Hey J.B

Ik weet dat je een docent bent. Ik weet dat ik van je hou ook al had je dat al wel door. Ik ben niet verliefd op je maar ik hou van je zoals elk kind van een moeder houdt. Mijn 1e jaar op de middelbare kon ik door omdat jij mij hielp. Jij hielp mij overal mee en maakt mij aan het lachen alsof ik je eigen kind ben. Je bent zo lief tegen mij. Af en toe vraag ik mij af wie die leerling was waar je af en toe aan dacht en wordt ik jaloers als ik denk dat ik het niet ben. Je had het nooit door dat ik mij vrij voelde en wat voor motivatie van je kreeg ook al zei je niets. Nu ben je weg je werkt niet meer op school en ik wil dood door jou. Ik ben weggelopen en naar jouw huis gegaan om te vragen of je thuis was maar je man zei dat ze niet thuis was. Je was zo ongerust en bent meteen naar huis gegaan en bent mij gaan zoeken. Ik kan nog steeds niet de woorden zeggen wat ik wil. Ik heb sorry gezegd en je snapte mij. Je gaf mij voor de zomervakantie je privé mail maar is dat wel normaal voor een docent naar een leerling. Vooral omdat je niet meer werkt op de school waar ik les krijg. Iedereen zegt van niet en wil dat ik je ga los laten maar dat ga ik never nooit doen! Ik wil de pijn niet meer en ik wil dat ik je nooit was tegengekomen. Je weet dat je voor mij voelt als een moeder maar waarom negeer je altijd gevoelige stukjes? Waarom leer ik altijd zo veel van je? Waarom vind je alles wat ik doe goed en hou je van mij? Is het wel normaal en waarom voelt het dan zo veilig? Is er dan iets dat je in mij ziet wat is er gewoon?

Hey J,

ik weet dat ik heb gezegd dat ik het okey vond toen je het contact verbrak op het moment dat ik je het hardst nodig had, maar nu ongeveer een maand later mis ik je en ben ik ontzettend boos. Ik heb al mijn problemen aan de kant gezet op het moment dat jij mij nodig had en nu jij weer de oude bent en ik je nodig heb verbreek je het contact gewoon. je hebt me gewoon gebruikt en gaf helemaal niets om me. Je had iemand nodig om je problemen aan te vertellen en hebt dat gedaan bij mij alsof ik me geen zorgen zou maken en niet wakker heb gelegen met de vraag of je de nacht zou overleven. Maar wat doe jij nu het beter gaat met jou? Jij ziet dat ik in het ziekenhuis lig en verbreekt het contact  vlak na die opname. Voor mij was je mijn beste vriendin en het maakt me zo boos om te weten dat ik voor jou niets anders was dan een praatpaal. En om mij zomaar op alles te blokkeren en ervoor te zorgen dat ik je nooit meer kan bereiken is zo onnodig. Je hebt me gewoon uit jou leven gezet en niet nagedacht hoe dat is voor de ander. Ik ben ontzettend blij voor je dat t nu beter gaat maar ik had gewild dat ik je nooit ontmoet had.