Hey lieve @Natureflower ,

Goed idee:) Ik ben benieuwd wat je zelf gaat schrijven.

Ik heb eigenlijk altijd moeilijk geweest met contact maken. Ik kon ook nooit zo goed tegen plotselinge veranderingen. Bijvoorbeeld bij zwemles moest ik tijdens de les zelf zomaar naar een ander groepje, en dat vond ik echt verschrikkelijk. Op de basisschool ging het niet geweldig. Ik kon niet echt goed voor mezelf opkomen, en ik had eig "maar" 2 vrienden en M was eigenlijk niet echt aardig. Het ging er vooral om wat hij wou, en bv een keer ging ik met hem zwemmen. Daar was iemand die hij kende en hij liet me vallen. Het was s avonds, en van mijn moeder mocht ik niet alleen naar huis lopen. Ik vroeg toen of we weer weg konden gaan. Maar dat wou hij toen niet en ik kon dus ook niet naar huis, en moest huilen en daar werd hij alleen maar boos om. Later ging ik met hem afspreken, hij had schaatsen en ik een slee. Ik had geen schaatsen, maar dat wou hij wel de hele tijd doen. Ik vroeg dus of hij wou sleeën, maar dat wou hij niet, en toen kregen we ruzie en met M heb ik daarna nooit meer contact gehad. Hij liet me wel vaker vallen, hij had ook een keer mijn banden laten leeglopen en een foto van mij bewerkt en in de gr8 app gezet. 

Na de basisschool zat ik een jaar op een speciale school, in de klas ging dat wel goed, maar de pauzes niet. Ik durfde toen nooit bij die jongen waarmee ik in de klas contact had te zitten. Ik zat dan altijd alleen. Ik had ook geen telefoon ofzo mee, dus ja ik zat eigenlijk maar een kwartier te zitten en behalve eten en elke keer 2 x naar de WC gaan om daar zo kort mogelijk te zitten deed ik niks. 

Daarna ging ik naar een "gewone" middelbare school. In de 1e zat ik eig altijd alleen. In de pauzes , tussenuren, en ook in de klas. Ik viel op en werd ook gepest. In de 2e begon ik eindelijk contact te krijgen. Maar ze waren vaak echt niet aardig en ze zijn ook heel anders dan ik. Maar omdat ik niet constant alleen wou zijn en ook niet in de pauzes alleen wou zitten en dan nog meer lastiggevallen zou worden door pesters bleef ik toch met hun omgaan.

Ik heb ook sporten geprobeerd, maar ik vond het gewoon te eng om contact te maken. Het gaat nu beter, maar nog steeds ben ik te bang om zomaar op iemand af te stappen en ik heb waarschijnlijk autisme.

hoii

Ik ben toen mijn ouders 14 jaar getrouwd waren geboren, mijn ouders waren al met adoptie bezig en toen bleek mijn moeder zwanger te zijn.  Ik heb na mijn geboorte 2 weken in  het ziekenhuis gelegen omdat ik te veel lucht in mijn buikje had en ze niet wisten hoe dat kwam.

peuterspeelzaal ik was een heel verlegen meisje, die niks durfde te zeggen. het zoontje van de vriendin van mijn moeder zat bij mij op de peuterspeelzaal en hij was mijn ‘vriendje’ als hij er niet was, durfde ik niks :) ik weet nog dat een ander kind een boekenlegger mocht maken voor iemand die jarig was ofzo en toen ging ik huilen omdat ik dat ook wilde maken :)

groep 1 en 2 ik was nog steeds het verlegen meisje, en had 1 ‘beste vriendin’ en nog een paar meisjes waar ik af en toe mee speelde, ik durfde nooit bij iemand anders te spelen, ze moesten altijd bij mij komen :) en in groep 2 trouwde mijn oma opnieuw, hij vorige man (mijn opa die ik nooit heb gekend) is overleden. is best apart dat ik op de bruiloft van mijn oma ben geweest.

groep 3-6 ik had een andere vriendin: R. R was een leuk meisje, zolang ik haar zin deed als ik dat niet deed werd ze boos. dus deed ik dat maar, want ik wilde haar niet kwijt. we hebben samen best een gezellige tijd gehad!

groep 7 mijn moeder had veel last van haar buik en ging naar de huisarts, ik was zelf toen heel bang voor blinde darmontsteking, het leek me heel erg als mn moeder geopereerd moest worden en opgenomen moest worden in het ziekenhuis. het bleek geen blinde darmontsteking te zijn maar darmkanker… bij (volgens mij) een MRI scan werd ontdekt dat ze ook borstkanker had. ze is 1x geopereerd aan haar darm en heeft toen een week in het ziekenhuis gezorgd, in die week zorgde mijn tante voor mij. ze is ook 2x geopereerd aan haar borst en de 2e keer moest het geamputeerd worden… toen was ook corona dus ik mocht niet naar haar toe, ze heeft toen wel korter in het ziekenhuis gelegen. ik heb in die tijd gesprekjes gehad met mijn juf, maar ik vond dat niet fijn, ik moest een keer van haar aan mn moeder vragen hoe het was in het ziekenhuis en dat zou ze niet tegen mijn moeder zeggen. toen ik thuis kwam en het goede moment zocht om het te vragen zei mijn moeder: moet je me niet iets vragen? ik heb toen en in groep 8 ook hulp gehad, ik vond het verschrikkelijk, ik wilde niet alles aan die vrouw vertellen dus ontweek ik vragen door ‘weet ik  niet’ te zeggen, maar dat mocht niet meer van haar.

groep 8 mijn moeder had gemo’s en bestralingen en het was nog steeds heel spannend.  de juf die ik dat jaar had was heel fijn, ze won langzaam mijn vertrouwen door bijv bij rekenen te vragen of het lukte en een hand op mn schouder te leggen. op het laatst vertrouwde ik haar helemaal, ik wist dat als er iets was, dat ik dan bij haar terecht kon. ik heb nooit gesprekken met haar gehad, maar ik wist zeg maar wel dat het kon.. ik kreeg vwo advies bij de cito’s en het voorlopig advies was havo. ik ging havo/vwo doen. (dakpanklas)

klas 1 aan het begin miste ik de juf van de basisschool best wel heel erg, gwn iemand hebben waar je terecht kunt. ik had dat jaar niet echt een leuke mentor, we hebben het in een mentorgesprek wel heel even gehad over de ziekte van mijn moeder maar ze heeft het niet eens verteld aan mijn mentor van klas 2. klas 1 was een leuk jaar, we hadden een gezellig vriendinnengroepje met 5 meiden. we hoorden niet echt bij de klas maar dat maakte niet uit want we hadden het leuk met elkaar.

klas 2 rond de kerstvakantie dacht ik er weleens overna dat ik het fijn zou vinden om een keer met iemand te praten over de tijd dat mijn moeder ziek was. ik dacht aan mijn mentor, maar hij wist van niks… ik had wel een ‘gewoon’ mentorgesprekje met hem gehad maar daar had ik er niks over gezegd (en liep toen ook nog niet echt met het idee om erover te praten) toen kwam de ouderavond waarin mijn ouders het hem hebben verteld. een paar weken/1 of 2 maanden daarna heb ik hem (na heel lang twijfelen) een berichtje gestuurd, de beste keuze ooit! een week later had ik een gesprek met hem, ik was stikzenuwachtig maar het was super fijn! daarna heb ik nog heel veel gesprekken met hem gehad en het viel hem op dat ik nooit huilde… we kwamen er samen achter dat het niet meer echt lukte… en hij ging steeds vaker aanmoedigen om te huilen, en dat lukte soms een beetje. al die tijd wisten mijn ouders van niks en uiteindelijk hebben we het samen aan hen verteld. 

klas 3 het begon steeds slechter te gaan, ik voelde me steeds rotter en vroeg me soms af waarom ik nog leefde. in gesprek met mijn (vorige)mentor heb ik hem dat verteld en hij vond het beter om ‘professionele hulp’ te zoeken, hij heeft mijn moeder gebeld en het verteld. binnen school ging hij opzoek naar wie mij het beste zou kunnen helpen. ik kreeg gesprekken met de leerlingenbegeleider/gymdocent. hij zei dat het goed zou zijn als ik naar de huisarts zou gaan en dat deed ik, hij stuurde mij door naar een psycholoog en in een gesprek later met mn huisarts hoorde ik dat ik depressief ben.  ik kreeg (natuurlijke) medicijnen ervoor: saffraan. uiteindelijk kreeg ik hulp van een psycholoog en daar loop ik nu nog steeds… het gaat niet beter, alleen maar slechter eigenlijk…. ik snijd mezelf…volgende week krijg ik ook gesprekken met de schoolmaastschappelijk werkster. en binnenkort een ‘breed psychologisch onderzoek’ wat zal de toekomst brengen???

Hoi @Natureflower ,

Ga je zelf ook een verhaal posten?

Niet bedoeld om je op te dringen hoor, maar ik ben ook wel benieuwd naar wat jij gaat schrijven 😉 

Oke, hier ga ik:

0-3

Ik ben in het ziekenhuis geboren, omdat ik te lang in de buik zat. 

Toen ik twee was, mocht mijn oom een keer op mij passen, en toen ben ik tegen een bijzettafeltje gelopen, waardoor ik nu nog steeds een litteken heb :)

Toen ik 3 was heb ik een slak in mijn mond gestopt, mijn moeder schreeuwde de hele buurt bij elkaar XD Ook ben ik verhuisd naar waar ik nu woon, buitenaf met een grote tuin. Dit kon door de erfenis van mijn oma, die overleden was.

Groep 1 tot 4

Ik had het goed op mijn nieuwe school. Het was in een klein dorpje, dichtbij, waardoor ik snel veel vriendinnen had. Ik had ook geweldige juffen. Ik vond het erg leuk om te leren in groep 3, en ik kon al wat lezen. Ik had veel plezier en kon me enorm vermaken om de koppigheid van 1 van mijn vriendinnen. In groep 4 was er een erg grote ruzie tussen al mijn vriendinnen, dit is wel weer opgelost.

Groep 5-6

Ik had een erg leuke tijd in deze klas. Ik heb wel mijn enkel gebroken tijdens trampoline springen, gelukkig mocht het gips er na een week weer af. In deze periode zijn er veel nieuwe kinderen bij gekomen, en ik maakte snel nieuwe vrienden. Er was wel dit ene kind in groep 7 die erg vervelend was, maar die is verhuisd.

Groep 7-8

In groep 7 kwam E erbij. Omdat ze nieuw was, wilde ik graag vriendinnen zijn, maar al gauw kwam ik erachter hoe vervelend ze eigenlijk was. Ik heb mijn pols gebroken  :/ Ik heb zowel in groep 7 als 8 een musical gedaan, wat ik echt fantastisch vond!

Eerste jaar

Ik vond het moeilijk om de overstap te maken naar de middelbare. Behalve E en een ander meisje, kende ik bijna niemand, wat me een beetje een outsider maakte. Ik was ook de enige in de klas zonder een bestie, waardoor ik altijd met de overgebleven kinderen moest (die waren trouwens best aardig). Ik werd vriendinnen met N, maar die heeft me later genegeerd en gedaan alsof ze me niet kende, wat mijn vertrouwen niet erg hielp. Gelukkig had ik een fantastische coach waar ik alles bij kwijt kon.

Na een half jaar vond ik een clubje van 3 vriendinnen, waar ik bij bleef zitten in de pauzes. Al gauw kwamen hier meer bij, waaronder A, die mijn bff is. Ik had haar al ontmoet in het begin van het jaar, maar nu werden we echt close. De vriendinnengroep groeide. 

Vanaf de meivakantie werd ik een soort depressief. Ik had weinig emoties, kreeg weinig slaap, en had geen hobby meer. Mijn ouders hebben mij op scouting gedwongen, wat de beste keuze ooit was. Ik ben die zomer gelijk op kamp gegaan en ik had een geweldige tijd! Daarna stortte ik wel weer in. Hierom moest ik bloedprikken op mijn verjaardag. 2x flauwgevallen.

Op de dag voor school werd ik opeens weer helemaal vrolijk, ik sprak af met A en had een geweldige start van het jaar. Ik had een nieuwe klas, waardoor ik eindelijk een bestie kreeg in de klas.

Ik had nog wel veel ruzie thuis, waardoor ik ben weggelopen. Hierdoor ben ik op aikido gekomen, wat mij ook erg rustig maakt. Ik ben ook langzaam gaan twijfelen over mijn geaardheid.

Mijn vriendengroep is langzaam veranderd, iedereen is weggegaan, behalve A, terwijl er nieuwe bijkwamen. Ik vind dit niet erg, want ik kan me nog meer mezelf zijn rond deze nieuwe vrienden. Ze zijn bijna allemaal LHBTQ+ leden, en hierdoor ben ik ook erachter gekomen dat ik bi ben. 

Op paarse vrijdag ben ik uitgekomen naar mijn klas en ik had zo'n fantastische dag met mijn vrienden, dat dit even gemeld moest worden.

Nu ben ik gelukkig, ik heb goed vrienden, wel een beetje stress voor school, maar ik kan mezelf zijn, en het komt allemaal wel weer goed.

Bedankt voor alle reacties btw!

Liefs,

Tekst is aangepast door de Kindertelefoon, omdat deze in strijd was met forumregel 3: Plaats op het forum geen persoonsgegevens.