Hoi iedereen die dit leest… fijn dat je even de tijd wilde nemen. Het is de eerste keer dat ik gebruik maak van een forum dus het voelt allemaal een beetje onwennig. Nou goed, mijn verhaal:
Het gaat overal niet goed (mijn kortste samenvatting van mijn leven ooit haha). Ik heb vrijwel geen vrienden, ik voel me overal schuldig om. Als ik een keer goed contact heb, laat diegene me altijd wel weer vallen. Ik dacht dat ik nu eindelijk iemand had gevonden, zei diegene dat het qua vriendschap hetzelfde voelde als bij een meisje waar hij nooit mee praatte. En bedankt voor de zelfvertrouwenboost haha.
Maar ja thuis gaat het ook niet zo goed, mijn moeder heeft het nu erg zwaar, haar enige werknemer kan door psychische problemen tijdelijk niet werken en zij moet alles overnemen. Ze vind dat ik te weinig mee help en zegt als ‘Als je wil dat ik overspannen raak / een burn-out krijg moet je vooral zo doorgaan.’
Ook met mij gaat het (weer) slechter. Ik ben eigenlijk mijn hele leven gepest en heb op 5 basisscholen gezeten (om andere redenen gewisseld). En zit nu 3 jaar op dezelfde middelbare school, maar hier voel ik me niet veilig. Ik fiets iedere pauze hard weg en ga ergens naartoe wat niemand weet. Vroeger wilde ik het nooit toegeven, maar ik denk dat ik toen ik 6 was depressief ben geweest. Ik wilde toen ook een einde maken aan mijn leven, maar wist alleen niet hoe…
3 jaar geleden had ik weer zo’n periode. Op school ging het slecht, iedereen haat(te) me en deed naar. Ik deed mezelf bijna continue pijn en wilde voor de 2e keer in me leven er een einde aan maken. Na een tijdje ging het iets beter, maar ik heb me in de tussentijd de hele tijd nog steeds ellendig en schuldig om alles gevoeld.
En here I am again, ik heb mezelf weer pijn gedaan en doe het nu ook vaak onbewust. Ik wil er wel mee stoppen, maar ja, zo makkelijk gaat dat blijkbaar niet. Ik kan nergens meer van genieten, kom het liefst mijn bed niet meer uit en doe soms vrolijk om de sociale contacten nog een beetje op peil te houden, maar dat is zo vermoeiend. Ik ben iedere dag zo moe dat ik de hele dag kan slapen, terwijl ik vroeger nooit wilde en kon slapen.
Oh ja en ik weet niet hoe ik me voel qua gender enz en mijn ouders zeggen de hele tijd dat ik me vrouwelijker moet kleden, maar daar voel ik me niet (altijd) prettig bij. Dus ook dat weet ik niet. En ik heb soms eetbuien waardoor ik me schuldig voel over wat ik eet, want ik wil juist afvallen, maar soms eet ik door stress ineens heel veel.
Kort samengevat: Op dit moment is het me allemaal een beetje te veel en ik heb geen idee meer wat ik kan doen.
Nog een conclusie: Ik weet dus erg weinig.
Nog iets over mij: Ik zeg het liever niet eigenlijk, want het komt zo opschepperig over, maar ik ben hoogbegaafd. Ik voel me er niet beter door, eerder slechter. Niemand begrijpt mij, hoe ik doe, hoe ik me voel, mijn grappen etc. Ze zeggen ook van hoogbegaafde kinderen zijn nooit sociaal. Maar ik haat dat soort statements. Ik wil dat niemand me anders ziet daardoor. Want juist hoogbegaafde kinderen voelen emoties heel goed (te goed) aan en kunnen daardoor juist té sociaal worden, waardoor ze zichzelf onder de behoeften van anderen plaatsen en ze zichzelf gaan verwaarlozen (ja uh ik dus ook).
Dus ja dat… Iemand? ;)