Ik mag mijn gym docente niet zo.

Ik heb het gevoel dat ze me niet eens probeert te begrijpen, altijd wanneer ik de bal in mijn handen krijg dan krijg ik een black out en schreeuwen mensen tegen me. En soms zegt zij zelf (dit is niet mijn echte naam, heb recentelijk mijn username veranderd naar candentis, is gwn een online naam/neppe naam voor mezelf)

“Luci! Actie ondernemen!”

”Doe iets Luci!”

”Luci! Links!”

Alsof ik een hond ben ofzo.

Toen had ze even zo  iets geregeld dat ik ergens anders toch wel wat beweging kan maken enzo. Ik mag met iemand anders naar dat gebouw lopen, maar het dingetje is dat daar een typische rotklas (ehh… met vapes enzo denk ik?) daar soms gymt en wij moeten langs hun lopen om naar de fitness ruimte te komen. Of gewoon kleine stoere kindjes.

Ik ben hiermee ook mee gestopt omdat ik door een nare herinnering in dat gebouw een paniekaanval kreeg (waar ik misschien ook over wil praten op dit forum).

En de volgende gymlessen gingen weer niet goed… hier een paar voorbeelden

—

“Ik vind dat jullie er IETS meer voor moeten doen”

Het was gewoon bootcamp, doe het zelf maar eens u gaat sws op uw bek omdat u lekker zit te staren naar hoe wij het doen, huh?
Uit mijn hoofd, we moesten burpies doen, planken, 90 graden tegen een muur aanzitten, ons eigen gewicht optillen door aan ringen te trekken, stap stap spring gedoe (oftewel 1 voet, 2 voet en van een bankje af springen). We kregen 10 seconden om te wisselen PLUS te rusten. 

“Ik vind wel dat je beter moet mee doen.”

Meedoen? Alsof u altijd iets positiefs kan bedenken en door dit te zeggen dat ik direct mijn emoties en mindset kan veranderen. Stik erin.

”I-Is er dan geen a-andere oplossing, ik weet het niet meer.”

HOE. VAAK. HEB. IK. HET. GEZEGD?

Ik wil geen aandacht, ik wil met rust gelaten worden maar als ik niks doe doe ik het ook niet goed in uw ogen? Ik kan echt niks goed doen. Onderneem ik actie in een spel, zijn er altijd schreeuwende fanatieke jongens.

”Wil je misschien naar dat andere gebouw?”

Graag zelfs, uw gymlessen vind ik niet zo motiverend. Ik loop altijd met een rotgevoel weg als u weer op mij hebt lopen te klagen. Ik snap wel waarom anderen u niet mogen.

—

Ik begon me nutteloos te voelen door alles wat ze tegen me en een paar klasgenoten zegt en dat ze zo negatief is, ja mevrouw… ik snap dat u ons wilt motiveren om te bewegen maar alsjeblieft probeer niet de beste te zijn en probeer iets van uw collega’s te pakken (een voorbeeld zijn?).

Ik haat de gym kleedkamer met een passie, soms zitten daar echt wel 3/4 van die kinderen met een glitter vape de hele lucht te vervuilen enzo of zitten daar mensen je aan te staren. Ik ben soms bang om mijn kleren uit te doen in de kleedkamer en dan verzin ik altijd een leugen zoals: “ik ben mijn kleren vergeten”.

Terug op dat gedoe dat ik in een ander gebouw mag gymmen, daar gaat ook iemand anders naartoe. Laten we deze persoon B noemen.

In het begin mog ik B niet echt, ik vond haar een aandachtszoekertje samen met haar vriendje die we D noemen.

Maar later begon ik haar te begrijpen…

D was haar vriendje! En ik vind haar opzich wel een leider en een sterk persoon, ze straalt dat ook uit… soms kan ik mezelf in haar zien want ze krijgt ook prikkels van gym.

Daarom “gymt” zij in dat andere gebouw.

Eigenlijk spijbelt ze en zit ze ergens anders in de school, en ik snap dat wel… niemand houdt van dat andere gebouw door:

• het grote aantal engerds/rondkloters die daar rondlopen

• het grote aantal vapers

• vervelende aandachtszoekende mensen

• groepjes met “coole” mensen (ik zet cool tussen aanhalingstekens want het zijn allemaal rotzakken)

Recentelijk heeft een docente (niet de gymdocente) bij mij op school geregeld dat ik weer in dat gebouw mag omdat de gymlessen fout gaan.

Ze had een mailtje naar mij en B gestuurd erover, B reageerde heel positief. 
Ik voel me wel schuldig… weet niet waarom… het voelt alsof ik B gebruik.