Hallo, ik ben een meisje van 13 jaar en snijd vanaf oktober toen gebeurde het namelijk allemaal mijn moeder kreeg een auto ongeluk en raakte in coma ze is niet meer bij gekomen en is in november overleden. Ik voel me schuldig over veel dingen en het voelt alsof ik gefaald heb als dochter. het voelt alsof het allemaal mijn schuld is en ook omdat ik de laatste keer dat ik haar zag ruzie met haar had en had gezegd dat ik liever een andere moeder had gewild en had gewild dat ze er niet was, daarom ben ik begonnen met snijden om even niks te voelen om al mijn emoties te uiten en mezelf te straffen. Alleen ik kan er niet meer mee stoppen het voelt zo fijn om mezelf te snijden en ik moet dadelijk gewoon weer naar school en school betekent gym……. ik kan niet zo gaan gymen en kan het niet verbergen, want we moeten t-shirts dragen en mijn HELE armen zitten vol met littekens en wonden. Ik wil dit wel graag tegen iemand vertellen, maar het voelt alsof het niemand intereseert dat ik mezelf snijd en mijn vader en zus zeiden dat 2022 echt ons jaar zou worden en dan kom ik aan meteen in januari ja ik snijd mezelf en mijn zus en vader kunnen dat er nu echt niet bij hebben ook met die rechtzaak en alles loopt het niet goed het is gewoon een groote rommel en ik weet niet wat ik moet doen.
+7
Heey,
wat heftig allemaal. Als je het allemaal even niet meer ziet zitten raad ik aan om misschien een keertje met de kindertelefoon te chatten of bellen, zij zullen je zeker verder helpen.
Je zegt het gevoel te hebben dat wat er met je moeder is gebeurd jouw schuld is, weet alsjeblieft dat dit absoluut niet het geval is. Een auto ongeluk is gewoon heel erg naar, maar dat is echt niet jouw schuld. Probeer er alsjeblieft met iemand over te praten, bijvoorbeeld met je mentor of met een leraar die je vertrouwd. Ik snij mezelf ook, en wij hebben ook verplicht korte mouwen bij gym.. ik heb het er met mijn mentor over gehad (hij is ook mijn gymdocent dus dat scheelt) en ik mag nu hoodies dragen of ik hoef niet mee te doen tijdens gym. Ik weet niet of je al professionele hulp krijgt, maar ik zou hier zeker een keer met je vader over praten, je hebt een hoop meegemaakt en het is echt niet raar om om hulp te vragen om die allemaal te verwerken.
ik hoop dat het allemaal goed komt voor je.
liefs en groetjes,
kwakend1tje
Hallo!
heb je dan misschien tips voor mij om het gesprek te beginnen met een van mijn docenten? k bedoel ik ben bang voor de gevolgen als ik het vertel komt mijn vader het te weten en hij leidt zelf al aan een depressie en heeft verschillende zelfmoordpogingen gedaan! en ik wil hem niet belasten en vind het zo moeilijk om te stoppen! heb je tips voor mij? hoe jij ermee bent omgegaan en hoe je het gesprek hebt gevoerd en hoe de mensen en vooral je mentor reageerde en wat de gevolgen waren?
met vriendelijk groet :)
+7
heey,
wat vervelend dat je druk voelt om je vader niet te belasten, helaas herken ik dit ook..
maar je moet wat betreft jou gezondheid echt meer aan jezelf gaan denken, hoe hard dit ook klinkt, hij is jouw vader en zou voor jou moeten zorgen ipv andersom. Ik heb allereerst aan mijn mentor gevraagd of hij mij kon beloven alles geheim te houden. Vervolgens ben ik gewoon een beetje begonnen over dat ik niet goed in mn vel zit en dat het thuis bijvoorbeeld niet zo lekker gaat. Ik hoop dat je weet dat je niet alleen bent, heel veel tieners struggelen met zelfbeschadiging. De docent/mentor zal waarschijnlijk wel een beetje schrikken, zeker als je normaal vrij vrolijk overkomt, maar ze willen je zeker weten helpen. Je kunt het samen hebben over wat voor hulp misschien passend is voor jou.
heel veel succes en sterkte!
groetjes,
kwakend1tje
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
