Beantwoord

Zelfbeschadiging/ littekens aan ouders vertellen

  • 1 May 2019
  • 4 reacties
  • 398 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties
Hallo allemaal,

Ik ben een meisje van 16 jaar en ik doe aan zelfbeschadiging (komt door meerdere psychische problemen).
Mijn ouders weten hiervan. Maar ben nog nooit met mijn ouders hierover echt in gesprek geweest.
Nu, morgen is het zover. Ik ga het onderwerp bespreken met mijn ouders tijdens systeem therapie.
Ik vind dit enorm spannend omdat ik niet goed weet hoe ze gaan reageren.

Nu was mijn vraag:

Heeft iemand hier ervaring mee?
Hoe reageerden jouw ouders?
Hoe reageerde jouw omgeving?

Alvast bedankt! x
icon

Beste antwoord door Anonymous 1 May 2019, 23:02

Bekijk origineel

4 reacties

Hey!

Allereerst wil ik zeggen dat ik het ontzéttend knap van je vindt dat je het hen wilt vertellen!

Ikzelf heb geen ervaring met het ervoor uitkomen.
Ik denk wel dat jouw ouders het zullen aankunnen zeg maar, doordat het niet al een schok zal komen aangezien ze er al van wisten. Ik denk dat dat een goede zaak is.
Ze zullen misschien wel schrikken over wat er in jou omgaat, of ze zullen er niet goed bijkunnen hoe je zoiets kunt doen. Ergens is het wel normaal dat mensen die hier nooit mee te maken gehad hebben echt niet snappen hoe je jezelf zo'n dingen kunt aan doen.
Het kan dus zijn dat ook je omgeving nogal schrikt. Ik denk echter dat als je een omgeving hebt die je vertrouwt en dicht bij je staat, ze er vooral voor je zullen zijn!
Ga ervoor!

Misschien kun je nog wat hebben aan deze site (even zoeken op "zelfbeschadiging") of dit forum.

Ik snap heel goed dat zelfbeschadiging nu nog een soort vlucht is die je ergens het gevoel geeft je te helpen.
Ik denk dat het echter belangrijk si om te beseffen dat dit echt geen oplossing is en juist erg nare gevolgen kan meebrengen.
Zou je het zien zitten om er proberen mee te minderen? Bekijk zeker al eens dit en dit topic.

Groetjes
Lot
Heeyy @xLotx

Dankje voor je reactie!

Ja, ik zie het zeker zitten om het te minderen, ik ben er ook al voor in therapie.
Dus ben er mee bezig om te minderen en hopelijk het in de toekomst niet meer nodig te hebben 😉.
Ik ga er vooral met mijn ouders over hebben omdat ik graag weer wil korfballen. Hiermee ben ik tijdelijk gestopt.
Maar voor dat ik weer ga korfballen ga ik dit bespreken met mijn team, zodat zij niet in één keer voor een verassing staan (nouja dit is niet echt een leuke verassing maar je snapt wel;)...) en dat ik mijn verhaal heb kunnen delen voordat mensen er dingen over gaan denken of zoiets.
Maar ik wil wel voordat ik er met het team over ga hebben een goed gesprek met mijn ouders erover hebben gehad. Dat vind ik wel zo belangerijk!

Ik wil er namelijk open over worden, voor mijzelf - Ik kan dan korte mouwen dragen, kan weer sporten, misschien minder of geen schaamte meer hebben en misschien werkt het ook wel mee in het proces van het minderen.
Ook wil ik er open voor zijn naar anderen toe die met problemen rond lopen omdat ik een stukje mee wil helpen om het taboe te verbreken.

Bedankt ook voor de tips!
Ik vind het echt ontzettend verstandig en moedig dat je het op deze manier wilt gaan doen!
Het lijkt me ook een goed idee om je team op deze manier in te lichten en er zo voor te zorgen dat je terug kan gaan sporten.
Sporten helpt sowieso tegen nare gevoelens en daarbovenop kan het zeker werken in het proces van minderen!
Ik vind het heel mooi van je dat je anderen wil helpen door jouw ervaring!
Voor als je daar nog wat inspiratie rond wilt: hier vind je filmpjes van jongeren die getuigen over hun psychische problemen (in naam van Rodeneuzendag).

Groetjes
Lot
Heel erg bedankt @xLotx !

Reageer