Hoi!

Je zit niet zo goed in je vel. Hiermee ben je naar een vertrouwenspersoon gegaan, wat een hele goede stap was. Je bent doorgestuurd naar een psycholoog. Ze zijn ervan overtuigd dat je ouders inlichten het beste is, maar je ouders kunnen demotiverend reageren.

Allereerst, goed dat je Mark hebt. Je kan bij hem je verhaal doen, wat vaak verlichtend werkt. Het verbaast me ook dat hij bij dat snijden niet meteen actie ondernomen heeft, aangezien dat een teken is dat het niet goed gaat, maar misschien was hij geschrokken, en had hij even denktijd nodig.

Als je dit aan je ouders vertelt, vermoed je dat ze niet zo positief zullen reageren. Ik begrijp dat dat niet motiverend werkt om je verhaal bij hen te doen. Het kan helpen om met een vertrouwenspersoon, bijvoorbeeld Mark of je psycholoog, dit samen te vertellen aan je ouders. De vertrouwenspersoon kan aan je ouders uitleggen wat er aan de hand is, om jou te steunen.

Het kan goed zijn om aan Mark of je psycholoog te vertellen waarom je het moeilijk vindt om dit aan je ouders te vertellen. Zij hebben misschien tips voor jou. Jij bent volgens mij niet de enige die hiermee zit.

Mark ziet bevordering, maar naar jouw gevoel gaat het slechter. Misschien interpreteert Mark jouw signalen niet helemaal correct. Dat is vaak lastig, en ik denk dat je daarvoor beter zit bij je psycholoog. Je hebt Mark als vertrouwenspersoon, en je psycholoog als hulp. Dat lijkt me een mooie combinatie.

Als mijn hoofd vol zit met gedachten die ik er graag uitwil, helpt het als ik een wandeling maak of dingen opschrijf. Het liefst schrijf ik dingen op, om daarna een wandeling te maken. Nadat ik dat gedaan heb voel ik me al een hoop rustiger, en heb ik wat structuur in mijn hoofd teruggevonden.

Naar een psycholoog gaan is niet raar. Het is een teken dat je voor je mentale gezondheid zorgt. Dat je vriendinnen niet nadenken over de dingen waar jij mee zit, hoeft niet te betekenen dat jij anders bent. Anders verwoord: iedereen is anders, dat is wat ons uniek maakt. Iedereen denkt na over verschillende dingen. Jij piekert misschien meer over de dood dan goed voor je is, en daarvoor krijg je hulp.

Groetjes
x

Als je denkt dat je je zaak duidelijker gaat kunnen uitleggen aan je ouders met Mark erbij, kan het een voordeel zijn als hij erbij is. Je doet best waar jij je goed bij voelt. Als het gesprek zo zou gaan dat je je ouders graag even alleen spreekt, denk ik dat Mark het niet erg vindt als jij hem vraagt even de ruimte te verlaten, om jou en je ouders de nodige privacy te gunnen.

Dat je een oogje krijgt op iemand die je begrijpt en die je helpt, is begrijpelijk. Het is verstandig dat jullie even afstand hebben genomen, maar ik begrijp dat dat niet fijn was. Mark is een vertrouwenspersoon voor jou, en het is heel goed dat je open bent geweest over je gevoelens.

Of die gevoelens zullen terugkeren, kan ik niet voorspellen. Dat kan niemand voorspellen. Over de toekomst piekeren heeft geen zin. Als ik het goed begrijp, is Mark voor jou momenteel je vertrouwenspersoon, zonder dat je verdere gevoelens voor hem hebt. Dat is ok. Je hebt geen controle over wat je voelt, dat weet Mark ook. Je ziet hem als je vertrouwenspersoon, en in die rol blijft hij best.

Hoe harder je probeert gevoelens te onderdrukken, hoe aanweziger ze gaan voelen. Probeer niet te onderdrukken wat je voelt. Met Mark erover praten kan ook helpen. Als je je gevoelens verstopt, worden ze zichtbaarder.

Je sleept jezelf door de dag, in de hoop dat het wel goedkomt. Die manier van denken herken ik bij mezelf. Voor het moment ben ik ook niet echt gelukkig, maar ik leef verder in de hoop dat mijn leven kan keren. De toekomst voorspellen is niet mogelijk, dus om te weten te komen welke kansen me nog voor het grijpen liggen, moet ik doorzetten.

Je wilt niemand teleurstellen of pijn doen. Een leven geleefd voor anderen is mooi, maar vergeet jezelf niet.

Als je met de orthopedagoog geen klik hebt, is het beter je te richten op de band met je psycholoog. Die kan je waarschijnlijk beter helpen.

Jammer dat het snijden een verslaving lijkt te worden. Weet je psycholoog hiervan?

mark weet trouwens niet dat het een verslaving begint te worden. het is een gevoelig onderwerp om over te praten namelijk. meestal moet ik dan huilen of ik kan hem eigenlijk niet meer aankijken. wel heb ik hem alle keren eerlijk verteld wanneer ik mezelf heb beschadigt. maar ik kan het wel makkelijker vertellen aan hem dan aan me ouders. veel makkelijker zelfs. de orthopedagoog weet wel dat het een verslaving begint te worden. is het denk je belangrijk dat mark weet dat het een verslaving begint te worden?

heb je een idee hoe ik, als ik naar een psycholoog ga, nog steeds goed contact kan houden met mark? want we zijn ook goede vrienden. hij is een beetje zon beste vriend van me omdat we gewoon heel veel van elkaar weten. we vertellen elkaar echt heel veel. ik wil zon vriend gewoon niet kwijt.

hoi!

wat houd een procedure opstarten in? want volgensmij is dat nog niet gebeurd. weet je toevallig of het mogelijk is om naar een psycholoog te gaan zonder je dat ouders het weten. Mark heeft ooit een keer aan me voorgesteld om samen met hem naar een psycholoog te gaan (dat zou natuurlijk alleen gebeuren als mijn ouders het niet wisten). ik denk dat ik het überhaupt fijner zou vinden als hij met me mee gaat. hij weet immers alles en hij begrijpt me, me ouders daarentegen dus echt niet. hoe hard zo ook hun best doen denk ik. is het raar als ik dat wil en zou het mogelijk kunnen zijn dat ik dat met hem doe? ik denk alleen niet dat mijn ouders dat goedkeuren als ze het weten. ik denk dat ze denken dat hun als ouders erbij 'horen' te zijn of moeten. ook zou ik niet willen dat mijn ouders in dezelfde kamer zitten als ik mijn verhaal aan vertellen ben aan de psycholoog. dan zou ik nooit helemaal eerlijk kunnen zijn naar de psycholoog. is het normaal als je ouder(s) bij het gesprek zijn dat jijzelf met de psycholoog voert?

is het ook zo dat je meestal langs een aantal psychologen langs moet voordat je de 'juiste' voor je vind? want dat houd dus ook in dat je nog meer je verhaal kwijt moet aan verschillende mensen.. dat steeds meer mensen je verhaal komen te weten.. zo blijf je toch alleen maar meer in het verleden hangen, over hoe stom je je soms voelt en dat je jezelf hebt beschadigt.. terwijl je juist door wilt met je leven. en dat je wilt leven!

ik ga dat denk ik inderdaad aan mark vragen waarom hij dacht dat de beste stap is om te doen. en waarom hij dat niet eerst met mij wat beter had besproken. maandag spreek ik hem weer. hij wilt namelijk graag weten hoe het bij de orthopedagoog is gegaan.

ik heb al een x een gesprek gehad met me moeder en mark en ik. de dag daarvoor zei me vader heel streng tegen mij dat hij echt wilde weten waarom hun met mij en mark moeten praten. hij zei dat hij niet voor verassingen morgen wilde komen te staan. ik dacht eerst dat het nog een beetje luchtig was hoe hij het tegen me zei, maar later bleek dat dus niet. uiteindelijk had ik het toch maar verteld. die volgende dag wisten mn ouders dus eigenlijk al alles toen we het gesprek met zn drieën hadden. mark kan me ouders dus weer voor een gesprek uitnodigen maar daar is een grote kans van dat zich precies hetzelfde gaat afspelen. ze blijven het maar vragen en vragen en dan gaan ze zeggen dat ik alles bij hun kwijt kan en daarna worden ze streng en geïrriteerd. ik wil dat echt niet nog een keer. dat zou betekenen dat ik het alsnog helemaal zelf moet vertellen. ik zit het meest met de zelfbeschadiging. het is natuurlijk ook niet fijn om dat te horen van mark en mij.. wat denk je dat het handigst is om te doen?

dit gaat misschien raar of dom klinken maar als ik met een psycholoog dus echt ga praten, kan je voorbeeld noemen waar ik het dan met mark over zou kunnen hebben?

dankjewel dat je weer hebt gereageerd, het helpt me echt heel erg!
x