Skip to main content
Vraag

Wat moet ik met mezelf?

  • 13 October 2018
  • 3 reacties
  • 108 Bekeken

Hey,
Ik ben van mezelf heel gesloten, en houd mijn problemen voor mezelf. Ik praat eigenlijk nooit met mensen over hoe ik me voel, behalve hier op het forum. Wanneer ik voel dat ik weer bijna ga ontploffen, door alle opgekropte emoties en gevoelens, ga ik snel hierheen, het is mijn uitlaatklep.

Ik denk dat het allemaal begon toen ik me onzeker ging voelen over mijn uiterlijk. Mijn hele telefoon staat vol met foto’s van mezelf. ‘Ben ik dan echt zo lelijk? Daar zie ik er helemaal niet zo slecht uit! Maar wacht eens even... Hoe zou ik ooit mooi kunnen zijn? Nee, nee dat kan niet. Ik houd mezelf voor de gek.’
Dat spookt er door mijn hoofd. Mijn ogen staan ver uit elkaar. Mijn vriendinnen zeggen dat het niet uitmaakt, dat het ze niet eens was opgevallen.
Maar ik weet dat ze liegen.

Het was mij eerlijk gezegd niet eens opgevallen, totdat iemand me erop wees. Ja, toen zag ik het wel ja. Mijn ogen staan erg ver uit elkaar, ja, dat klopt. En het ziet er niet uit. Ik kan het niet laten om te denken: wat als mijn ogen normaal waren geweest. Als ze nét die paar millimeter dichter bij elkaar hadden gestaan. Ik denk dat ik dan erg mooi had kunnen zijn. Maar ze zijn niet normaal.

Mijn broertje wordt altijd verteld dat hij een prachtige jongen is. Door iedereen. Op straat wordt hij ook aangesproken. En hij is ook mooi. Naast hem lijk ik nog lelijker dan ik al ben.

Toen ik laatst wat op het internet surfte, kwam ik terecht bij een foto waarin alle kenmerken van het Foetaal Alcohol Syndroom te zien waren. ‘Verrek! Dat lijk ik wel!’ ging er door mijn hoofd. ‘Zou dat de verklaring zijn waarom ik er uitzie zoals ik er uitzie? Maar dat kan niet, zoiets kan niet bij mij het geval zijn toch?’ Ik begin nu serieus te denken dat het misschien wel zo is. En stel je voor, dat als het zo is, dat het zo belachelijk makkelijk voorkomen had kunnen worden. En als het zo is, dat ik er dan mijn hele leven mee opgescheept zal zitten? Eén keer teveel alcohol. Dat maakt het nog veel erger dan het al is...

Ik ben diep ongelukkig, en niemand weet het. Het lijkt alsof ik het prima voor elkaar heb, maar zodra ik alleen ben valt dat masker af. Ik moet huilen. En huilen. En ik kijk mezelf aan in de spiegel en vraag aan mezelf: waarom ben je wie je bent? Wat moet ik met jou?

Ik voel me zo eenzaam. Zo lelijk. Zo onbegrepen. Er zijn momenten waarop ik het gevoel heb dat ik maar beter dood kan zijn. En weet je wat het gekke is daaraan? Als je een jaar geleden aan mij had gevraagd waar ik een jaar later dacht te zijn, dan zou het laatste wat ik geantwoord zou hebben zijn, dat ik aan zelfmoord dacht. Ik zak steeds dieper weg, de bodem komt al aardig in zicht. Ik probeer mezelf omhoog te trekken via het touw dat naar beneden hangt in de put, maar telkens als ik iets hoger kom, en het gaat weer wat beter, dan glijd ik twee keer zo diep weer naar beneden.

Wat moet ik met mezelf.

  • 13 oktober 2018
Hey,
Je kijkt altijd veel kritischer naar jezelf dan dat je naar anderen kijkt. Dat geldt voor iedereen, waarschijnlijk valt het anderen niet eens op. Iedereen heeft wel iets wat net even wat minder mooi is, maar maakt dat ze lelijk? Nee absoluut niet!! Iedereen is mooi op zijn eigen manier, jij ook. En als je echt denkt dat het Het Foetaal Alcohol Syndroom is, kan je daar over praten met je moeder. En ik vind mensen met het Foetaal alcohol syndroom echt niet lelijk! Je bent mooi, net als ieder ander

  • 13 oktober 2018
Hoi

Alvast fijn dat je dit forum als uitlaatklep hebt. Ik ben blij dat je een manier hebt gevonden om jezelf te uiten. Heel goed dat je naar hier bent gekomen.

Als je je richt op wat je niet mooi vindt aan jezelf, ga je vaak je schoonheden over het hoofd zien. Ik denk dat je van je vriendinnen aan kan nemen dat je ogen zich op een goede afstand van elkaar bevinden. Natuurlijk kan je gaan bedenken dat een paar millimeter verschil je mooier had gemaakt, maar wie weet zouden die paar millimeter ervoor gezorgd hebben dat bv. je neus minder mooi uitkwam. Jammer dat die ene opmerking je aandacht zo op je ogen heeft gericht.

Als je je zorgen maakt over je gezondheid, of je hebt een vermoeden een bepaald syndroom te hebben, kan je je huisarts raadplegen. Die kan je zekerheid bieden. Je huisarts zou je ook kunnen helpen met de ongelukkige gevoelens waar je mee zit. Het lijkt me niet fijn om met die nare gedachten rond te lopen.

Je hebt het gevoel dat de situatie verergert. Ik raad je aan om hier zo snel mogelijk iets aan te doen. Hoe sneller je dit aanpakt, hoe ‘gemakkelijker’ je situatie zal beteren. Blijf er alsjeblieft niet alleen mee zitten. Je huisarts, mentor, ouder(s), vriend(in), iemand anders die je vertrouwt, kunnen je vast helpen. Daarbij kan je ook anoniem terecht bij de KinderTelefoon.

Groetjes
Kenshin

  • 14 oktober 2018
Hoi,

Als ik het dus goed begrijp, is al deze onzekerheid begonnen omdat iemand tegen je heeft gezegd dat je ogen iets verder uit elkaar staan dan je meestal ziet?

Lieve schat, waarom laat je je daar zo slecht door voelen?

Biologisch gezien wordt de mens ingedeeld als een symmetrisch wezen, ofwel, als we een spiegel neerzetten tegen het midden van ons neus, krijg je een normaal gezicht te zien.
Echter is niemand perfect symmetrisch.

Iedereen heeft wel iets wat scheef staat, wat uitsteekt of juist te plat is of te lang of te kort. Dat hoort bij ons en dat maakt ons uniek. Dat maakt ons een mens. Dat maakt ons ons.

Jouw broer heeft dit ook. Iedereen heeft dat.

Ik denk jij momenteel gewoon geen oog hebt voor alles wat wel mooi is. Je ziet alleen die ogen en niks anders meer. Daarom wil ik je uitdagen ook de rest te zien. Kijk iedere dag in de spiegel en schrijf iets op wat je mooi aan jezelf vindt. Dat kan echt alles zijn. Bijvoorbeeld dat je haar leuk zit, dat je een mooie kleine teen hebt of dat je de kleur van je ogen mooi vindt. Maak het zo gek als je wil! Als je er dan even doorheen zit, kun je je schrift erbij pakken en lezen wat er allemaal wel mooi is. Zo vergeet je hopelijk die ogen.

Je vrienden zeggen dat ze niet eens doorhadden dat je ogen iets verder uit elkaar staan. Je zegt dat ze liegen. Je kijkt waarschijnlijk - zoals veel mensen - iedere dag toch minstens 1x in de spiegel en het was jou al die jaren ook niet opgevallen. Als het zelfs jou niet opviel, waarom hen dan wel...?

Ga door met schrijven op het forum en probeer met mensen over je gevoel te praten. Alleen huilen is niet fijn. Zoek op dat soort momenten steun bij mensen van wie je houdt. Laat je alsjeblieft troosten. Je bent niet alleen mooie dame!

Gr. Pin

Reageer


Cookiestatement

We gebruiken cookies om je bezoekerservaring te verbeteren en om analyses te kunnen maken van het forum. Ga je akkoord, of ga je door naar het forum, dan ga je akkoord met ons cookiebeleid.

 
Cookie instellingen