks aan de hand, het volgende moment zit je opgesloten met vreemde mensen en mag je je ouders niet zien. (Voor mij me opa en oma). 


Mijn mening over de gesloten afdeling is dat het misschien klinkt als een gevangenis, en geen vrijheid.  Maar dat is het echt niet. Ik vond en vind de geslotenafdeling de beste plek om opgenomen te zijn. Mensen geven extra aandacht aan jou, je kan praten met andere jongeren over hoe zij omgaan met de situatie, of misschien hebben ze wel tips over sommige dingen. Je krijgt steun van de psycholoog en psychiater. Ik vond het echt de prettigste plek van alle opnamens.

☆☆☆☆\☆ <- Als je het een rating wilt geven eigenlijk 4,5 ster.


Dit wordt een lange reactie excuses!

Open afdeling.

De openafdeling is heel anders dan de gesloten. Je hebt mega veel vrijheid. Je mag naar buiten zolang je vertelt wat je gaat doen en hoelang je weg bent. Je kan ook op je kamer zitten en de hele dag in bed blijven bijvoorbeeld. Nog steeds heb je wel het ochtend, middag, avond eten en medicijnen ronde. En dat iemand komt kijken dit is dan elk uur. En in d nacht 2x. Ook het eten blijft het zelfde, maar je mag bijvoorbeeld wel naar de supermarkt (als er 1 in de buurt is) en eten en drinken kopen. Je tas wordt wel gecontroleerd. Ook heb je nog steeds gesprekken met iedereen. Dus eigenlijk is het veelal hetzelfde alleen je hebt je vrijheid terug.


Dan heb je nog een andere afdeling die ook open is. Deze is voor als je thuissituatie geen optie is. Of al je het idee hebt van het gaat goed, maar ik wil toch die extra steun hebben. Je hebt dan net als hierboven alles hetzelfde.  Behalve het eten en vrijheid. Er wordt zelf elke avond gekookt door 1 van de jongeren. Ik heb in de 2 maanden dat ik daar zat geen 1x gekookt. Maar als je het leuk vindt why not. Je vrijheid is ook anders. Je hoeft alleen aan te geven wanneer je weggaat en hoelaat je denkt terug te komen.  Je kan altijd bellen dat je wat later bent. Bij ons was het wel dat je voor 22.30 terug moest zijn omdat anders de deuren opslot gingen en je niet meer na binnen kon. 

Ik raad je niet aan om buiten te blijven, want ze gaan geheid opzoek naar jou, en als je je telefoon nief opneemt en totaal niks van je laat horen, dan bellen ze hoogstwaarschijnlijk de politie. 


Mening over openafdeling is dat het prettig is omdat je je vrijheid terug hebt. Maar aan de andere kant erg saai is omdat je geen schema meer hebt. Je hebt wel trainingen over hoe om te gaan met dit en dat. Vooral op de openafdeling zit je echt te hopen dat je weer een gesprek hebt met je psycholoog.

☆☆☆\☆☆ <- 3 sterren. Eenmaam op de openafdeling kan je wel alvast blij zijn dat je waarschijnlijk snel naar huis mag!


Qua bezoek.

Wij hadden dat je ouders, vrienden of wie dan ook je elke avond vanaf 19.00 mochten bezoeken, je kon dan zitten op je eigen kamer, of in 1 van de woonkamers.  Tot en met 21.30 was het bij ons. En met uitzondering kon het wel is zijn dat je in de middag bezoek mocht ontvangen. 

Je krijgt een kluisje in de woonkamer. Tenminste dat was bij ons zo. De sleutel krijg je in eerste instantie niet. In het kluisje gaan al je voorwerpen en snoertjes. Ik moest ook me potloden,  en zelfs me gum erin leggen, samen dus met de snoeren. Ik mocht 1 snoer houden voor me telefoon om die op te laden. De volgende ochtend kon je vragen of je dd snoeren terug mocht. 


Er kan altijd wat geregeld worden met school. Je kan bijvoorbeeld na school worden gebracht en worden opgehaald. School houdt je dan wel in de gaten en je mag niet van heg plein af.

Je vrienden zullen het begrijpen en misschien willen ze je ook wel bezoeken. Ik geef toe dat het kan zijn dat je enkel vrienden verliest, maar vraag je dan ook af of het dan wel echt je vrienden zijn? Ik heb 2 vrienden verloren tijdens me opname. Maar de rest bleef gewoon, kwam is op visite en via social medi hadden we veel contact.

 

Je ouders zullen vast even moeten slikken. Maar dat is logisch. Jij denk ik ook wel. Na zolang die identiteit op te hebben gehouden en nu voor het eerst eerlijk zijn, ja dat is een verandering en dat komt voor jullie beiden wel binnen. 

Het belangrijkste is dat je anders gaat kijken naar hoe jij in het leven staat. Misschien dat je uiteindelijk geen zelfmoord ideeën meer hebt en weer nadenkt over een leuke toekomst.

See ya!

Spookyzx.

Oh vergeten te vermelden. Een gemiddelde opname duurt ongeveer 3 weken. Als je gesloten opgenomen wordt waarschijnlijk 4 tot 5. Waarvan 3 of 4 weken gesloten en 1 week open. Of zoals de psychologen zullen zeggen:" Je zit hier net zolang als het nodig is. Dit kan 3 of 4 of 5 weken duren." 

 

Jemig echt een lange reactie. Oeps sorry daarvoor. Maar hier staat eigenlijk alles in wat ik weet over opgenomen te zijn, mijn eigen gevoel en mening. Ik hoop dat je er wat aan hebt, en andere misschien ook.

Als je nog verdere vragen hebt stel ze gerust. Ik probeer dan het antwoord iets korter te maken haha😅

See ya!

Spookyzx. 

Opzich klinkt het goed maar ik ben er nogsteeds gwn bang voor en ik denk nogsteeds niet echt dat ik er beter van ga worden ofzo, praktisch opgesloten zitten en sociaal contact is niet echt een hulpmiddel voor mij.

En sws weet ik niet eens of ik er heen word gestuurd, m'n psycholoog heeft tot nu toe alleen maar dingen toegeschreven voor m'n slaapprobleem wat praktisch is dat ik meer naar buiten moet enzo en kinda het tegenovergestelde van dit, maar zij weet m'n situatie ook niet echt, maar ik ben nu bang dat als ik het vertel ik er meteen heen moet ofzo maar dat wil ik ook echt niet.

Ik heb m'n leven gwn zo vastgezet dat eigenlijk zelfmoord de enige optie is voor mij, maar ik moet mn best doen voor familie en vrienden.

Heyo,

maar ik ben nu bang dat als ik het vertel ik er meteen heen moet ofzo maar dat wil ik ook echt niet.

Daar bedoel je mee van meteen opgenomen worden, of meteen naar de psycholoog toe? Als het, het eerste is dan ja, daar kan je vanuit gaan. Ik weet niet hoe jij de situatie uitlegt aan je psycholoog, maar als je het vertelt zoals je hier ook doet op het forum, en aan die mevrouw vermeld dat je 2 dagen geleden op het punt stond om zelfmoord te plegen, dan moet er bij haar ook een belletje afgaan van oh dit is acuut, we moeten er nu meteen iets aan doen.

Als jij de zelfmoord poging achterwege houdt dan kan het ook zo zijn dat ze eerst met jou in gesprek willen voordat ze actie ondernemen. Het is maar net hoe jij het vertelt. En vertel je alles, of hou je een paar dingen achter. Soms is een klein beetje achterhouden totaal niet verkeerd. Nadat ik 4x was opgenomen geweest was ik er wel klaar mee. Dus ik vertelde ze niet meer dat ik mezelf nog steeds snijdt, en dat ik nog steeds last had van sommige symptomen, had ik dat wel vertelt, dan zat ik nu waarschijnlijk nog steeds opgenomen. 

Je hoeft ook niet alles in 1 keer te vertellen, dat kan ook in delen. Als jij morgen naar die psycholoog toe ga en vertelt dat je last hebt van suïcidale gedachten, dan is dat al een hele grote stap van jou die jij hebt gezet. Als je dan ik noem maar wat volgende week weer gesprek hebt, dan kan je de psycholoog vertellen over dat je je ook snijdt. 


Een opname is ook niet perse om leuk te zijn. Het is meer een noodstop voor jou. Om even alle ellende om je heen te vergeten, en alles even te laten zakken. Het is een plek waar je voor een paar weken echt even alleen aan je gezondheid hoeft te denken. Voor de rest niks anders. En ik denk dat het ook fijn is voor jou, omdat je dan ook die neppe identiteit af kan doen. Je hebt dan echt de tijd om te kijken van wat gebeurd er als ik me echte zelf laat zien. Gaat het niet zoals je wilt, dan kun je dat aangeven, of je zet hem weer op.


Dus samengevat. Je moet voor jezelf eerst de keuze maken van ik wil wel of niet opgenomen worden. Dan kun je het gesprek met je psycholoog aan gaan. Doe je dit in kleine stapjes dan is de kans dat je wordt doorgestuurd naar de crisisdienst niet erg groot. vertel je alles in 1 keer + de zm situatie van 2 dagen geleden, dan is de kans groot dat de psycholoog in contact ga met de crisisdienst en dan wordt je opgenomen. Op de gesloten afdeling.

Als je het in delen trouwens doet, dan kan je na de hand alsnog vragen of je misschien opgenomen mag worden, omdat je denkt en hoopt dat het beter voor jou is. Dan kom je denk ik op een open afdeling.

 

De eerste stap is altijd het moeilijkst, dat is met alles zo.

See ya!

Spookyzx.

 

Thx voor je reacties enzo ik ben kinda blij dat eindelijk iemand serieus reageert op me.

Ik ga gwn proberen te zeggen wat me lukt om te zeggen morgen, daarna zie ik het wel. Ik denk wel gwn dat ik dat van de zelfmoord poging eruit haal want ik weet bijna zeker dat dat me niet lukt om te vertellen, maar ik ga proberen te vertellen dat ik mezelf snijd en wel echt hulp nodig heb.

Maar gwn super bedankt voor de reacties en alles @Spookyzx 

 

 

Hoeveel mensen zitten er trouwens op zo'n afdeling? en zijn het allemaal leeftijdsgenoten of ook volwassenen enzo?

Geen probleem, ik help je graag!

Dat je het zelfmoord poging ding niet noemt is geen enkel probleem, je kan dat altijd nog vertellen als je je er goed bij voelt. Maar wel goed dat je morgen gaat proberen te vertellen dat je snijdt en behoefte hebt aan hulp.

Ik heb geen idee naar welke instelling jij dan zou toe gaan. Wel iets van GGZ denk ik. Ik kwam op een afdeling met 6 andere mensen. 3 daarvan ongeveer zelfde leeftijd van mij (toen 14,15 jaar). En 2 waren 16/17 en 1 iemand van 18 jaar.  Dus wel leeftijdgenoten eigenlijk alleen maar. Je had bij ons een afdeling voor jongeren van 12/18 jaar en nog een afdeling voor 18-25 jaar,  alles daarboven zat weer op een andere afdeling. Als je 17 zou zijn geweest dan had je een keuze kunnen maken of je liever bij de jongere mensen wou zitten, of dat je bij leeftijd genoten kwam.

 

 

@Spookyzx 

Ik heb vorige woensdag alles aan mn psycholoog verteld.
Maar er is helemaal niks gebeurd, ik krijg alleen mogelijk wat slaapmedicatie ofzo en ik moet de volgende keer (over 2 weken pas) dingen uit een boekje bespreken ofzo.
Ik wou dat ik was opgenomen, dan was ik nu gwn niet weer hier, dan veranderde er miss ook maar iets aan mn leven, het boeit niet of dat nou positief of negatief zou zijn
Ik ben nu weer gewoon aan het wachten tot er iets gebeurd, maar mn hoofd en mn gedachten worden steeds erger, en ik moet of gwn zelfmoord plegen of ik moet serieuze hulp krijgen ofzo
Maar nu is mn dag gwn alsof er niks is gebeurd, Ik ga gwn naar school en wacht af tot het nacht is zodat ik dan weer af kan wachten tot het ochtend is en in de tussentijd word ik mentaal gestoord en depressief en snij ik mezelf en huil ik
Ik wou dat er iets ging veranderen maar er is niks gebeurd, want ik kan dit gwn niet meer, ik heb gwn geen idee meer wat ik nu moet doen.

Heey,

Dat is niet goed dan. Heb je hem ook verteld dat je erg graag zo snel mogelijk hulp wilt hebben? Je psycholoog lijkt het dus niet te snappen dat jij zo snel mogelijk hulp nodig hebt. 

Je zou nog je ouders kunnen vertellen dat je je zo slecht voelt. En dat je graag opgenomen wilt worden, en dat je psycholoog blijkbaar niet snapt hoe belangrijk dit is. Misschien kunnen zij zo snel mogelijk met jouw contact opnemen met de huisarts, en kan je via die weg opgenomen worden. 

Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit niet had verwacht. Ik kan niet begrijpen dat een psycholoog totaal niks anders doet behalve slaapmedicatie te geven. Alle keren dat ik ben opgenomen, vrijwillig over dwang was via de weg van de psycholoog. Ik weet dat er een manier is door te spreken met je huisarts. 

Het enigste wat ik momenteel aan kan denken is dan ook door morgen, of maandag te bellen met de huisarts en te vragen om een dringende afspraak, of je vertelt gewoon per direct tegen je huisarts of assistente van Hallo met K1R1TO, kan ik mijn huisarts * (naam) spreken, en dan zeg je gewoon van ik wil me graag laten opnemen omdat ik erg last heb van zelfmoord gedachte, en ideeën. Als je dat zegt, misschien net iets anders, maar de woorden opnemen, snel, en zelfmoor noem, dan kan het gewoon echt niet anders dan dat je opgenomen wordt. De huisarts heeft een direct nummer naar de crisisdienst, of in ieder geval van die instantie die ze kunnen bellen.

Als dat ook niet werkt, is er nog de mogelijkheid dat je school betrekt, maar dan kom je alsnog uit bij je huisarts.

See Ya!

Spookyzx.

Heey @K1R1T0 ,

Ik vroeg me af hoe het nu met je ging? Heb je nog steeds erge drang om zelfmoord te plegen?

En heb je al met je ouders, of de huisarts gepraat over je situatie?

Je zal het berichtje vast ontvangen. 

See Ya!

Spookyzx.

Hey @Spookyzx 

Mn situatie is nogsteeds niet echt veranderd, ik durf het mn ouders niet te vertellen dat ik hulp nodig heb, en mn vader is nu net voor 2 weken weg voor z'n werk dus ik kan het ze nu ook niet vertellen.

Mn drang om zelfmoord te plegen veranderd per moment, soms wil ik echt hulp en zie ik in dat ik het niet kan doen en soms wil ik gwn dood.

En ik snij mezelf nog steeds echt veel te veel.

Woensdag ga ik weer naar mn psycholoog voor de eerste keer nadat ik alles verteld heb dus ik zie wel wat er gaat gebeuren.

Toch bedankt dat je nog steeds aan me denkt ook al heb ik nog steeds geen hoop dat dit ook maar iets beter gaat worden.

Heey,

Ik hoop dat je psycholoog verder gaat vragen over je gezondheid zodat er hopelijk een verandering komt. Toch ben ik wel blij om te lezen dat je nog steeds die momenten hebt dat je toch liever geen zelfmoord pleeg, en dat je graag hulp wilt. 

Ik heb die wisselende gedachten ook erg veel. Zelfs nu nog. De ene moment zie ik een hele toekomst voor me, en het andere moment zit ik al met verschillende voorwerpen in me hand klaar om zelfmoord te plegen. Gelukkig kan ik mezelf elke keer herstellen van die gedachtes. Hopelijk lukt jou dat ook nog zo lang mogelijk.

Ik moet zeggen elke keer als ik een topic zie over zelfmoord denk ik van hoe zou het toch gaan met jou. Ik gun je echt het beste, en zou ook graag zien dat je je snel beter gaat voelen!

See ya!

Spookyzx.

@Spookyzx 

Er is weer gwn niks gebeurd bij de psycholoog, het enige wat ik moest doen was nadenken of ik het mn ouders wil vertellen en de volgende afspraak is pas volgende week weer en daar gaat sws ook niks gebeuren.

Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen, alles maakt mn depressie of mn leven erger en ik kan niks meer en ik red dit gwn niet meer

Ik wil zo graag gwn dood zijn

Maar waarom is het zo moeilijk om zelfmoord te plegen? Alleen maar omdat ik toch nog geef om de mensen die om mij geven, alleen dat maakt alles gwn stommer, het zou me niet moeten boeien want ik ben dan toch dood.

Nu maak ik mezelf langzaam elke dag doder in mn hoofd door mn halve armen open te snijden en mn zelfmoord te plannen en mezelf te haten

Niemand kan me meer helpen en ik zit gwn vast en zelfmoord is de enige weg hieruit en ik kan het niet doen en ik weet niet waarom want het zou alles gwn beter maken

Ik wil zo graag gwn dood zijn

Maar waarom is het zo moeilijk om zelfmoord te plegen? Alleen maar omdat ik toch nog geef om de mensen die om mij geven, alleen dat maakt alles gwn stommer, het zou me niet moeten boeien want ik ben dan toch dood.

Nu maak ik mezelf langzaam elke dag doder in mn hoofd door mn halve armen open te snijden en mn zelfmoord te plannen en mezelf te haten

Niemand kan me meer helpen en ik zit gwn vast en zelfmoord is de enige weg hieruit en ik kan het niet doen en ik weet niet waarom want het zou alles gwn beter maken

Zelfmoord is nooit de enige weg. En ik weet dat je dit niet wilt horen, maar het wordt allemaal beter. Ooit zal je terugkijken op deze periode en blij zijn dat het hebt overleefd. 
 

Xx me. 

Badge +2

Hoi K1R1T0,

We lezen dat je in een lastige situatie zit. Het is goed om te zien dat je hier over in gesprek wilt gaan.

Als je hierover wilt praten kun je elke dag tussen 11:00 en 21:00 gratis en in vertrouwen bellen (0800-0432) of https://www.kindertelefoon.nl/13-18/chat/. Je bent ook welkom om te bellen (0900-0113) of chatten (www.113.nl) met 113 Zelfmoordpreventie. Zij zijn gespecialiseerd in het praten over zelfmoord en zijn dag en nacht bereikbaar. Je kunt bij hen ook gratis een online therapie volgen: dan spreek je meerdere keren met dezelfde psycholoog en blijft nog steeds anoniem.

Hartelijke groet en veel sterkte,
Laura
De Kindertelefoon

Dat stomme ding van "ooit word het wel weer beter" heeft me in de vorige 2 of 3 jaar ook niet echt geholpen en zie ik nu ook in de nabije toekomst niet gebeuren

En 113 en kindertelefoon kunnen me ook niet meer helpen want zij zijn ook gwn nutteloos dus ik weet eigenlijk niet wat ik hier nu uberhaupt nog doe om te zoeken naar een stomme uitweg die niet bestaat

Heey,

Ik vind het echt kt om te lezen dat er weer niks is gebeurt. Ik snap het niet. Ik begrijp het niet. Waarom doet een psycholoog niks met deze informatie. Als iemand tegen zijn of haar psycholoog zegt dat je dood wilt, dat je je zelf snijdt omdat je alles en iedereen om je heen haat, dan zou je als psycholoog zijnde toch wat doen? 

Het enigste waar ik zelf nog aan kan denken is om je huisarts te bellen en te vragen of je zo snel mogelijk opgenomen kan worden. Dat is de enigste manier die ik nog weet. Of je moet nog een week wachten en dan letterlijk tegen je psycholoog zeggen dat als je nu geen hulp krijgt, dat je dan zelfmoord gaat plegen vandaag nog ( niet echt natuurlijk). 

Waarom zelfmoord plegen zo moeilijk is? Ik weet niet, ik denk zelf dat het allemaal niet zo heel moeilijk is, maar dat je gewoon die stap moet durven te zetten, en bij sommige gaat die stap zetten makkelijker en sneller dan bij andere.

Dat gedeelte van je doder maken elke dag herken ik zelf volledig. Ik deed en doe dat ook, Ook via het snijden, elke dag een stapje verder, proberen om het gevoel van pijn en verdriet kwijt te raken, en als dat is gelukt dan is de stap ineens stukken dichterbij.

Natuurlijk is dat niet de bedoeling, en zelf ben ik er ook niet veel mee bezig, en ik hoop ook dat jij die stap niet gaat zetten ook al wil je het nog zo graag. Ik hoop ook echt dat er meerdere en andere forumleden die kennis hebben van deze situatie hun ervaring hier delen, zodat je misschien wat hebt aan hun tips. Mijn ideeën lijken tot nu toe allemaal te mislukken en dat vind ik erg vervelend voor jou!

Spookyzx.

@Spookyzx jij probeerd me tenminste nog te helpen tho en daar ben ik je echt dankbaar voor

Ik kan nu alleen niet opgenomen worden omdat mn vader weg is voor 2 weken en als het zou gebeuren als mn moeder alleen is zou het haar echt kapot maken ofzo, ook al ga ik ook kapot als ik nog 2 weken moet wachten tho

En ik weet op dit punt ook niet meer hoe het me zou helpen, het zou dingen alleen maar erger maken voor mn ouders en alles

En ik weet dat het nog erger is als ik echt zelfmoord zou plegen alleen dan ben ik er tenminste niet meer om het mee te maken en mn leven te laten verpesten

 

 

 

 

Oja dat klopte dat vertelde je de vorige keer dat je pa weg is voor 2 weken. Dat is ook erg vervelend. Dus opname is geen optie. 

Je zou echt die 2 weken nog moeten wachten dan. En als het echt niet meer lukt en je staat 100% op het punt om onmiddelijk je leven te beëindigen,  stel je zelf dan alsjeblieft de vraag van wat ga ik doen?;

Doe ik dit en ga ik verder, dit is het gene wat ik het liefste wil, nooit meer ergens last van hebben, want na de dood is altijd alles beter. Alleen me moeder zal me levenloze lichaam morgen aanvinden, misschien wel met een zooitje er om heen. Pa is er niet dus ma moet het zelf en alleen verwerken, wil ik haar dat aan doen?

Of je zegt nee gvd, loopt naar je ouders slaapkamer maakt de deur open, maakt je ma wakker en vertel het hele verhaal. Vertel dat je zelfmoord wilt plegen en dat die stomme psycholoog je nergens mee wilt helpen. Resultaat hier is dat je moeder geschrokken zal zijn, maar wel blij is dat je deze keuze hebt gemaakt. Ze zal je willen helpen, en je pa kan misschien eerder naar huis komen. Samen kunnen jullie dan kijken wat het beste is.

Kies je er dan uiteindelijk alsnog voor de eerste keuze dan is het eind resultaat hetzelfde, maar weten je ouders ook hoe het met je zat, en ze zijn dan samen om het te verwerken.

 

Ik probeer het nog wel gwn weer uit te houden voor 2 weken en dan kijk ik wel weer wat ik doe

Als ik nu alles overhaast ga doen word alles juist nog moeilijker denk ik

Hey,

Ik heb dit topic een tijdje gevolgd en denk nu toch wat toe te kunnen voegen.

Je schrijft dat je psycholoog niks doet, nadat je hebt verteld zelfmoord te willen plegen. Het is best stom, maar de meeste psychologen ondernemen pas iets wanneer jij iets zegt, waardoor het urgent wordt. Dus als je zegt dat je vandaag of morgen iets van plan bent en niemand je eigenlijk om kan praten. (Of wanneer zij dit vermoeden bij jou hebben, ook al geef je het niet toe.)

Ik denk dat de psycholoog van Spookyzx hem gewoon wat beter kende en daarom meteen snel actie ondernam. Hij achtte het een groot risico. 

De keren dat ik naar de crisisdienst moest, was mij letterlijk de "vandaag of morgen vraag" gesteld. Ik kon niet beloven niks te doen, vandaag of morgen, dus moest ik naar de crisisdienst (niet opgenomen, maar wel beoordeeld). 

Als ik zo jouw topic lees, klinkt het wel urgent. Als je het daarom op de "juiste" manier (voor hen) vertelt, heb je een grotere kans dat ze actie ondernemen. Ze willen jongeren alleen als laatste redmiddel opnemen, dus als ze denken dat je "alleen" zelfmoorgedachten hebt, zal dat niet genoeg zijn vrees ik. 

Bel iemand, mail iemand, zoek iemand op. Vertel diegene dat je NU hulp nodig hebt. Leg de noodzaak uit. Maak ze duidelijk dat het fout gaat als er niks gebeurt.

Ik snap dat je dit kut vindt, omdat je vader niet thuis is, maar het is wel de beste optie. Jij bent het belangrijkste op dit moment, ook al ben je het daar waarschijnlijk niet mee eens, door een negatief zelfbeeld. Je moet nu even aan jezelf denken als je beter wil worden. Daar zullen je naasten alleen maar van profiteren. Ik denk dat je vader liever hoort dat je zit opgenomen dan dat je dood bent. 

Als je psycholoog dus niks doet of niet bereikbaar is, ga dan naar de huisarts. Ik ben nog nooit via een psycholoog bij de crisisdienst gekomen. Altijd via de huisarts. Zij kunnen dat dus ook gewoon.

Hopelijk heb je hier wat aan,

Gr. Pin

Hey @Spookyzx 

Het ging de laatste paar dagen weer iets beter, ik heb kaartjes gekocht voor comic con in maart en was bezig met cosplay en dingen met een vriend, het was leuk om me weer op iets te kunnen gaan verheugen enzo

Maar is dat leuke gevoel er ook weer vanaf en blijft mn leven even crappy als ervoor

Ik heb besloten toch gwn niks meer te doen aan mn depressie, het maakt alles alleen maar moeilijker en ik zou alles toch verpesten

Ik ga nu gwn doen alsof het weer beter met me gaat zodat ik hopelijk snel van de psycholoog af ben en daarna ga ik gwn door mn crappy leven heen zoals iedereen dat moet doen

Dit hoorde de laatste maand te zijn waarin ik ging kijken of ik niet nog een keer wou proberen zelfmoord te plegen maar ik weet het nu ook allemaal niet meer, ik wil gwn dood alleen ik kan het nog steeds de mensen die me zullen missen niet aan doen

En ik moet nog steeds op z'n minst "mn best doen om beter te worden" maar ik zit nu gwn in de gedachte dat ik er maar mee moet dealen en dan zie ik wel of ik er toch mee wil doorgaan of niet

Ik probeer nog 2 maanden te leven om niet alles voor mn vrienden te verpesten, miss red ik het niet maar dat zie ik wel gwn

Ik heb me wel al een week ofzo niet meer gesneden maar ik denk niet dat ik het nog langer ga volhouden 

Ik doe mn best om te blijven leven, maar al die stomme psycholoog en pillen en dingen gaan gwn niet werken en ik moet er gwn mee stoppen want het maakt me meer gwn gestrest en ik moet hier gwn maar doorheen komen op een of andere manier

Reageer