Hey!

Ik (m14) heb nu een relatie van ongeveer 3 maanden met een jongen. We waren ook een maand of 2 friends with benefits. Hij woont best ver weg, dus als ik hem zie blijft hij slapen. We mogen van mams niet bij elkaar slapen tho.

Hij is bijna 15 en omringt door oudere mensen van 16/17 die sexuele dingen veel normaler vinden. ik in tegendeel niet. Ik wist al wat langer dat hij er klaar voor was om verder dan zoenen te gaan, maar ik twijfelde eerst heel erg.

Toen ik op vakantie was gaf ik toe en wilde het wel eens proberen de eerst volgende keer dat ik hem zag. Hij was er heel lief in, hij zei dat het niet hoefde omdat hij het wilde, dat ik het niet voor hem moet doen, dat hij langzaam zou gaan en absoluut stopt als ik dat aangeef.

Ik kon het blijbaar nog niet hebben dat hij mij aanraakte ‘down there’  en hij was helemaal trots op me dat ik dat aan durfde geven, kwam doordat hij het vaak vroeg of het okay was, al heeft hij wel mn borsten gezien en aangeraakt. In het moment was het heel fijn, en ik voelde me er prettig bij. Ook kwamen we een keer of 2, 3 zo ver dat ik hem af trok. Ik vond dit echt heel eng. Maar opnieuw hielp hij me ermee en een keer zijn we gewoon gestopt omdat mn arm pijn deed. (super vervelend, snap niet hoe hij t volhoud)

Het was oprecht leuk om te zien dat hij t fijn had, ik vond t niet eens zo hele unholy experience, meer romantisch. Ik liet hem fijn voelen, hij liet mij fijn voelen,  en dat was leuk, boom.

Maar na mijn gebeurtenis, en dat hij weer naar huis is gegaan (😞) loop ik gewoon in de woonkamer rond als het weer in mijn hoofd opkomt, en ik twijfel of het de goede keuze was geweest. Dit is echt heel poep, want ik was wel klaar voor dit, en hij ook (het was nieteens zn eerste keer, wat toch best fijn was naar mijn mening) en we hadden het naar ons zin.

Het is meer dat ik gewend ben om die dingen te vertellen aan ten minste 2 personen, maar ik heb hem gevraagd om dat niet te doen, en ik wil het zelf ook niet delen, want ik vind het ergens niet fijn om te zeggen dat ik op mn 14e, met allemaal mensen kennen die nieteens een partner hebben, al zoiets gedaan heb.  Ik snap niet waarom, ik vond t toch ‘romantisch’ en ik was er klaar voor?  

We comuniceren alles, ook tijdens dat ik hem aftrok, hij vertelde wat beter kon en nam het een keer van me over, weer door mn krampen :(, en lachde me uit toen ik van hand verwisselde, en we gingen zelfs een keer over random dingen praten. Ook hebben we het nabesproken, en zn aftercare is geweldig. We hadden geknuffeld en zijn toen naar beneden gegaan om wat te drinken en het er over te hebben terwijl we over 5 andere dingen praatte. Ook vanavond hebben we het er weer over gehand, we stelde vragen en hadden het er gewoon over.

Toch weet ik niet hoe ik mn ‘probleem’ moet comuniceren, we kunnen er niks aan doen, en ik wilde het. het is niet alsof hij me daarbij kan helpen.

Sorry voor het langdradige verhaal, ik wilde het met tenminste iemand delen. Nog een note; asl je het nog niet gemerkt had, hij is heel lief voor me en ik ben blij dat hij mn vriendje is, oprecht. Dus geen schuld ligt bij hem.

Bumblebee 🐝