Hoi lieve allemaal
De laatste tijd ben ik niet zo vaak op dit mooie forum te vinden. Dat heeft wat oorzaken. Eén ervan is de strenge aanpak die ik niet zo vind passen bij het karakter van een platform als dit. Maar ergens begrijp ik ook dat als men regels te los laat, het een onoverzichtelijke toestand wordt. Het eerste wat ik dan ook wil doen is mijn excuses aanbieden aan de moderators en managers want ik heb me wel scherp geuit maar te weinig ingeleefd. Dat spijt me. En een andere oorzaak is mijn depressie icm psychose en angstaanvallen van afgelopen zomer. Hoewel het weg is min of meer, heeft het wel blijvend iets achtergelaten. Ik heb medicatie die mij helpt en stabiel houdt, en nog wat therapie oefeningen die mij sterk houden en daarom gaat het best goed. Maar soms voel ik me leeg. Ongeïnteresseerd ook. En andere keren erger ik me aan kleine onbelangrijke dingen. Bijvoorbeeld als ik een schaar wil pakken en hij valt op de grond. Dan kan ik ineens verdrietig worden of boos. Ik probeer dat niet te laten merken maar het is er wel. Onbewust ook. Zo heb ik op school nog altijd grote moeite met mijn gym lerares. In de brug had ik haar ook en ik heb het verhaal hier al vaak verteld van het in een onbenullige bui een bal in haar gezicht en ik voor straf in de hoek. Dat is dezelfde docent. Iets triggert mij. Terwijl ze gewoon haar best doet en les geeft en ook toen nergens verkeerd zat. Maar iets in haar opstelling ergert mij. Pas zat ze ook opdrachten te geven (dat doen docenten,Tartan!) en ik irriteerde me en ging niet mee in wat ze zei, er tegen in. Ik voelde me opstandig. Deed expres dom. En ik kreeg straf, werd naar de gang gestuurd de rest van de les. Terwijl ik de zaal uit liep zag ik de teleurgestelde en verbaasde ogen van mijn vriendin. Dat deed pijn. Ik vond mezelf echt een rot joch op dat moment. Ik kreeg het naderhand ook wel te horen van haar. Ook vroeg ze waarom ik me zo gedroeg om zoiets wat me helemaal niet raakt en zo voorbij is . Een les duurt niet lang zei ze, en nu sta je daar in de koude hal in je broekie. Ik schaamde me flink en had geen goed antwoord. Bij karate training was ik slecht voorbereid en deed ik de warming up maar half mee. De sensei (karate lerares) heeft me toen ouderwets afgebeuld en ik moest met haar sparren wat ik altijd kansloos verlies. Ik eindigde in een overgave op de grond. Terecht. Ook bij de scouting had ik een bui dat ik een activiteit niet goed in elkaar vond zitten. In plaats van dat ik me daar dan bij neer leg zeur ik door. Tot de begeleidster zei dat ik nu echt moest gaan meehelpen en stoppen met discussies. Ook toen dat gevoel. Waarom doe ik dat? Ook hier mijn meisje die echt vragend keek. Ik voelde me toen weer zo stom. En dieptepunt was eergister toen ik bij haar was. Ze was aan het schilderen en tekenen en ik kon nauwelijks interesse geven. Ik keek naar buiten, en ik luisterde niet. Toen ze vroeg wat er toch met me is, antwoordde ik heel kortaf en chagrijnig. Dat ze zich geen zorgen moest maken en ga nou maar door met je kunstwerk. Echt. En dat viel zo verkeerd bij haar, dat ze me weg stuurde. "Zo hoef ik je niet bij mij te hebben, zeker niet als je niet wilt praten" zei ze onder andere. Ze heeft me zo geweldig geholpen en gesteund afgelopen jaar, en ik doe dit. Terecht dat ze mij straft en wegstuurt. Hoe kan ik zo doen 😥. Ik wil zo graag aan haar en iedereen uitleggen hoe leeg en onzeker ik me soms voel. Hoe bang ik soms ben dat de psychose weer komt, dat ik weer angst beelden zie. Wat voor man kan ik dan zijn voor mijn lieve meisje? Als ik psychisch zo ben. Waarom uit ik mij in dwars gedrag terwijl ik verdorie heel goed weet dat ik straf krijg. Die lerares heeft niks fout gedaan, ik wel. Tijdens mijn straf op de gang liepen er tranen over mijn wangen. Ik weet echt wel dat ik fout zit. Toen ik naar huis liep toen mijn vriendin mij wegstuurde huilde ik als een kind. Ik hoop zo dat dit een puberteits ding is. Ik zou willen dat ik kon zijn zoals Tover, dat je overdag op school gewoon gehoorzaamheid hebt en buiten school de lol. Heel top! En tot slot iedereen, het spijt me dat ik zo weinig ben geweest. Gelukkig zijn er hele lieve mensen die echt geweldig zijn en anderen echt goed helpen. Sommigen van 12 jaar en zo zinvol en wijs! En, heeft iemand goede raad, advies of tips? Hoe kan ik hiermee omgaan? En ik wil in elk geval mijn lieve vriendin super veel liefde geven. We hebben het al wel uitgepraat en ik heb natuurlijk vele keren excuses aan haar aangeboden maar ik ga nog meer doen. In elk geval ik zou zo graag weer de Tartan willen zijn van toen. Heel veel liefs voor jullie en als ik kon klaverde ik al jullie lieve teksten hier op het forum! En ik weet het (
Groetjes liefs, Tartan XxX
