Hey, ik ben nieuw hier maar ik keek al wel eens dus ik dacht, ik wil heel graag eens mijn verhaal kwijt, en ook anderen helpen!
Het verhaal van T.
De namen zijn niet de echte namen!
Ik ben T, jongen van 12 jaar en ik zit nu op de middelbare school. Mijn hobby is voetbal, zwemmen en muziek, en nog 2 andere ‘stiekeme’hobbys maar daar kom ik zo op. Tot kortgeleden was ik een ‘stoere’jongen. Mij kon niks gebeuren en ik kon alles. Ik liet nooit mijn gevoelens zien en huilen dat doe je niet. Samen met 3 andere jongens in mijn klas was ik de gangmaker, de grote mond die wel even liet zien dat hij de stoerste was en als de juf en nu de lerares er wat van zei lachte ik het weg en deed alsof het me niks uitmaakte. Meisjes waren leuk maar er echt mee omgaan dat deed je als het moest of als je kon opvallen en je de held kon spelen. Kortom ik was best wel een lefgozer vond ik zelf.
Laag cijfer? Cool ! Eruit tijdens de les? Dat lag aan de juf! Ruzie met iemand? Mooi toch, dat is pas vet!
Maar langzaam begon ik iemand leuk te vinden. Ik gaf daar niet aan toe want leuk vinden en lief zijn? Dom gedoe, niet stoer! Maar het bleef, en werd sterker. Bah, dat wil je toch niet! En dan nog, dat meisje heeft rare hobbys, en houd van dansen en knutselen, brrrr. Nee hoor niks voor een stoere kerel als ik ! Maarja, als ik als stoere vent naar haar keek, werden mijn wangen warm. Als ik haar zag ‘s morgens voelde ik een kriebel van binnen. Dat kon toch niet? Bij een rebel als ik horen zulke zwakke gevoelens niet. Nee?
Ik begon haar op te zoeken, bij haar in de buurt te komen. Als we werkgroepjes maakten wou ik bij haar in, dat soort dingen. Ik gaf niet toe maar mijn onbewuste gevoel wel. Maar toen….
Ik was een dag ziek, echte buikgriep en dus vrijdag niet op school, en het weekend ook niet uit bed te krijgen. Goh, ik ziek? Ik zwak? Ja dus! En maandag kom ik weer op school, en de klas kijkt bij mijn binnenkomst bijna teleurgesteld. Daar heb je hem weer, zie ik ze denken. Ook Myra (niet haar echte naam), het meisje waar mijn hoofd van draait. Ook zij kijkt een beetje zakelijk als ik binnen kom. Niet blij, niet vriendelijk. Alleen de juf zegt dat ze blij is dat ik er weer ben. Ze moet wel, dacht ik later. En ergens begon er iets in me wakker te worden. Toen ik weer thuis kwam vroeg mijn moeder met haar vriendelijke stem ’hoe was het? Vonden ze het fijn dat je er weer was?’ . Ik zei snel ja mam en vloog naar zolder. En ik heb als een gek zitten slikken en water over mijn gezicht gegooid en tegen een groot kussen zitten meppen. Ik maakte mezelf wijs dat het de buikgriep zou zijn, ging wel over. Maar het gevoel bleef, de twijfel over mezelf, over hoe ik was, deed, gevonden werd door anderen. Nóg gaf ik er niet aan toe, nee dat kon niet.
Ongeveer twee weken later ontplofte het. Ik was weer helemaal terug in mijn ‘rol’als stoer vervelend rotzakje, en mijn juf verloor steeds meer haar geduld met mij. Ik praatte door dingen heen, rolde een knikker door het lokaal en dat soort geklooi, en nadat ik het begin van een presentatie begon te verpesten door er doorheen te kletsen en lachen, was het klaar voor mij. De juf ging uit haar dak, gaf een toespraak over wat ik allemaal deed, wat ik bedierf voor de anderen, ze brandde mij helemaal af. Ik wou eerst nog doen of het me niets deed, maar ik schrok me kapot, kon geen woord uitbrengen, ik had ogen als schotels en zat stijf als een bezem. Ze stuurde me naar de gang, liep achter mij aan en de deur dicht, vertelde ze dat de klas aan mijn gedrag onderdoor ging soort van, dat ik haar werk en de sfeer op deze manier bedierf, en of ik daar maar eens flink over wou denken want ik stond er nog wel een tijdje zei ze. En als ik dat niet deed, werd het de directeur en verdere stappen. Toen ging ze weer naar binnen. Ik stond daar, en op die gang zijn aan de andere kant grote ramen en kijk je op het plein. Ik zag mezelf in die ramen gespiegeld. En aan de andere kant allemaal kinderen die een buiten les bio hadden en mij allemaal zagen staan. Ik voelde enorme schaamte, echt meer dan ik ooit had. En ik zag dus mezelf in die ramen. En toen gebeurde er iets in mezelf. Ik zei in mezelf: wat zie je daar nou eigenlijk? Ik die altijd stoer, vervelend, naar, storend enzo was, wat was ik eigenlijk? In die ramen zag ik een jochie ! Gewoon een jochie van 12, nauwelijks groter dan de plant die er ook stond, een joch met een shirtje waarop stond “champ” en een afgeknipte korte broek. Een heel gewoon ventje dus. Niks bijzonders of stoers. Ik zag mijn gezicht en haren en ik kon er niet meer naar kijken. Ik draaide me half om en boog mijn hoofd, ik begon mezelf daar ontzettend naar te vinden. En toen, kwam mijn klas naar buiten. Ze mochten allemaal even 5 minuutjes wat drinken en even kort naar buiten. En ik stond daar. En ze keken allemaal met een soort blik van ‘goedzo!’. De jongens schudden lachend met hun hoofd, en daarna kwam Myra met haar 2 vriendinnen naar buiten. Karin zei hardop lachend : ‘oeh oeh straf!’ , en Myra reageerde: ‘jahaa die staat zijn lesje te leren, kom we gaan naar buiten!’ En giechelend liepen ze verder. Meer woorden wilden ze niet aan me vuil maken. De andere meisjes lachten hard of achter hun hand of keken zo snel even van boven naar beneden naar me en een meisje zei zacht: lekker voor hem, en ze liepen ook door, Ik voelde het door mijn lijf snijden, ik had nu een hekel aan mezelf en alles wat ik was. Ik draaide me nog een slag om en ik leunde tegen de muur met mijn voorhoofd, ogen strak naar de vloer. Toen ze terug kwamen had ik dat niet eens meer door want ik was helemaal in mezelf zeg maar. Ik was heel moe en totaal vernederd en stuk. En wat het gekste was?Ik vond het goed! Dit was zo logisch! Een sukkel als ik verdiend niet beter. Terwijl ik daar leunend sta met mijn handen op m’n rug half tegen de hangertjes aan, hoor ik opeens na een tijd de stem van Myra. De les was al lang weer begonnen maar zij was even naar buiten gegaan naar het materiaal lokaal om iets op te halen. Hoe lang ze naar mij had gekeken weet ik niet, maar ze zei: “Hoe voel je je daar? Jij hebt lang straf!” En ik? Ik nam een besluit, ik stop met dat stoer doen! Ik kan dit niet meer! Bovendien was ik ook helemaal stuk. Dus ik zei: “ verschrikkelijk Myra, ik voel me echt verschrikkelijk”. Toen was ze even stil en zei: “ Kan ik me voorstellen. Waarom doe je ook niet gewoon gezellig mee vanaf nu? “ En toen begon ik te huilen en liet het gaan. Snikken, snuiven, alles. Myra klopte op het raam naar de juf en legde een hand op mijn schouder. Ze zei: “zo is het veel beter T” , ze begreep het helemaal, en toen kwam de juf. Ook zij legde een hand op mijn hoofd en nam me mee naar een kantoortje. En daar heb ik alles verteld aan haar. Mijn domme gedrag, mijn stoerigheid, het was allemaal maar toneel. Ik ben niet zo. En nu kom ik even terug bij mijn opmerking over de 2 andere ‘stiekeme’ hobbys, Ik beloofde haar, dat ik vanaf nu leuker ging zijn, mezelf zijn, dat ik stiekem graag zing en dans, en dat ik thuis op zolder wel eens een rokje aan trek en dan gauw weer uit, niet omdat ik geen jongen wil zijn maar omdat ik dat rokje dragen leuk vind. En zo maar verder kwam alles er uit. En Myra heb ik dit ook verteld, en in de klas merkten ze dat ik was veranderd. Maar dit verhaal wordt veel te lang denk ik. Sorry! Wat ik wil zeggen is, nu ik open ben, mezelf ben, is het ettertje totaal weg! Ze zeggen het allemaal: ik ben anders geworden, vrijer, zachter. Ik heb nu veel meer vrienden en vriendinnen, en Myra is nu 1 van mijn bff’s waar ik mee lach, tut, lol maak en samen films kijk enzo. En wie weet worden we ooit…….
Nu mijn vraag aan jullie. Wat vinden jullie hiervan, doe ik hier goed aan? Zijn jullie het eens dat dit veel ‘stoerder’is ? En, zijn er meer hier bij jullie die ook met kleding ‘spelen’ bijvoorbeeld jongens die rokjes dragen of make up? En is dat leuk en wat vinden jullie vrienden daarvan? En hoe kom je er voor uit?
Nou dat was een heel verhaal. Sorry voor de lengte ik hoop dat het te lezen was.
Hartelijke lieve handjes en groetjes van een nieuwe T !
