Hoi, 

Ik ben een meisje van bijna 18 en ik moet echt even mijn hart luchten:

Na jaren lange ruzie zijn mijn ouders gescheiden toen ik 11 jaar was, hier had ik heel veel moeite mee maar kan dit nu inmiddels een plek geven net als mijn jongere zusje en broertje.

Mijn moeder en vader houden van ons en doen op hun manier erg hun best, mijn moeder is een lieve vrouw maar heeft een kort lontje, ze word heel snel boos, heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel en is erg onzeker. Ze heeft vroeger vervelende dingen meegemaakt. Mijn vader is een lieve man die van een grapje houdt, maar geeft geen inlevingsvermogen en heeft op mijn 16e door alle nare dingen die hij heeft meegemaakt (waaronder de scheiding) een psychose gekregen, en er wordt schizofrenie en autisme bij hem vermoed. Hij wisselt tussen terugvallen en normaal leven en is alleen, ik zie hem niet veel meer, ook omdat hij niet ziet dat hij ziek is.

Mijn moeder is sinds 3,5 met mijn stiefvader getrouwd, en we treffen het met een stiefvader zoals hij en zijn kinderen. De situatie van mijn vader heeft veel invloed gehad op ons leven, en ook thuis bij mijn moeder. Ondertussen is mijn stiefvader een people pleaser net als mij, wij kunnen niet anders dan andere mensen boven onszelf zetten en dat is heel moeilijk. Mijn stiefvader kan moeilijk nee tegen zijn eigen kinderen zeggen en tegen kritiek. Ik vind dat weleens lastig maar zie dat hij zijn best doet. En je bent nou eenmaal 2 verschillende gezinnen bij elkaar met je eigen gewoonten en opvoeding. 

Mijn moeder en stiefvader hebben steeds meer ruzie, ze houden heel veel van elkaar en bedoelen dingen goed maar begrijpen elkaar vaak niet of verkeerd, wat zich uit in ruzies van soms meer dan 1 week of een paar dagen lang en gebeurt steeds vaker.

Als wij onze vader weer gaan zien of er is iets met hem, en mijn moeder heeft een drukke periode dan hebben ze zomaar weer knallende ruzie en het blijft vaak maar over dezelfde dingen gaan waaronder mijn stiefbroers en stiefzusje. 

Wij als kinderen zien dat het echt niet goed gaat op deze manier, ze schreeuwen veel naar elkaar, mijn moeder loopt alleen maar achter mijn stiefvader aan en wil continu praten (de hele dag tot in de nacht) en mijn moeder ziet niet hoe erg mijn stiefvader zijn best vooralles doet en vindt dat alles aan hem ligt en zijn schuld is dat wij onder andere naar een ander dorp zijn verhuisd.  Ik zie dat ze allebei dingen anders moeten aanpakken, maar als kinderen kunnen en durven wij niets te zeggen, vooral niet tegen mijn moeder om de vrede te bewaren. Ik zie echt dat ook zij haar best doet voor alles en iedereen en er is al genoeg gedoe.

Een therapeut heeft niet zoveel zin, dat heb ik al meerdere keren aangekaart maar het helpt tot nu toe niets. Mijn stiefvader is wel instaat om te blijven proberen maar mijn moeder niet.

Wat moet ik doen? Ik doe heel hard mijn best dat er zoveel mogelijk vrede is in huis.

En ik wil niet nog meer ruzie en een scheiding, er is al zoveel ellende geweest. 

Tegen familie praten kan ook niet, dan ben ik bang dat ik het huis uit moet.