Heyhoi,
Ik ben een meisje, 14 jaartjes oud. Ik weet ook niet waarom ik deze topic schrijf, maar het voelt goed om even mijn verhaal kwijt te kunnen… dit is de situatie; elke dag is stom, stommer, stomst. Op school wordt ik elke dag uitgescholden of geslagen. Na mijn muzieklessen wordt ik opgewacht zodat ik in elkaar geslagen kan worden. Thuis voel ik me alles behalve thuis. Mijn ouders vinden dat ik alles wat ik doe doe voor aandacht. Of ik nou sta te zingen. Of dat ik ze vertel dat ik geslagen wordt. “Ja tuurlijk, dat is een leuke manier om aandacht te trekken” aldus mijn ouders. De enige mensen die ik echt vertrouw ken ik of van een zomerkamp, maar die wonen ontzettend ver weg. Of van een hobby van me, ik zie een aantal van hun elke zondag. Dat is wel fijn hoor, maar dat zijn 2 uurtjes per week. 2 uurtjes in een week dat ik me gelukkig en veilig voel. Ik weet niet hoelang ik dit nog vol ga houden. Ze blijven me maar toeschreeuwen dat ik niet mooi/slim/goed genoeg ben. Ik blijf mezelf pijn doen, donkere gedachtes, want ben ik dan echt zo slecht? Ben ik echt niks waard?
tja dat stroomt er nu door mijn kop, heel erg bedankt voor het lezen “luisteren” naar mijn verhaal.
toedels
anoniemjex