Vandaag nam ik afscheid van de groep, ik hoorde al langer van alle kinderen dat ze me zouden missen, ik moest vaker afscheid nemen van Socio's, ik werd (als compliment) meubilair en smeerolie genoemd, ze bedoelden dat ik belangrijk was voor de groepssfeer. Ik hoorde van veel kinderen dat ze iets leuks voor me gingen kopen, ook al hebben sommige kinderen niet zulke rijke ouders. Vandaag, bij het rondje (dat doen we 3x per dag en dan vertel je hoe je erbij zit en hoe je dag was, en waar je op gaat letten die dag.) benoemde veel kinderen dat ze het jammer vonden dat ik weg ga, en dat ze spanning ervaarden. Toen mijn afscheid begon, benoemden de kinderen hoe blij ze met me waren en dat ze veel steun van me hebben ervaren, met sommige kinderen had ik echt een speciale band, en had ik mooie onderonsjes, zoals bij R, voor het slapen gaan elke avond een knuffel geven en welterusten wensen. Ik was begonnen met telkens als er iemand weg ging van de groep een cadeautje te geven, en ik kreeg er veel voor terug, want anderen volgden mijn voorbeeld. Het waren mijn familie, omdat mijn echte huis niet meer als thuis aan voelt. Ik kreeg hele mooie en leuke cadeautjes, die mooie betekenissen hadden, en iedereen vertelde dat ik het zonnetje was daar, iedereen willen troosten, en altijd giechelen en lachen. Inspiratie voor anderen, en een goede toevoeging voor de groep. Aan het einde gingen we naar buiten en vormden alle socio's en kinderen een lange rij, van iedereen kreeg ik een knuffel en ik werd uitgezwaaid, toen ik in de auto zat terug naar huis heb ik bijna de hele weg gehuild, en daarna ook nog, zij waren mijn familie, en zonder hun voel ik me verloren, de tijd van lachen is voorbij, terug naar de harde werkelijkheid. Was ik echt zo bijzonder? Geef ik mensen echt geluk? Kan ik echt mensen die zelfmoord gedachtes hebben de hoop van het leven terug laten krijgen, door puur en alleen te zijn wie ik echt ben?
En wat moet ik dan nu? Zonder hun? Zonder de mensen die mij overeind houden? Ik was echt gelukkig daar, ja, ik moest hard werken, ja ik had het moeilijk, maar ik was gelukkig, want het is daar echt niet perfect, maar perfect is het ergens.
-OnlyMe
