Vraag
Wat moet ik met mezelf?
Hey,
Ik ben van mezelf heel gesloten, en houd mijn problemen voor mezelf. Ik praat eigenlijk nooit met mensen over hoe ik me voel, behalve hier op het forum. Wanneer ik voel dat ik weer bijna ga ontploffen, door alle opgekropte emoties en gevoelens, ga ik snel hierheen, het is mijn uitlaatklep.
Ik denk dat het allemaal begon toen ik me onzeker ging voelen over mijn uiterlijk. Mijn hele telefoon staat vol met foto’s van mezelf. ‘Ben ik dan echt zo lelijk? Daar zie ik er helemaal niet zo slecht uit! Maar wacht eens even... Hoe zou ik ooit mooi kunnen zijn? Nee, nee dat kan niet. Ik houd mezelf voor de gek.’
Dat spookt er door mijn hoofd. Mijn ogen staan ver uit elkaar. Mijn vriendinnen zeggen dat het niet uitmaakt, dat het ze niet eens was opgevallen.
Maar ik weet dat ze liegen.
Het was mij eerlijk gezegd niet eens opgevallen, totdat iemand me erop wees. Ja, toen zag ik het wel ja. Mijn ogen staan erg ver uit elkaar, ja, dat klopt. En het ziet er niet uit. Ik kan het niet laten om te denken: wat als mijn ogen normaal waren geweest. Als ze nét die paar millimeter dichter bij elkaar hadden gestaan. Ik denk dat ik dan erg mooi had kunnen zijn. Maar ze zijn niet normaal.
Mijn broertje wordt altijd verteld dat hij een prachtige jongen is. Door iedereen. Op straat wordt hij ook aangesproken. En hij is ook mooi. Naast hem lijk ik nog lelijker dan ik al ben.
Toen ik laatst wat op het internet surfte, kwam ik terecht bij een foto waarin alle kenmerken van het Foetaal Alcohol Syndroom te zien waren. ‘Verrek! Dat lijk ik wel!’ ging er door mijn hoofd. ‘Zou dat de verklaring zijn waarom ik er uitzie zoals ik er uitzie? Maar dat kan niet, zoiets kan niet bij mij het geval zijn toch?’ Ik begin nu serieus te denken dat het misschien wel zo is. En stel je voor, dat als het zo is, dat het zo belachelijk makkelijk voorkomen had kunnen worden. En als het zo is, dat ik er dan mijn hele leven mee opgescheept zal zitten? Eén keer teveel alcohol. Dat maakt het nog veel erger dan het al is...
Ik ben diep ongelukkig, en niemand weet het. Het lijkt alsof ik het prima voor elkaar heb, maar zodra ik alleen ben valt dat masker af. Ik moet huilen. En huilen. En ik kijk mezelf aan in de spiegel en vraag aan mezelf: waarom ben je wie je bent? Wat moet ik met jou?
Ik voel me zo eenzaam. Zo lelijk. Zo onbegrepen. Er zijn momenten waarop ik het gevoel heb dat ik maar beter dood kan zijn. En weet je wat het gekke is daaraan? Als je een jaar geleden aan mij had gevraagd waar ik een jaar later dacht te zijn, dan zou het laatste wat ik geantwoord zou hebben zijn, dat ik aan zelfmoord dacht. Ik zak steeds dieper weg, de bodem komt al aardig in zicht. Ik probeer mezelf omhoog te trekken via het touw dat naar beneden hangt in de put, maar telkens als ik iets hoger kom, en het gaat weer wat beter, dan glijd ik twee keer zo diep weer naar beneden.
Wat moet ik met mezelf.
Ik ben van mezelf heel gesloten, en houd mijn problemen voor mezelf. Ik praat eigenlijk nooit met mensen over hoe ik me voel, behalve hier op het forum. Wanneer ik voel dat ik weer bijna ga ontploffen, door alle opgekropte emoties en gevoelens, ga ik snel hierheen, het is mijn uitlaatklep.
Ik denk dat het allemaal begon toen ik me onzeker ging voelen over mijn uiterlijk. Mijn hele telefoon staat vol met foto’s van mezelf. ‘Ben ik dan echt zo lelijk? Daar zie ik er helemaal niet zo slecht uit! Maar wacht eens even... Hoe zou ik ooit mooi kunnen zijn? Nee, nee dat kan niet. Ik houd mezelf voor de gek.’
Dat spookt er door mijn hoofd. Mijn ogen staan ver uit elkaar. Mijn vriendinnen zeggen dat het niet uitmaakt, dat het ze niet eens was opgevallen.
Maar ik weet dat ze liegen.
Het was mij eerlijk gezegd niet eens opgevallen, totdat iemand me erop wees. Ja, toen zag ik het wel ja. Mijn ogen staan erg ver uit elkaar, ja, dat klopt. En het ziet er niet uit. Ik kan het niet laten om te denken: wat als mijn ogen normaal waren geweest. Als ze nét die paar millimeter dichter bij elkaar hadden gestaan. Ik denk dat ik dan erg mooi had kunnen zijn. Maar ze zijn niet normaal.
Mijn broertje wordt altijd verteld dat hij een prachtige jongen is. Door iedereen. Op straat wordt hij ook aangesproken. En hij is ook mooi. Naast hem lijk ik nog lelijker dan ik al ben.
Toen ik laatst wat op het internet surfte, kwam ik terecht bij een foto waarin alle kenmerken van het Foetaal Alcohol Syndroom te zien waren. ‘Verrek! Dat lijk ik wel!’ ging er door mijn hoofd. ‘Zou dat de verklaring zijn waarom ik er uitzie zoals ik er uitzie? Maar dat kan niet, zoiets kan niet bij mij het geval zijn toch?’ Ik begin nu serieus te denken dat het misschien wel zo is. En stel je voor, dat als het zo is, dat het zo belachelijk makkelijk voorkomen had kunnen worden. En als het zo is, dat ik er dan mijn hele leven mee opgescheept zal zitten? Eén keer teveel alcohol. Dat maakt het nog veel erger dan het al is...
Ik ben diep ongelukkig, en niemand weet het. Het lijkt alsof ik het prima voor elkaar heb, maar zodra ik alleen ben valt dat masker af. Ik moet huilen. En huilen. En ik kijk mezelf aan in de spiegel en vraag aan mezelf: waarom ben je wie je bent? Wat moet ik met jou?
Ik voel me zo eenzaam. Zo lelijk. Zo onbegrepen. Er zijn momenten waarop ik het gevoel heb dat ik maar beter dood kan zijn. En weet je wat het gekke is daaraan? Als je een jaar geleden aan mij had gevraagd waar ik een jaar later dacht te zijn, dan zou het laatste wat ik geantwoord zou hebben zijn, dat ik aan zelfmoord dacht. Ik zak steeds dieper weg, de bodem komt al aardig in zicht. Ik probeer mezelf omhoog te trekken via het touw dat naar beneden hangt in de put, maar telkens als ik iets hoger kom, en het gaat weer wat beter, dan glijd ik twee keer zo diep weer naar beneden.
Wat moet ik met mezelf.
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.