Hey, ik wil dit graag even ergens kwijt en heb nogal advies nodig omdat het me zelf echt niet lukt.

Dus, ik beschadig mezelf (snijden) nu al zo’n 3 jaar. Afgelopen zomer (‘23) heb ik dit door m’n psycholoog met haar aan m’n ouders verteld (al zei zij zowat alles, maar goed). Ik heb die zomer toen uiteindelijk ook m’n mesjes met m’n moeder weggegooid, en het was voor een klein tijdje “weg”. Ik denk eigenlijk dat m’n psycholoog me nogal heeft overgehaald om dit te vertellen, want terugkijkend was ik zelf nog niet klaar om het te vertellen, laat staan stoppen. Ik ben eigenlijk vrij snel weer begonnen, ik ben voor mijn gevoel eigenlijk nooit gestopt. 
Mijn ouders zijn hierna er nooit meer over begonnen, niet eens om meer informatie over waarom ofzo te vragen, en zij denken volgens mij dus dat het echt klaar is. Dit voelt gewoon best kut, en ik wil er eigenlijk toch wel graag weer over beginnen en ten eerste hen een beetje laten weten dat het dus niet over was en dat ik het niet fijn vond dat ze er nooit meer over begonnen zijn, en dat ik dus nog steeds niet echt klaar ben om te stoppen, en hoe ze me nu eigenlijk het beste zouden kunnen steunen. 
Ik loop alleen tegen een klein probleem aan. Ik ben dus heel slecht in überhaupt over dingen beginnen, laat staan dit. Er zijn nu al zo veel perfecte momenten geweest, maar ik kan het gewoon niet ofzo. Heeft iemand misschien tips / advies voor me? Ik zou het heel erg waarderen <3