Hoe kunnen we iemand, die we niet kennen, bedanken voor het redden van ons leven?
Ik loop hier al een paar weken mee rond en wilde het steeds niet posten en het zelf oplossen, maar ja, een beetje hulp van jullie kan geen kwaad.
Ik heb best lang getwijfeld over het plaatsen en ook over als ik het zou plaatsen onder welke categorie en titel. Het is ondertussen ook al lang voorbij mijn bedtijd en het wordt steeds later. Ik heb net eerst nog andere topics beantwoord om deze maar zo lang mogelijk uit te stellen, maar nu moet het er maar van komen. Mijn twin wil ook dat ik hem nu plaats en hij heeft al aangeboden om op de “plaats reactie” knop te drukken.
Als jullie dit topic gelezen hebben weten jullie gelijk waarom ik hier een maand niets gepost heb.
Ik heb getwijfeld over de volgende titels:
1. Is dit homohaat of een “gewone” vechtpartij?
2. Ik kus op straat een andere jongen en voor ik het weet word ik wakker in het ziekenhuis
Maar het is toch een andere geworden, zoals jullie al gezien hebben. Ik wil wat er gebeurd is op een positieve manier benaderen en niet de nadruk teveel leggen op alle negatieve dingen die er gebeurd zijn. Ik ga het verhaal met (een hoop) negatieve dingen erin wel vertellen, maar ik hoop er uiteindelijk wel een positief gevoel aan over houden.
Ik wil dus iemand bedanken en mijn twin ook. Iemand die iig mijn leven heeft gered. Maar ja, hoe doe je dat en hoe vind ik hem. Daar kan ik wel wat hulp bij gebruiken.
Here we go. Het is best wel emotioneel, vandaar dus deze categorie.
Vorige maand had mijn twinbroertje 2 lekke banden met zijn fiets en niemand thuis had tijd om hem met de auto op te halen en toen ging ik met de elektrische fiets van mama hem ophalen. Het was iets van 10 km verderop. Hij had al een uur gelopen ofzo dus hij was het ook al een beetje beu en we hadden afgesproken bij een bushalte, want daar kon hij dan even uitrusten en zijn fiets daar laten staan, zodat we die later op konden halen met de auto.
Toen ik daar aankwam was ik blij mijn twin weer te zien en ik liep naar hem toe en gaf hem een kus en een hug en hij mij. Dat vinden sommigen misschien raar, maar we kussen elkaar elke dag na het opstaan en voordat we gaan slapen en ook als we elkaar een tijdje niet gezien hebben of gewoon zomaar. Het was gewoon een kus op zijn wang, dus niet tongen voor als het niet duidelijk is.
We wilden net zijn fiets op slot zetten met een ketting die ik meegenomen had en daarna zouden we samen op de elektrische fiets naar huis gaan, maar dat heb ik later pas allemaal gehoord, want ik kan me er helemaal niets van herinneren. Het eerste wat ik weer weet is dat ik in een ziekenhuis wakker word. Ik wist niet waar ik was en wat er gebeurd was. Ik heb het later pas gehoord van mijn twinbroer.
Waarschijnlijk ben ik vanaf achteren onderuit geschopt door een paar jongens, want mijn benen waren zwaar gekneusd en ik had overal blauwe plekken. Door die schoppen was ik ook nog ongelukkig op de stoeprand of het fietsenrek gevallen en ben ik bewusteloos geraakt en had ik een hoofdwond. Mijn armen en borstkas, buik en rug waren ook helemaal bont en blauw en elke beweging deed pijn.
Mijn twin weet ook niet alles precies, want hij was ook geslagen en geschopt. Hij was niet bewusteloos geraakt, maar hij was in shock omdat ik niet meer reageerde. Van die jongens weet hij ook niet veel meer, omdat er zoveel gebeurde in korte tijd en hij was heel erg ongerust over mij. Ik vind het zo erg voor mijn broertje. Hij heeft mij daar zien liggen, ik weet er niks meer van.
We snappen niet wat er gebeurd is en vooral niet waarom. We denken misschien omdat we elkaar gekust hebben, tenminste dat zeggen anderen dat het daarom wel zou zijn, want er zijn al eerder gay jongens mishandeld in die buurt, maar dat is toch belachelijk.
We doen niemand kwaad en dan krijgen we dit. Eerst dachten we dat het vanwege onze spullen was, want onze fietsen waren daar niet meer en mijn geld en telefoon waren ook weg. Maar na een paar dagen waren onze fietsen ergens gevonden, alleen waren ze helemaal krom en alles was kapot.
Gelukkig was er een jongen die ons geholpen had. Hij kwam voorbij fietsen toen het net gebeurd was. Hij had niet gezien wat er gebeurd was en we weten ook niet of die jongens die ons geschopt en geslagen hebben hem aan hebben horen/zien komen. Mijn twin was helemaal in paniek aan het schreeuwen en aan het proberen om mij wakker te maken en dat had die jongen gehoord en even later ook gezien. Die jongen had de ambulance gebeld en mijn broertje proberen te kalmeren en gerust te stellen. Hij had gezien dat ik nog ademde en nog een beetje reageerde als hij mij aanraakte, maar ik was niet echt bij kennis, maar half half ofzo. Ik weet er niks meer van.
Mijn twin en ik werden met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis vlakbij.
Die jongen was al heel snel met zijn moeder naar het ziekenhuis gekomen om te kijken hoe het met ons ging. Dat vond ik wel superlief van hem. Hij was er al voordat onze familie er was en hij was steeds bij mijn twin gebleven, terwijl de dokters mij aan het onderzoeken waren. Een paar dagen later is hij nog een keertje geweest en toen had ik hem eigenlijk voor het eerst ontmoet. Tenminste dat ik het me kan herinneren. Ik had toen natuurlijk al gehoord wat voor superjongen het was en wat hij allemaal voor ons gedaan had en ik moest heel erg huilen toen ik hem zag en hij toen ook. Mijn twin had een paar foto’s van mij en hem met die jongen gemaakt in het ziekenhuis.
Omdat ik de volgende dag of die dag erna, ik weet het niet meer precies wanneer naar huis mocht uit het ziekenhuis hebben we hem niet meer gezien en gesproken. Ik vind het zo stom van mij dat ik niet zijn telefoonnummer enzo heb gevraagd. Ik wil hem zo graag nog bedanken. Ik word er soms ’s nachts wakker van en dan vind ik mezelf zo’n sukkel en ondankbaar. Ik denk elke dag aan hem.
Ik had hem natuurlijk wel die keer in het ziekenhuis gezien en hem toen ook wel bedankt, maar ik wil hem nog echt bedanken, want ik ben me steeds meer gaan realiseren wat hij voor ons gedaan heeft. Dat kun je toch niet afdoen met alleen “bedankt” zeggen? Maar ik weet ook niet hoe dan wel. Ik zou hem zo graag weer zien en hem vasthouden.
We weten alleen zijn voornaam en dat hij in Zweden (denken we) woont.
Wat zou er gebeurd zijn als hij niet langs was gekomen. Ik moet er niet aan denken. Hoe kan ik hem ooit bedanken en terugvinden? Hebben jullie tips ofzo? Hoe vind ik hem terug? Op wat voor manier kun je iemand bedanken die je leven heeft gered?
Groetjes en alvast bedankt voor jullie bijdragen,
M&M’s
PS sorry dat laatste stukje is een beetje dubbelop en warrig ofzo, maar het lukt me niet om het beter op te schrijven en ondertussen is het al bijna 3 uur ’s nachts. Ik zei net tegen mijn twin dat ik het morgen wel zou plaatsen, maar hij zegt dat ik het nu gewoon moet doen en ik weet dat hij gelijk heeft, zoals hij altijd gelijk heeft. Dus ja. De tekst staat nu in het vakje en mijn twin gaat op de knop drukken….
Ik heb best lang getwijfeld over het plaatsen en ook over als ik het zou plaatsen onder welke categorie en titel. Het is ondertussen ook al lang voorbij mijn bedtijd en het wordt steeds later. Ik heb net eerst nog andere topics beantwoord om deze maar zo lang mogelijk uit te stellen, maar nu moet het er maar van komen. Mijn twin wil ook dat ik hem nu plaats en hij heeft al aangeboden om op de “plaats reactie” knop te drukken.
Als jullie dit topic gelezen hebben weten jullie gelijk waarom ik hier een maand niets gepost heb.
Ik heb getwijfeld over de volgende titels:
1. Is dit homohaat of een “gewone” vechtpartij?
2. Ik kus op straat een andere jongen en voor ik het weet word ik wakker in het ziekenhuis
Maar het is toch een andere geworden, zoals jullie al gezien hebben. Ik wil wat er gebeurd is op een positieve manier benaderen en niet de nadruk teveel leggen op alle negatieve dingen die er gebeurd zijn. Ik ga het verhaal met (een hoop) negatieve dingen erin wel vertellen, maar ik hoop er uiteindelijk wel een positief gevoel aan over houden.
Ik wil dus iemand bedanken en mijn twin ook. Iemand die iig mijn leven heeft gered. Maar ja, hoe doe je dat en hoe vind ik hem. Daar kan ik wel wat hulp bij gebruiken.
Here we go. Het is best wel emotioneel, vandaar dus deze categorie.
Vorige maand had mijn twinbroertje 2 lekke banden met zijn fiets en niemand thuis had tijd om hem met de auto op te halen en toen ging ik met de elektrische fiets van mama hem ophalen. Het was iets van 10 km verderop. Hij had al een uur gelopen ofzo dus hij was het ook al een beetje beu en we hadden afgesproken bij een bushalte, want daar kon hij dan even uitrusten en zijn fiets daar laten staan, zodat we die later op konden halen met de auto.
Toen ik daar aankwam was ik blij mijn twin weer te zien en ik liep naar hem toe en gaf hem een kus en een hug en hij mij. Dat vinden sommigen misschien raar, maar we kussen elkaar elke dag na het opstaan en voordat we gaan slapen en ook als we elkaar een tijdje niet gezien hebben of gewoon zomaar. Het was gewoon een kus op zijn wang, dus niet tongen voor als het niet duidelijk is.
We wilden net zijn fiets op slot zetten met een ketting die ik meegenomen had en daarna zouden we samen op de elektrische fiets naar huis gaan, maar dat heb ik later pas allemaal gehoord, want ik kan me er helemaal niets van herinneren. Het eerste wat ik weer weet is dat ik in een ziekenhuis wakker word. Ik wist niet waar ik was en wat er gebeurd was. Ik heb het later pas gehoord van mijn twinbroer.
Waarschijnlijk ben ik vanaf achteren onderuit geschopt door een paar jongens, want mijn benen waren zwaar gekneusd en ik had overal blauwe plekken. Door die schoppen was ik ook nog ongelukkig op de stoeprand of het fietsenrek gevallen en ben ik bewusteloos geraakt en had ik een hoofdwond. Mijn armen en borstkas, buik en rug waren ook helemaal bont en blauw en elke beweging deed pijn.
Mijn twin weet ook niet alles precies, want hij was ook geslagen en geschopt. Hij was niet bewusteloos geraakt, maar hij was in shock omdat ik niet meer reageerde. Van die jongens weet hij ook niet veel meer, omdat er zoveel gebeurde in korte tijd en hij was heel erg ongerust over mij. Ik vind het zo erg voor mijn broertje. Hij heeft mij daar zien liggen, ik weet er niks meer van.
We snappen niet wat er gebeurd is en vooral niet waarom. We denken misschien omdat we elkaar gekust hebben, tenminste dat zeggen anderen dat het daarom wel zou zijn, want er zijn al eerder gay jongens mishandeld in die buurt, maar dat is toch belachelijk.
We doen niemand kwaad en dan krijgen we dit. Eerst dachten we dat het vanwege onze spullen was, want onze fietsen waren daar niet meer en mijn geld en telefoon waren ook weg. Maar na een paar dagen waren onze fietsen ergens gevonden, alleen waren ze helemaal krom en alles was kapot.
Gelukkig was er een jongen die ons geholpen had. Hij kwam voorbij fietsen toen het net gebeurd was. Hij had niet gezien wat er gebeurd was en we weten ook niet of die jongens die ons geschopt en geslagen hebben hem aan hebben horen/zien komen. Mijn twin was helemaal in paniek aan het schreeuwen en aan het proberen om mij wakker te maken en dat had die jongen gehoord en even later ook gezien. Die jongen had de ambulance gebeld en mijn broertje proberen te kalmeren en gerust te stellen. Hij had gezien dat ik nog ademde en nog een beetje reageerde als hij mij aanraakte, maar ik was niet echt bij kennis, maar half half ofzo. Ik weet er niks meer van.
Mijn twin en ik werden met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis vlakbij.
Die jongen was al heel snel met zijn moeder naar het ziekenhuis gekomen om te kijken hoe het met ons ging. Dat vond ik wel superlief van hem. Hij was er al voordat onze familie er was en hij was steeds bij mijn twin gebleven, terwijl de dokters mij aan het onderzoeken waren. Een paar dagen later is hij nog een keertje geweest en toen had ik hem eigenlijk voor het eerst ontmoet. Tenminste dat ik het me kan herinneren. Ik had toen natuurlijk al gehoord wat voor superjongen het was en wat hij allemaal voor ons gedaan had en ik moest heel erg huilen toen ik hem zag en hij toen ook. Mijn twin had een paar foto’s van mij en hem met die jongen gemaakt in het ziekenhuis.
Omdat ik de volgende dag of die dag erna, ik weet het niet meer precies wanneer naar huis mocht uit het ziekenhuis hebben we hem niet meer gezien en gesproken. Ik vind het zo stom van mij dat ik niet zijn telefoonnummer enzo heb gevraagd. Ik wil hem zo graag nog bedanken. Ik word er soms ’s nachts wakker van en dan vind ik mezelf zo’n sukkel en ondankbaar. Ik denk elke dag aan hem.
Ik had hem natuurlijk wel die keer in het ziekenhuis gezien en hem toen ook wel bedankt, maar ik wil hem nog echt bedanken, want ik ben me steeds meer gaan realiseren wat hij voor ons gedaan heeft. Dat kun je toch niet afdoen met alleen “bedankt” zeggen? Maar ik weet ook niet hoe dan wel. Ik zou hem zo graag weer zien en hem vasthouden.
We weten alleen zijn voornaam en dat hij in Zweden (denken we) woont.
Wat zou er gebeurd zijn als hij niet langs was gekomen. Ik moet er niet aan denken. Hoe kan ik hem ooit bedanken en terugvinden? Hebben jullie tips ofzo? Hoe vind ik hem terug? Op wat voor manier kun je iemand bedanken die je leven heeft gered?
Groetjes en alvast bedankt voor jullie bijdragen,
M&M’s
PS sorry dat laatste stukje is een beetje dubbelop en warrig ofzo, maar het lukt me niet om het beter op te schrijven en ondertussen is het al bijna 3 uur ’s nachts. Ik zei net tegen mijn twin dat ik het morgen wel zou plaatsen, maar hij zegt dat ik het nu gewoon moet doen en ik weet dat hij gelijk heeft, zoals hij altijd gelijk heeft. Dus ja. De tekst staat nu in het vakje en mijn twin gaat op de knop drukken….
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.