Hoi, ik ben een jongen van 16 jaar. Ik noem me hier EenzaamWezen.

al een paar maanden probeer ik af te vallen en mijn lichaam wat strakker te krijgen.
Een tijdje geleden las ik een artikel waar de gezondheidseffecten van vasten werd 
beargumenteert. In dat Artikel werden verschillende vormen van vasten beschreven en hoe dat een positief effect op het lichaam kon hebben.Sindsdien ben ik steeds vaker gaan vasten.
Nu eet ik 1 avondmaaltijd 72 uur. Wel moet ik toegeven dat de porties steeds kleiner zijn geworden. Een paar dagen terug besprak ik dit met 2 vrienden van me.
Zij gaven aan dat dit echt niet gezond was en zelfs met het tonen van het artikel kon 
ik ze niet van het tegendeel overtuigen.Volgens hen had ik anorexia.
daar was ik het niet mee eens en dus liep het gesprek daar vast.
Toch knaagde het vambinnen, dus ben ik wat gaan lezen. En in bepaalde punten herken ik mezelf wel.Zo heb ik in die 72 uur constant honger en denkt mijn hoofd steeds aan eten.
En steeds als mijn hoofd voorstelt om wat te eten moet ik veel moeite doen om dat er weer 
uit te krijgen.Maar dat lukt me wel, ook door veel te drinken of mezelf af te leiden.
Ook vermijd ik uit alle macht gesprekken die over eten kunnen gaan en waar ik mogelijk zou 
moeten liegen, zo ook gesprekken die kunnen gaan over dat ik niet eet. Zo denk ik ook vaak vooruit hoe ik dus onder die 5 hoofdmaaltijden kom zonder argwaan te 
kweken. Daarom vermijd ik zoveel mogelijk onderwerpen die gaan over eten, sporten of afvallen. In mijn hoofd zit heel strict mijn eetdoel en ik wil daar niet van afwijken.
ik moet toegeven dat ookal is de hele tijd honger hebben en me soms fysiek zwaar of moe voelen moeilijk en lastig, maar het afwijken van mijn doel in mijn hoofd, voelt vaak nog pijnlijker. Dan voel ik me zwak, ben ik boos op mezelf en voel ik me geiriteerd.
Als het me lukt om die 72 uur te vasten, dan voel ik me sterk, zelfvoldaan en geeft het 
echt een kick. Dat is dan al die honger en doorzetten waard. Dus al het bovenstaande herken ik dan weer wel in wat ik lees over Anorexia.

Maar op veel punten wijk ik dan ook weer af. Zo heb ik nogsteeds overgewicht.
En mijn doel is geen absurd laag gewicht, maar meer de ondergrens van een normaal gewicht. En het liefst gewoon een strak lichaam met wat meer droge spieren.
En ik beweeg en sport wat meer dan voorheen, maar dat is bij mij al snel zo omdat ik best 
lui ben en voorheen weinig bewoog. En het is niet zo dat ik van elke maaltijd volledig in paniek raak. Zodra de avondmaaltijd na 72 uur nadert, dan kijk ik er zelfs naar uit.
Wel probeer ik de portie dan zo klein mogelijk te houden en heb ik snel het gevoel teveel 
te hebben gegeten.maar inplasts dan in paniek te raken accepteer 
ik dat gewoon. Ik ga dan niet kotsen of extreem sporten. Ook sta ik niet 10 keer per dag op de weegschaal.soms is dat 3 of 4 keer per week. En al ben ik wel telleurgesteld als ik ben 
aangekomen of hetzelfde ben gebleven, mijn dag wordt niet bepaald door wat de weegschaal zegt.Ik weet immers dat als ik dit gewoon zo volhoud, ik vanzelf mijn gewichtsdoel ga behalen. waar ik me wel wat bezorgd over voel is dat ik me afgestompt voel. Ik krijg minder mee wat er om me heen speelt omdat ik met mijn hoofd steeds met het 
hongergevoel bezig ben. Problemen van anderen boeien me minder en 
iriteren me soms zelfs.Ik zonder me steeds meer af en maak minder contakt.
Puur omdat ik met mezelf bezig ben en in beslag word genomen door mijn eigen gedachten.
Ik haal niet veel plezier meer uit de dingen die ik normaal leuk vind of met de mensen 
waarmee ik omga. Inplaats van dat te tackelen, focus ik me nog meer op het vasten en mijn lichaam. dat is mijn situatie nu.

En ik hoor je denken, wat is zijn vraag nu. Nou eigenlijk stel ik die niet. Ik heb niet de behoefte mijn eetpatroon te veranderen of wat dan ook. ik moet simpelweg op dit moment gewoon mijn verhaal kwijt. Ik voel me steeds meer alleen omdat ik dit alles enkel alleen kan dragen. Na het gesprek met mijn vrienden, heb ik begrepen dat er geen begrip is voor hoe 
ik denk en voor wat ik doe. Daarom speel ik mooiweer en houd ik mijn problemen zoveel mogelijk voor mezelf. Het gevoel van eenzaamheid is de afgelopen perioden flink gegroeid.
Maar ik wil niemand in mijn keven toe laten die van mijn verwacht dat ik het anders ga doen.
daarom hier mijn verhaal.

Bedankt voor het lezen.