Hey,
Ik heb deze forum eventjes gevolgd en zou nu ook graag willen reageren. Dat overdracht gedoe? Dat is bij mij ook enorm het geval. Thuis krijg ik niet de nodige aandacht en liefde dat ik, of eigenlijk ieder kind, zou moeten krijgen. Maar ik had deze liefde gevonden op school. Toen een leerkracht me tot haar riep om te komen nadat ze zag dat ik de eetzaal huilend was weggelopen, veranderde alles. Ik kon haar alles vertellen, ze begreep me, hielp me. Alleen miste ik die knuffel. Die band dat alles sterker zou moeten maken. Maar dat was niet het grootste probleem. Ik had iemand gevonden die een moederlijke rol overnam. Iemand die naar me toe komt om te vragen of alles oke is. Meestal heb ik gezegd van wel om haar niet van streek te maken of zo. Ik wou dat de relatie tussen ons twee goed bleef. Maar om de een of andere reden werden we hechter en hechter. En nu, een schooljaar verder, praat ze nauwelijks tegen me. Ze heeft door dat onze relatie zo niet mag zijn en ze heeft verschillende dingen aangepakt. Zo heeft ze ervoor gezorgd dat ze lesgeeft aan de andere klas dan aan mij, en ze ontloopt me zo vaak mogelijk. Onlangs heb ik haar met een andere leerlinge gezien en dat heeft mij helemaal gebroken. Alsof ik vergeten ben en zij, dat meisje, mijn plaats heeft ingenomen. Ik ben toen ook naar de toiletten weggelopen om te gaan huilen. Ze is de reden waarom ik nog leef na mijn poging van vorig jaar. Ik heb zo veel problemen dat het me echt te veel werd. Aan vrienden heb ik ook weinig. Ik heb een vriendin die me altijd is trouw gebleven. Maar de andere twee daar praat ik wel mee, maar zij begrijpen me gewoonweg niet. Ook hebben ze een andere vriendenkring waar ik niet bijpas. Ik heb tegenwoordig het gevoel dat ik er alleen voor sta en met een 5 jaar lang durende depressie wordt het allemaal steeds erger. Ik sta op het punt mezelf pijn te doen, alles op te geven. Er is bijna niemand meer waarvoor ik besta. Het is allemaal zo onduidelijk en vaag geworden. Er werd me altijd gezegd dat ik te veel denk, maar uiteindelijk moest dat ook. Want al die dingen waar ik aan dacht zijn allemaal uitgekomen. Zelfs mijn dromen gingen over haar en hoe ze me achterliet. Ik ben nu echt ontzettend bang. Ook ben ik vorig jaar in contact gekomen met het clb, maar bij hun kan ik bijna niets kwijt. Alles voelt zo nep daar. Bij mijn docente, mijn leerkracht was alles zo puur. Ik hang nu meestal dood aan mijn banken op school omdat ik er geen zin in heb. Wat absurd is omdat ik normaal een heel competitieve leerlinge ben. Ik heb jarenlang zitten vechten om sterk te blijven maar ben nu helemaal in een aan het zakken. Thuis gaat het ook niet veel beter. Ben een soort van uit huis gezet, wat me niet weerhoudt om terug te gaan. Normaal volgende week, maar dat kan ook volgende maand zijn of zo. Is het beter zo? Soms wel. Ben nu bij mijn oma, maar hier voel ik me ook niets beter. Ik hoor steeds gevloek en gedreig dat ze zullen slaan als ik niet meer werk etc. Mijn opa is vaak dronken waar ik ook enorm bang voor ben en heb zeker een maand lang niet fatsoenlijk kunnen eten. Ik kan hier niet eens voor mezelf zorgen en leren is heel moeilijk aangezien er gewoonweg geen plaats is en omwille van mijn problemen en het denken.

Weten jullie hoe ik verder moet? Ben echt hopeloos ...