Altijd als ik met mijn gezin (zus en moeder) ergens heen gaan denk aan de stad ofzo dan is het altijd gezeur. Vandaag ook weer we gingen naar de stad, zus heeft nieuwe broeken nodig. Dus we ziten nog geen 10 min in de auto en boem. Zus zegt: ik wil gewoon voor wat broeken kijken wand die heb ik niet meer zoveel die passen. Ik zeg: ik wil eigelijk wel voor wat shirten en zo kijken en toen brak de onweer uit. Mama: je hebt zat kleeding (tegen mij) maar omdat het niet alemaal schoon is tegelijk denk je gewoon dat je niet genoeg hebt. Ik: nee maar veel draag ik niet meer. Mama:warom niet? Ik:ik vind dat nu geen leuke kleeding meer. Mama:je hebt het toch ooit gekocht. Ik: ja en toen vond ik het leuk nu niet meer. Mama ineens: je weet heel goed dat je veel kleeding hebt die je nooit meer aan doet, ik vind het niet leuk als juilie dat ontkennen. (deed ik dat????) ik: ik ontken dat ook niet vroeger droeg ik het wel en nu niet meer dat kan toch. En toen was ales een blur.... Het eindigt dat we niet naar de stad gaan omdat er een mega rij in de parkeergarage is en ik word naar huis gebracht (huilend) en hun gaan naar de supermarkt.

Het voelt alsof het altijd bij mij is zodra ik wat zeg is het boem. En dan zecht mama dat ze niks mag zeggen.... Het begint toch echt bij mij die iets zegt.....


Ik kwam net dus thuis en ben helemaal overstuur.

En dan kan ik aleen denken aan hun die nu gezelig samen zijn gaan winkelen....

Ik wil gewoon dat het gezilg is... Maar dat kan nooit als ik mee ga....