Hoi
Wat vervelend voor je dat je worstelt met depressieve gedachten en de drang tot zelfbeschadiging. Daarbij niet fijn hoe je moeder zei dat je je aanstelde.
Allereerst zou ik je, voor het geval je mee zou gegaan zijn in de gedachtengang van je moeder, op het hart willen drukken dat je je niet aanstelt. Zelfbeschadiging is ernstig, geen aanstellerij, en het doet me plezier om te lezen dat je hier de laatste tijd minder last van hebt.
Moesten de gedachten rond zelfbeschadiging weer de kop op komen steken, zou je dit topic kunnen doornemen. Daarin staan namelijk een hoop gezonde alternatieven voor zelfbeschadiging opgesomd. Zo zou het bijvoorbeeld kunnen opluchten om eens goed te huilen, of om een tekening van vervelende gevoelens kapot te scheuren.
Je hebt last van zelfmoordgedachten. Da’s niet gemakkelijk. Denk je hier iemand om te kunnen benaderen? Een docent die je vertrouwt bijvoorbeeld, of een familielid? Het lijkt me prettig om iemand in vertrouwen te nemen, zodat je er niet meer alleen voor staat. Als je nood zou hebben aan een anoniem gesprek, kan dat bij de Kindertelefoon en 113.
Gr. Kenshin
