Hoi! Ik weet echt niet meer hoe ik me voel en wat er toch met me aan de hand is. Ik voel me al een lange tijd verdrietig en down, ik huil vaak in de nacht, als niemand me kan horen. Ik heb ook het gevoel dat ik hoor te huilen, en alsof ik wil huilen wat ik niet helemaal begrijp? Ik weet verder ook niet goed om welke reden ik huil. Ik voel me reedelijk leeg, en ik weet niet meer wie ik ben. Verder haat ik mezelf ook redelijk. Ik eet niet te veel en ik ben altijd calorieën aan het tellen. Als ik iets verkeerds eet of teveel eet voel ik me heel schuldig. Ik vergelijk mezelf ook altijd met anderen, vooral qua uiterlijk maar ook qua talent. Ik weet niet waar al deze gevoelens vandaan komen, ik kom uit een fijn en goed gezin en heb lieve vriendinnen. Ik voel me vaak ook schuldig dat ik me zo voel, omdat ik het zo goed heb. O ja, ik ben ook een overthinker, dat doe ik eigenlijk continu. Verder snij ik mezelf heel af en toe, maar niet vaak omdat ik bang ben voor littekens. Ik wil niet dat iemand het ziet of dat iemand weet hoe ik me voel, maar tegelijkertijd wil ik zo graag met iemand erover praten. Maar mijn ouders mogen er nooit achter komen! Verder ben ik heel bang dat ik dit allemaal doe om aandacht te zoeken, daar zou ik mezelf heel erg om haten. Maar wat als ik het puur allemaal fake en doe alsof voor aandacht? Dat wil ik niet. Ik weet niet goed wat ik nu moet doen en ik weet ook niet echt wat ik nou met dit bericht wil bereiken maar ik voel me niet goed en ik heb geen idee waarom en ik wordt er gek van. Als iemand advies heeft zou dat heel fijn zijn. Bedankt voor het lezen en sorry voor het veel te lange bericht :)
Hey Ikdurfmijnnaamniettezeggen
Wat vervelend dat je je zo voelt. Niet prettig. Het is prima mogelijk hoor, om je ook in “goede omstandigheden” met bijvoorbeeld een goed gezin en fijne vrienden down te voelen. Er is geen reden toe om je schuldig te voelen; jij hebt tenslotte niet voor dit gevoel gekozen.
Je zou hier eigenlijk wel graag met iemand over praten. Heb je iemand in gedachten waarbij je terecht zou kunnen? Een familielid bijvoorbeeld, of een docent op school? De huisarts is ook een optie. Misschien dat je ook eens graag anoniem belt of chat met de Kindertelefoon. Dan “oefen” je zeg maar alvast voor een gesprek met iemand uit je omgeving. Praten met de Kindertelefoon zal volgens mij in ieder geval opluchten.
Huilen kan diep opluchten. Misschien heb je daarom het gevoel het te ‘horen’ doen. Huil gerust wanneer je de tranen voelt opkomen; de tranen laten opstapelen is niet gezond. Doe je dat wel, komen ze er later allemaal te samen toch nog eens uit.
Dat je jezelf kwetst en erg op calorieën let, vind ik zorgwekkend. Daarom zou ik je graag nog eens extra op het hart drukken om met iemand te praten. Neem in de tussentijd gerust dit topic eens door; daarin vind je namelijk een hoop gezonde alternatieven voor zelfbeschadiging.
Heb alsjeblieft niet het gevoel dat je aandacht zoekt 
Het is net verstandig om om steun te vragen, wanneer je die nodig hebt.
Gr. Kenshin
Hoi! Ik weet echt niet meer hoe ik me voel en wat er toch met me aan de hand is. Ik voel me al een lange tijd verdrietig en down, ik huil vaak in de nacht, als niemand me kan horen. Ik heb ook het gevoel dat ik hoor te huilen, en alsof ik wil huilen wat ik niet helemaal begrijp? Ik weet verder ook niet goed om welke reden ik huil. Ik voel me reedelijk leeg, en ik weet niet meer wie ik ben. Verder haat ik mezelf ook redelijk. Ik eet niet te veel en ik ben altijd calorieën aan het tellen. Als ik iets verkeerds eet of teveel eet voel ik me heel schuldig. Ik vergelijk mezelf ook altijd met anderen, vooral qua uiterlijk maar ook qua talent. Ik weet niet waar al deze gevoelens vandaan komen, ik kom uit een fijn en goed gezin en heb lieve vriendinnen. Ik voel me vaak ook schuldig dat ik me zo voel, omdat ik het zo goed heb. O ja, ik ben ook een overthinker, dat doe ik eigenlijk continu. Verder snij ik mezelf heel af en toe, maar niet vaak omdat ik bang ben voor littekens. Ik wil niet dat iemand het ziet of dat iemand weet hoe ik me voel, maar tegelijkertijd wil ik zo graag met iemand erover praten. Maar mijn ouders mogen er nooit achter komen! Verder ben ik heel bang dat ik dit allemaal doe om aandacht te zoeken, daar zou ik mezelf heel erg om haten. Maar wat als ik het puur allemaal fake en doe alsof voor aandacht? Dat wil ik niet. Ik weet niet goed wat ik nu moet doen en ik weet ook niet echt wat ik nou met dit bericht wil bereiken maar ik voel me niet goed en ik heb geen idee waarom en ik wordt er gek van. Als iemand advies heeft zou dat heel fijn zijn. Bedankt voor het lezen en sorry voor het veel te lange bericht :)
heyhey ,
hier herken ik me heel goed in!
je moet er met iemand gaan over praten dat helpt alleen zo kom je uit die situatie, probeer ook eens te gaan sporten het gaat je goed doen!!!
adios
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
