Ik zit nu best wel in de nesten. Ik heb last van een post traumatische stress stoornis door een misbruik een paar jaar geleden, als gevolg heb ik ook last van een depressie, of juist het het omgekeerde, dat ik overspoeld word met emotie. Dat kan elke emotie zijn. Angst(paniek) boosheid, verdriet etc. Ik ben ook een persoon die niet nadenkt voor ik iets doe. Ik heb een paar vrienden die helaas niet bij mij in de klas zitten(mijn klas doet alsof ik niet besta) ik praat met mijn ook wel eens over hoe ik mij voel, dat is niet te vermijden, vorig jaar hadden we ook eens excursie naar Londen. Ik moest ineens op gesprek met de zorgcoördinator, eenmaal in het gesprek wilde zij "afspraken" met mij maken. Die afspraken hielden in dat ik niet meer met mijn vrienden mocht praten over hoe ik mij voel. Vervolgens wilde ze ook dat ik niet meer met mentor praatte over hoe ik mij voelde. Complete bullsh*t natuurlijk. Ik heb mij natuurlijk niet aan die afspraken gehouden maar dat terzijde. Zoals ik al zei stond er een excursie naar Londen op de planning. Ik kreeg 3 dagen van te voren een telefoontje van de zorgcoördinator dat ze mij niet mee wilde nemen omdat ik een "gevaar zou zijn voor de andere leerlingen en mezelf. Ik werd zo boos dat ik de jampot tegen muur had gegooid. Ik heb sindsdien een pest hekel aan haar, ik ben ook niet een persoon die snel vergeeft(anderen en mezelf) laatst liep ik door de gang met een vriendin van mij, ik zag dat zij op de gangbaar het surveilleren was omdat er examens waren, ik word al zo ontzettend boos als ik haar gezicht zie. Dus ik liep langs haar(ze zat aan een tafel) ik werd zo boos dat ik mijn middelvinger naar haar opstak achter mijn rug om zodat ik haar niet aan hoefde te kijken. Het was het minste wat ik wilde doen, als het mocht had ik zo een schaar gepakt en die door haar hand gestoken. Ze zei er niks van dus ik dacht dat ze niks had gezien, net zoals de andere keren dat ik mijn middelvinger naar haar opstak achter haar rug om. Maar toen wilde mijn persoonlijke leerlingbegeleider mij spreken, hij zij letterlijk "ik kreeg gister s' avonds laat een heel zielig telefoontje van mirjam(de zorgcoördinator) dat ze heel gekwetst en heel verdrietig was door wat ik had gedaan" en dat ze te bang was om in te grijpen omdat het dan alleen maar erger zou worden( wat ook zo is) de leerlingbegeleider had mij ook verteld dat ik haar aan het huilen heb gemaakt. Ik was voor het eerst in een hele lange tijd echt trots op mezelf. Het probleem is dat ik haar volgend jaar als docent drama krijg, ik zit nu in mijn voor examen jaar dus het is of les van haar of blijven zitten. Ik ga echt niet blijven zitten voor zo'n stomme trut. Nu wilt ze een soort relatie therapie met mij om onze relatie beter te maken. Ik zit hier natuurlijk helemaal niet op te wachten. Ze legt het er ook te dik bovenop, ik heb het gevoel dat ze een betere relatie met mij wil omdat ze volgend jaar met opgescheept zit en niet omdat ze het meent. Heeft iemand hier advies? Ik weet niet wat ik moet doen, ik heb een bloedhekel aan haar en ik ga haar niet vergeven totdat zij inziet wat ze mij heeft aangedaan. Dus wat moet ik doen? Enig advies?