{Standpunt aan het einde}

Elk persoon heeft wel 1 periode waarbij die onzeker is over zijn lichaam, had ik ook. Ik heb heel lang een eetstoornis gehad alleen gelukkig niet heel erg erg maar omdat er geen einde aan leek te komen wel te erg. Vanaf mijn 8e tot 15 bijna 16 denk ik. En ik ben nu 16. Ik at heel weinig maar ik kwam alsnog aan doordat ik ook een stofwisselingsziekte heb. Toen moest ik 2 weken in quarantaine en daarin was ik jarig. Geen mensen geen cadeaus niets alleen ik en online een beetje kunnen praten. Mijn boyfriend op dat moment had mijn verjaardag verpest (ik heb het al even geleden uitgemaakt) en ik ging me gewoon richten op mezelf. Alleen bleef hij tot laat wakker en bleef hij het verpesten. Toen hij uiteindelijk sliep was het 6 uur en ik had mezelf beloofd pas te gaan slapen als ik dit de mooiste verjaardag van mijn leven kon noemen.  Dus ik ging een film kijken met wat hapjes die mijn moeder eerder nog voor mijn deur zette. Toen had ik het dus gwn leuk alleen met mezelf en besefte ik dat ik de enige ben die ik echt nodig heb. Dus waarom zou ik stoppen met eten om er beter uit te zien voor anderen die ik niet nodig heb. Als ik zelf ook van mezelf kan houden en zeggen dat ik mooi ben. En mijn verjaardagswens was dat ik geen wensen meer had. En die kwam uiteindelijk uit. Ik ben happy met mezelf en mijn lichaam met mijn innerlijk en alles er op en er aan. 

Standpunt: De oplossing voor alles is van jezelf leren houden met meer dan heel je hart. Jezelf respecteren en accepteren en doen wat je wilt doen omdat JIJ dat wilt en niet omdat anderen dat willen of leuk vinden. En ook blij zijn als je alleen bent. Verwijder het woord eenzaam en maak er alleen van.