hey noem me maar nyny. ik ben 16 jaar en ik voel me niet gezien en voel me daardoor eenzaam. Ik heb ook geen vrienden meer of iets in die richting. Gelukkig heb ik wel mijn hond waar ik veel aan heb.
Ik vind mezelf ook niet mooi. Ik ben dik en lelijk. Ik weet dat het niet goed is om zo over jezelf te denken. Maar het is gewoon zo.
Mijn moeder heeft rond me 12de een trauma gehad. Ik vond het lastig om mee om te gaan. In de klas was is stil. Ik presteerde slechter dan dat ik kon. Het trauma kwam door de familie van me moeders kant. Ze hebben gewoon een poosje mijn moeder afgepakt. Toen mijn oma overleden was heb ik niet gehuild en ik ben niet eens verdrietig geweest. Ik vond het zelf nog der eigen verdiende loon. Later zei mijn moeder dat met haar hetzelfde gebeurd was vroeger. Toen greeg ik een schuldgevoel. Ik heb die familie niet meer gezien na de begrafenis
Ik vind het geloof ook moeilijk na wat eer met mijn moeder gebeurd is. Ik begrijp niet hoezo god mij dat aangedaan heeft en mijn moeder. Ik kan er met niemand over praten en dat maakt het nog lastiger.
Ik ben bang. Bang dat ze me helemaal niet meer zien. Bang als er ruzie is. Bang voor het leven.
Ik ga wel eens met de hond naar een veldje waar hij los mag lopen. Daar kom ik vaak een vrouw tegen waar ik alles wel tegen wil zeggen maar ik durf alleen niet erover te beginnen maar ik voel gewoon dat ik bij haar me verhaal kwijt kan en haar ik mijn vertrouwen kan nemen. Maar ik vind het ook raar omdat we elkaar niet heel goed kennen dus ik durf het niet tegen haar te vertellen. Ik zit daar nog wel eens te huilen op het bankje daar en als ze dan komt doe ik alsof ik vrolijk ben, Ik kan ook goed met haar dochter. Die heeft last van paniekaanvallen maar die praat er zo makkelijk over. Ik zou het graag met hun erover hebben maar ik durf het niet.
ik hoop dat er snel op gereageerd word
liefs nyny