Hee,
Mijn moeder wekte me vanmorgen. Niet als in: sta eens op, je komt te laat, maar door wanhopig geschreeuw. Ze riep dat ik de afwas nog moest doen omdat de thuishulp van mijn vader er anders niet bij kon. En dat mijn vader vaak de afwas doet, terwijl het mijn taak is, en of het vernederend was als ze zelf de afwas deed. En dat ik dit niet kon maken. Ze trok ook mijn deken weg (ik was toen al aan het opstaan) en gooide een nat washandje op mijn tafel. Die belandde op een schrift waar ik in het klad liedjes in schrijf (is mijn levenswerk), wat stukken erger was dan dat ze mijn deken wegtrok. Ik kwam beneden, ziek van de vermoeidheid, en toen zei mijn vader dat afwassen niet nodig was voor de thuishulp, en dat mijn moeder gewoon gestressd is.
Mijn moeder wilde daarna weggaan, maar zag dat ik op de bank zat. Ze begon het half huilend maar zelf schoon te maken, wanhopig dat ik nooit iets doe.
Toen ze eindelijk wegging, heb ik kotsmisselijk van vermoeidheid afgewassen en ben ik weer gaan slapen. Daarna ging het weer best prima.
Nu is de keuken schoon en snapt ze niet dat ik verdrietig ben. Alsof ze het is vergeten. Ik heb de afwas eindelijk gedaan, dus is er geen probleem meer, denkt ze. De afwas moest per se gedaan worden vóór de thuishulp kwam, maar om een andere reden: mijn moeder schaamt zich dat het zo vies is. Steeds als er bezoek is (en we weten dat van tevoren) of als ik iets moet doen in het huishouden en ik doe het niet meteen, (bijvoorbeen als ik ziek ben of schooldingen heb,) krijgen we ruzie over dat ik nooit iets doe (vind ik reuze meevallen), dat ik zoveel in te halen heb en dat er niks belangrijkers is dan dat anderen denken dat het huis schoon is.
Nou komt er elke twee dagen wel iemand aangekondigd langs. De man die de boodschappen komt brengen, de thuishulp, mijn zus met haar vriend, heel soms vrienden van mij. Heel vaak lopen de ruzies hoog op, twee dagen lang, dan komt er bezoek en is alles perfect en gezellig en nep, maar de minuut dat het bezoek weg is, is er weer stress en ruzie.
Dus ik wil graag uit huis. Ik ben 19, ik doe deeltijd school dus ik heb alle tijd om aan huishouden te wennen, ik wil supergraag van mijn ouders hun bemoeienissen en privacyschennis af en als ik verschimmeld brood eet, wil ik graag dat het mijn eigen schuld is. En als ik dan al op bezoek ga bij mijn ouders, is het nep en gezellig. En hopelijk tegelijk met mijn zus.
Maar huizen zijn duur, en als ik ze al kan vinden, willen de bewoners me niet.
Toen ik twee jaar geleden overspannen was en mijn moeder slaapproblemen had, reageerde ze veel stress af in de vorm vam kritiek op mijn vader en mij. Ze zei ook dat ik te weinig deed (ik was overspannen). Nu is het andersom, zij is overspannen en ik heb slaapproblemen, maar zij is nog steeds degene die dezelfde kritiek levert op mij en mijn vader. Het lijkt me chill als ze ophoudt. We hebben al gezinstherapie, maar dat helpt blijkbaar niet echt. We hadden wel drie weken lang afgesproken dat zij haar kritiek opschreef ipv uitte, en ik schreef op hoe ik me voelde. Dat waren fijne weken, mijn geheugen werd beter, we konden met elkaar opschieten en ik stopte met zoeken naar een huis.
Dus ja, hellup.
Bladzijde 1 / 1
Hey Durf
Het gaat er thuis niet gezellig aan toe. Ik kan me voorstellen dat je verandering in deze situatie wilt. Het is niet ok hoe je moeder je behandelt.
Je kan de situatie bij je mentor of huisarts uitleggen. Zij kunnen je helpen met het zoeken naar een eigen plek. De huisarts kan je ook begeleiden i.v.m. je slaapproblemen. Je zou eventueel een huisgenoot kunnen overwegen om de kosten te delen.
Kan je een privégesprek regelen met de hulpverlener(s) van de gezinstherapie? Zij kunnen je ook verder helpen.
Zou je bereid zijn om dat opschrijven van je gevoelens te hernemen? Dat leek een positieve invloed op je te hebben.
De Kindertelefoon kan je doorverwijzen naar meer hulp. Er zijn organisaties die zich ontfermen over het welzijn van jongeren. In principe mag je, aangezien je meerderjarig bent, uit huis, maar begeleiding lijkt me wel fijn.
Groetjes
Kenshin
Het gaat er thuis niet gezellig aan toe. Ik kan me voorstellen dat je verandering in deze situatie wilt. Het is niet ok hoe je moeder je behandelt.
Je kan de situatie bij je mentor of huisarts uitleggen. Zij kunnen je helpen met het zoeken naar een eigen plek. De huisarts kan je ook begeleiden i.v.m. je slaapproblemen. Je zou eventueel een huisgenoot kunnen overwegen om de kosten te delen.
Kan je een privégesprek regelen met de hulpverlener(s) van de gezinstherapie? Zij kunnen je ook verder helpen.
Zou je bereid zijn om dat opschrijven van je gevoelens te hernemen? Dat leek een positieve invloed op je te hebben.
De Kindertelefoon kan je doorverwijzen naar meer hulp. Er zijn organisaties die zich ontfermen over het welzijn van jongeren. In principe mag je, aangezien je meerderjarig bent, uit huis, maar begeleiding lijkt me wel fijn.
Groetjes
Kenshin
Hee,
Ik wil het niet per se goedmaken met haar, want dan komt er weer ruzie. Mijn moeder en ik kunnen niet uitpraten, dus we spreken af dat we weer lief doen en laten die ruzie maar zitten. Tot de volgende ruzie. Ruzies duren vaak 3 dagen, eerst een dag echt flinke kritiek, dan dat ik mijn moeder niet wil vergeven niet echt tegen haar praat, terwijl zij weer vrolijk is, en dan een dag dat ik niet snap hoe ik nou moet doen, wat dus eindigt in weer met elkaar kunnen praten. Dit gebeurt elke 12 dagen ongeveer. En ik wil nu liever blijven hangen in dag 1 of 2, dan dat we het goedmaken en dat we weer lief doen tot de volgende keer dat ze huilt om mijn luiheid.
Ik heb op kamers wonen o.i.d. eerder voorgelegd aan mijn soort-van-mentor, die het heeft besproken met mijn echte mentor en nog wat zorgteam mensen. Ze kwamen tot de conclusie dat uit huis gaan een slecht idee was, maar als ik echt een paar dagen niet in de buurt van mijn moeder kon zijn, dat ik dan bij mijn soort-van-mentor mocht slapen. Is lief, maar ik ben niet alleen op zoek naar een slaapplek, maar ook naar een thuis. Hoe verder van mijn moeder, hoe meer ik me thuisvoel, dus ik kan er op zich nog gebruik van maken. Maar omdat ze toch weer lief doet als ik nog boos ben, hoeft dat niet per se. Ik heb toch maar sinds die docente dat aanbood een tas klaarstaan met reservepyjama enzo, voor het geval dat. Maar dat lost ook alleen maar die paar dagen ruzie op. Anderhalve week later begint het weer opnieuw.
Oja, ik was trouwens vandaag nog heel slap en had een gevaarlijk slecht evenwicht door vermoeidheid, deels veroorzaakt door dat van gisteren.
Het opschrijven van gevoelens is niet wat hielp, ik moest gewoon bijhouden hoe ik me voelde. Mijn moeder stresste niet naar mij, maar naar haar papier, waardoor er veel minder stress was. Daardoor was het zo chill. Ik ben net maar weer begonnen met een huis zoeken. Er zijn nog wel kansen op zolderkamers enzo. Zodra er eentje ja zegt, heb ik opeens een eigen kamer, met rust, eigen verantwoordelijkheden en privacy. Ik wil liever geen begeleiding, ik denk dat als ik in het diepe word gegooid, dat ik het dan leer, en als ik het niet leer, heb ik dit jaar alle tijd om bijv. boodschappen te leren doen.
Wel een dingetje: stel dat het €400 per maand kost (is mijn maximum), kost het tot eind zomervakantie €3600. Ik heb veel meer dan dat gespaard en geërfd enzo, maar toch. Ouders betalen alleen wat ze nu ook al betalen, zoals eten, verzekeringen en hobby's enzo, dus alles behalve huur. En ik moet nog bijv een bed kopen. Moet ik volgend jaar toch doen, maar toch.
Die slaapproblemen zijn opgelost zodra ik slaap van half 11 tot half 8. Ik val snel in slaap zodra ik in bed lig, maar ik heb heel veel moeite met opstaan. Zodra ik mezelf een minuut gemarteld heb door mijn bed uit te kruipen, is het voor die dag wel opgelost. 's middags ben ik wel moe, maar dat is volgens mij door onregelmatig slapen. Als ik de discipline heb om gewoon op tijd naar bed te gaan en 's ochtends uit bed rol zonder mijn liedjesschrift-levenswerk nat te kledderen, moet het opgelost zijn. Daar kan geen medicijn iets mee. Helaas.
Durf
Ik wil het niet per se goedmaken met haar, want dan komt er weer ruzie. Mijn moeder en ik kunnen niet uitpraten, dus we spreken af dat we weer lief doen en laten die ruzie maar zitten. Tot de volgende ruzie. Ruzies duren vaak 3 dagen, eerst een dag echt flinke kritiek, dan dat ik mijn moeder niet wil vergeven niet echt tegen haar praat, terwijl zij weer vrolijk is, en dan een dag dat ik niet snap hoe ik nou moet doen, wat dus eindigt in weer met elkaar kunnen praten. Dit gebeurt elke 12 dagen ongeveer. En ik wil nu liever blijven hangen in dag 1 of 2, dan dat we het goedmaken en dat we weer lief doen tot de volgende keer dat ze huilt om mijn luiheid.
Ik heb op kamers wonen o.i.d. eerder voorgelegd aan mijn soort-van-mentor, die het heeft besproken met mijn echte mentor en nog wat zorgteam mensen. Ze kwamen tot de conclusie dat uit huis gaan een slecht idee was, maar als ik echt een paar dagen niet in de buurt van mijn moeder kon zijn, dat ik dan bij mijn soort-van-mentor mocht slapen. Is lief, maar ik ben niet alleen op zoek naar een slaapplek, maar ook naar een thuis. Hoe verder van mijn moeder, hoe meer ik me thuisvoel, dus ik kan er op zich nog gebruik van maken. Maar omdat ze toch weer lief doet als ik nog boos ben, hoeft dat niet per se. Ik heb toch maar sinds die docente dat aanbood een tas klaarstaan met reservepyjama enzo, voor het geval dat. Maar dat lost ook alleen maar die paar dagen ruzie op. Anderhalve week later begint het weer opnieuw.
Oja, ik was trouwens vandaag nog heel slap en had een gevaarlijk slecht evenwicht door vermoeidheid, deels veroorzaakt door dat van gisteren.
Het opschrijven van gevoelens is niet wat hielp, ik moest gewoon bijhouden hoe ik me voelde. Mijn moeder stresste niet naar mij, maar naar haar papier, waardoor er veel minder stress was. Daardoor was het zo chill. Ik ben net maar weer begonnen met een huis zoeken. Er zijn nog wel kansen op zolderkamers enzo. Zodra er eentje ja zegt, heb ik opeens een eigen kamer, met rust, eigen verantwoordelijkheden en privacy. Ik wil liever geen begeleiding, ik denk dat als ik in het diepe word gegooid, dat ik het dan leer, en als ik het niet leer, heb ik dit jaar alle tijd om bijv. boodschappen te leren doen.
Wel een dingetje: stel dat het €400 per maand kost (is mijn maximum), kost het tot eind zomervakantie €3600. Ik heb veel meer dan dat gespaard en geërfd enzo, maar toch. Ouders betalen alleen wat ze nu ook al betalen, zoals eten, verzekeringen en hobby's enzo, dus alles behalve huur. En ik moet nog bijv een bed kopen. Moet ik volgend jaar toch doen, maar toch.
Die slaapproblemen zijn opgelost zodra ik slaap van half 11 tot half 8. Ik val snel in slaap zodra ik in bed lig, maar ik heb heel veel moeite met opstaan. Zodra ik mezelf een minuut gemarteld heb door mijn bed uit te kruipen, is het voor die dag wel opgelost. 's middags ben ik wel moe, maar dat is volgens mij door onregelmatig slapen. Als ik de discipline heb om gewoon op tijd naar bed te gaan en 's ochtends uit bed rol zonder mijn liedjesschrift-levenswerk nat te kledderen, moet het opgelost zijn. Daar kan geen medicijn iets mee. Helaas.
Durf
Hey Durf
Goed dat je dit op school hebt besproken. Alvast fijn dat je ergens terechtkan.
Ik hoop dat je een eigen plek vindt. Zou je je mentor of andere vertrouwenspersoon kunnen vragen wat ze precies geen goed idee vinden aan alleen wonen?
Als ik het goed begrijp, slaap je goed als je er de discipline voor kan opbrengen. Misschien is het volgende erg dom, maar zou het helpen om je liedjesschrift wat verder van je bed te leggen, zodat je je bed uit moet om het te pakken?
Groetjes
Kenshin
Goed dat je dit op school hebt besproken. Alvast fijn dat je ergens terechtkan.
Ik hoop dat je een eigen plek vindt. Zou je je mentor of andere vertrouwenspersoon kunnen vragen wat ze precies geen goed idee vinden aan alleen wonen?
Als ik het goed begrijp, slaap je goed als je er de discipline voor kan opbrengen. Misschien is het volgende erg dom, maar zou het helpen om je liedjesschrift wat verder van je bed te leggen, zodat je je bed uit moet om het te pakken?
Groetjes
Kenshin
Hee,
Dank je! Ik kan het inderdaad nog eens navragen. Waarschijnlijk gaan ze zeggen dat ik ook even een halfjaartje kan wachten tot ik studeer.
Met mijn moeder heb ik het de derde dag weer goedgemaakt en uitgelegd waaron ik dat eigenlijk niet wilde. Nu is het weer gezellig enzo, maar binnen 10 dagen hebben we weer ruzie. Misschien eerder, want kerst. Dus de cyclus is weer rond. Precies wat ik niet wilde.
Ik word niet afgeleid door liedjes schrijven. Ook niet gemotiveerd. Als ik al gemotiveerd ben, raak ik wel eens op dreef, en na jaren schrijven komen er ook toffe dingen uit. Maar er is niks waarvan ik 's ochtends op gang kom. Behalve chill, wakker en uitgerust zijn. En dan nog. (Ik kom er wel voor bijzondere gelegenheden uit, zoals open dagen. Meestal is dat dan weer supervroeg, dus ook niet echt goed voor mijn slaapritme.)
D
Dank je! Ik kan het inderdaad nog eens navragen. Waarschijnlijk gaan ze zeggen dat ik ook even een halfjaartje kan wachten tot ik studeer.
Met mijn moeder heb ik het de derde dag weer goedgemaakt en uitgelegd waaron ik dat eigenlijk niet wilde. Nu is het weer gezellig enzo, maar binnen 10 dagen hebben we weer ruzie. Misschien eerder, want kerst. Dus de cyclus is weer rond. Precies wat ik niet wilde.
Ik word niet afgeleid door liedjes schrijven. Ook niet gemotiveerd. Als ik al gemotiveerd ben, raak ik wel eens op dreef, en na jaren schrijven komen er ook toffe dingen uit. Maar er is niks waarvan ik 's ochtends op gang kom. Behalve chill, wakker en uitgerust zijn. En dan nog. (Ik kom er wel voor bijzondere gelegenheden uit, zoals open dagen. Meestal is dat dan weer supervroeg, dus ook niet echt goed voor mijn slaapritme.)
D
Stel maar alle vragen waar je mee zit. Het lijkt me ook goed om te blijven aangeven hoe het er thuis aan toe gaat.
De spanning is gaan liggen, maar de kans is groot dat jullie vroeg of laat weer ruzie krijgen. Gaan jullie rond kerst naar vrienden of familie? Misschien ontstaat er minder snel ruzie als er anderen bij zijn.
Ik vind het best mooi dat je liedjes schrijft. Schrijf je over dingen in jouw leven?
Als je die vraag liever niet beantwoord is dat ok. Ik ben alleen wat nieuwsgierig.
Groetjes
Kenshin
De spanning is gaan liggen, maar de kans is groot dat jullie vroeg of laat weer ruzie krijgen. Gaan jullie rond kerst naar vrienden of familie? Misschien ontstaat er minder snel ruzie als er anderen bij zijn.
Ik vind het best mooi dat je liedjes schrijft. Schrijf je over dingen in jouw leven?
Als je die vraag liever niet beantwoord is dat ok. Ik ben alleen wat nieuwsgierig.
Groetjes
Kenshin
Hoi Durf,
Een beetje een late reactie, maar ik plaats 'm alsnog.
Je schrijft uit huis te willen en dat snap ik gezien jouw situatie heel erg goed. Geld is geen probleem, maar je kan niks vinden en betrokken hulpverleners en mensen op school vinden het geen goed idee. Over een half jaar ga je studeren en dan lijkt alles beter te passen.
Op zich ben ik het daarmee eens. Via een vervolgopleiding of studieverenigingen is het soms makkelijker om aan een woonplek te komen. Ook kun je zo met vrienden of studiegenoten op een kamer en veel mensen vinden dat prettig. Ook kun je elkaar dan helpen met dingen als het huishouden, etc. En dat alles ver weg van je moeder :)
Maar ik snap jou ook. Je wil gewoon weg. En hoe zeer ik je dat ook gun, denk je niet dat je nu alles zo graag wil, dat je alles misschien te snel doet? Dat je een huis of kamer neemt die eigenlijk niet echt is wat je wil, maar goed genoeg lijkt omdat het weg is van je moeder? Of dat je te veel betaalt terwijl je ook iets anders voor minder kon krijgen (is toch zonde, ook al kun je het je veroorloven)? Als je alles nu rustig plant om over een half haar uit huis te kunnen gaan, is dat misschien een betere optie.
Iemand heeft je een nood slaapplek aangeboden. Dat is lief. En ook al lost dat het probleem niet op, het verbetert je situatie wel tijdelijk. Ik vind het daarom ook knap dat je wel gewoon die tas hebt staan en ik hoop dat je er ook gewoon gebruik van gaat maken als het echt te veel wordt.
Je schrijft dat jullie gezinstherapie hebben. Verder kan ik in de context opmaken dat er ook zorg voor jou is (individueel) (?), maar is er ook individuele hulp voor je moeder? Want het klinkt echt alsof ze dat nodig heeft.
Ik vraag me verder af hoe je relatie met je vader is. Kun je het wel goed met hem vinden of bemoeit hij zich nergens mee?
Tot slot vind ik het erg knap hoe je het allemaal maar uithoudt thuis. Ik weet zeker dat het helemaal goed komt zodra je uit huis gaat. Ik hoop dat je je snel beter gaat voelen :)
Gr. Pin
Een beetje een late reactie, maar ik plaats 'm alsnog.
Je schrijft uit huis te willen en dat snap ik gezien jouw situatie heel erg goed. Geld is geen probleem, maar je kan niks vinden en betrokken hulpverleners en mensen op school vinden het geen goed idee. Over een half jaar ga je studeren en dan lijkt alles beter te passen.
Op zich ben ik het daarmee eens. Via een vervolgopleiding of studieverenigingen is het soms makkelijker om aan een woonplek te komen. Ook kun je zo met vrienden of studiegenoten op een kamer en veel mensen vinden dat prettig. Ook kun je elkaar dan helpen met dingen als het huishouden, etc. En dat alles ver weg van je moeder :)
Maar ik snap jou ook. Je wil gewoon weg. En hoe zeer ik je dat ook gun, denk je niet dat je nu alles zo graag wil, dat je alles misschien te snel doet? Dat je een huis of kamer neemt die eigenlijk niet echt is wat je wil, maar goed genoeg lijkt omdat het weg is van je moeder? Of dat je te veel betaalt terwijl je ook iets anders voor minder kon krijgen (is toch zonde, ook al kun je het je veroorloven)? Als je alles nu rustig plant om over een half haar uit huis te kunnen gaan, is dat misschien een betere optie.
Iemand heeft je een nood slaapplek aangeboden. Dat is lief. En ook al lost dat het probleem niet op, het verbetert je situatie wel tijdelijk. Ik vind het daarom ook knap dat je wel gewoon die tas hebt staan en ik hoop dat je er ook gewoon gebruik van gaat maken als het echt te veel wordt.
Je schrijft dat jullie gezinstherapie hebben. Verder kan ik in de context opmaken dat er ook zorg voor jou is (individueel) (?), maar is er ook individuele hulp voor je moeder? Want het klinkt echt alsof ze dat nodig heeft.
Ik vraag me verder af hoe je relatie met je vader is. Kun je het wel goed met hem vinden of bemoeit hij zich nergens mee?
Tot slot vind ik het erg knap hoe je het allemaal maar uithoudt thuis. Ik weet zeker dat het helemaal goed komt zodra je uit huis gaat. Ik hoop dat je je snel beter gaat voelen :)
Gr. Pin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
