Hey Forumleden,
Het is tijd om een boekje open te trekken over de laatste 9 jaar aangezien het voor mij op het forum eindelijk rustig genoeg is.

Toen ik 4 was kreeg ik een pleegbroertje, maar omdat hij getraumatiseerd was en mentale stoornissen had moest hij na 3 jaar alweer weg. Vanaf dat moment had ik vaak ruzies met mijn ouders want ik begreep hun beslissing, alleen was ik bang dat ik ook uit huis gezet zou worden en dat wou ik testen. In deze periode ben ik ook op autisme getest bij een psycholoog die ik niet mocht en toen bleek dat ik Asperger had. 

Op de basisschool ben ik regelmatig gepest en ik zei nauwelijks meer wat ik dacht. Thuis maakte ik alleen maar ruzie met mijn ouders en in groep 6 (toen was ik 10) begonnen mijn suïcidale gedachten. Na de eerste keer waren het vooral plannen maken en sterke neigingen.  Toen ik in groep 7-8 zat, zaten mijn ouders en ik in een gezinstraject om de situatie thuis te verbeteren.

In de zomervakantie van groep 8 naar klas 1 heb ik een geweldig scoutingkamp gehad wat ervoor zorgde dat mijn zelfvertrouwen voor een groot deel terugkwam. Op de middelbare school ontmoette ik mensen die hetzelfde dachten en die dezelfde problemen ervaarden. Ik was een minder populair doelwit voor pesters omdat ik mijn emoties al heb leren controleren en dus altijd rustig bleef. 

In klas 2 brak ik mijn been en dat zorgde voor een lange sombere periode omdat, toen ik net kon lopen en fietsen, de lockdown begon. In deze tijd heb ik de meeste zelfmoordplannen gemaakt, de meeste gedichten geschreven en mezelf op elke mogelijke manier verwaarloosd. Ik was toen 13 en had mijn pleegbroertje al een jaar of 2 niet meer gezien.  Ik kwam terecht bij de crisisdienst van ggnet en begon aan mijn 2de gezinstraject met losse psycholoog specifiek voor mij. 

De meeste vriendschappen kwamen en gingen rond klas 2 en 3 omdat iedereen zijn eigen problemen had en iedereen depressief was door de lockdown. Toen ben ik begonnen met het helpen van mensen door het delen van ervaringen en ik merkte dat ze het prettig vonden dat iemand wist hoe het voelde. Soms probeer ik het hier, maar over het algemeen wordt 113 geadverteerd en wordt ervanuit gegaan dat je luistert en blijft leven. Dit heeft me heel lang tegen gehouden om een eigen topic aan te maken omdat ik benieuwd ben naar ervaringen aangezien ik de verschillende soorten hulp allemaal al wel gehad heb. 
Klas 3 zat gevuld met het hulptraject, want steeds als we gingen afronden zakte ik weer in de put en gingen we weer door. 

Afgelopen zomervakantie (van klas 3 naar 4) was ik oprecht gelukkig. Ik had een vriendengroep gevonden die een lange vriendschap wel volhielden en die ook zin hadden om soms iets gezelligs te ondernemen. Alleen na de zomervakantie ging het meisje uit de groep weg, ik sprak haar toen al 3 jaar over alles, maar het werd haar teveel.

Klas 4 begon dus goed en het werd er niet veel beter op omdat ik mijn slaapritme omgooide, bij hw begeleiding af moet gaan ronden en maar moeilijk contact kan leggen met familieleden na de lockdown. Afgelopen dinsdag had mijn dag moeten zijn. Ik had 2400 woorden aan afscheidsbrieven geschreven en stond klaar. Waarom weet ik niet eens meer, het was een soort laatste poging voordat ik echt moet gaan vechten voor verandering. Alleen net daarvoor, kwam er een jong meisje uit het huis ernaast en bij mijn vrienden is de regel dat je geen puur hart traumatiseert. 

Nu probeer ik mijn gedachten op een rijtje te zetten en ga ik proberen liedjes te schrijven of een filosofisch boek over wat ik vind dat moet veranderen in de wereld. Ik ben een denker vandaar ook mijn handtekening. Met de huisarts heb ik gesprekken over of ik hulp wil en op welke manier, maar dat zou dan traject 6 worden ofzo aangezien ik voordat ik hw begeleiding afrond ik daar ook nog gesprekken heb met een psycholoog. Met haar heb ik het nog niet over dinsdag gehad omdat ze gister ziek was en het van vrijdag op dinsdag zich had ontwikkeld.

Sorry voor de lange tekst, maar ik denk dat hij wel leesbaar is. Ik ga t vanzelf zien aan jullie reacties of je het echt gelezen hebt.

~DaVinci 

-- tekst aangepast door de Kindertelefoon, vanwege forumregel 9 --