Ik schrijf dit nu omdat ik echt even iemand nodig heb, dus alvast sorry als het een lang verhaal wordt.

Ik ben een jongen van 15 en heb gescheiden ouders sinds ik vier jaar oud was. Dat heeft diepe sporen bij me achtergelaten. Ik voel me vaak alsof mensen me op elk moment in de steek kunnen laten. Hierdoor heb ik moeite om echte, oprechte connecties met anderen te maken. De contacten die ik wél heb, voelen vaak nep vanuit mijn kant, of ik overdrijf mijn reacties om maar ‘normaal’ te lijken.

Mijn vader was nooit een goede man. Hij sloeg mij en mijn jongere zusje en broertje jarenlang, maar ik was meestal degene die het het zwaarst te verduren had. Gelukkig gebeurt dit nu minder, maar dat komt vooral omdat ik inmiddels terugvecht. Toch heeft dit alles zijn sporen nagelaten: als iemand een hand omhoog doet in mijn buurt, schrik ik of duw ik die hand automatisch weg.

Daarnaast ben ik jarenlang gepest, vanaf groep 4 tot ongeveer de tweede of derde klas. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik me nog steeds niet op mijn gemak voel in mijn klas, zelfs nu in de vierde. Ik heb periodes waarin ik me extreem depressief voel, en ik kamp met verschillende mentale klachten.

Ik zit inmiddels bij mijn vierde of vijfde therapeut binnen dezelfde organisatie. Ik moet hier verplicht naartoe vanwege verschillende instanties.

Over de dood ben ik nooit echt bang geweest. Het idee dat ik nu uit het raam zou kunnen springen en het gewoon voorbij zou zijn, voelt voor mij niet schokkend. Het zou me simpelweg niets uitmaken. Soms maak ik in mijn hoofd zelfs plannen over hoe ik het zou doen en vraag ik me af wie het überhaupt zou interesseren als ik er niet meer was.

Mentaal gezien voel ik me vaak afgesloten van mezelf. Ik merk dat ik nadenk, maar ik weet meestal niet precies waarover. Alleen als ik me echt focus, kan ik een gedachte bewust vasthouden. Mijn emoties zijn ook grotendeels afgesloten. Ik voel bijna geen verdriet, ben moeilijk boos te krijgen (maar als ik boos ben, dan is het extreem), en schuldgevoel of spijt ken ik nauwelijks. Blijdschap ervaar ik momenteel ook nauwelijks, al begin ik wel langzaam nieuwe herinneringen te maken die me een beetje gelukkig laten voelen.

Tegelijkertijd heb ik bepaalde emoties juist heel intens, zoals woede en liefde. In die momenten voel ik alles extreem sterk. Het lijkt alsof er iets in mij aan het veranderen is, maar ik weet niet of het een positieve of negatieve verandering is. Mensen om me heen merken het ook, maar zij kunnen er ook geen duidelijke conclusie over trekken.

Daarnaast heb ik al mijn hele leven medische problemen en ben ik sinds mijn derde maand een permanente patiënt in het ziekenhuis. Dit brengt veel beperkingen met zich mee, en de problemen lijken alleen maar toe te nemen.

De laatste tijd heb ik nergens meer zin in. Ik ben schrijver en programmeur, maar zelfs die passies voelen momenteel als een last. Het liefst lig ik de hele dag in bed, slapend of series kijkend.

Iets anders wat bij mij speelt, is dat ik goed ben in manipuleren. Daardoor heb ik ervoor gezorgd dat mensen niet constant bezorgd over me zijn. Voor de buitenwereld – inclusief familie – lijkt mijn leven redelijk normaal, maar dat is slechts een façade.

Ik weet niet goed meer wat ik met mezelf aan moet.

Als je dit helemaal hebt gelezen, wil ik je daar oprecht voor bedanken. Ik hoop dat het met jou beter gaat dan met mij.

Ik wil benadrukken dat ik al met mensen praat over wat ik voel, al is dat vaak een mix van mijn ‘persona’ en mijn echte ik. Maar ik plaats dit bericht omdat ik graag mensen wil vinden die me echt begrijpen, die iets soortgelijks hebben meegemaakt of die gewoon willen praten.

Ik heb geprobeerd zo open mogelijk te zijn, maar dit is lang niet alles. In werkelijkheid is alles nog complexer.

Ik hoop dat ik met een paar fijne mensen in contact kan komen.