hiii allemaal!! zoals je het al in de titel hebt gelezen, ik heb zm gedachtes. het is niet nieuw voor me, omdat ik het al vanaf mijn 12de (ik ben nu 15) er elke dag aan denk. ik heb vaker voor hulp gevraagd bij kleinere dingen maar dan kreeg ik verteld dat ik er een te groot drama van maakte of dat het toch niet belangrijk genoeg was. ik was aan het krassen maar op dit moment ben ik 21 dagen clean. dat is vanwege mijn vriendje die mij erg goed probeert te helpen, maar dat maakt de gedachtes niet minder erg. ik wil hier blijven voor hem en voor mijn familie, maar ik ben moe aan het worden. ik ben momenteel bezig om te beginnen aan therapie maar ik word steeds doorverwezen en het duurt nu al langer dan 1,5 maand en ik ben nog steeds niet verder. ik moet continu dezelfde vragen beantwoorden en word dan weer doorverwezen. ik wil gewoon echte hulp en ik wil daarom nu vragen: wat heeft jullie geholpen om van de gedachtes af te komen/minder te maken en wat kan ik doen nu? het gaat steeds minder met me en iedereen om me heen merkt het. ik wil de hoop niet verliezen. ik wil ze gewoon trots en gelukkig zien.
Wat goed dat je hier zo open over bent en hulp zoekt! Ook goed bezig met je streak, hou het vol. (Ik wil je natuurlijk niet in de verleiding brengen dus weet niet zo goed of ik dit er nou bij moet doen..., maar just in case je deze neiging weer krijgt, check dan even dit topic over alternatieven voor zelfbeschadiging.)
Ik hoor je zeggen dat je echt niet dood wilt. Heel goed dat je dan hulp zoekt. Ik vindt het huidige systeem ook echt bespottelijk. As je hulp zoekt, hoor je dat te krijgen. Jij (en je ouders) zullen alleen echt moeten knokken om toegang te krijgen tot deze hulp. Stap naar zo'n organisatie toe met een indringende mail of een serieus telefoontje. Houd je poot stijf, laat je niet langer alle kanten opsturen. Misschien kun je dit pad ook bewandelen via je huisarts. Geef aan dat je met deze gedachtes zit en dat je graag doorverwezen wilt worden. Vraag of je huisarts dan alles voor mekaar maakt omdat hij/zij misschien wat meer te zeggen heeft dan jullie alleen.
Tot die tijd blijft praten belangrijk. Deel je gevoelens en problemen met de mensen die vertrouwt; je ouders, je vriendje, andere vriendinnen, enz. Dat lucht vast al een beetje op en zo sta je er ook niet meer alleen voor. Je kunt ook altijd bellen met de Kindertelefoon of met 113.
Ik zou je sws aanraden om eens op de site van 113 te kijken, misschien heb je er wat aan.
Er is altijd licht aan het einde van de tunnel, hoe ver dat soms ook lijkt.
Stay strong
Groetjess
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
