Hai, ik ben een meisje van 13 jaar.

(Latere toevoeging na het typen: het is een lang verhaal geworden, maar lees het helemaal dan zal je me een beetje snappen hopelijk.)


De afgelopen tijd gaat het echt heel erg slecht met mij. Sinds 8 augustus 2017 gaat het super slecht thuis en daardoor dus ook met mij. Al vanaf het begin heb ik het idee dat m'n moeder me niet mag en dat ze m'n leven beetje bij beetje ten onder wil brengen. Iedereen (familie en vrienden) hebben steeds tegen mij gezegd dat ze wel van me houdt en dat ze het beste met me voor heeft etc.
Sinds begin 2019 is het extreem erg uit de hand gelopen. Ik had nog veel meer ruzie thuis dan ooit en ben daarom op 18 jan weggelopen van huis. Toen deed m'n moeder er alles aan om mij op straat te krijgen zodat er snel en veel hulp zou komen. De gedachte was misschien wel aardig maar de manier waarop niet. Maar goed, het is haar gelukt, ik belande op straat en had geen onderdak meer. Ik sliep toen 3 weken bij een vriendin en ben toen officieel uit huis geplaatst en in een opvang gezet. Sinds ik hier zit (4 weken) heeft mn moeder beetje bij beetje mijn leven afgepakt, ze heeft 300.000x meer invloed op mijn leven dan ik zelf. Elke keer als ik iets vind waar ik blij van wordt of waar ik energie van krijg en ze ziet dat dan pakt ze dat van me af
De tijd sinds ik hier zit ben ik heel erg achteruit gegaan. Nu is het punt dat ik het nut van het leven niet meer in zie. Dit betekent niet dat ik stop met vechten voor m'n eigen leven. Want het is niet dat ik niet meer op deze mooie planeet WIL rond lopen, maar het is meer dat ik het niet meer KAN. De begeleiding van de plek waar ik nu woon dwingen me zowat om nog gewoon naar school te gaan en aardig en lief te doen tegen alles en iedereen, maar wat ik ook zeg, ze snappen niet dat ik het gewoon niet kan. Ik vecht keihard voor mn leven, geluk en toekomst en dat vreet zo ontzettend veel aan me dat ik de andere normale dingen niet meer kan doen..
Kan iemand me alsjeblieft helpen?