Sad?

  • 15 June 2018
  • 4 reacties
  • 108 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties
Hallo,
Ik ben een 13jarig meisje en voel me al ongeveer sinds dat ik 11 ben 'Sad'.
Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik dit moet uitleggen, op school voel ik me vrij; Kan ik lachen, plezier hebben, grappen maken.
En thuis ben ik altijd op mijn kamer. Omdat ik geen idee heb wat ik moet doen met mijn familie.. We hebben ook niet heel erg veel geld om überhaupt leuke dingen te doen. Ik zit heel erg snel in mijn feelings als mijn moeder iets zegt dat me kwetst. Dan denk ik gelijk aan negatieve dingen hoe ik mijn gevoelens en pijn in controle kan hebben. Ik kan dat soort dingen niet opschrijven of er aan denken dat ik zoiets bij me zelf zou willen doen want het is alsof ik op dat moment een heel ander persoon ben.. Ik voel me hopeloos en wil hiervan genezen. Is het depressie? Heb ik professionele hulp nodig? Is het gewoon een moment van zwakte? Of stel ik me aan..

4 reacties

Hoi,

Ik vind het in ieder geval fijn om te horen dat jij je op school wel oké voelt. Dan heb je bijna dagelijks nog iets om naar uit te kijken.

Is het een idee om iemand op school hiermee in vertrouwen te nemen? Mentor, docent, vertrouwrnspersoon, vriend? Misschien lucht dat wel zo op, dat je je meteen wat beter voelt. En anders kunnen jullie samen kijken wat je kan doen.

Of je professionele hulp nodig hebt, dat weet ik niet. Dat moet je zelf aanvoelen. Heb jij het idee dat je die hulp nu nodig hebt of is het alleen genoeg er met iemand over te spreken?

Je kunt ook altijd naar je huisarts om dit te bespreken. Dat kun je met hem/haar overleggen wat je nu het beste kunt doen.

Gr. Pin
Ik ken niemand op school waarmee ik hier serieus over kan praten, of weet wat ik hiermee moet. Ik begrijp zelf ook niet wat dit is of hoe ik me voel.. Hoe moet ik het aan iemand anders uitleggen als ik het zelf niet eens begrijp?
Hoi,

Dus je denkt dat je het hier ook niet over kan hebben met je mentor of een vertrouwenspersoon? Zij zijn er namelijk echt niet uitsluitend voor school dingen. Zij zijn er ook voor je als er iets in jouw privé sfeer niet helemaal lekker loopt. Je hoeft hen ook niet tot in detail te vertellen wat je voelt en wat er speelt. Vertellen wat je hier hebt verteld is genoeg om te weten dat je het moeilijk hebt en dat ze je moeten steunen/helpen. Sterker nog, een vertrouwenspersoon moet eerst een soort cursus afronden als het goed is, dus die weet ook hoe hij/zij je kan helpen met het gesprek en het verwoorden van lastige dingen. Je staat er echt niet alleen voor.

Je zou het wel willen vertellen?

Gr. Pin
Ik ga het er maandag met mijn mentor over hebben. Heel erg bedankt :))

Reageer