Heyy

Phoe.. Je vertelt ons hier niet niks zeg.. Ten eerste wil ik je vertellen dat ik het enorm knap van je vind dat je dit hebt durven delen! Ik ben trots op je👍🏻
 

Als je denkt dat je jezelf wat aan wilt / gaat doen kan je altijd contact opnemen met 113. Verder kan je ook iedere dag tussen 11:00 en 21:00 bellen of chatten met de kindertelefoon.

Telefoonnummer 113 > 0800-0113

Telefoonnummer kindertelefoon > 0800-0432

Je zit volgens mij in een flinke put.. Denk je dat je hier met iemand over durft te praten? Praten is een lastige en grote stap om te zetten, maar praten is iets wat je denk ik echt gaat helpen! Je kan bijvoorbeeld met je ouders gaan praten, maar ook met je mentor, je huisarts, een ander familielid of een vertrouwenspersoon. Als je praat kunnen de mensen in jou omgeving je namelijk helpen en steunen ze zijn er namelijk echt voor je! Je kan ook een brief schrijven aan iemand als je dat prettiger vind dat is misschien iets makkelijker.

Je geeft aan dat je vrienden jou telkens een soort van dumpen en dat niemand je begrijpt door je hoogbegaafdheid. Dat is erg gemeen.. Ik snap dat dat je niet een goede boost geeft, maar onthoud dat jij echt gewoon goed bent zoals je bent! Je gaat echt nog wel iemand vinden waar je een goede band mee gaat opbouwen!

Verder zijn de opmerkingen die je moeder maakt ergens wel begrijpelijk omdat ze veel stress heeft, maar de opmerkingen tegen jou zijn natuurlijk alles behalve oké. Jij kan er namelijk niets aan doet dat dit gebeurd bij je moeder haar bedrijf en je hebt al genoeg aan je hoofd. Je kan het erover hebben met je moeder dat jij ook veel aan je hoofd hebt en dit er niet bij kan hebben.

Je zegt ook dat je op de basis & middelbare school gepest word en je onveilig voelt op de school waar je nu op zit en ook al eerder in je jeugd depressief bent geweest en nu weer in zo’n dip zit. Het pijn doen van jezelf is natuurlijk niet helemaal goed.. Je kan proberen om iets te vinden wat je kan doen ipv jezelf pijn te doen. In het topic wat hieronder staat staan veel alternatieven tegen zelfbeschadiging. Misschien staat daar iets tussen wat je kan doen als je drang hebt om jezelf pijn te doen. 

Als je in een dip van negatieve gedachtes wilt het misschien helpen om je gedachtes uit te schrijven. Dan schrijf je je gedachtes als het ware uit je hoofd op het papier waardoor je hoofd tijdelijk wat rustiger is.. Dat helpt mij persoonlijk.

Het is natuurlijk niet de bedoeling van school om je daar onveilig te voelen daar hoor je je juist veilig te voelen. Je kan over dit probleem met je mentor in gesprek en vertellen hoe je je voelt op school. Dan kan je mentor je denk ik wel helpen om je wat prettiger te voelen op school..

Twijfels over je gender zijn heel normaal dat hoort bij de pubertijd. Als jij je niet vrouwelijk wilt kleding hoeft dat ook echt niet je ouders kunnen je dat dwingen. Er zal wel een moment komen dat je zeker weet wat je gender is. Neem rustig de tijd om te experimenteren en om dingen te ontdekken. Alles wat jij kiest is goed zolang je maar gelukkig bent! Ook hoef je je over eetbuien echt niet schuldig te voelen je bent echt mooi zoals je bent en een eetbui hoort erbij. Dat is echt niks ergs🙂

Je hoogbegaafdheid zit je af en toe flink in de weg.. Ik snap je struggle daarin wel goed veel kinderen zien jou aan alsof je geen contacten nodig hebt terwijl jij dat ook gewoon nodig hebt! Ook hier kan je met iemand over praten zoals met je mentor. Je kan proberen om af en toe bij iemand in je klas te gaan zitten en even een gesprekje aan te gaan. Er is vast iemand die jou wel begrijpt en die jou wel leuk vind! Dat komt echt goed😊
 

Als je meer vragen hebt of meer kwijt wilt kan je altijd hier op het forum terecht! Wij zijn er voor je!

Sterkte❤️
Groetjes van mij!

Hoi iedereen, ik kon niet eerder de moed verzamelen om nog een bericht te posten. Maar hierbij een update: Ik heb het tegen m’n ouders gezegd. Hieronder uitgebreid een stukje uit m’n digitale dagboek die ik nu maak op jullie aanraden:

Nou oké ik zei dus na een tijdje toen m’n ma aan het afwassen was: Weet u nog dat ik een tijdje geleden zei dat ik me niet blij voelde? Nou dat is zeg maar nog steeds zo… mijn moeder schrok en zei van waarom heb je niet eerder verteld enz blablabla, en toen vroeg ze hoe lang al, toen zei ik weet ik niet (durfde niet te zeggen, eigenlijk nu bijna 3 jaar) Daarna toen zei ze maar we hebben speciaal voor jou een hond gekocht en dat kost mij ook veel energie! Is dat dan voor niks? En m’n pa kwam later binnen en zei: je hebt zowat alles wat je wil! Je hebt een goed leven! Je hebt een bootje! Mensen hebben wel vaker even stress en natuurlijk heb je nu proefwerkweek en is corona ook lastig. Maar je hebt zeilkamp en in het vooruitzicht! Wordt je daar dan niet blij van? En je was gisteren blij met je hamsters? Of was dat niet echt? En je hebt straks vakantie! Das toch leuk, daar wordt je toch blij van! Waar wordt je dan wel blij van? Ik -stilte-Ja dan moet je het ook wel zeggen anders kunnen we er niks mee… ik “niks eigenlijk”… maar er moet toch wel iets zijn? Het kan toch niet zijn dat je niks leuk vindt? M’n ma zei ook toen m’n pa binnen kwam en we even hadden gepraat “we hebben een depressieve dochter”En toen ik uiteindelijk had gezegd van dat “iemand die er verstand van had” miss kon helpen Zei m’n ma nee dat is nog een brug te ver denk ik. Ga eerst maar opschrijven iedere dag waar je blij van wordt en wat er goed ging enzo. Anders geeft dat alleen maar meer op je bord. Maar hoe kan dat meer geven? Dat moet toch helpen? Ik ben zo confused! Ze willen me helpen maar allen zij zelf…😭

Het is maar ff zeiden ze ook enz… t is geen ******* verkoudheid??? Ik heb ein-de-lijk de moed verzameld, doen ze alsof t niks is…Het gaat wel weer over… Je moet ook niet de hele tijd denken van ik ben somber maar de leuke dingen zien Ik zei toen een beetje boos: als ik wist wat het probleem was had ik het wel al opgelost!

Verder heb ik het tegen 3 halve vrienden gezegd, waarvan ik 1 eigenlijk vrijwel niet kende, maar het blijkt dat zij van beetje t zelfde last heeft. En ook zij probeert t te verstoppen enz, dus het is wel heel fijn dat we af en toe even met elkaar kunnen praten erover. Al ging het met haar nog slechter en gaat t nog steeds niet goed. Ze zit ook te denken aan zelfmoord enz, ik weet zelf precies wat wel en niet fijn is als dat gezegd wordt. Dus dat helpt merk ik, maar dat vind ik nog best lastig wel. Ook heb ik een hele leuke buurjongen, maar hij is 6/7 jaar ouder dan ik… Hij heeft veel dezelfde interesses (auto’s ook bijvoorbeeld). Hij wilde eerst wel een keer een rondje lopen, maar nu ineens niet meer. Ik ben bang dat hij het verkeerd opgevat heeft, maar hij heeft net een ongeluk gehad dus ik kan er nu niet over beginnen. Verder is het gelukt om “clean” te blijven. Kostte behoorlijk moeite, maar het is gelukt. Het helpt on van die satisfying video’s te kijken op de een of andere manier. Over m’n gender weet ik misschien wel wat meer, maar ik durf het niet te ontdekken, want mijn ouders vinden het sowieso niks. Ik durf het ook echt niet te zeggen. Dus ja, dat is mijn verhaal voor nu. Bedankt voor het lezen :)

Bedankt voor je reactie! Ik heb het aan een aantal hele goede vrienden verteld, die reageerden heel positief. Maar ik kan toch niet naar psycholoog gaan zonder dat m’n ouders toestemming geven?

Hoi, bedankt voor de tips. Ik ben nog net onder 16, dus dat zal helaas niet gaan. Vandaag gingen we naar kleding kijken (online). Ik vond kleding waar ik me prettig in zou voelen. Totdat mijn moeder wist dat het voor jongens was mocht ik het hebben. Want toen was ineens alles fout en werden ze weer boos. “Ik koop alleen vrouwelijke kleding en meisjeskleding” “Waar wil je bijgoten? Bij de motorclub (ik hou van motoren maar ook dat mag niet) of de hockeyclub?” “Als je een jongen wil zijn moet je het zeggen. Dan mag je dit aan en gaan we stappen ondernemen” “Je mag geen hoodies meer. We willen dat je er vrouwelijker uit ziet” en zo ging het door. Ik moest huilen, maar liet het niet merken. Ik kan gewoon echt niks zeggen, ze snappen het niet. Ik voel me thuis echt niet meer thuis. Heb je een idee hoe ik het hen misschien kan uitleggen zonder dat ik het echt uit moet leggen? Ik wil gewoon mezelf zijn en geen gekke clone van m’n moeder. 

Heel veel succes.

Naar de huisarts gaan is zeker een goed idee. Hij kan je waarschijnlijk het beste advies geven en vooral helpen. Ook al is er een kleine kans dat je ouders het ook daarna weten. Maar de huisarts / psycholoog kan ook je ouders erg helpen aangezien hun duidelijk ook veel stress hebben en niet begrijpen dat je misschien wel geen meisje bent of meisjesachtig. 
Als je je huisarts niet kent of weet zoek dan gewoon het telefoonnummer van je huisartsen praktijk bij jou in de buurt zij kunnen je vertellen wie je huisarts is en een afspraak voor je maken. Als het moeilijk uitleggen vind zeg dan gewoon dat je een gesprek wil over psychische klachten.

Je hoeft het niet alleen te doen er zijn mensen die je kunnen en willen helpen!