Hey,
Ik ben een meisje van 13 en ben dus best wel jong. Ik heb al een lange tijd ruzie met mijn ouders, elke dag weer en elke ruzie begint steeds erger te worden.
Het is vooral met mijn moeder, met haar kan ik het erg slecht vinden. Zo had ik vandaag zoals gewoonlijk weer ruzie, het was net weer een beetje klaar totdat mijn moeder weer beneden kwam en me expres boos/verdrietig wilde maken. Dan doet ze me na, noemt me kut kind en andere erge dingen. Op een gegeven moment ben ik er klaar mee (Wat ik zelf erg logisch vind).
Ik zei dat ze nooit moeder had mogen worden en ik weet het, dat is ook niet ok om te zeggen maar het kwam er gewoon uit. Ze speelde gelijk weer slachtoffer zodat mijn vader zich er ook mee ging bemoeien. Ik sta er dus eigenlijk helemaal alleen voor.
Als ik boos ben loop ik opgefokt naar boven toe, wat ik nu dus weer deed. Opeens komt mijn vader achter me aan rennen, duwt me de trap af en scheld me uit. Ik sloot me op in de badkamer omdat ik bang begon te worden en me helemaal niet meer veilig voel hier. En daar gingen we weer, hun rammen op de deuren en willen dat ik de badkamer uit kom terwijl ze hem zelf niet eens nodig hebben. Zoals ik al zei, ik durf niet. Dus ze worden nog meer agressief.
Uiteindelijk kwam ik eruit, pakte een potlood en begon er met een schaar in te knippen (ik probeer het als vervanging te gebruiken, normaal snij ik mezelf.). Op dat moment stormde mijn moeder de kamer in en zei tegen mijn vader: "Moet je nou eens kijken! Wat een sukkel. Ik breng je maandag echt naar een psycholoog en je rot maar op uit huis.'’
Op dat moment begonnen de tranen nog meer te stromen en liep ze trots mijn kamer uit (ik neem aan dat ze blij was omdat ze me nog meer pijn had gedaan). 5 minuten later kwam mijn vader weer binnen en begon boos te schreeuwen naar me. Hij heeft me al eens geslagen en vandaag dus van de trap gerukt. Hij zei dat ik de hele familie kapot maakte en dat ik ze emotioneel mishandelde, ik was zoals gewoonlijk dus heel erg teleurgesteld in mezelf en begon wat met mijn potlood te spelen in de hoop dat mijn tranen zouden stoppen. Ja hoor, toen pakte hij mijn potlood hardhandig uit mijn hand, brak hem doormidden en gooide hem door mn kamer heen.
'’Je bent echt dood vanbinnen he? haha'’ dat is wat hij zei en liep daarna weg.
Ik wil echt weg uit huis maar kan helemaal nergens heen. Normaal praat ik met wat vrienden via Whatsapp om me wat beter te voelen maar ze hebben mijn telefoon ook afgepakt. Ik heb alleen mijn laptop nog voor schoolwerk. Ik ben laatst ook al op gesprek met mijn mentor geweest en daar barstte ik in janken uit omdat ik niets durfde te zeggen over mijn thuis situatie.
Laatst hebben mijn ouders ook de playstation op de grond gegooid waardoor ie uit elkaar viel, sinds dien ben ik steeds banger aan het worden voor ze en durf ik niet te slapen zonder een schaar/mes bij mijn bed. Ik heb het gevoel dat ik gek aan het worden ben, maar zelfs mijn hersenen snappen niet of ik me aanstel.
Ze laten me altijd geloven dat ik het probleem ben en het allemaal aan mij ligt, en nu weet ik niet meer of het echt zo is. Het maakt me letterlijk gek.
Ik durf dus ook niet echt om met iemand hierover te praten want ik weet echt niet of ik me aanstel of dat het gewoon normaal is. Of dat ik de fout ben, of juist niet. Het enige dat ik weet is dat ik het niet meer aankan en dat ik hier weg wil voordat ik mezelf iets aan ga doen.
Kan iemand me alsjeblieft helpen?
