Zoals mijn gebruikersnaam suggereert ben ik nogal een fan van musicals. Sinds ik kan praten en lopen heb ik al een grote liefde gehad voor musicals, theater en opera. Ik werd er op de basisschool een beetje om geplaagd maar dat maakte me niet uit. Ik vind het leuk en daar gaat het om. Mijn ouders hebben er (voor zover ik weet) nooit moeite mee gehad dat ik altijd maar weer dezelfde voorstellingen keek. Ze vonden het alleen maar fijn dat ik niet op mijn achtste verslaafd was aan de mobiel. Maar de laatste tijd is daar wat wrijving over ontstaan.
Vanaf mijn vijfde tot mijn achtste volgde ik vioolles en ik heb van mijn dertiende tot mijn vijftiende privé piano les gehad. Daarnaast heb ik vanaf mijn negende tot mijn dertiende bij een amateur musical vereniging gezeten en sindsdien zit ik op een officiële vooropleiding van een musical academie. Ik heb het er erg naar mijn zin en als het aan mij ligt stroom ik door naar de daadwerkelijke opleiding of naar een andere school. Mijn ouders willen dat niet hebben. Ze zijn bang dat ik dan niet rond kan komen.
Wat mij heel erg frustreert is dat ze niet naar mij willen luisteren. Ze gaan maar door over het feit dat er maar een kleine kans is dat ik daadwerkelijk succesvol wordt. Helaas hebben ze geen ongelijk, maar ze willen maar niet van me aannemen dat er ook nog andere carrière opties zijn, zoals zang- of dansdocent. Misschien word ik wel regisseur van musicals (of films). Mijn dansdocent heeft met mijn ouders gepraat, maar hij heeft ze ook niet kunnen overtuigen. Ze blijven voet bij stuk houden.
Misschien is het wel belangrijk dat ik erbij zet dat ik normaal bijna nooit ruzie heb met mijn ouders. In ieder huis is wel eens wat, maar bij ons valt dat reuze mee. Wel viel het me altijd op dat ze (musical)acteur nooit echt als een goede carrière optie hebben gezien. Ze probeerden altijd andere dingen te promoten, zoals mijn interesse in (politieke) journalistiek.
Voor mij is het ergste dat ze al hebben laten weten me niet financieel te ondersteunen als ik de musicalacademie ga doen. Ze vinden dat het dan mijn probleem is dat ik de eindjes niet aan elkaar kan knopen: het is dom om je hoop op iets als een carrière in de musicalwereld te leggen. Ergens vermoed ik dat ze het gewoon zeggen om me af te schrikken, maar soms zijn ze echt zo hard.
Als ik echt niet de musicalwereld in kan, zie ik een carrière in de journalistiek ook wel zitten. Ik heb in het verleden al een soort stage gelopen bij een vriendin van mijn moeder, en die vond dat ik prima in de journalistiek industrie zou passen. Het lijkt me prachtig om verslag te kunnen doen over de politiek, maar toch blijft musical mijn grootste passie.
Mijn vraag is dus eigenlijk of ik mijn droom opzij moet zetten voor financiële zekerheid, of dat ik mijn dromen achterna moet gaan en de onzekerheid dan voor lief moet nemen. Wat zouden jullie doen in deze situatie?
[Ik wil niet vervelend zijn, maar ik zou graag onderbouwing bij het antwoord willen. Dat helpt mij om een weloverwogen keuze te maken.]
