Hey ik heb een verhaal geschreven over de eerste 3 dagen hoe school voor mij voelde. Het is in de derde persoon geschreven [vind ik fijn] maar nu ik lees wat ik geschreven heb vind ik het belangerijk om het te delen. Alle gedachten die door mijn hoofd spelen moesten er uit. Ik durfde het alleen tegen niemand te zeggen.  Ik begon woensdag 2 september met school.

Het verhaal over hoe h_x denkt als ze op school is. Wat ze voelt als ze thuis is. Wat ze meemaakt wat ze niet wilt delen. Maar toch graag zou willen uiten. Het was net zomervakantie geweest en h_x ging naar de 2e.

Woensdag 2 september.

Het was h_x eerste schooldag. Ze stapte uit haar ben met buikpijn en teveel gedachte. Een overvloed van vragen en verwachtingen kwamen op haar af. Ze was bang. Ban om naar school te gaan, ban om wat mensen van haar vonden. Ze liep naar de huiskamer en ging ontbijten. Haar tas had ze al ingepakt. Klaar om naar school te gaan en met een rot gevoel ging ze naar school. Ze liep het schoolplein op en het voelde onveilig ‘Ik wil hier weg.’ Dacht ze. Die gedachte bleef een paar dagen er goed in. Ze was bang in de klas en kon zich niet concentreren. De pauzes waren voor h_x altijd al een obstakel op een schooldag. Het enige wat ze wou was alleen zijn. Niemand om haar heen alleen h_x. Toen de pauze voorbij was moest ze terug de klas in. Bang om te eten. Ze keek om haar heen. Het was stil in de klas. h_x kan niet goed als het helemaal stil is. Stilte is een teken van dood. h_x hielt ook niet van te druk. Maar te druk is te druk. Heeft iedereen wel eens last van.

Dag 1 van school.

Terug naar huis. Nog steeds aan het denken. Denken over wat mensen van haar vonden ‘Ben ik wel aardig genoeg, ben ik wel oké genoeg?’ De vragen over wat mensen van haar zouden denken hielden haar bezig tot in de nacht.

Donderdag 3 september.

De tweede schooldag. h_x was weer bang voor wat er zou komen. Ze hoopte dat de vragen minder werden maar er kwamen meer en meer. Ze werd weer wakker met buikpijn over de dag. Het enige wat ze wou was alleen in haar kamer zijn. Als ze alleen was kon niemand haar kwetsen. De pijn moest weg maar ze wist niet hoe. Ze dacht dat het hoorde bij het leven maar ze snapte het niet. Weer opweg naar school. h_x liep het schoolplein op, trap op, en daar was ze weer. In de klas. Het voelde nog steeds niet veilig.  Ze wou naar huis. Maar het kon niet. Alsof een stem zei dat ze pijn moest lijden om het goede te verdienen. Dat ze beter moest worden. Maar h_x voelde zichzelf mislukt.

Dag 2 van school.

Terug naar huis. Veilig gebied. Maar het voelde niet als een plek waar ze school kon loslaten. Nog steeds denkend dat ze mislukt is en weg moest. Weg van alles. Ze wou mensen niet tot last zijn. In bed hoopend dat alles zichzelf zou oplossen ook al wist ze dat dat niet het geval zou zijn. Wachtend op de volgende dag.

Vrijdag  4 september

De derde schooldag en weer met tegen zin naar school. h_x voelde zich nog steeds niet veilig. Ze wou weg het maakte haar niet uit waar ze heen zou gaan zolang ze maar niet naar school hoefde. Ze snapte niets van wat de lessen maar durfde geen vragen te stellen ‘Anders vinden ze me dom.’ Dacht h_x. Alles wat ze deed voelde fout. h_x kreeg gedachten dat ze dood moest.

Dag 3 van school.

Toen ze thuis kwam had ze een berichtje op instgram. Het was van iemand uit haar klas ‘Waarom ben je zo stil in de klas.’ Vroeg hij. h_x zei maar dat het nieuw was en dat ze later wel meer zoou praten. Het hele weekend heeft h_x met hem geappt. Ze voelde zich veilig bij hem. Hij zei haar dat ze niet bag moest zijn. Alsof hij kon voelen dat h_x het niet leuk vond om naar school te gaan.

Ik hoop dat jij [jullie] het leuk vonden om te lezen. Ik ben h_x. Het is niet mijn echte naam maar de naam achter wie ik mij veilig voel. Ik wou het delen omdat ik het heb geschreven toen ik muziek luisterde en in een drukke kamer zat.  En na een half uur had ik dit geschreven. Zonder na te denken stonden de woorden er. 

Groetjes,

H_x