Hallo,

Ik wil gewoon even anoniem mijn verhaal kwijt. Al een tijd heb ik vlinders in mijn buik voor mijn docent. We hebben samen veel mee gemaakt in de afgelopen jaren, fijne momenten en harde, pijnlijke, maar ook nodige gebeurtenissen. Daarin heeft ze mij altijd op haar manier gesteund, ik ben een gevoelsmens en zij een praktisch nuchter persoon, dus dat botst weleens. Desondanks bedoelt ze het goed. Ik heb door deze gedeelde ervaringen gevoelens voor haar ontwikkeld.

Lang heb ik deze gevoelens van verliefdheid ontkend en verteld aan anderen dat ik haar meer als een moederfiguur zag. Maar eigenlijk zag ik haar als veel meer dan dat. Diep van binnen weet ik dat het een onmogelijke liefde is en ik veel van mijn herinneringen met haar heb geromantiseerd, en dat frustreert mij. Toch wil ik dichtbij haar zijn op een letterlijke en figuurlijke manier. Na een lange tijd worstelen wonnen mijn emoties het van mijn ratio en heb ik haar mijn liefde bekend. Maar helaas, zoals verwacht, sloeg ze mijn avances op een professionele wijze af. Ik voel mij boos en verdrietig, ook al wist ik hoe het zou aflopen. Ook al wist ik dat zij niks voor mij voelde, ook al wist ik dat ik ongelijk had. Juist daarom voel ik mij machteloos. Ik kan haar niet van mij laten houden en zelfs dan zou het niet kunnen.

Ik probeer mijn gevoelens voor haar achter mij te laten, maar toch fantaseer ik over hoe het anders had kunnen verlopen of gaan. Het begint al met het verlangen dat ze bij mij aan tafel zit, tot grotere dromen zoals trouwen en de wereld over reizen. Gelukkig heb ik een uitlaatklep die mijn verdriet omzet in brandstof om verder te gaan. Dat is muziek. Nu schrijf ik nummers en componeer ik pianostukken om zonder woorden mijn gevoelens te delen met anderen als ik het te lastig vind om te spreken.

Ik wilde het gewoon even delen en van mij afschrijven, bedankt voor het lezen.