Heyy,
Ik zal me ff kort voor stellen: Ik ben Tess en ik ben 14 jaar. Ik hou van lezen, vind het leuk om verhalen te schrijven en gewoon te winkelen met vriendinnen enzo.
Ik zit een beetje met iets wat allemaal nieuw voor mij is: verliefdheid/iemand leuk vinden.
Zelf was ik hier nooit echt mee bezig, want ik heb nooit echt iemand leuk gevonden.
Ik heb zelf OCD (dwangstoornis). Ik heb vaak last van intrusies over seksuele dingen, waar ik heel erg last van heb (als je niet weet wat intrusies zijn kan je het het beste even opzoeken op Google). Je hebt dan last van nare gedachten die je niet wilt hebben. Iedereen heeft dat wel, maar ik kan ze niet uit mijn hoofd zetten en voel mij schuldig dat ik dan zulke dingen denk.
Ik durfde daarom nooit met jongens om te gaan (misschien klinkt het allemaal een beetje vaag, maar wil er niet te veel over zeggen.)
Ik merk nu dat ik de intrusies gewoon steeds beter kan accepteren, waardoor ik nu ook gewoon met jongens durf om te gaan.
Ik hoor wel dat mijn vriendinnen het er veel over hebben (verliefdheid enzo) en dat ze weer iemand leuk vinden ofzo. Ze vragen mij meestal om advies over zulk soort dingen haha.
Maar nu heb ik zelf advies nodig en ik wil het liefst het niet kwijt bij mijn vriendinnen, omdat het voor mij nog best een lastig onderwerp is. En ik er serieus mee wil om gaan en niet dat er lacherig om gedaan word.
Er zit een jongen in mijn klas die ik vanaf dag 1 er al wel gewoon leuk uit vind zien (verder niks bijzonders).
Hij had een vriendengroepje waar hij altijd mee in de pauze zat. Ik heb vanaf de 1e schoolweek gewoon bij hun gezeten in de pauze, dus we gingen niet echt alleen met elkaar om enzo. Wel soms snel bij een les wisseling gepraat, maar dan gewoon over onze cijfers, huiswerk, docenten etc en dat was het dan ook.
Wij hebben dus ook soms les met andere klassen met vakken dat je zelf moet indelen. Je zit soms dan bij 1 of 2 mensen uit je eigen klas. Ik zat dus met hem samen en toen ging dat heel goed. Gewoon gezellig gepraat en hij heeft mij geholpen met uitleg voor huiswerk enzo. Het contact werd wat beter (doordat ik hem ook wat langer ken, net als bij andere mensen uit m'n klas) en we hadden gewoon vaak gezellige gesprekken wat we eerst niet hadden. Gewoon als vrienden.
Af en toe zitten we dan samen bij zo'n les naast elkaar ofzo en zeggen we niet veel tegen elkaar. Of hij helpt me met huiswerk in tussenuur bijv.
Ik merk dat ik hem wel leuker ben gaan vinden sinds dat ik hem beter heb leren kennen.
Maar leuk of leuk-leuk? Geen idee.
Ik vind het gewoon lastig, omdat ik zelf nog nooit iemand leuk gevonden heb.
Ik word ook niet snel verliefd en ik weet dus ook niet of dat nu het geval is.
Dit zijn de dingen die ik een beetje voel als ik bij hem ben:
-Ik ben verlegen, zeker als ik in zijn ogen kijk. (Maar idk of dat zo is, omdat hij een jongen is)
-Ik plaag hem wel met dingen enzo, hij mij ook wel is.
-We hebben het ook wel over serieuze dingen, zelfs over dit soort dingen. Ik heb gevraagd hoe dat dan allemaal met verkering zit enzo. Hoe vertel je dat je iemand leuk vind etc? Mijn vrienden helpen daar ook wel goed mee.
-Ik vind zijn karakter wel leuk. Ook z'n uiterlijk wel.
-Vaak ga ik met een heel blij gevoel weg van school en denk ik aan hem.
-Ik heb gewoon zin om naar school te gaan (miss om hem maar die gedachte stop ik altijd weg, natuurlijk ook gwn om mijn vrienden te zien.)
Ik kan lol met hem hebben, we kunnen het over serieuze dingen hebben etc.
Toch zijn er ook wel dingen die ik lastig vind: Hij scheld best veel. Vooral met Jezus. Iets wat ik erg last vind, omdat ik zelf Christelijk ben. Ik zeg er niet echt wat van, want iedereen is verantwoordelijk voor wat hij of zij zegt. Ook scheld hij soms met kanker (niet vaak, gelukkig.)
Soms twijfel ik dan over zulke dingen, verder vind ik hem gewoon een leuke jongen, zijn karakter etc.
Maar vind ik hem nou gewoon leuk of leuk-leuk? (Idk hoe ik het moet uitleggen).
Ik heb soms het gevoel dat hij mij ook leuk vind, omdat hij denk ik wel wat signalen geeft (?). Plagen, als ie me aankijkt lijkt het of die verlegen is. Maar ik denk dat dat gewoon mijn gedachtes zijn.
Ik ben zelf ook nog best jong denk ik om in een relatie te zitten (?). Ik ben 14 en ben natuurlijk nog helemaal aan het ontwikkelen met dingen (als je snapt wat ik bedoel)
Je hoort ook dat soms relaties snel uit gaan en dat vind ik ook erg lastig. Het liefst zou ik gewoon de ware tegen komen waar ik mijn hele leven bij blijf. Maar ik weet dat dat niet altijd kan. Omdat relaties nou eenmaal stuk kunnen gaan.
Ik vind het geloof ook wel erg belangrijk en zou het fijn vinden als diegene dan ook niet zou schelden met Jezus.
Tuurlijk is dat zijn eigen ding waar die over moet beslissen, wat hij zegt. Maar toch is het wel een belangrijk iets voor mij. Omdat ik zelf daar steun bij kan vinden is het dan ook niet belangrijk dat je het dan ook over het geloof kan hebben in een relatie?
Ik moet eerlijk toegeven: mij lijkt het ook wel spannend om een relatie te krijgen met iemand.
Het lijkt me ook wel gewoon mooi, iemand die van je houd. Waarmee je dingen deelt etc…
Maar ik wil niet dat het bij een relatie alleen gaat om zoenen etc.
Je hoort tegenwoordig zoveel dat het bij jongeren snel uit gaat, en dat ze dan weer een week later al een ander hebben waarbij het niet zo lang aan blijft en dat dan ook weer uit gaat.
Dat merk ik ook wel bij sommige vriendinnen van mij wat ik lastig vind.
Wanneer ben je klaar om verkering te krijgen met iemand? Ik ben 14 is dat niet een beetje jong om het serieus te hebben (de bovenstaande dingen die ik heb opgenoemd die belangrijk voor mij zijn in een relatie) of verwacht ik te veel?
Kortom ik zit gewoon vol met vragen en vind het allemaal best lastig. Het is allemaal nieuw voor me.
Vind ik hem nou leuk of niet? Is het raar dat ik iemand leuk vind en dat ik aan hem denk?
Kan het zijn dat je iemand leuk vind en niet met hem een relatie zou willen hebben?
Bedankt voor het lezen van dit lange bericht. Ik hoop dat jullie mij wat advies kunnen geven!
Groetjes, Tess
