Hey lieve mensen,
Ik zit in een dal. Alles loopt niet zo lekker. Dit is al een hele tijd zo.
Een jaar/half jaar geleden kwam er een docente naar mij toe. Ze zag dat ik ongelukkig was en ze heeft mij getroost.
Sinds die tijd heeft ze mij geholpen. Als ik wanhopig rondliep gaf ze me een knuffel. Als ik huilend in een hoekje zat kwam ze naast me zitten en sloeg ze een arm om mij heen. Als ik in paniek was praten ze met me. Ze stelde me gerust. Ze was er voor mij. Elk moment van de dag (en nacht) kon ik haar mailen en kreeg ik snel een antwoord. Ik had haar 06 en mocht haar bellen als ik me niet goed voelde.
Ze was als een moeder voor me. Mijn mama, zo voelde het.
In de lessen was ik gewoon een leerling en zij mijn docent. Maar daarbuiten waren we, door mijn problemen, heel close.
In april heb ik een zelfmoordpoging gedaan. Ik stal de sleutels van die docente tijdens de paasviering en ging naar haar lokaal (op de bovenste verdieping). Ze had gezien dat ik haar sleutels stal maar ze vond het niet erg... Ik haar lokaal legde ik de sleutels op haar bureau. Ik weet niet of wat ik daarna deed op t forum mag zetten. Maar ik stond op het punt m'n leven te beëindigen toen die docente binnen kwam. Ze pakte haar sleutels van haar bureau en liep het lokaal uit. Maar ze was nog geen twee meter uit de klas toen ze weer binnen kwam. Na de vraag 'jij bent er niet meer als ik terug kom, of wel?' Liep ze naar mij toe en pakte mij vast. Na heel wat geduw en getrek en de nodigen scheldwoorden kwam de rest van de klas binnen.
Ze bracht me naar m'n mentrix en de rektor. M'n ouders werden gebelt en ik stond onder toezicht.
Die docente was bijna haar baan kwijt. Nadat we alles hadden uitgelegd mocht ze haar baan houden. Het werd ons verboden nog tegen elkaar te praten.
Nu mis ik haar heel erg. Nog steeds huil ik mezelf elke nacht in slaap omdat ik haar zo mis. Ik hoor haar stem. Ik zie haar gezicht. Als ik haar op school tegen kom begin ik met overgeven, wordt ik duizelig, kan ik niet meer lopen en kan ik t uur daarna geen woord zeggen.
Hoe moet ik omgaan met dit gemis?
Zo kan het toch niet langer?
Ik heb volgend jaar geen lessen meet van haar, maar ik zie haar natuurlijk wel in de gangen (we hebben een kleine school).
Wat moet ik doen?
Ik weet het echt niet...
Mijn leven is al een hel, dit kan ik er niet bij hebben...
Ik mis haar, mijn docente, mijn mama
A
Bladzijde 1 / 2
A
Hey,
Ik heb deze forum eventjes gevolgd en zou nu ook graag willen reageren. Dat overdracht gedoe? Dat is bij mij ook enorm het geval. Thuis krijg ik niet de nodige aandacht en liefde dat ik, of eigenlijk ieder kind, zou moeten krijgen. Maar ik had deze liefde gevonden op school. Toen een leerkracht me tot haar riep om te komen nadat ze zag dat ik de eetzaal huilend was weggelopen, veranderde alles. Ik kon haar alles vertellen, ze begreep me, hielp me. Alleen miste ik die knuffel. Die band dat alles sterker zou moeten maken. Maar dat was niet het grootste probleem. Ik had iemand gevonden die een moederlijke rol overnam. Iemand die naar me toe komt om te vragen of alles oke is. Meestal heb ik gezegd van wel om haar niet van streek te maken of zo. Ik wou dat de relatie tussen ons twee goed bleef. Maar om de een of andere reden werden we hechter en hechter. En nu, een schooljaar verder, praat ze nauwelijks tegen me. Ze heeft door dat onze relatie zo niet mag zijn en ze heeft verschillende dingen aangepakt. Zo heeft ze ervoor gezorgd dat ze lesgeeft aan de andere klas dan aan mij, en ze ontloopt me zo vaak mogelijk. Onlangs heb ik haar met een andere leerlinge gezien en dat heeft mij helemaal gebroken. Alsof ik vergeten ben en zij, dat meisje, mijn plaats heeft ingenomen. Ik ben toen ook naar de toiletten weggelopen om te gaan huilen. Ze is de reden waarom ik nog leef na mijn poging van vorig jaar. Ik heb zo veel problemen dat het me echt te veel werd. Aan vrienden heb ik ook weinig. Ik heb een vriendin die me altijd is trouw gebleven. Maar de andere twee daar praat ik wel mee, maar zij begrijpen me gewoonweg niet. Ook hebben ze een andere vriendenkring waar ik niet bijpas. Ik heb tegenwoordig het gevoel dat ik er alleen voor sta en met een 5 jaar lang durende depressie wordt het allemaal steeds erger. Ik sta op het punt mezelf pijn te doen, alles op te geven. Er is bijna niemand meer waarvoor ik besta. Het is allemaal zo onduidelijk en vaag geworden. Er werd me altijd gezegd dat ik te veel denk, maar uiteindelijk moest dat ook. Want al die dingen waar ik aan dacht zijn allemaal uitgekomen. Zelfs mijn dromen gingen over haar en hoe ze me achterliet. Ik ben nu echt ontzettend bang. Ook ben ik vorig jaar in contact gekomen met het clb, maar bij hun kan ik bijna niets kwijt. Alles voelt zo nep daar. Bij mijn docente, mijn leerkracht was alles zo puur. Ik hang nu meestal dood aan mijn banken op school omdat ik er geen zin in heb. Wat absurd is omdat ik normaal een heel competitieve leerlinge ben. Ik heb jarenlang zitten vechten om sterk te blijven maar ben nu helemaal in een aan het zakken. Thuis gaat het ook niet veel beter. Ben een soort van uit huis gezet, wat me niet weerhoudt om terug te gaan. Normaal volgende week, maar dat kan ook volgende maand zijn of zo. Is het beter zo? Soms wel. Ben nu bij mijn oma, maar hier voel ik me ook niets beter. Ik hoor steeds gevloek en gedreig dat ze zullen slaan als ik niet meer werk etc. Mijn opa is vaak dronken waar ik ook enorm bang voor ben en heb zeker een maand lang niet fatsoenlijk kunnen eten. Ik kan hier niet eens voor mezelf zorgen en leren is heel moeilijk aangezien er gewoonweg geen plaats is en omwille van mijn problemen en het denken.
Weten jullie hoe ik verder moet? Ben echt hopeloos ...
Ik heb deze forum eventjes gevolgd en zou nu ook graag willen reageren. Dat overdracht gedoe? Dat is bij mij ook enorm het geval. Thuis krijg ik niet de nodige aandacht en liefde dat ik, of eigenlijk ieder kind, zou moeten krijgen. Maar ik had deze liefde gevonden op school. Toen een leerkracht me tot haar riep om te komen nadat ze zag dat ik de eetzaal huilend was weggelopen, veranderde alles. Ik kon haar alles vertellen, ze begreep me, hielp me. Alleen miste ik die knuffel. Die band dat alles sterker zou moeten maken. Maar dat was niet het grootste probleem. Ik had iemand gevonden die een moederlijke rol overnam. Iemand die naar me toe komt om te vragen of alles oke is. Meestal heb ik gezegd van wel om haar niet van streek te maken of zo. Ik wou dat de relatie tussen ons twee goed bleef. Maar om de een of andere reden werden we hechter en hechter. En nu, een schooljaar verder, praat ze nauwelijks tegen me. Ze heeft door dat onze relatie zo niet mag zijn en ze heeft verschillende dingen aangepakt. Zo heeft ze ervoor gezorgd dat ze lesgeeft aan de andere klas dan aan mij, en ze ontloopt me zo vaak mogelijk. Onlangs heb ik haar met een andere leerlinge gezien en dat heeft mij helemaal gebroken. Alsof ik vergeten ben en zij, dat meisje, mijn plaats heeft ingenomen. Ik ben toen ook naar de toiletten weggelopen om te gaan huilen. Ze is de reden waarom ik nog leef na mijn poging van vorig jaar. Ik heb zo veel problemen dat het me echt te veel werd. Aan vrienden heb ik ook weinig. Ik heb een vriendin die me altijd is trouw gebleven. Maar de andere twee daar praat ik wel mee, maar zij begrijpen me gewoonweg niet. Ook hebben ze een andere vriendenkring waar ik niet bijpas. Ik heb tegenwoordig het gevoel dat ik er alleen voor sta en met een 5 jaar lang durende depressie wordt het allemaal steeds erger. Ik sta op het punt mezelf pijn te doen, alles op te geven. Er is bijna niemand meer waarvoor ik besta. Het is allemaal zo onduidelijk en vaag geworden. Er werd me altijd gezegd dat ik te veel denk, maar uiteindelijk moest dat ook. Want al die dingen waar ik aan dacht zijn allemaal uitgekomen. Zelfs mijn dromen gingen over haar en hoe ze me achterliet. Ik ben nu echt ontzettend bang. Ook ben ik vorig jaar in contact gekomen met het clb, maar bij hun kan ik bijna niets kwijt. Alles voelt zo nep daar. Bij mijn docente, mijn leerkracht was alles zo puur. Ik hang nu meestal dood aan mijn banken op school omdat ik er geen zin in heb. Wat absurd is omdat ik normaal een heel competitieve leerlinge ben. Ik heb jarenlang zitten vechten om sterk te blijven maar ben nu helemaal in een aan het zakken. Thuis gaat het ook niet veel beter. Ben een soort van uit huis gezet, wat me niet weerhoudt om terug te gaan. Normaal volgende week, maar dat kan ook volgende maand zijn of zo. Is het beter zo? Soms wel. Ben nu bij mijn oma, maar hier voel ik me ook niets beter. Ik hoor steeds gevloek en gedreig dat ze zullen slaan als ik niet meer werk etc. Mijn opa is vaak dronken waar ik ook enorm bang voor ben en heb zeker een maand lang niet fatsoenlijk kunnen eten. Ik kan hier niet eens voor mezelf zorgen en leren is heel moeilijk aangezien er gewoonweg geen plaats is en omwille van mijn problemen en het denken.
Weten jullie hoe ik verder moet? Ben echt hopeloos ...
A
Hee Pheebe, ik heb niet alle reacties van Nan en jou nog gelezen, want dat zijn er inmiddels vrij veel, maar ik had een ideetje.
Als je naar een andere school zou gaan, dan ben je haar leerling niet meer en is er ook geen sprake meer van een verboden relatie, toch?
Dus als je naar een andere school zou gaan, dan zou je misschien weer contact met haar kunnen zoeken, denk ik.
Maar naar een andere school gaan is wel moeilijk als je onder toezicht staat en alles.
Ik wilde ook nog even kwijt dat ik helemaal gebrijp hoe je je voelt, hoewel ik gelukkig nog niet echt afscheid heb moeten nemen van die persoon. Het is vreselijk wanneer de persoon die alles voor je is zomaar rus uit je leven wordt getrokken. Ik snap heel goed dat je continu aan haar moet denken, en ik snap ook dat je er zo ziek van wordt om haar zo te missen.
Kun je niet proberen via zo'n site waar je anoniem kunt mailen haar een mail te sturen waarin je alles uitgebreid uitlegd en vertelt dat je het zo moeilijk vindt zonder haar enzo? Dan kan ze je niet antwoorden, omdat het een anonieme mail is, maar dan weet ze wel hoe je je voelt en hoe het nou echt zit. Wel handig als ze die mail dan meteen verwijderd.
Maar wat ik niet helemaal begrijp, wat is er nou zo erg aan haar hulp geweest dat alle contact tussen jullie verboden is geworden?
Update; heb alles nu gelezen en snap inmiddels dat van school wisselen niks gaat worden. Maar je ouders, willen die dan niet dat je je gelukkig gaat voelen?
En over die "ongezonde" relatie met je docente, ik weet niet of dat ongezond is. Daar kan ik denk ik lang over discusseren. Ik bedoel, ze gaf je steun toen je het nodig had, ze had je lief en dat had jij nodig. Dat is goed, toch? Ik heb ook een vrij "ongezonde" relatie met een leraar, die mij ook veel te dichtbij laat komen, maar hij maakt mij gelukkig dus ik zou niet weten waarom we daarmee op moesten houden.
Je zit trouwens wel echt in een supermoeilijke rotsituatie zeg....
Heel veel liefs van mij
Als je naar een andere school zou gaan, dan ben je haar leerling niet meer en is er ook geen sprake meer van een verboden relatie, toch?
Dus als je naar een andere school zou gaan, dan zou je misschien weer contact met haar kunnen zoeken, denk ik.
Maar naar een andere school gaan is wel moeilijk als je onder toezicht staat en alles.
Ik wilde ook nog even kwijt dat ik helemaal gebrijp hoe je je voelt, hoewel ik gelukkig nog niet echt afscheid heb moeten nemen van die persoon. Het is vreselijk wanneer de persoon die alles voor je is zomaar rus uit je leven wordt getrokken. Ik snap heel goed dat je continu aan haar moet denken, en ik snap ook dat je er zo ziek van wordt om haar zo te missen.
Kun je niet proberen via zo'n site waar je anoniem kunt mailen haar een mail te sturen waarin je alles uitgebreid uitlegd en vertelt dat je het zo moeilijk vindt zonder haar enzo? Dan kan ze je niet antwoorden, omdat het een anonieme mail is, maar dan weet ze wel hoe je je voelt en hoe het nou echt zit. Wel handig als ze die mail dan meteen verwijderd.
Maar wat ik niet helemaal begrijp, wat is er nou zo erg aan haar hulp geweest dat alle contact tussen jullie verboden is geworden?
Update; heb alles nu gelezen en snap inmiddels dat van school wisselen niks gaat worden. Maar je ouders, willen die dan niet dat je je gelukkig gaat voelen?
En over die "ongezonde" relatie met je docente, ik weet niet of dat ongezond is. Daar kan ik denk ik lang over discusseren. Ik bedoel, ze gaf je steun toen je het nodig had, ze had je lief en dat had jij nodig. Dat is goed, toch? Ik heb ook een vrij "ongezonde" relatie met een leraar, die mij ook veel te dichtbij laat komen, maar hij maakt mij gelukkig dus ik zou niet weten waarom we daarmee op moesten houden.
Je zit trouwens wel echt in een supermoeilijke rotsituatie zeg....
Heel veel liefs van mij
A
Hi Pheebe,
Ik denk dat er bij mij niet heel erg veel sprake is van die "overdracht" waar Nan het over had. Er is wel een tijd geweest waarin ik hem als vader zag, wat ook weer bij die overdracht in de buurt komt omdat ik nooit een vader heb gehad. Maar later is die relatie veranderd, we kennen elkaar nu veel beter en nu hebben we meer een superhechte vriendschap, hoewel we volgens mij allebei meer voelen voor elkaar, maar daar mag hij niks mee doen (hoewel hij de professionele fase al lang voorbij is, hij wordt emotioneel als ik vertel hoe veel ik om hem geef en hij knuffelt me en zoent me en zegt dat hij veel te veel aan mij denkt). Op school hebben ze er weinig problemen mee, maar dat komt denk ik ook omdat ze niet weten waar we over praten. Als de school een van onze gesprekken zou horen, zou hij een aardig probleem krijgen, denk ik. Het is op school gewoon algemeen bekend dat wij meer met elkaar hebben dan een leraar-leerling iets, maar mijn school is ook aardig makkelijk en persoonlijk naar leerlingen, dus dat kan ook daardoor komen.
Daardoor is het voor mij vrij moeilijk te begrijpen dat een school zo'n bijzondere band zo ruw uit elkaar rukt. En tuurlijk, ik begrijp echt wel dat het niet gewoon is om zo'n diep contact te hebben met een lerares, maar ik vind het gewoon moeilijk dat je in zo'n vrij land als Nederland iemand zoveel vrijheid af mag nemen. Je staat onder toezicht, dus je mag al bijna niks meer zelf bepalen, en dan mag je de enige die je misschien nog wat hoop gaf ineens niet meer zien.
Ik denk dat je je er maar bij neer moet leggen, het is vreselijk, dat weet ik maar al te goed. Vergis je niet, ik weet heel erg goed hoe het is om zo'n iemand ineens te moeten missen. Maar ik denk dat je weer contact met haar kan zoeken als dit hele gedoe over is. Het lijkt me wel goed om haar toch die mail te sturen, als een soort afscheid tot die tijd. Denk er maar eens overna, het zou de boel een stuk makkelijker kunnen maken.
Maar het belangrijkste is, denk ik, dat je uit die depressie komt. Als het goed met jou gaat, dan mag je waarschijnlijk na een tijd weer zonder dat toezicht, en dan kun je eindelijk zelf weten wat je doet met je leven. Ik vind dat je omgeving het jou echt moelijk maakt, het ligt niet aan jou.
Hopelijk denk je er even overna :)
Liefs,
Ik denk dat er bij mij niet heel erg veel sprake is van die "overdracht" waar Nan het over had. Er is wel een tijd geweest waarin ik hem als vader zag, wat ook weer bij die overdracht in de buurt komt omdat ik nooit een vader heb gehad. Maar later is die relatie veranderd, we kennen elkaar nu veel beter en nu hebben we meer een superhechte vriendschap, hoewel we volgens mij allebei meer voelen voor elkaar, maar daar mag hij niks mee doen (hoewel hij de professionele fase al lang voorbij is, hij wordt emotioneel als ik vertel hoe veel ik om hem geef en hij knuffelt me en zoent me en zegt dat hij veel te veel aan mij denkt). Op school hebben ze er weinig problemen mee, maar dat komt denk ik ook omdat ze niet weten waar we over praten. Als de school een van onze gesprekken zou horen, zou hij een aardig probleem krijgen, denk ik. Het is op school gewoon algemeen bekend dat wij meer met elkaar hebben dan een leraar-leerling iets, maar mijn school is ook aardig makkelijk en persoonlijk naar leerlingen, dus dat kan ook daardoor komen.
Daardoor is het voor mij vrij moeilijk te begrijpen dat een school zo'n bijzondere band zo ruw uit elkaar rukt. En tuurlijk, ik begrijp echt wel dat het niet gewoon is om zo'n diep contact te hebben met een lerares, maar ik vind het gewoon moeilijk dat je in zo'n vrij land als Nederland iemand zoveel vrijheid af mag nemen. Je staat onder toezicht, dus je mag al bijna niks meer zelf bepalen, en dan mag je de enige die je misschien nog wat hoop gaf ineens niet meer zien.
Ik denk dat je je er maar bij neer moet leggen, het is vreselijk, dat weet ik maar al te goed. Vergis je niet, ik weet heel erg goed hoe het is om zo'n iemand ineens te moeten missen. Maar ik denk dat je weer contact met haar kan zoeken als dit hele gedoe over is. Het lijkt me wel goed om haar toch die mail te sturen, als een soort afscheid tot die tijd. Denk er maar eens overna, het zou de boel een stuk makkelijker kunnen maken.
Maar het belangrijkste is, denk ik, dat je uit die depressie komt. Als het goed met jou gaat, dan mag je waarschijnlijk na een tijd weer zonder dat toezicht, en dan kun je eindelijk zelf weten wat je doet met je leven. Ik vind dat je omgeving het jou echt moelijk maakt, het ligt niet aan jou.
Hopelijk denk je er even overna :)
Liefs,
A
Hi Pheebe,
Nee, dat zou je waarschijnlijk wel verwachten, maar toen hij me voor het eerst omhelsde voelde het alsof ik thuis kwam. Ik vond het heerlijk, ik voelde mijn hele leven samengebracht tot dat moment, en ik had het gevoel dat het eindelijk mocht. Voor mij voelt het niet raar, het voelt fijn.
Die "hij is pedo" verhalen hebben bij mij alleen een tijd onder de leerlingen geleefd, mijn vriendinnen vonden allemaal dat ik hem aan moest geven bij de politie enzo, maar daar hebben we ons nooit wat van aangetrokken, en nu vinden de meesten het volgens mij wel oké. Als ik hem vertelde over de mening van mijn vriendinnen en mijn moeder zei hij altijd "laten we ons daar maar gewoon lekker niks van aantrekken,samen kunnen we de wereld wel aan".
Ik snap dat je dat mailen wat eng vindt, aangezien ze het inderdaad aan de rector of iets dergelijks zou kunnen laten zien (kijk daar heb ik geen problemen mee, mijn leraar is conrector) en dan zit je natuurlijk met een groot probleem. Denk je echt dat ze het meteen zou doorsturen? Misschien kun je met je psycholoog overleggen of je haar een brief kan sturen ofzo, zodat je waardig afscheid kunt nemen. Daar heb je recht op.
Ik denk dat het ook goed is, zodat je alles wat je nog tegen haar wilde zeggen gezegd hebt, voordat je haar zo'n lange tijd niet meer gaat spreken.
Dus als het lukt zou ik het via die officiele weg proberen. Misschien zou je zelfs samen met je psycholoog kunnen overleggen over wat je in de brief zet, zodat het zo aankomt als jij het bedoelt? Ik weet niet hoe close je bent met je psycholoog, misschien wil je dat helemaal niet, maar t is maar een idee.
En anders kun je dat met de school bespreken? Vragen of je haar een laatste bericht mag sturen, om afscheid te nemen?
Ik denk dat ze daar eerder mee instemmen dan met een gesprek.
Ik ben blij dat zoveel mensen mijn handtekening zo goed vinden, ik krijg er vaker reacties op :)
Zojuist heb ik mijn eigen zelfmoordbrief teruggelezen. Dat was 2 Maart, toen wilde ik een einde aan mijn leven maken. Ik ben optijd gered. Die brief was ook gericht aan die leraar, en achteraf snap ik niet hoe ik hem dat aan zou kunnen doen. Ik schreef er wel in hoeveel ik van hem hield, maar toch staat het een beetje verwijtend. Voor hetzelfde geld zou hij de rest van zijn leven met zo'n schuldgevoer rond moeten lopen... Blij dat hij het nooit gelezen heeft, ik moet altijd huilen als ik het lees.
Liefs,
Nee, dat zou je waarschijnlijk wel verwachten, maar toen hij me voor het eerst omhelsde voelde het alsof ik thuis kwam. Ik vond het heerlijk, ik voelde mijn hele leven samengebracht tot dat moment, en ik had het gevoel dat het eindelijk mocht. Voor mij voelt het niet raar, het voelt fijn.
Die "hij is pedo" verhalen hebben bij mij alleen een tijd onder de leerlingen geleefd, mijn vriendinnen vonden allemaal dat ik hem aan moest geven bij de politie enzo, maar daar hebben we ons nooit wat van aangetrokken, en nu vinden de meesten het volgens mij wel oké. Als ik hem vertelde over de mening van mijn vriendinnen en mijn moeder zei hij altijd "laten we ons daar maar gewoon lekker niks van aantrekken,samen kunnen we de wereld wel aan".
Ik snap dat je dat mailen wat eng vindt, aangezien ze het inderdaad aan de rector of iets dergelijks zou kunnen laten zien (kijk daar heb ik geen problemen mee, mijn leraar is conrector) en dan zit je natuurlijk met een groot probleem. Denk je echt dat ze het meteen zou doorsturen? Misschien kun je met je psycholoog overleggen of je haar een brief kan sturen ofzo, zodat je waardig afscheid kunt nemen. Daar heb je recht op.
Ik denk dat het ook goed is, zodat je alles wat je nog tegen haar wilde zeggen gezegd hebt, voordat je haar zo'n lange tijd niet meer gaat spreken.
Dus als het lukt zou ik het via die officiele weg proberen. Misschien zou je zelfs samen met je psycholoog kunnen overleggen over wat je in de brief zet, zodat het zo aankomt als jij het bedoelt? Ik weet niet hoe close je bent met je psycholoog, misschien wil je dat helemaal niet, maar t is maar een idee.
En anders kun je dat met de school bespreken? Vragen of je haar een laatste bericht mag sturen, om afscheid te nemen?
Ik denk dat ze daar eerder mee instemmen dan met een gesprek.
Ik ben blij dat zoveel mensen mijn handtekening zo goed vinden, ik krijg er vaker reacties op :)
Zojuist heb ik mijn eigen zelfmoordbrief teruggelezen. Dat was 2 Maart, toen wilde ik een einde aan mijn leven maken. Ik ben optijd gered. Die brief was ook gericht aan die leraar, en achteraf snap ik niet hoe ik hem dat aan zou kunnen doen. Ik schreef er wel in hoeveel ik van hem hield, maar toch staat het een beetje verwijtend. Voor hetzelfde geld zou hij de rest van zijn leven met zo'n schuldgevoer rond moeten lopen... Blij dat hij het nooit gelezen heeft, ik moet altijd huilen als ik het lees.
Liefs,
A
Heey,
Het kinkt als een lastige situatie. Mag je die docente ook niet buiten school spreken? Heeft de school zelfs daar ook wat over te zeggen? Kun je met je psycholoog niet zo goed praten als met je docente? Ik denk dat je juist niet boos op je doncente moet zijn. Ze heeft je veel geholpen en (misschien vind jij dat niet) het is goed dat ze je geen zelfmoord heeft laten plegen. Ze wilde je niet kwijt en zo zijn er veel anderen die dat ook niet willen. Ze wilde liever haar baan kwijt dan jou kwijt. En zou je zelf niks doen als iemand waar je om geeft een zelfmoordpoging doet voor je neus? Waarschijnlijk zou je diegene ook redden. Misschien is het lastig, maar bedenk eens het positieve van dat ze je heeft geholpen die tijd. Weten je ouders het verhaal over de docente? Misschien is het makkelijker om erover te praten met je ouders als ze al weten over je docente en dan kunnen ze het misschien we begrijpen. Ik weet niet hoe je ouders hier tegen aan kijken, maar ik hoop dat ze je steunen!
Heel veel sterkte!
xx
Het kinkt als een lastige situatie. Mag je die docente ook niet buiten school spreken? Heeft de school zelfs daar ook wat over te zeggen? Kun je met je psycholoog niet zo goed praten als met je docente? Ik denk dat je juist niet boos op je doncente moet zijn. Ze heeft je veel geholpen en (misschien vind jij dat niet) het is goed dat ze je geen zelfmoord heeft laten plegen. Ze wilde je niet kwijt en zo zijn er veel anderen die dat ook niet willen. Ze wilde liever haar baan kwijt dan jou kwijt. En zou je zelf niks doen als iemand waar je om geeft een zelfmoordpoging doet voor je neus? Waarschijnlijk zou je diegene ook redden. Misschien is het lastig, maar bedenk eens het positieve van dat ze je heeft geholpen die tijd. Weten je ouders het verhaal over de docente? Misschien is het makkelijker om erover te praten met je ouders als ze al weten over je docente en dan kunnen ze het misschien we begrijpen. Ik weet niet hoe je ouders hier tegen aan kijken, maar ik hoop dat ze je steunen!
Heel veel sterkte!
xx
A
Hey Pheebe, jeetje, wat heftig zeg! Ik snap het deels, ik heb zelf ook zo'n docent waarbij ik mij heel veilig voel.(Is het bij jou trouwens niet iets van overdracht? Dit is het bij mij namelijk wel.)
Ik denk dat je haar los moet laten. Jullie relatie was absoluut niet gezond en normaal, ookal voelde het wel zo. Dat is moeilijk, en het vereist heel veel kracht, vechten en doorzettingsvermogen, maar het is echt het beste.
Je zou bijvoorbeeld alles over haar op kunnen schrijven, alles op papier zetten en het dan weggooien. Ook zou je erover na kunnen denken om van school te wisselen, dit is extreem, maar het kan, het helpt zeker. Je zult haar dan ook niet meer langs zien komen.
Deze relatie die jullie hebben gaat echt te ver, Pheebe, en ik snap dat dat heel moeilijk is om in te zien.
Ik denk dat je haar los moet laten. Jullie relatie was absoluut niet gezond en normaal, ookal voelde het wel zo. Dat is moeilijk, en het vereist heel veel kracht, vechten en doorzettingsvermogen, maar het is echt het beste.
Je zou bijvoorbeeld alles over haar op kunnen schrijven, alles op papier zetten en het dan weggooien. Ook zou je erover na kunnen denken om van school te wisselen, dit is extreem, maar het kan, het helpt zeker. Je zult haar dan ook niet meer langs zien komen.
Deze relatie die jullie hebben gaat echt te ver, Pheebe, en ik snap dat dat heel moeilijk is om in te zien.
A
Oh, mijn excuses, ik dacht dat ik er een link bij had gedaan. Dit is overdracht: http://www.proud2bme.nl/De_psychologie_van.../Overdracht
Heb je het hier met je psycholoog over gehad? Wat zei zij ervan? Ik denk dat het heel belangrijk is dat je 'afkickt', en ik denk dat je psycholoog je daar ook echt bij kan helpen, als je maar de goede hebt.
Waar komt het door dat jouw ouders niet willen tekenen voor een kliniek?
Heb je het hier met je psycholoog over gehad? Wat zei zij ervan? Ik denk dat het heel belangrijk is dat je 'afkickt', en ik denk dat je psycholoog je daar ook echt bij kan helpen, als je maar de goede hebt.
Waar komt het door dat jouw ouders niet willen tekenen voor een kliniek?
A
Ik denk inderdaad ook dat het goed is als je dit met je psycholoog bespreekt!
Ik was ook erg blij toen ik dit artikel las. Ik heb dit bij een man en voelde me heel vies hierdoor, maar door dit artikel ben ik mezelf toch wat meer gaan begrijpen. :)
Dit betekent niet dat niemand ooit meer die rol mag vervullen voor jou. Ik heb dit bijvoorbeeld bij meerdere mensen gehad, een leraar op de basisschool, een leraar in de tweede klas en nu du een andere leraar sinds het einde van de derde klas. (ik ga nu naar de vijfde, dus dat duurt al heel lang...)
Hoe het voorkomen kan worden weet ik zelf helaas ook niet. Ik snap wel dat je dit nooit meer wil!
Ik vind het een stomme reden van je ouders, je bent zover geweest dat je jezelf van je leven wilde beroven, hoe ver moet je dan gaan zodat het wel 'echte problemen' zijn?
Ik was ook erg blij toen ik dit artikel las. Ik heb dit bij een man en voelde me heel vies hierdoor, maar door dit artikel ben ik mezelf toch wat meer gaan begrijpen. :)
Dit betekent niet dat niemand ooit meer die rol mag vervullen voor jou. Ik heb dit bijvoorbeeld bij meerdere mensen gehad, een leraar op de basisschool, een leraar in de tweede klas en nu du een andere leraar sinds het einde van de derde klas. (ik ga nu naar de vijfde, dus dat duurt al heel lang...)
Hoe het voorkomen kan worden weet ik zelf helaas ook niet. Ik snap wel dat je dit nooit meer wil!
Ik vind het een stomme reden van je ouders, je bent zover geweest dat je jezelf van je leven wilde beroven, hoe ver moet je dan gaan zodat het wel 'echte problemen' zijn?
A
Ik denk inderdaad ook dat het goed is als je dit met je psycholoog bespreekt!
Ik was ook erg blij toen ik dit artikel las. Ik heb dit bij een man en voelde me heel vies hierdoor, maar door dit artikel ben ik mezelf toch wat meer gaan begrijpen. :)
Dit betekent niet dat niemand ooit meer die rol mag vervullen voor jou. Ik heb dit bijvoorbeeld bij meerdere mensen gehad, een leraar op de basisschool, een leraar in de tweede klas en nu du een andere leraar sinds het einde van de derde klas. (ik ga nu naar de vijfde, dus dat duurt al heel lang...)
Hoe het voorkomen kan worden weet ik zelf helaas ook niet. Ik snap wel dat je dit nooit meer wil!
Ik vind het een stomme reden van je ouders, je bent zover geweest dat je jezelf van je leven wilde beroven, hoe ver moet je dan gaan zodat het wel 'echte problemen' zijn?
Wat ik momenteel trouwens doe, is heel veel afstand houden van die leraar. Zo probeer ik het te verwerken, en ik probeer steun te halen bij andere leraren (sinds ik altijd last heb hiervan bij mannen, zijn de andere leraren vrouwen). Dit helpt op zich wel, want zo kan ik het wat rust geven.
A
Het is niet zo dat niemand ooit meer die rol zal kunnen vervullen zonder dat het mis gaat. Het is gewoon dat het op dit moment zo slecht, en dat jij die behoefte hebt aan liefde dat jij je aan iemand als jouw lerares gaat binden. Mensen kunnen zeker op die manieren nog van jou houden, en jij kan van hen houden, dat kan nu, dat over een jaar, dat kan altijd. Het is nu alleen zo dat jij je enorm afhankelijk voelt van die ene lerares. Dit betekent ook weer niet dat dit bij iedereen gebeurt.
Ik snap het, echt waar, en ik wou dat ik er iets aan kon doen, of tips kon geven qua hoe je het minder kon maken.
Ik vind het in ieder geval belangrijk dat je dit met je psycholoog bespreekt, en ook over je ouders.
Ik snap het, echt waar, en ik wou dat ik er iets aan kon doen, of tips kon geven qua hoe je het minder kon maken.
Ik vind het in ieder geval belangrijk dat je dit met je psycholoog bespreekt, en ook over je ouders.
A
Ik vind het naar om te lezen dat het nog zo bij jou speelt, Pheebe. Ik weet hoe ongelooflijk moeilijk het is en ik hoop echt dat je het een beetje los kunt laten.
Mag ik ook even spuien? Sorry, als dat niet de bedoeling is, maar ik moet het gewoon even kwijt.
Mijn overdrachtgevoelens zijn de ene keer aanwezig en dan weer even weg. Nu ik weer les heb van die leraar zijn ze er helaas heel sterk, maar ik kan er wel beter mee om gaan. Toch zit ik wel eens bij hem in de les en dan komt plotseling de gedachte 'wat zou het fijn zijn als hij me vast zou houden' in me op. Meestal schrik ik dan, de gedachten zijn vies, het hoort niet. Maar elke keer als hij me aankijkt, tegen me praat, me aanraakt, ben ik voor heel even gelukkig. Dan heb ik heel even het gevoel dat er wel een ouder is die van me houdt, om me geeft, terwijl dit niet meer zou moeten zijn dan een leraar-leerling relatie. Hij lijkt voor nu de enige volwassene te zijn die me wil helpen. Hij is ook de enige die weet dat het niet goed gaat en dat ik mezelf beschadig.
Nu in de vakantie is alles nog even 10 keer zo heftig. Ik heb hem nu nodig, maar dat kan niet. Mijn dromen gaan vaak over hem, dat hij me in de steek laat, en ik word huilend wakker. Hij is ook de enige reden waarom ik mezelf naar school sleep en als hij er niet is ga ik liever helemaal niet want dan heeft het toch geen nut.
Ik heb veel bewondering voor je, Pheebe, dat je zo vecht. Ik kan momenteel alleen maar denken dat ik, als hij me niet meer wil, of om wat voor reden dan ook weg gaat, er echt een einde aan maak, want ik kan niet zonder hem.
Mag ik ook even spuien? Sorry, als dat niet de bedoeling is, maar ik moet het gewoon even kwijt.
Mijn overdrachtgevoelens zijn de ene keer aanwezig en dan weer even weg. Nu ik weer les heb van die leraar zijn ze er helaas heel sterk, maar ik kan er wel beter mee om gaan. Toch zit ik wel eens bij hem in de les en dan komt plotseling de gedachte 'wat zou het fijn zijn als hij me vast zou houden' in me op. Meestal schrik ik dan, de gedachten zijn vies, het hoort niet. Maar elke keer als hij me aankijkt, tegen me praat, me aanraakt, ben ik voor heel even gelukkig. Dan heb ik heel even het gevoel dat er wel een ouder is die van me houdt, om me geeft, terwijl dit niet meer zou moeten zijn dan een leraar-leerling relatie. Hij lijkt voor nu de enige volwassene te zijn die me wil helpen. Hij is ook de enige die weet dat het niet goed gaat en dat ik mezelf beschadig.
Nu in de vakantie is alles nog even 10 keer zo heftig. Ik heb hem nu nodig, maar dat kan niet. Mijn dromen gaan vaak over hem, dat hij me in de steek laat, en ik word huilend wakker. Hij is ook de enige reden waarom ik mezelf naar school sleep en als hij er niet is ga ik liever helemaal niet want dan heeft het toch geen nut.
Ik heb veel bewondering voor je, Pheebe, dat je zo vecht. Ik kan momenteel alleen maar denken dat ik, als hij me niet meer wil, of om wat voor reden dan ook weg gaat, er echt een einde aan maak, want ik kan niet zonder hem.
A
Hey,
Dank je wel voor je reactie, Lisje.
Er is wel nog een mogelijkheid om die docente te zien. Ergerlijk zijn er zelfs nog twee mogelijkheden.
Ten eerste kan ik haar gewoon mailen, bellen, naar haar huis gaan, en haar op school aanspreken.
Alleen de gevolgen van deze optie zijn vrij groot. Zij zal worden ontslagen. Ik wordt in een kliniek gestopt.
De tweede optie is bij m'n psycholoog om een formulier te vragen. En als m'n psycholoog het goed vind moeten m'n ouders dan dat formulier ondertekenen. En als die docente er dan mee instemt en de school het ook goed keurt kan er onder toezicht van m'n psycholoog en een psychiater een afsluitings gesprek hebben.
Dat zou kunnen. Maar er kan zo veel mis gaan. En ik moet m'n ouders vertellen hoe het met me gaat. En ik moet over die docente vertellen.
Het kan dus wel, maar ik durf t niet...
Met wie zou ik zo kunnen praten? Wie zal ik ooit zo kunnen vertrouwen. Niemand in mijn omgeving kan dat. Niet m'n ouders, die kennen me niet. Niet m'n zusje, dir moet ik beschermen. Niet m'n zus, met haar heb nog nooit meer woorden gewisseld dan 'goedemorgen' en 'welterusten'. Niet m'n vrienden, die zijn alleen bezich met hun eigen problemen. M'n familie woont te ver weg of ze hebben net een baby.
Haar niet m'n leven laten beheersen is vrij lastig. Ik halusineer namelijk. Ik hoor haar stem. Ik zie haar lopen. Het enige waar ik mee bezig ben is haar uit m'n hoofd krijgen... Zorgen dat ik er in blijf geloven dat ze niet echt is... Ze beheerst niet m'n gedachte, ze is me gedachte.
En t ergste is dat ik haar haat, omdat ze mij geen zelfmoord heeft laten plegen. Ik haat haar... Ik hou van haar... Ik haat haar...
Kus,
Dank je wel voor je reactie, Lisje.
Er is wel nog een mogelijkheid om die docente te zien. Ergerlijk zijn er zelfs nog twee mogelijkheden.
Ten eerste kan ik haar gewoon mailen, bellen, naar haar huis gaan, en haar op school aanspreken.
Alleen de gevolgen van deze optie zijn vrij groot. Zij zal worden ontslagen. Ik wordt in een kliniek gestopt.
De tweede optie is bij m'n psycholoog om een formulier te vragen. En als m'n psycholoog het goed vind moeten m'n ouders dan dat formulier ondertekenen. En als die docente er dan mee instemt en de school het ook goed keurt kan er onder toezicht van m'n psycholoog en een psychiater een afsluitings gesprek hebben.
Dat zou kunnen. Maar er kan zo veel mis gaan. En ik moet m'n ouders vertellen hoe het met me gaat. En ik moet over die docente vertellen.
Het kan dus wel, maar ik durf t niet...
Met wie zou ik zo kunnen praten? Wie zal ik ooit zo kunnen vertrouwen. Niemand in mijn omgeving kan dat. Niet m'n ouders, die kennen me niet. Niet m'n zusje, dir moet ik beschermen. Niet m'n zus, met haar heb nog nooit meer woorden gewisseld dan 'goedemorgen' en 'welterusten'. Niet m'n vrienden, die zijn alleen bezich met hun eigen problemen. M'n familie woont te ver weg of ze hebben net een baby.
Haar niet m'n leven laten beheersen is vrij lastig. Ik halusineer namelijk. Ik hoor haar stem. Ik zie haar lopen. Het enige waar ik mee bezig ben is haar uit m'n hoofd krijgen... Zorgen dat ik er in blijf geloven dat ze niet echt is... Ze beheerst niet m'n gedachte, ze is me gedachte.
En t ergste is dat ik haar haat, omdat ze mij geen zelfmoord heeft laten plegen. Ik haat haar... Ik hou van haar... Ik haat haar...
Kus,
A
Hey,
Bedankt voor jullie reacties!
Ik mag die docente ook niet buiten school spreken. Dat zou de relatie op school namelijk kunnen beïnvloeden. Of ze t officieel kunnen verbieden weet ik niet.
Met m'n psycholoog kan ik goed praten, maar het is anders. Ze doet haar werk goed, daar niet van. Maar ik mis wel die arm om me heen. Een troostende knuffel. Dat doet iets wat woorden niet kunnen doen.
Ik ben boos op die docente omdat ik dood wil. En dat heeft zij tegen gehouden. Tuurlijk snap ik wat ze deed. Maar waarom kon ze niet net iets later komen...
Ik ben ook heel blij dat ze me toen heeft geholpen! Ze was, en is, de enige om wpiebik echt alkes geef! Ik had haar niet willen missen! Maar vanaf het moment dat ik haar sleutels pakte had het afgelopen moeten zijn. Dat was van mij, alleen van mij. Mijn besluit. Waar zij zich mee bemoeide en alles overhoop haalde...
M'n ouders weten niks over die docente. Na ja niks... Een keer heeft ze me op school gehouden omdat ik niet in staat was te lopen.
Mn ouders raken in paniek als ik vijf minuten na normaal thuis kom. Ze belden naar school om te vragen waar ik was en toen hoorde ze dat ik bij die docente wad. Sinds dien hebben ze een hekel aan die docent. 'Ze is veel te jong om voor de klas te staan.' 'Zelfs een kind kent nog meer het gevoel van verantwoordelijkheid dan haar!' 'Waarom ontslaan ze haar niet, ze bakt er niks van.' Naja, je snapt het wel... Voor de rest weten ze niks over die docente. Ik heb haar naam niet meer genoemt waar m'n ouders bij waren. En als ik t over haar moest hebben had ik het over 'mijn Duits docent'. Met m'n ouders kan ik het dus niet over haar hebben. Of ik moet ze alles ineens vertellen.. Dat durf ik niet... M'n ouders weten amper dat het niet goed met me gaat... Laat staan dat ik heb geprobeerd zelfmoord te plegen...
Wat is overdracht?
Ik weet dat onze relatie niet gezond was. Het was te close voor een docent-leerling relatie.
Het voelden goed, maar ik weet dat het niet goed was.
Ik heb alles al meerdere leren opgeschreven en verbrand. Maar het wil niet uit mij. Ze lijkt een deel van mij.
Het hoort niet, maar het is wel zo...
Van school wisselen kan niet zo maar, omdat ik veel lessen mis wil geen enkele school mij hebben. Daarnaast ben ik ook nog eens heel dyslectisch.
Ik kan alleen van school wisselen als ik naar speciaal onderwijs ga. Naar een kliniek. Maat hier moeten m'n ouders voor tekenen... En dat zie ik niet gebeuren...
Ik weet dat onze relatie te ver is gegaan. Dat wist ik toen die docente zei: 'ik weet dat het niet hoort, maar ik ben heel erg aan je gehecht geraakt'. Toen zag ik dat je naar een docent never 'liefs' of dat soort dingen mag sturen. En dat t niet normaal is hoe wij tegen elkaar praten. Toen voelde ik dat het niet kon. Maar toen was het te laat.
Kus,
Bedankt voor jullie reacties!
Ik mag die docente ook niet buiten school spreken. Dat zou de relatie op school namelijk kunnen beïnvloeden. Of ze t officieel kunnen verbieden weet ik niet.
Met m'n psycholoog kan ik goed praten, maar het is anders. Ze doet haar werk goed, daar niet van. Maar ik mis wel die arm om me heen. Een troostende knuffel. Dat doet iets wat woorden niet kunnen doen.
Ik ben boos op die docente omdat ik dood wil. En dat heeft zij tegen gehouden. Tuurlijk snap ik wat ze deed. Maar waarom kon ze niet net iets later komen...
Ik ben ook heel blij dat ze me toen heeft geholpen! Ze was, en is, de enige om wpiebik echt alkes geef! Ik had haar niet willen missen! Maar vanaf het moment dat ik haar sleutels pakte had het afgelopen moeten zijn. Dat was van mij, alleen van mij. Mijn besluit. Waar zij zich mee bemoeide en alles overhoop haalde...
M'n ouders weten niks over die docente. Na ja niks... Een keer heeft ze me op school gehouden omdat ik niet in staat was te lopen.
Mn ouders raken in paniek als ik vijf minuten na normaal thuis kom. Ze belden naar school om te vragen waar ik was en toen hoorde ze dat ik bij die docente wad. Sinds dien hebben ze een hekel aan die docent. 'Ze is veel te jong om voor de klas te staan.' 'Zelfs een kind kent nog meer het gevoel van verantwoordelijkheid dan haar!' 'Waarom ontslaan ze haar niet, ze bakt er niks van.' Naja, je snapt het wel... Voor de rest weten ze niks over die docente. Ik heb haar naam niet meer genoemt waar m'n ouders bij waren. En als ik t over haar moest hebben had ik het over 'mijn Duits docent'. Met m'n ouders kan ik het dus niet over haar hebben. Of ik moet ze alles ineens vertellen.. Dat durf ik niet... M'n ouders weten amper dat het niet goed met me gaat... Laat staan dat ik heb geprobeerd zelfmoord te plegen...
Wat is overdracht?
Ik weet dat onze relatie niet gezond was. Het was te close voor een docent-leerling relatie.
Het voelden goed, maar ik weet dat het niet goed was.
Ik heb alles al meerdere leren opgeschreven en verbrand. Maar het wil niet uit mij. Ze lijkt een deel van mij.
Het hoort niet, maar het is wel zo...
Van school wisselen kan niet zo maar, omdat ik veel lessen mis wil geen enkele school mij hebben. Daarnaast ben ik ook nog eens heel dyslectisch.
Ik kan alleen van school wisselen als ik naar speciaal onderwijs ga. Naar een kliniek. Maat hier moeten m'n ouders voor tekenen... En dat zie ik niet gebeuren...
Ik weet dat onze relatie te ver is gegaan. Dat wist ik toen die docente zei: 'ik weet dat het niet hoort, maar ik ben heel erg aan je gehecht geraakt'. Toen zag ik dat je naar een docent never 'liefs' of dat soort dingen mag sturen. En dat t niet normaal is hoe wij tegen elkaar praten. Toen voelde ik dat het niet kon. Maar toen was het te laat.
Kus,
A
Nan, heel erg dank je wel!
Ik denk dat het inderdaad overdracht is. Die dingen die beschreven staan heb ik inderdaad. Hoewel ik niet naar die moeder rol zocht, bood ze me hem wel aan. Eerder had een andere docent mij een vader-rol aangeboden. Toen had ik aangevoeld dat dit niet kon. Ik had afstand van hem genomen. Bij deze docente lukte dat niet omdat de eerste keer dat zij naar me toe kwam ik zo in paniek was dat ik niks liever wilde dan die arm op mij heen. Mijn fout. En een grote fout zie ik nu.
Ik heb het hier nog niet met mijn psycholoog over gehad. Maar ik denk wel dat het goed is als ik dat ga doen. Door dit rouwverwerkings proces moet ik hoe dan ook heen. Maar dat wil ik dan wel onder begeleiding.
Ik vind het wel echt hele fijn om te weten wat t is! Het geeft toch het gevoel dat ik niet de enige ben.
Maar betekend dit ook dat niemand ooit dir moeder rol nog voor me mag vervullen?
En hoe kan ik iea,nd vinden waarbij ik uit kan huilen zonder dat er weer zo'n overdracht komt? Want dit wil ik echt nooit meer!
Mn ouders willen niet tekenen voor die kliniek omdat 'ik geen echt probleem heb' en 'ik moet gewoon wat strenger zijn voor mezelf'. Ze vinden dat t nog niet erg genoeg is en dat ik me loop aan te stellen.
Kus,
Ik denk dat het inderdaad overdracht is. Die dingen die beschreven staan heb ik inderdaad. Hoewel ik niet naar die moeder rol zocht, bood ze me hem wel aan. Eerder had een andere docent mij een vader-rol aangeboden. Toen had ik aangevoeld dat dit niet kon. Ik had afstand van hem genomen. Bij deze docente lukte dat niet omdat de eerste keer dat zij naar me toe kwam ik zo in paniek was dat ik niks liever wilde dan die arm op mij heen. Mijn fout. En een grote fout zie ik nu.
Ik heb het hier nog niet met mijn psycholoog over gehad. Maar ik denk wel dat het goed is als ik dat ga doen. Door dit rouwverwerkings proces moet ik hoe dan ook heen. Maar dat wil ik dan wel onder begeleiding.
Ik vind het wel echt hele fijn om te weten wat t is! Het geeft toch het gevoel dat ik niet de enige ben.
Maar betekend dit ook dat niemand ooit dir moeder rol nog voor me mag vervullen?
En hoe kan ik iea,nd vinden waarbij ik uit kan huilen zonder dat er weer zo'n overdracht komt? Want dit wil ik echt nooit meer!
Mn ouders willen niet tekenen voor die kliniek omdat 'ik geen echt probleem heb' en 'ik moet gewoon wat strenger zijn voor mezelf'. Ze vinden dat t nog niet erg genoeg is en dat ik me loop aan te stellen.
Kus,
A
Zal ik doen!
Kus,
Kus,
A
Hey Nan,
Hoe kan iemand dan die rol vervullen, of in ieder geval mij het idee van liefde geven, zonder dat het mis gaat?
Kan dat? Of moet ik gewoon leren leven zonder iemand die op die manier van mij houd?
Ik mag niet meer met die docente praten dus die afstand is oneindig groot. Maar ik kan hier bij niemand steun uit halen omdat ik op school alleen over schoolgerelateerde dingen mag praten. En m'n ouders... Andere familie.... Die nemen mij niet serieus...
Het lukt me niet om haar te laten rusten. Ze spookt door mijn hoofd. Ik leef voor haar. Ik weet dat t slecht is, maar ik mag ook niet dood. En alleen de gedachten aan haar laat mij de kracht vinden dingen te zoeken die mij in leven kunnen houden.
Ik wil gewoon bij iemend veilig zijn...
Ik weet niet hoe ver m'n ouders me willen laten gaan... Misschien wachter ze erop dat ik inderdaad zelfmoord pleeg om dan te bedenken dat ze te laat zijn. Of ze denken dat ik dit om aandacht doe en geloven niet dat dit voor mij serieus is. Ik weet het ook niet... Ik wil m'n ouders wel begrijpen, maar het gaat niet...
Kus,
Hoe kan iemand dan die rol vervullen, of in ieder geval mij het idee van liefde geven, zonder dat het mis gaat?
Kan dat? Of moet ik gewoon leren leven zonder iemand die op die manier van mij houd?
Ik mag niet meer met die docente praten dus die afstand is oneindig groot. Maar ik kan hier bij niemand steun uit halen omdat ik op school alleen over schoolgerelateerde dingen mag praten. En m'n ouders... Andere familie.... Die nemen mij niet serieus...
Het lukt me niet om haar te laten rusten. Ze spookt door mijn hoofd. Ik leef voor haar. Ik weet dat t slecht is, maar ik mag ook niet dood. En alleen de gedachten aan haar laat mij de kracht vinden dingen te zoeken die mij in leven kunnen houden.
Ik wil gewoon bij iemend veilig zijn...
Ik weet niet hoe ver m'n ouders me willen laten gaan... Misschien wachter ze erop dat ik inderdaad zelfmoord pleeg om dan te bedenken dat ze te laat zijn. Of ze denken dat ik dit om aandacht doe en geloven niet dat dit voor mij serieus is. Ik weet het ook niet... Ik wil m'n ouders wel begrijpen, maar het gaat niet...
Kus,
A
Hey,
Bedankt voor jullie reaties!
Als ik die docente mail kan het net zo goed vanaf mijn eigen mail adres. Die heeft ze toch en als ze op die mail wil reageren mailt ze me gewoon.
Ik ben bang dat als ik schrijf hoe ik me hierover voel ze het zegt tegen de teamleider en de rector. Ik mag op school namelijk alleen over school gerelateerde dingen praten.
Die docente was alleen nog maar met mij bezig. Ze maakte zich heel erg zorgen om me. Dat vond school niet kunnen. Het is een sterke vrouw die in haar leven onwijs veel te voorduren heeft gehad. Verwaarlozing, anorexia (een hongerstaking), dat soort dingen. Ze kan mijn problemen wel hebben, daar niet van. Maar school wil het niet...
Waarom je moet stoppen met die relatie is die 'overdracht' waar Nan het over had. Maar geloof me, uit zo'n relatie stappen is alsof de hel los breekt. Ik kan je aanraden eerst iemand te zoeken bij wie je je thuis voelt voordat je uit de relatie stapt.
Waarom deze relatie ongezond is/was snap ik wel. Het past niet. Ze maakte mij iets minder ingelukkig, dat is waar. Maar ze was dan ook mijn alles... En ik wist op een moment ok wel erg veel van haar. Van haar ouders, haar broertje, haar verleden, haar heden. Ze geeft mij dan misschien geen les meer (m'n ouders hebben een hekel aan t vak dat ze geeft) maar toch,,,
Mijn ouders hebben niet echt door dat ik ongelukkig ben... Ze denken dat ik faalangst heb of zo... Ik heb ze wel geprobeerd uit te leggen dat ik niet gelukkig ben! Maar ze lijken me niet ste begrijpen. Het lijkt ze niet te boeien.
kus,
Bedankt voor jullie reaties!
Als ik die docente mail kan het net zo goed vanaf mijn eigen mail adres. Die heeft ze toch en als ze op die mail wil reageren mailt ze me gewoon.
Ik ben bang dat als ik schrijf hoe ik me hierover voel ze het zegt tegen de teamleider en de rector. Ik mag op school namelijk alleen over school gerelateerde dingen praten.
Die docente was alleen nog maar met mij bezig. Ze maakte zich heel erg zorgen om me. Dat vond school niet kunnen. Het is een sterke vrouw die in haar leven onwijs veel te voorduren heeft gehad. Verwaarlozing, anorexia (een hongerstaking), dat soort dingen. Ze kan mijn problemen wel hebben, daar niet van. Maar school wil het niet...
Waarom je moet stoppen met die relatie is die 'overdracht' waar Nan het over had. Maar geloof me, uit zo'n relatie stappen is alsof de hel los breekt. Ik kan je aanraden eerst iemand te zoeken bij wie je je thuis voelt voordat je uit de relatie stapt.
Waarom deze relatie ongezond is/was snap ik wel. Het past niet. Ze maakte mij iets minder ingelukkig, dat is waar. Maar ze was dan ook mijn alles... En ik wist op een moment ok wel erg veel van haar. Van haar ouders, haar broertje, haar verleden, haar heden. Ze geeft mij dan misschien geen les meer (m'n ouders hebben een hekel aan t vak dat ze geeft) maar toch,,,
Mijn ouders hebben niet echt door dat ik ongelukkig ben... Ze denken dat ik faalangst heb of zo... Ik heb ze wel geprobeerd uit te leggen dat ik niet gelukkig ben! Maar ze lijken me niet ste begrijpen. Het lijkt ze niet te boeien.
kus,
A
Hey,
Is het voor jou niet heel raar als een mannelijke docent jou knuffeld en zoend?
Ik had ook z'n vriendschappelijke relatie met een mannelijke docent, maar binnen een week kwamen de 'hij is pedo' verhalen, en veranderd onze relatie in een (bijna) normale leraar leerling relatie.
Wel fijn dat jullie vriendschap en hechte band zo wordt geaccepteerd! Echt super zo'n school!
Bij mij wisten ze ook niet daar we over praten, maar toch kreeg hij problemen...
Het is inderdaad moeilijk voor te stellen hoe alles wat je had je wordt afgenomen, eigenlijk kan je je dat alleen voorstellen als je het bent meegemaakt...
Van dat we in een vrij land leven merk ik, helaas, nog weinig...
Ik weet dat ik me hierbij moet neerleggen... Ik kan er niks aan doen...
Maar een mail? Dat vertelt ze vast aan de rector of aan m'n ouders. Bij bijde zit ik diep in de problemen...
De depressie is inderdaad het probleem. Dit maakt alleen het oplossen moeilijker, maar is niet de reden dat ik me zo voel. Al word ik van dit rouwverwerkingsproces nu ook nekt echt gelukkig...
Waar ik vooral over na zal denken is jou 'handtekening'. Dat alles goed komt. Daar zal ik in proberen te geloven. Zodat t misschien ook echt gebeurt...
Kus,
Is het voor jou niet heel raar als een mannelijke docent jou knuffeld en zoend?
Ik had ook z'n vriendschappelijke relatie met een mannelijke docent, maar binnen een week kwamen de 'hij is pedo' verhalen, en veranderd onze relatie in een (bijna) normale leraar leerling relatie.
Wel fijn dat jullie vriendschap en hechte band zo wordt geaccepteerd! Echt super zo'n school!
Bij mij wisten ze ook niet daar we over praten, maar toch kreeg hij problemen...
Het is inderdaad moeilijk voor te stellen hoe alles wat je had je wordt afgenomen, eigenlijk kan je je dat alleen voorstellen als je het bent meegemaakt...
Van dat we in een vrij land leven merk ik, helaas, nog weinig...
Ik weet dat ik me hierbij moet neerleggen... Ik kan er niks aan doen...
Maar een mail? Dat vertelt ze vast aan de rector of aan m'n ouders. Bij bijde zit ik diep in de problemen...
De depressie is inderdaad het probleem. Dit maakt alleen het oplossen moeilijker, maar is niet de reden dat ik me zo voel. Al word ik van dit rouwverwerkingsproces nu ook nekt echt gelukkig...
Waar ik vooral over na zal denken is jou 'handtekening'. Dat alles goed komt. Daar zal ik in proberen te geloven. Zodat t misschien ook echt gebeurt...
Kus,
A
Hey CrystalCastles,
Fijn dat het zo normaal voelde gelijk! Dat gevoel van thuis komen ken ik.... Een geweldig gevoel.
Dat 'hij is pedo's verhaal, kregen docenten dat niet te horen? Bij mij kwam dat verhaal bij de docenten en toen werd het voor die docent wel heel ongemakkelijk...
Weet jou moeder van die docent af? Ik heb t nooit aan m'n ouders durven vertellen... Hoe heb jij het aan je ouders vertelt?
Bij die vrouwelijke docente die na deze docent kwam voeld eik het thuis gevoel veel meer. Als ze me een knuffel gaf was het alsof niks in de wereld mij nog kwaad kon doen. Daarnaast konden we ook als zussen praten of de momenten die we daar voor kregen.
Maar zo close als jullie zijn, zo veel hebben zelfs die docente en ik nog nooit tegen elkaar gezegd. Ik dacht t wel, en soms zei ik t ook een beetje. Maar als ik me daarna verontschuldigde omdat ik bang was dat toegepast was zei zij 'als leerling mag je ongepast zijn, als docent niet'. Alleen de laatste keer zei ze dat ze ook aan mij was gehecht.
Die docente mailt het gelijk door. Misschien wacht ze tot na de vakantie, maar ze houd het niet voor haar zelf. Ze weet ook dat dit geheim houden d'r baan zal kosten. En t ergst vind ik dat ze d'r baan misschien nog op zou geven ook...
Via de officiële weg kan. Maar dan moeten m'n ouders daar voor tekenen.... Die tekenen nooit!
Ik had geen zelfmoord brief geschreven. Zelfs geen sorry. Ik ging er van uit dat ze het wel zouden begrijpen. Maar ja, bij mij was die docent er natuurlijk ook bij. Ik zou het die docente zo aan doen. Ik hou van haar. Ik haat haar. T is zo dubbel...
Jij denkt nu niet meer na over zelfmoord? Als je er ooit over na denkt, denk dan aan die docent!
Kus,
Fijn dat het zo normaal voelde gelijk! Dat gevoel van thuis komen ken ik.... Een geweldig gevoel.
Dat 'hij is pedo's verhaal, kregen docenten dat niet te horen? Bij mij kwam dat verhaal bij de docenten en toen werd het voor die docent wel heel ongemakkelijk...
Weet jou moeder van die docent af? Ik heb t nooit aan m'n ouders durven vertellen... Hoe heb jij het aan je ouders vertelt?
Bij die vrouwelijke docente die na deze docent kwam voeld eik het thuis gevoel veel meer. Als ze me een knuffel gaf was het alsof niks in de wereld mij nog kwaad kon doen. Daarnaast konden we ook als zussen praten of de momenten die we daar voor kregen.
Maar zo close als jullie zijn, zo veel hebben zelfs die docente en ik nog nooit tegen elkaar gezegd. Ik dacht t wel, en soms zei ik t ook een beetje. Maar als ik me daarna verontschuldigde omdat ik bang was dat toegepast was zei zij 'als leerling mag je ongepast zijn, als docent niet'. Alleen de laatste keer zei ze dat ze ook aan mij was gehecht.
Die docente mailt het gelijk door. Misschien wacht ze tot na de vakantie, maar ze houd het niet voor haar zelf. Ze weet ook dat dit geheim houden d'r baan zal kosten. En t ergst vind ik dat ze d'r baan misschien nog op zou geven ook...
Via de officiële weg kan. Maar dan moeten m'n ouders daar voor tekenen.... Die tekenen nooit!
Ik had geen zelfmoord brief geschreven. Zelfs geen sorry. Ik ging er van uit dat ze het wel zouden begrijpen. Maar ja, bij mij was die docent er natuurlijk ook bij. Ik zou het die docente zo aan doen. Ik hou van haar. Ik haat haar. T is zo dubbel...
Jij denkt nu niet meer na over zelfmoord? Als je er ooit over na denkt, denk dan aan die docent!
Kus,
A
Heyhey,
Haha, ik ben in zo van updates, m'n leven blijft t zelfde dus ja, wie boeit t,,, maar oke dan, omdat je t vraagt...
Ik mis haar nogsteeds dag en nacht. Dagen loop ik te huilen omdat ik haar mis. Ik hallucineer nogsteeds en zie haar overal. De hele dag denk ik aan haar.
Ze is neit op school en omdat ze volgens mij in januarie haar kind krijgt zal ik haar vorlopig ook neit zien.
Ik kan haar neit vergeten. Ik heb meerdere littekens van haar naam op mijn lichaam, en ik denk neit dat die allemaal nog nagaan vervagen. Nogsteeds snijd ik haar naam in mijn huid.
Mijn leven voelde al leeg, maar zonder haar is de leegte ondraagelijk.
Wow, heftig schat!
K zal je topic zeker lezen!
xx
Haha, ik ben in zo van updates, m'n leven blijft t zelfde dus ja, wie boeit t,,, maar oke dan, omdat je t vraagt...
Ik mis haar nogsteeds dag en nacht. Dagen loop ik te huilen omdat ik haar mis. Ik hallucineer nogsteeds en zie haar overal. De hele dag denk ik aan haar.
Ze is neit op school en omdat ze volgens mij in januarie haar kind krijgt zal ik haar vorlopig ook neit zien.
Ik kan haar neit vergeten. Ik heb meerdere littekens van haar naam op mijn lichaam, en ik denk neit dat die allemaal nog nagaan vervagen. Nogsteeds snijd ik haar naam in mijn huid.
Mijn leven voelde al leeg, maar zonder haar is de leegte ondraagelijk.
Wow, heftig schat!
K zal je topic zeker lezen!
xx
A
Hey,
Lijkt me afschuwelijk om zoiets mee te maken.
Is er echt geen mogelijkheid meer om met die docent te praten? ( waarschijnlijk niet). Hoe raar het ook klinkt je moet dan iemand anders opzoeken wie je net zo gaat vertrouwen als die docent.
Je mag jezelf best toestaan om aan haar te denken, maar zorg er voor dat ze je gedachten niet beheerst hoe moeilijk dat ook is.
Xx
Lijkt me afschuwelijk om zoiets mee te maken.
Is er echt geen mogelijkheid meer om met die docent te praten? ( waarschijnlijk niet). Hoe raar het ook klinkt je moet dan iemand anders opzoeken wie je net zo gaat vertrouwen als die docent.
Je mag jezelf best toestaan om aan haar te denken, maar zorg er voor dat ze je gedachten niet beheerst hoe moeilijk dat ook is.
Xx
A
Hee,
Hou me pls op de hoogte van je probleem..
x
Hou me pls op de hoogte van je probleem..
x
A
Pheebje..
stuur eens een update~
Het is bijzonder creepy om dit te lezen.
Om de ongelovelijke herkenning.
Het dubbel gevoel dat ik omschreef als: I hate that I love you.
Ik wou haar haten, omdat dat makkelijker was. Omdat dat zou betekenen dat ik zonder haar kon.
Bij mij gaat het over I, lees mijn topic.
Zij nam afstand van me na ik haar had verteld dat ik haar leuk vond.
Ze ontweek me totaal: over de app, in de hal..
Ze was de reden dat ik laf. Ze was mijn gedachten. Ze was mijn alles.
Van haar kreeg ik een dagelijkse knuffel. Ookal waren we stil, de hele tijd, het was gezellig..
Ze was meer dan mijn leerlingmentor.
Ze deed altijd mee met muziek bij ons, dat mocht ze.
Normaal als ik alleen in een hoekje zat kwam ze bij me. Vragen hoe het was en een knuffel.
Ze zag me toen, maar ze deed niets. De zelfmoordgedachtes waren erg. Ik kneep mezelf. Ik wou weg, voor altijd.
Toen ze op een dag normaal deed tegen me, loog ik en zei ik dat ik niks meer voor haar voelde.
Aangezien dit toendetijd een leugen was, haatte ik mezelf ervoor.
Nu helpt ze me met alles. Maar ze zit in de 4e, bijna de vijfde.
En dan.. Is ze.. Weg.. Mijn alles. Nooit meer..
Dan zit ik in de derde. En ik heb met mezelf in groep zeven afgesproken: geen zelfmoord voor je in de derde zit.
Als het dan niet beter is, dan mag je. IK WIST HET NIET! Ik wist niet dat ze bestond.
Ik hou zoveel van haar..
~ I would die for you baby.. But you wont do the same ~
Maarja. Update?
stuur eens een update~
Het is bijzonder creepy om dit te lezen.
Om de ongelovelijke herkenning.
Het dubbel gevoel dat ik omschreef als: I hate that I love you.
Ik wou haar haten, omdat dat makkelijker was. Omdat dat zou betekenen dat ik zonder haar kon.
Bij mij gaat het over I, lees mijn topic.
Zij nam afstand van me na ik haar had verteld dat ik haar leuk vond.
Ze ontweek me totaal: over de app, in de hal..
Ze was de reden dat ik laf. Ze was mijn gedachten. Ze was mijn alles.
Van haar kreeg ik een dagelijkse knuffel. Ookal waren we stil, de hele tijd, het was gezellig..
Ze was meer dan mijn leerlingmentor.
Ze deed altijd mee met muziek bij ons, dat mocht ze.
Normaal als ik alleen in een hoekje zat kwam ze bij me. Vragen hoe het was en een knuffel.
Ze zag me toen, maar ze deed niets. De zelfmoordgedachtes waren erg. Ik kneep mezelf. Ik wou weg, voor altijd.
Toen ze op een dag normaal deed tegen me, loog ik en zei ik dat ik niks meer voor haar voelde.
Aangezien dit toendetijd een leugen was, haatte ik mezelf ervoor.
Nu helpt ze me met alles. Maar ze zit in de 4e, bijna de vijfde.
En dan.. Is ze.. Weg.. Mijn alles. Nooit meer..
Dan zit ik in de derde. En ik heb met mezelf in groep zeven afgesproken: geen zelfmoord voor je in de derde zit.
Als het dan niet beter is, dan mag je. IK WIST HET NIET! Ik wist niet dat ze bestond.
Ik hou zoveel van haar..
~ I would die for you baby.. But you wont do the same ~
Maarja. Update?
A
Gewoon ff dat je t weet..
Ik huil nu bijna.
Bijna.
Snijden werkt verslavend, dat je het weet.
En ik wens niemand toe wat ik heb gehad, laat staan erger.
Vooral jou niet. Want je hebt me geholpen.
Waarom heb ik het gevoel dat ik machteloos sta tegenover je, terwijl ik dit zelf ook heb gehad?
Ik wil mensen helpen die mij niet alleen daarvoor gebruiken en ook iets terug willen doen. Jou dus.
Maar.. Hoe?
Ik voel me zo ellendig nu..
enfin. Ik ga zo weg.
Doe wat dingen van het lijstje dat je hebt gemaakt op mijn What Makes You Happy topic!
And remember:
Als je zwak bent, ben je sterk
Ik huil nu bijna.
Bijna.
Snijden werkt verslavend, dat je het weet.
En ik wens niemand toe wat ik heb gehad, laat staan erger.
Vooral jou niet. Want je hebt me geholpen.
Waarom heb ik het gevoel dat ik machteloos sta tegenover je, terwijl ik dit zelf ook heb gehad?
Ik wil mensen helpen die mij niet alleen daarvoor gebruiken en ook iets terug willen doen. Jou dus.
Maar.. Hoe?
Ik voel me zo ellendig nu..
enfin. Ik ga zo weg.
Doe wat dingen van het lijstje dat je hebt gemaakt op mijn What Makes You Happy topic!
And remember:
Als je zwak bent, ben je sterk
A
Hey alicia..
Die vraag heb ik ook gesteld aan het begin van het jaar:
Niet hechten of loslaten?
Ze zeiden loslaten. Maar niet hechten was achteraf een beter plan. *zucht*
Enfin..
I is een deel van mij. Ze hoort bij mijn eerste jaar op de middelbare school. Daar zal ze altijd bij horen.
En dat wil ik ook niet veranderen.
Nouja. Dat is mijn stukje verhaal.
Die vraag heb ik ook gesteld aan het begin van het jaar:
Niet hechten of loslaten?
Ze zeiden loslaten. Maar niet hechten was achteraf een beter plan. *zucht*
Enfin..
I is een deel van mij. Ze hoort bij mijn eerste jaar op de middelbare school. Daar zal ze altijd bij horen.
En dat wil ik ook niet veranderen.
Nouja. Dat is mijn stukje verhaal.
Bladzijde 1 / 2
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
