Hey allemaal voordat ik jullie mijn probleem vertel en jullie advies nodig zou hebben, wil ik jullie graag een beetje een achtergrond verhaal geven zodat jullie mij beter kunnen begrijpen. Ik heb eigenlijk al vanaf mijn 2de middelbaar het wat lastig met eten, kzie mezelf steeds te dik en kstreef altijd al naar het ondergewicht omdat het niet anders in mijn hoofd gaat. Je hebt ofwel overgewicht ofwel ondergewicht, maar niet tussen in. Doordat mijn ouders daar erg op gefocust zijn dat ik geen anorexia zou krijgen, deed ik het maar in het geniep. Ik sportte intens veel en at zo weinig mogelijk. k sportte intens veel, at zo weinig mogelijk en probeerde mijn maaltijden in de wc uit te kotsen. Als school weer begon, had ik gezien dat je best gwn je kcal inname telt en hoeveel je verbruikt, dit heb ik ook +2 jaar (en nu nog) aan een stuk gedaan. Ik heb het ook even moeilijk gehad met school en ik was daarom ook erg verdrietig en had het even moeilijk, dus had ik even mn kcal niet meer geteld, daarna was ik erg boos op mezelf dat ik dat niet gedaan had enzo.
Ik ben altijd al met mn gewicht bezig geweest. Ik probeerde (weer) on te vermageren, want ik had veel spiermassa en gewicht bij gekregen doordat ik veel ging sporten en de pil nam en jammer genoeg ook groter en ouder werd. Dus was mn eerste doel gewoon 2kg dus ik at minder kcal dan ik verbruikte en na 2 weken had ik die 2 kg verloren. Maar ik was nooit op mn gemak. We hadden bv sportdag op school en kwas zo gestrest dat mensen me gingen zien in mn bikini dat ik de hele dag niks gegeten had. Zodat als we gingen zwemmen om 15u dat niemand mijn buik na het eten ofs zag. Als we bijvoorbeeld gaan eten met vrienden zeg ik dat liever af of dan bereken ik al uit wat ik ga eten op voorhand zodat ik weet hoeveel kcal ik ga eten en probeer altijd de laagste kcal maaltijd dan te nemen.
jammer genoeg kreeg ik de diagnose van lymfeklierkanker en doordat ik chemo en medicatie kreeg, verbrandde ik veel meer kcal dan iemand die 10 km gaat lopen ofs dus ik maakte hier profijt van en at zo min moeglijk soms 1 appel of niets zodat ik 3-3 kg in een week kon verliezen. Na een paar weken had ik 10kg verloren.
ik kreeg dus laatst te horen dat ik geen gewicht meer mag verliezen, want mn lichaam heeft energie nodig om te vechten( maar ik vind da veel minder belangrijk dan dat ik gewoon mager/slank ben).
Ik moet van de diëtiste en artsen nu op mn gewicht blijven of een beetje bijkomen, want anders gaan ze me sondevoeding geven en dat wil ik niet, want ik krijg dan 1500 kcal snachts boven mn eten erbij en dan os al mn harde werk voor niets. De dokters en diëtiste geven me ook gewoon een kans om meer te eten en bijvoeding te nemen. Niemand begrijpt dat ik altijd mn kcal moet tellen of dat ik eten heel erg moeilijk vind. Ook omdat ik veel tussendoortjes moet eten, voel ik me zo schuldig dat ik mn vingers in mn keel al heb geduwd zodat ik ging overgeven, maar die kokhals reflex heb ik niet meer dus kon ik niet spugen. (Als iemand daar tips voor heeft laat het me weten) ik heb nu elke dag ook een mental breakdown omdat ik het zo moeilijk vind om te eten. Ik heb ook proberen te zeggen tegen mn ouders dat ik gewoon bang ben om dik te worden, maar ik kreeg een hele preek en ze waren meer boos dan dat ze me verstonden, want ik had dat verteld dat maaltijden mij spanning en stress geven tegen de psycholoog (nog niet van de mental breakdown en het proberen spugen) en zei raadde aan om er met mn ouders van te spreken. Ik zit nu zo diep in de put, ik ben zo bang om aan te komen, ik leef prc in een levend dieet en hoe hard ik ook probeer die stem in je hoofd ofs komt altijd terug. Ik sport nu weer meer zodat ik ook nog extra kcal verbrand tijdens mn behandeling . Miss als alles voorbij is kan ik weer me zelf uithongeren en dan weet niem er meer iets van, want dan moet ik niet meer op controle.
Hebben jullie miss tips of advies, want ik zit echt niet goed in mn vel?
sorry als er schrijffouten in staan maar n dankjewel om het te lezen.
