Hi. Ik werk al een tijdje in een kleine winkel. Mijn werkgevers zijn een echtpaar met twee zonen. Vandaag was ik bij hen thuis om hen te helpen met een grote schoonmaakbeurt. Mijn werkgever ging naar boven om tegen de oudste te zeggen dat hij ook mee moest helpen, en al gauw hoorde ik geschreeuw heen en weer (in hun moedertaal), klappen en toen gehuil van het kind. Ik was best geschrokken van al dit, maar durfde niet te vragen aan mijn andere baas, waarmee ik nog in de kamer aan het schoonmaken was, of alles wel goed ging daarboven. En ik dacht ook dat dat een domme vraag zou zijn, want natuurlijk ging alles heel slecht daarboven. Nu voel ik me vreselijk dat ik niets gedaan heb, of niets gezegd heb. En nu weet ik niet hoe ik dit moet adresseren. Natuurlijk kan dit niet nog een keer gebeuren. Het brak mijn hart. En hij wist dat ik bij hen thuis was, dus ik kan me niet voorstellen hoe erg het is als er geen 'visite' is. Ik voel me heel naar over dit alles. Dit is het beste baantje wat ik tot nu toe heb gehad, maar nu voelt het naar om bij mijn werkgevers in de buurt te zijn. Nu ik weer thuis ben, en hier verder over heb nagedacht, komt me opeens te binnen dat ik wel is aan de oudste heb gevraagd waarom de jongste blauwe plekken had op zijn benen. "Geen idee," zei de oudste en ik liet haar daarbij. Maar nu pas realiseer ik me dat die plekken wel is van vaders hand kan zijn. Ik maak me erg zorgen over de jongens en wil graag wat doen om ze te helpen, maar ik weet niet hoe of wat. Tips?